O Φάκελος της Κύπρου-Ποιός σκότωσε την ΕΝΩΣΗ

 ΝΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ

Η λάθος προσέγγιση που κάνουμε σε θέματα Ιστορίας, πολιτικής, αποικιοκρατίας κ.λπ., ξεκινά από τη μη απασχόλησή μας με το θέμα «άνθρωπος». 

Δεν υπάρχουν κακοί και ανήθικοι ιμπεριαλιστές και καλοί και ηθικοί, μικροί και αδύνατοι λαοί. Όλοι το ίδιο είμαστε. Το στοιχειώδες ένστιχτο της επιβίωσης, της μη εξαφάνισης του ανθρώπινου είδους από την φυσική, ανθρώπινη βία, οδηγεί τον άνθρωπο στη συγκρότηση οργανωμένων κοινωνιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάσταση «ζούγκλα» τερματίζεται. 

Η πιο καπάτσα ομάδα θα συγκροτήσει ισχυρότερο κράτος και το ισχυρότερο κράτος θα κοιτάξει να προλάβει την ισχυροποίηση άλλου κράτους για να μην αποτελέσει απειλή. Έτσι ξεκίνησε ο εμφύλιος, πελοποννησιακός πόλεμος.

Το Βυζάντιο ήταν επίσης μια υπερδύναμη, που νικήθηκε. Σαν είχεν τον νουν του να μην νικηθεί. Μπορούσε να μην νικηθεί. Και ξέρετε που απέτυχε; Στον πατριωτισμό. Είχε λιγότερο από τους Τούρκους. 

Οπότε οι Έλληνες έμειναν στο έλεος των άλλων, των εχθρών τους. «Εχθρών», διότι αν δεν νικούσαν δεν θα επιβίωναν. Τι φταίει ο Εγγλέζος αν στη δεδομένη ιστορική στιγμή έκοβεν καλύτερα ο νους του, αν είχεν παραπάνω πατριωτισμό που τον Έλληνα, αν στον αγώνα του να επιβιώσει, αποδείχτηκε ικανότερος και έκτισε αυτοκρατορία; Δεν έκανε κι ο Αλέξανδρος το ίδιο; Τι την κατέστρεψε; Ο μειωμένος πατριωτισμός, η φιλαυτία των επιγόνων του. 

Και οι Αθηναίοι το ίδιο έκαναν, και οι Σπαρτιάτες από φόβο άρχισαν τον εμφύλιο για να προλάβουν να μην υποταχθούν κι εκείνοι στην Αθήνα.

Δηλαδή, αν κάποιος θέλει να είναι πραγματικά ωφέλιμος στην πατρίδα του πρέπει πρώτα να συνέλθει, να προσγειωθεί και να αφήσει κατά μέρος τα κακόβουλα κομματικά συνθήματα για εμάς που έχουμε τη σωστή ιδεολογία ή τη σωστή ανθρωπιά, που υποφέρουμε από τους άλλους, από την κακή ιδεολογία τους και την παλιανθρωπιά τους!! ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ. Κι αν κάποιοι κατά καιρούς κουτουπώνουν τους άλλους, είναι θέμα μόνο των κουτουπωμένων να συνέλθουν για να δουν ελευθερία και προκοπή.

Αυτά, με άλλες λέξεις, τα λέει ο Θουκυδίδης και γι’ αυτό τον ξεκοκαλίζουν οι πάντες εκτός από τους Έλληνες, από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο του. «Έργο εσαεί», όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος.

Όσον αφορά στα συγκεκριμένα, σύγχρονα δικά μας: 

Αρχές τού 1964 οι Αμερικανοί ανέλαβαν το Κυπριακό και οι Άγγλοι περίπου αποσύρθηκαν. Οι Αμερικανοί, όπως γράφει κι ο πολιτικός επιστήμονας Βαν Κουφουδάκης (Greek-American relations, a Critical Review, New York 1980), δεν είχαν σταθερή πολιτική και μια μόνο λύση για το Κυπριακό. Από πολύ πιο παλιά είχαν δηλώσει ότι δεν τους πειράζει (το αναφέρει ο Ρόμπερτ Χόλλαντ στο βιβλίο του «Ο Κυπριακός αγώνας») ποια σημαία κυματίζει στην Κύπρο, φτάνει να είναι του ΝΑΤΟ. Στη Γενεύη τον Ιούλιο του 1964 οι Αμερικανοί ξεκίνησαν με διχοτόμηση (πολιτική που παρέλαβαν από τους Άγγλους) και κατέληξαν στην Ένωση άνευ όρων, γιατί το πιο πρακτικό και συμφέρον γι’ αυτούς ήταν να κυματίζει η ελληνική σημαία στην Κύπρο. Υπάρχουν  πολλά έγγραφα που επιχειρηματολογούν υπέρ της Ένωσης (στο «Κουράγιο Πηνελόπη». Αρμός 2013) και μια φράση Αμερικανού διπλωμάτη που λέει «Οι Τούρκοι με τον καιρό θα συνηθίσουν την Ένωση γιατί συμφέρει και σε αυτούς».

Αλλά το πιο ξεκάθαρο είναι αυτό που γράφει ο Άτσεσον στις 22 Αυγούστου 1964:  «Μόλις οι Έλληνες είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν την Ένωση θα μπορούν να πουν ότι είναι χωρίς όρους, όπως πράγματι θα είναι, αφού οι Τούρκοι θα έχουν χάσει το λεωφορείο». (Έγγραφο 462 secret, Department of State, Central Files, POL 27 CYP: “When Greeks were ready to produce Enosis, they could say that it was unconditional as it would indeed be since the Turks would have missed the bus”.

Το πιο δύσκολο για έναν άνθρωπο είναι να εγκαταλείψει μέσα σε δευτερόλεπτα όλες εκείνες τις πεποιθήσεις, τις εδραιωμένες απόψεις και ιδέες βάσει των οποίων έζησε και έδρασε μιαν ολόκληρη ζωή. Φαντασθείτε τι πρόβλημα έχουν οι εκ πεποιθήσεως, φανατικοί και για δεκαετίες αμετάπειστοι Μακαριακοί. Για μένα και για άλλους σαν εμένα δεν υπάρχει πρόβλημα να παραδεχτούμε την αλήθεια των εγγράφων γιατί πάντα, από διαίσθηση και μόνο, από πείσμα, από εμμονή απόλυτη και απόδοση ύψιστης τιμής προς τους πεσόντες της Ένωσης, απορρίπταμε  τον Μακάριο.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να είμαστε τόσο απόλυτοι, τόσο σίγουροι με τις απόψεις μας για την «κακία» των ξένων, που εμείς την έχουμε… ξεπερασμένη ως γνήσιοι οπαδοί και αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας!! 

Πάνω σε αυτή την κόντρα δούλεψαν τόσα χρόνια τόσο ο Μακάριος όσο και το ΑΚΕΛ και την υιοθέτησε και ο πιο Αμερικανός από όλους, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως το δυναμικό μέσο ανόδου του στην εξουσία! Από την εποχή της αρχαίας Ρώμης και μετά με το filioque κι ένα σωρό άλλα, σταυροφορίες κ.α., υπάρχει μια κόντρα με τη Δύση, μπήκε και στο DNA μας τρόπον τινά, κι αυτήν εκμεταλλεύεται ο κάθε απατεώνας για να περάσει στο χέρι την εξουσία. Δεν είναι μίσος για τη Δύση που χρειαζόμαστε, αλλά νουν, ελληνικόν. Πού ’ν’ τον;