ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ

Ναι, γεια σας, άνδρες παλαιάς κοπής εκεί; 

Γυναίκες νέας κοπής, εδώ.

Κοπής των αρχ@διών σας όταν απλώνετε χέρι χωρίς συναίνεση.

Κοπής των γέλιων όταν περνάει “η χοντρέλα με το κολάν”.

Κοπής των σφυριγμάτων και του αηδιαστικού πλαταγίσματος των ανέραστων χειλιών σας όταν περνάει “το μουν# με το κολλητό”.

Κοπής του δασύτριχου στήθους που προτείνετε μπροστά, και της μασχαλίλας που αναδίδετε καθώς προσπαθείτε να αυξήσετε τον όγκο σας ωσάν μπαμπουίνοι στην παραλία.

Κοπής του μουστακιού σας, που το στρίβετε στα κρητικά γλέντια πριν δώσετε μια ξανάστροφη στο παιδί σας μπροστά σε όλον τον κόσμο, επειδή δεν σας ακούει. 

Κοπής του τριπλοπαρκαρίσματος στην ράμπα των αναπήρων, γιατί σας έχει βαρύνει η τεστοστερόνη και δεν μπορείτε να περπατήσετε 10 λεπτά για να πάρετε το καφεδάκι σας. 

Κοπής της αγένειας.

Κοπής της κακοποίησης, ψυχικής, σωματικής, λεκτικής.

Κοπής του αέρα σας, της αυθάδειάς σας, της μάτσο αντρίλας σας.

Κοπής της δήθεν αυτοπεποίθησής σας επειδή είστε διευθυντές σε σχολεία, πολυεθνικές και θεάτρα. 

Μαζί μας – δυστυχώς για εσάς – οι Άντρες Νέας Κοπής.

Οι γνοιαστικοί σύντροφοί μας, οι μορφωμένοι κολλητοί μας, οι τρυφεροί μας συνάδελφοι, οι φεμινιστές συγγενείς μας. 

Οι γιοί μας.

Τρίζει ο θρόνος της “παλιάς κοπής”. Τρίζει το μένος. Τρίζει η αδικία, κι η προδοσία μαζί με τα δάκρυα πριονίζουν μεθοδικά τα ποδάρια της καρέκλας σας.

Θερίζονται τα ζιζάνια.

Καιρός του θερίζειν, που λέει κι ο ποιητής.

Κρυφτείτε.

Σας ψάχνουμε.

Τώρα. 

Τώρα που (πια) 

φοβάστε εσείς. 

Νικολέτα Δάφνου