Ο τρόπος που σκαρφίστηκε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την κατάσταση

 Δεν υπάρχει πιο κυνική ομολογία αποτυχίας και πειθαρχικής ονείρωξης της κυβέρνησης από την απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 6 τα Σαββατοκύριακά.

Οι άνθρωποι μετακινούνται εδώ και έναν σχεδόν ολόκληρο χρόνο σε συνθήκες παστώματος στα Μέσα μαζικής Μεταφοράς.

Στους μαζικούς χώρους εργασίας δεν υπάρχει κανένας έλεγχος με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι/ες να μετατρέπονται σε αναλώσιμα γρανάζια για τους σκοπούς της παραγωγής.

Στα σχολεία η επινοητικότητα της Υπουργού έφτασε μέχρι τις γιγαντιαίες μάσκες και τα ανοιχτά παράθυρα καταχείμωνο.

Στις δομές, όπως τα camps και οι φυλακές δεν υλοποιήθηκε κανένα μέτρο αποσυμφόρησης και άμεσης πρόσβασης σε υγειονομική περίθαλψη.

Δεν αναπτύχθηκε κανένα δίκτυο πρωτοβάθμιας υγείας με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που νοσούν να φτάσουν στα νοσοκομεία ένα βήμα πριν τη διασωλήνωση. 

Και ο τρόπος που σκαρφίστηκε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την κατάσταση είναι να περιορίσει κι άλλο τον ελάχιστο ζωτικό χώρο που μας είχε απομείνει, αδιαφορώντας για τις ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις σ’ έναν πληθυσμό που ήδη έχει κλονιστεί αρκετά από τον εγκλεισμό, το φόβο της ασθένειας, το άγχος του επιβιωτισμού και τη στέρηση. 

Ένα μέτρο που δεν έχει καμία απολύτως υγειονομική χρησιμότητα. Το αντίθετο. Θα προκαλέσει συνωστισμό στις ώρες νωρίτερα γιατί οι άνθρωποι θα έχουν το στρες να προλάβουν να ανασάνουν προτού κλειδωθούν στο σπίτι για να παρακολουθήσουν φαιδρές μιντιακές δοξολογίες. 

Και δεν απορώ τόσο με την κυβέρνηση που απαντάει με καταστολή και απαγορεύσεις σε οποιοδήποτε πρόβλημα, απλά διογκώνοντας το. Απορώ με τα άτομα που απαρτίζουν την Επιτροπή Λοιμωξιολόγων, με την ευκολία που ισοπεδώνουν το επιστημονικό τους κεφάλαιο για να χρησιμοποιηθούν ως παραπέτασμα σ’ ένα κοινωνικό καψώνι.