Δυστυχώς Θε μου… Παίρνουμε το τίποτα για να το κάνουμε κάτι.

Πολλές φορές οι άνθρωποι μειονεκτούν μπροστά στις πραγματικές τους δυνατότητες. Όταν  διαπιστώνω ως άνθρωπος, ως Κρητικός, ως Έλληνας, κυρίαρχα όμως ως ρασοφόρος, ότι συχνά οι άνθρωποι σκύβουμε και παίρνουμε τα ελάχιστα υλικά και προσπαθούμε να φτιάξουμε γιγάντιους Πύργους, τότε θλίβομαι. 

Διότι αντιλαμβάνομαι, πως η διάκριση μας δεν φτάνει στο σημείο να αξιολογούμε πάντα σωστά τους στόχους μας και τα υλικά που χρειάζονται για τη διαδρομή μας να φτάσουμε σε αυτούς τους στόχους. Είναι λυπηρό αδέρφια μου να προσπαθούμε κάποιες φορές, με κόκκους ρύζι να προσπαθούμε να ταΐσουμε ολόκληρους πληθυσμούς και την ίδια ώρα να γεμίζουν σάκοι απορριμμάτων, τα σκουπίδια και οι χωματερές με εκατομμύρια τόνους φαγητών. Είναι λυπηρό να παίρνουμε αγκαζέ για συνοδοιπόρους μας, ανθρώπους που υπερβάλλουν στην αγάπη τους για το χρήμα και τη δόξα και να αφήνουμε στο περιθώριο ανθρώπους που μπορούν να θυσιαστούν για το πνεύμα για τον πολιτισμό και κάποιοι άλλοι για την πατρίδα και την πίστη τους. 

Η διάκριση αδέρφια μου χρειάζεται σε όλες μας τις επιλογές σε όλες μας τις στοχεύσεις. Δεν είναι ανάγκη να μας θαμπώνουν όλα εκείνα που φωτίζουν και γυαλίζουν, χωρίς όμως να έχουμε τη γνώση εάν αυτό το φως αφορά αντανάκλαση η εσωτερική εκπομπή. Προσεύχομαι να είμαστε όλοι σε θέση αντί να παίρνουμε το τίποτα για να το κάνουμε κάτι, να παίρνουμε κάτι και να το ακουμπάμε στο τίποτα με στόχο τη θεραπεία του. Να είστε όλοι καλά και ευλογημένοι.

παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης