Αόρατες σκέψεις…

Με δευτερεύουσες σκέψεις φορτώνεται ονομάζοντας την λεπτομέρεια, ζωγραφίζουν στα τόσο όμορφα… τα μάτια της…;

 Παρουσιάζει σε μια εικόνα  συνεχιζόμενης  έκπληξης την ομορφιά παρασύρει στη σκέψη της, αρνείται κι αγνοεί ελκυστικότητα, ταξιδεύει με την σκέψη προς την ακτή σε ένα στενό… κύμα διαλύεται κι αυτό το κύμα, κατρακύλούσε με τα θέλω, πνιγμένα στις απέραντες ακρογιαλιές, βασανίζεται!… 

 Με τις σκέψεις σε ενέργεια κύκλωναν το σώμα της, τα θέλω του βυθού απογοητεύει, γαλάζια βυθού, δεν εκτιμώ σαν παρασύρουν παραστάσεις, μη σβήνεις στο φως.

 Δεν σβήνει το φως!… 

Δεν φωτίζει ούτε ποτίζει αγάπη για αγκαλιά μιας αγέλης ταξιδεύει, στον υπερβολικό εγωισμό του, πνιγόμαστε.

Πνιγόμαστε, στα δύσκολα της ψυχής γνωριζόμαστε, στις αλήθειες, γκρεμίζοντας το χρόνο…;

Στα δύσκολα προσπαθούσε να δώσει και αφιερώσει τις περισσότερες αξίες, μα πόσες αξίες φορούσε κι άρχιζε να την ταΐζει, των αγίων της…;

Στην υπερβολική κούραση μάζευε… σκέψεις, σαν ένας ρακοσυλλέκτης προσπαθεί να διαλέξει δεξιά κι αριστερά αρπάζοντας τι προσφέρει… ο δικός της κουρασμένος κόσμος, μεσα στις αποδοκιμασίες και γεγονότα μένουν, τα φλύαρα.

Μια φλυαρία ανόητου ανέμου έφερνε, το κύμα, κουβαλούσε τα θέλω του, τα θέλω της;… 

Στα Θέλω της ταξιδευει..!

Με τα θέλω της να νιώσει, μέσα του, αξίες που καλλιεργεί, δεν τις θαυμάζει!

 Επικοινωνίες, σε αφόρητα και σκοτεινά μερίδια… ζωής, δεν δωρίζω ούτε αποχωρίζεται απ’ αυτό το νάζι της, περιποιείται… χάδι, στης φροντίδες… δεν θα δανειστώ.  

Στα προσφέρω, να φροντίζεις αγάπη  εκτιμώμενη μη αφήσεις ελλιπή. 

– Την αγάπη σου περιμένω  φροντίζοντας να σωριάζεις, νύχτες σου που αγκαλιάζουν φωτιζόμενο σύμπαν – σου, κολεξιόν αξίων, με γεμίζει. 

Αλήθεια, ενα σύμπαν γέμισες… φωτογραφίες σου να προσφέρουν  αλήθειες… υποκριτικές η στις φροντίδες σου μένουν φωτιζόμενου πάθους, κι εγώ, ταξιδεύω!

Ομορφιάς, σε αλήθειες που χάνονται τρελαίνονται τα εγώ, γκρεμίζονται μαζί με τα βέλη του πόθου  ολοκληρώνουν, το πάθος άρνησης, σε τόση στοργή να αγνοήτε και να ανοίγεται, στους ορίζοντες κι αν ορμούν δεν ελέγχουν αισθήσεις!… Κατακτάται και χύνονται σε ψυχικές καταστάσεις μη προσφέρεις… δάκρυα.

Δάκρυα!… 

Δεν αντέχω, ζωής γεμάτη τιμωρίες προσφέρεις και χαρίζεις βίαια κύματα, περιφρονώ.

 Προτιμώ, γνώσεις απ’  αυτούς που προσπαθούν να δώσουν άλλη διάσταση να γεμίζουν, στοργή!… Φροντίζω να ηρεμήσω, κύματα;…. 

Στο κύμα, εκεί θα μένω ένα κύμα κι εγώ, δίπλα στο κύμα… το φαρδύ πέλαγος ψάχνοντας την ήρεμη ακρογιαλιά, να μου στολίζεις… κύμα!…

 Φροντίζω, σε νανουρίσματα αδυναμίες θα προσφέρω, αφρό, απ’ την γαλήνια θάλασσα μου γκρεμίζοντας, τιμωρίες τους.

Μα κι αυτή, αυτή που την προσφέρεις αρχοντικά κι αχόρταγη ενέργειες, στη δικιά μου αγκαλιά, φτωχική… η δικιά σου εγώ, γκρεμίζει, ιδιότητες εγωισμού σκάει, η θάλασσα σου μένει δίπλα να διαδηλώνει το κύμα σου, τιμή, αδιαφορίας ανάμεσα τους δημιουργεί φραγμούς, σε βάθη, θάλασσας.

Στο φάρδος μας, κύμα και ακτή μας αγκαλιάζει. 

Εκεί, ρισκάρω να σε κρατώ στην αχόρταγη αιώρα προσφέρω να βρίσκω σιγουριά, στις λεπτομέρειες, δεν θα μείνουμε ούτε θα γίνει η λεπτομέρεια ο κριτής τους είναι το είναι μας;…

Ας γεμίσουμε αξίες, μη αφήσουμε στην γαλήνια θάλασσα κρίναμε και λέγαμε, την καληνύχτα, ταξιδεύαμε μαζί με τα κύματα προσφέραμε νανουρίσματα διασκέδασης, θα σ’ αφήσω… την καλή διασκέδαση, σε κάθε κύμα  να επανέρχεται, στοργή ωκεανού, να διαθέτεις. 

Μόνο, μη τον προδίδεις,  στις κρυψώνες της ψυχής σου μη βαθύνεις και μη  καλύπτεις, ωκεανών.