ἅπαξ ποιούμενον

Ἡ Βασίλισσα, ἡ Ἀρχόντισα, ἡ Πανωραία, ἡ Ἀτίθαση, ἡ Καλλονή, διά νά δηλώση τήν ταυτότηταν της, ἐπέλεξεν τήν γλῶσσαν τοῦ Μεγαλυτέρου ποιητή ὅλων τῶν ἐποχῶν τοῦ Ὁμήρου, ὁ ὁποῖος ἔγραψεν τά δύο περισσότερον πολυδιαβασμένα ἐπικά ποιήματα, Ἰλιάδα καί Ὀδύσσεια, καί αὐτή εἶναι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, εἶναι ἠ γλῶσσα πού ἐγράφησαν αἱ ὡραιότεραι τραγωδίαι ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀπό τούς μεγαλυτέρους τραγωδούς Αἰσχύλον, Σοφοκλήν, Εὐριπίδην. Εἶναι ἡ γλῶσσα πού οἱ μεγαλύτεροι διανοηταί ὅλων τῶν ἐποχῶν Ἀριστοτέλης, Πλάτων, Σωκράτης κατέθεσαν τάς φιλοσοφικάς των σκέψεις. Εἶναι ἡ γλῶσσα πού οἱ μεγαλύτεροι μαθηματικοί ὄλων τῶν ἐποχῶν, Ἀρχιμήδης, Πυθαγόρας, Εὐκλείδης, Ἥρων ὁ Ἀλεξανδρεύς ἔκτισαν τόν πολιτισμόν. Ἐάν ἡ Ἑλλάς πεῖ ὅτι τό 3,14 εἶναι πνευματική μας ἰδιοκτησία καί δέν ἐπιθυμοῦμεν, νά τό χρησιμοποιῆτε εἰς τά σχολεία σας καί τά Πανεπιστήμια σας, θά πέση βαθύ σκοτάδι εἰς τόν Πλανήτην Γῆ.

Δ’ὅ καί οἱ πολιτισμοί εἶναι οἱ ἐξεῖς, ἕνας, ὁ Ἑλληνικός καί δέν ὑπάρχει ἄλλος. Οἱ ἄλλοι δέν εἶναι πολιτισμοί, ἀλλά τρόποι ζωῆς τῶν διπόδων καί ἀπτέρων ὄντων.

Εἶναι ἡ γλῶσσα μέ τό πλουσιότερον λεξιλόγιον εἰς τόν κόσμον. Ἔχει ὅμως ἕνα ἐλάττωμα, εἶναι δύσκολος. Καί ἐπειδή τά «ἀγαθά κόποις κτῶνται», εἰς περιὀδους παρακμῆς, τά δύσκολα εἶναι ἀνεπιθύματα, καί ἐπιθυμητά, τά εὔκολα.

Ἀλλά ἡ γλῶσσα τῶν πεφωτισμένων προγόνων μας εἶχεν καί ἐχθρούς, τούς λεγομένους δημοτικιστάς. Θά λέγαμεν ὅτι, μετά τήν ἔναρξιν τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος ἀπό τούς τυράννους Τούρκους, κάνουν τήν ἐμφάνισην των οἰ Καθαρευουσιάνοι καί οἱ δημοτικιστές. Οἱ καθαρευουσιάνοι εἶναι οἰ ὀρθολογισταί, οἰ πεφωτισμένοι, εἶναι οἰ εὐπατρίδηδες, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά κάμουν τό αὐτονόητον, νά ἀποκαθάρουν τήν γλῶσσαν τῶν σοφῶν προγόνων των ἀπό τάς ξένας προσμίξεις. Οἱ δημοτικιστές εἶναι αὐτοί πού δέν θέλουν μία καθαράν Ἑλληνικήν γλῶσσα ἀλλά μίαν, μπάσταρδη γλῶσσα, ἕναν ἀχταρμά. Ὡς ἐπιχείρημα προβάλλουν ὅτι αὐτή μιλᾶ ὀ λαός. Ἀλλά αὐτό εἶναι ἕνα ἐπιχείρημα αἴολον καί κουτοπόνηρον. Διότι οἱ ἴδιοι ἐάν νοσήσουν δέν θά προσκαλέσουν τόν λαόν δηλ. τού γείτονες, τό συγγενολόϊ καί τήν ξεματιάστρα διά νά θεραπευθοῦν, ἀλλά θά καλέσουν τόν εἰδικόν, δηλ.τόν ἰατρόν. Καί οἱ εἰδικοί, διά νά ἀποφανθοῦν διά τήν γλῶσσαν, εἶναι οί φιλόλογοι. Δηλ. οἱ δομοτικιστές πάρ’ ὅτι ἐμφανίζονται φιλολαϊκοί, ἐν τοῖς πράγμασι ὅμως δέν θέλουν τήν ἀνύψωσιν τοῦ λαοῦ, ἀλλά καθηλωμένον εἰς τήν ἀμάθειαν ἤ ἡμιμάθειαν. Πρωτοστάτης τῶν καθαρευουσιάνων εἶναι ὁ πεφωτισμένος ἀνήρ, ὁ Ἀδαμάντιος Κοραής (1748-1834). Ἀλλά ὁ Καραής δέχθηκεν ἐπιθέσεις ἀπό τόν Λογιότατον Φαναριώτην καί γνώστην τῶν φιλολογικῶν Κον Κοδρικά Παναγιώτην, ὁ ὁποῖος τό ἔτος 1818 ἐξέδωσεν ἔνα βιβλίον μέ τίτλον «Μελέτη τῆς Κοινῆς Ἑλληνικῆς Διαλέκτου», εἰς τό ὁποῖον ἀνέφερεν ὅτι ἡ γλῶσσα ὀφείλει νά βασίζεται μόνον εἰς τό ὕφος τῆς λογίας τοῦ Πατριαρχείου γλῶσσης καί τῆς Πόλεως. Δύο παραδείγμα: «Ἐσμέν Ἕλληνες τό γένος, ὡς ἡ τέ φωνή καί πάτρειος παιδεία μαρτυρεῖ.—Τοιούτῳ ἀνδρὶ οὗ μετὰ Πλάτωνα, ἐξηρήσθω δὲ λόγου Ἀριστοτέλης, οὐκ ἔφυσεν(ἐγέννησεν) ἡ Ἑλλάς». Πλήθων Γεμιστός. Πλήθων ἐλέγετο διά τάς πλείστας γνώσεις πού κατεῖχεν, ἦτο Πλατωνικός. «Ἡμῖν οἱ καί τοῦ γένους ἐσμέν καί τῆς γλώσσης αὐτοῖς, τοῖς Ἕλλησι κοινωνοί καί διάδοχοι». Μετοχίτης Θεόδωρος. Ὅπως καί νά γίνη, ἔχουν μίαν ποιότητα.

Ἡ Καθαρεύουσα καθιερώθει ὠς ἐπίσημος γλῶσσα τό ἔτος 1834.

Ὑπῆρξεν μεγάλη διαμάχη μεταξύ τῶν δύο παρατάξεων μέ ἀποκορύφωμα τήν 8ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1901, ὅπου εἰς τάς στήλας τοῦ Ὀλυμπίου Διός ἐπῆλθεν σύγκρουσις. Ἀποτέλεσμα ταύτης εἶναι νά ὑπάρξουν 8 νεκροί, 70 τραυματίαι ὡς καί πτώσης τῆς κυβερνήσεως Θεοτόκη.

Μέχρις τό ἔτος 1974 ἐδιδάσκετο περίπου ἡ γλῶσσα τῶν σοφῶν προγόνων μας. Νά τονίσωμεν ὅτι οἱ τότε δημοτικιστές, θά ἐχαρακτηρίζοντο ἀπό τούς σημερινούς δημοτικιστάς ὡς ἀκροδεξιοί καί φασίστες, διότι οἱ τότε οὐδόλως εἶχον σκεφθεῖ νά καταργήσουν τούς τόνους. Καί οὕτως φθάσαμεν εἰς τό σκοτεινόν καί μαῦρο 1974, ὅπου ἐπεβλήθη ἠ δημοτικιά. Τότε ἔχομεν εἰς τά σχολεία μας τήν ἀντικατάστασιν τῆς γραμματικῆς τοῦ ἀξιοτίμου Ἕλληνος Κου Κου Τζαρτζάνου μέ αὐτήν τοῦ τριανταφυλίδη, μιά γραμματική προερχομένη ἀπό ἄτομα περιορισμένων πνευματικῶν ἰκανοτήτων ἤ καί ἀτόμων μέ στοιχεία ἀνθελληνισμοῦ προερχομένων ἀπό τόν πυρήνα τῆς ἀριστερᾶς, μιά γραμματική φτιαγμένη ἀπό ἀδυνάτους καί ἀσημάντους, διά νά κατασκευάση μαθητάς ἀδυνάτους καί ἀσημάντους. Ἐπέτυχον ἀπολύτως.

Οὕτως ἡ ἅπαξ ποιουμένη καί τρισευλογημένη μέχρις τό σκοτεινόν 1974, Ἑλληνική γλῶσσα, εἰς τό ἀλφάβητον της εἶχεν 24 γράμματα, ἐξ αὐτῶν 7 φωνήεντα καί 17 σύμφωνα καί 11 διφθόγγους. Εἶναι ἡ γλῶσσα πού εἶχεν δύο πνεύματα τήν ψιλήν καί τήν δασεῖαν, καί εἶχεν τρεῖς τόνους τήν ὀξείαν τήν βαρεῖαν καί τήν περισπωμένην. Εἶχεν τρία ἄρθρα ὁ, ἡ, τό, καί τρία γένη: ἀρσενικόν, θηλυκόν καί οὐδέτερον εἶχεν καί πέντε πτώσεις, καί τρεῖς κλίσεις, εἶχεν τά ρήματα, ὁμαλά καί ἀνώμαλα. Αὐτή ἦτο ἡ γλῶσσα πού ὁμιλοῦσαν ἀκαταλύπτως οἱ πρόγονοι μας καί εἶναι ἡλικίας 11.500 ἐτῶν. Μέ τήν καθιέρωσιν τῆς δημοτικιάς, κουρεύτικαν καί κλαδεύτικαν πολλά. Κλάδεψαν τά πνεύματα, κούρεψαν τούς τόνους, δολοφόνησαν τάς κλίσεις, στραγγάλισαν τάς καταλήξεις. Οὕτως οἱ Ἑλληνόπαιδες μαθαίνουν λιγότερα. Αὐτήν τήν γλῶσσαν ἐπέλεξεν καί ὁ Κ.Η.Ι.Χ, διότι εἶναι ἡ Δική του γλῶσσα διά νά εἴπη, ὅταν τόν ἐπλησίαν οἱ Ἕλληνες νά ἀκούσουν τόν Θεϊκόν του λόγον:«Ἐλήλυθεν ἡ ὤρα ἴνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ Ἀνθρώπου».

Νά προσθέσωμεν ὅτι τό Λατινικόν ἀλφάβητον, καί αὐτό εἶναι Ἑλληνικόν, εἶναι τό τῆς Χαλκίδος καί Κύμης.

Ὑπάρχουν καί μερικοί πού διά νά κάμουν τούς καμπόσους καί τούς σπουδαίους ὀμιλοῦν τήν Ἀγγλικήν. Δ’ὅ, ἀπό μακροῦ βλέπομεν ἀνθρώπους πού διά νά προσδώσουν μίαν ὀντότητα, ἕνα κῦρος, εἰς τό ἀσήμαντον, τιποτένιον καί κενό περιεχομένου ἐγώ τους, καί διά τονίσουν ὅτι κάποιοι εἶναι, καί δέν εἶναι ὁ κανένας, κάνουν χρήσιν τῆς Ἀγγλικῆς γλώσσης. Μιάς πτωχῆς γλώσσης πού δέν ἔχει, ἀρσενικόν, θηλυκόν καί οὐδέτερον. Μιάς γλώσσης, πού ἐάν θά ἀφαιρέσης τάς λατινογενεῖς καί Ἐλληνικάς λέξεις, θά εἶναι μία γλῶσσα, ἄνευ λέξεων. Καί εἰς τάς πινακίδας τῶν καταστημάτων δέν βλέπομεν μίαν Ἑλληνικήν ὀνομασίαν, ἀλλά μίαν ἀρρωστημένην ξενομανίαν. Καί ἔχομεν τόσον ὡραίας καί τόσον ποικήλας λέξεις. Σιγά ρέ λεβέντες, βάλτε Ἐλληνικάς πινακίδας.