Τι δεν ήταν ο Αλέξανδρος.

 · 

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι παρμένο αυτούσιο, από το βιβλίο του Δρ. Λεωνίδα Λ. Μπίλλη “ΌΛΟΙ ΑΝΤΈΓΡΑΨΑΝ ΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ”.

Τα ψέμματα που μας διδάσκουν για τον Αλέξανδρο.

Πολλές περιπτώσεις ιστορικών ψευδολογημάτων παρουσιάζονται κατά τρόπο συγκεκαλυμμένο, μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, τεχνηέντως, εμμέσως πλην σαφώς κλπ. Αλλά στην περίπτωση του Αλέξανδρο τα ψέματα παίρνουν διαστάσεις τερατολογιών. Ωστόσο, η προπαγάνδα έχει τεράστια δύναμη ιδίως όταν ασκείται σωστά, δηλαδή επί μακρόν χρόνο ώστε με το οποιοδήποτε μήνυμά της να γαλουχούνται γενιές. Στην περίπτωση δε, που ο φορέας της προπαγάνδας είναι κρατικός όπως, Υπουργείο, Δημόσιος Οργανισμός, Κρατικά Μέσα Ενημέρωσης κλπ, τότε η προπαγάνδα πετυχαίνει το σκοπό της ο οποίος είναι να πείσει για την αλήθεια του μηνύματός της ανεξαρτήτως του περιεχομένου του. Έτσι έχουν κάνει και με την προσωπικότητα του Αλέξανδρου. Όλοι τον θέλουν δικό τους, γι’ αυτό και όλοι έχουν φροντίσει χρόνια τώρα, να τον σφετερίζονται με ό,τι προπαγανδιστικό μέσο διαθέτουν.

Οι Χριστιανοϊουδαίοι τον θέλουν δικό τους γι’ αυτό και επινόησαν τρία μεγάλα προπαγανδιστικά ψέματα τα οποία πέρασαν και περνάνε μέσω του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή στις πιο ευαίσθητες ηλικίες των παιδιών και των εφήβων.

Ψέμα 1ο: Τον “παρουσιάζουν” να προσκυνάει τον αρχιερέα της Ιερουσαλήμ και ισχυρίζονται ότι ο Αλέξανδρος προετοίμασε την έλευση του Χριστιανισμού. Ψέμα 2ο: Τον “παρουσιάζουν” ως παγκοσμιοποιητή να ορκίζεται παρουσία 10.000 στρατιωτών στο όνομα της αγάπης και της ισότητας και να αναφέρεται στον έναν και μοναδικό Θεό. Ψέμα 3ο: Τον “παρουσιάζουν” να πεθαίνει από κρυολόγημα και ελονοσία για να αποκρύψουν την δολοφονία του.

Οι Μουσουλμάνοι τον θέλουνε κι αυτοί δικό τους γι’ αυτό και τον “παρουσιάζουν” στο Κοράνι. (Ψέμα 4ο).

Οι Σκοπιανούληδες οι κακόμοιροι, τον θέλουν κι αυτοί δικό τους και εκτός από τα τερατώδη αντιαισθητικά αγάλματα που του έφτιαξαν, πρόσφατα τον ανακηρύξαν και Άγιο! Ναι Άγιο. (Ψέμα 5ο).

Οι ομοφυλόφιλοι τον θέλουνε κι αυτοί δικό τους γι’ αυτό και τον “παρουσιάζουν” ως αμφισεξουαλικό. (Ψέμα 6ο).

Οι μόνοι που δεν τον θέλουνε δικό τους είναι οι προοδευτικοί θολοκουλτουριάρηδες γι’ αυτό και τον “παρουσιάζουν” ως σφαγέα των λαών. (Ψέμα 7ο).

Για όλα τα προαναφερόμενα ψέματα ακολουθεί ανάλυση.

Ο Αλέξανδρος δεν πήγε ποτέ στην Ιερουσαλήμ και δεν προσκύνησε ποτέ κανέναν.

Από τότε που πήγαινα στο σχολείο (δεκαετία ’60 – ’70), μέχρι τουλάχιστον την σχολική χρονιά 2000-2001, (δηλαδή πάνω από 30 χρόνια που είναι η διάρκεια μίας γενιάς), στα σχολικά βιβλία υπήρχε η κατωτέρω προπαγανδιστική εικόνα ντροπής γι’ αυτούς που καταλαβαίνουν, αλλά την αθωότητα των παιδικών ηλικιών, η εικόνα είναι πολύ φυσική ως επακόλουθη της προσκύνησης που την μαθαίνουν από μικρά.

Στην κατωτέρω εικόνα ο Αλέξανδρος προσκυνά… μπροστά στον αρχιερέα τον επονομαζόμενο Ιαδού. Δίπλα στον αρχιερέα εικονίζεται κάποιος ακόλουθος που φοράει περσική τιάρα με σταυρό ζωγραφισμένο μπροστά της. Η χαλκογραφία αυτή είναι από το βιβλίο θρησκευτικών της Α’ Γυμνασίου σελίδα 208, την σχολική χρονιά 2000-2001.

Το προπαγανδιστικό-προσηλυτιστικό μήνυμα είναι σαφές. Αλλά ας ξετυλίξουμε λίγο την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από αυτήν την προσκύνηση που δεν έγινε ποτέ.

Οι προσκυνημένοι μονοθεϊστές Ιουδαίοι και οι εν συνεχεία αυτών αιρετικοί Χριστιανοί, ήθελαν πάρα πολύ να πείσουν ιστορικά ότι ο Αλέξανδρος διήλθε την Ιερουσαλήμ και προσκύνησε τον Θεό Γιαχβέ. Γι’ αυτό και ο αποδεδειγμένα αναξιόπιστος Ιουδαίος συγγραφέας Γιοζέφ Μπεν Μαθιά (εξελληνισμένα Ιώσηπος), σκηνοθέτησε την εξής φανταστική σκηνή προκειμένου με την αίγλη του Αλέξανδρου, να φωτίσει λίγο το Ιουδαϊκό ιερατείο.

“… Αντικρίζοντας ο Αλέξανδρος τους Ιουδαίους ιερείς με τους λινούς χιτώνες και τον αρχιερέα Ζαντού ή Ιαδού ντυμένο με βαθυκόκκινο πορφύρα να φέρνει επί της κεφαλής χρυσό στέμμα στο οποίο αναγραφόταν το όνομα του Θεού, πλησίασε τον αρχιερέα και προσκύνησε το όνομα…”.

Ο Γιοζέφ Μπεν Μαθιά αντιλαμβανόμενος ότι η περιγραφή του δεν έπειθε, δεν “έβαλε” τον Αλέξανδρο να προσκυνάει γονατιστός και για να θολώσει περισσότερο τα νερά, συνέχισε γράφοντας ότι οι παριστάμενοι, βλέποντας τον Αλέξανδρο να προσκυνάει θεώρησαν πως ο βασιλεύς τρελάθηκε (διεφθάρθαι την διάνοιαν). Πράγματι, μόνο αν είχε τρελαθεί θα μπορούσε να είχε κάνει όσα έγραψε ο Ιουδαίος συγγραφέας. Τουναντίον, πρώτον δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνηγορεί υπέρ της παρουσίας του Αλέξανδρου και των δικών του στην Ιερουσαλήμ. Δεύτερον, στο τέλος του 4ου αιώνα π.χ.χ., η Ιερουσαλήμ ήταν μια ήσσονος σημασίας πόλη της Συροπαλαιστίνης σε σύγκριση με τη Σιδώνα, την Τύρο και τη Γάζα. Γι’ αυτό και κατελήφθη από σώματα του ελληνικού στρατού διοικούμενα από κατώτερους αξιωματικούς, χωρίς τη συμμετοχή του Αλέξανδρου, των Σωματοφυλάκων ή άλλων επιφανών βασιλικών εταίρων, πράγμα που γινόταν με πολλές αδιάφορες στρατηγικά πόλεις καθ’ όλη τη διάρκεια της εκστρατείας. Τρίτον, ο γνωστός ιστορικός Γερμανός Theodor Bird, στο έργο του, “Αλέξανδρος ο Μέγας και ο Παγκόσμιος Ελληνισμός”, μετάφραση Ν. Παπαρρόδου, εκδόσεις ΔΑΡΕΜΑ, σελ. 169 και 243, γράφει: “… Βαβυλώνιοι και Σημίτες δεν ενέπνεαν καμμία εμπιστοσύνη στον Αλέξανδρο (δεν του εφαίνοντο ασφαλείς). Γι’ αυτό και τους είχε αποκλείσει από κάθε διοικητικό σχέδιο της υπό δημιουργία αυτοκρατορίας του…”.

Όσο αφορά τους ιδεοληψίες πρωτεξάδελφους των Ιουδαίων, Χριστιανούς, στους ευσεβείς τους πόθους συγκαταλέγεται και ο ισχυρισμός τους ότι ο Μέγας Αλέξανδρος με το έργο του υπηρέτησε το θείο σχέδιο της έλευσης του Χριστιανισμού! Ειδικότερα στα ανιστόρητα εκπαιδευτικά βιβλία του ΥΠΕΠΘ, καθώς και σε άλλα χριστιανικοεμπνεόμενα συγγράμματα, η προαναφερόμενη άποψη προπαγανδίζεται τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια. Βεβαίως και πρόκειται για παραποίηση της αλήθειας. Διότι, εφόσον επί Αλεξάνδρου η ελληνική γλώσσα διαδόθηκε και χρησιμοποιήθηκε από άκρη σε άκρη του τότε γνωστού κόσμου, αποτελώντας την επίσημη και κυρίαρχη γλώσσα κάθε μορφής επικοινωνίας μεταξύ των λαών, ήταν φυσικό επακόλουθο η μονοθεϊστική θρησκεία της ερήμου να την χρησιμοποιήσει προκειμένου να προσηλυτίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους μπορούσε εκτός από αυτούς που αντιστάθηκαν στον Χριστιανισμό με σθένος. Άλλο λοιπόν η διάδοση του Χριστιανισμού μέσω ελληνικής γλώσσας κι άλλο ο ανυπόστατος ισχυρισμός, ότι ο Αλέξανδρος και οι συν αυτόν Έλληνες ενήργησαν ως εκούσιοι φορείς της έλευσης του Χριστιανισμού.

Ο Αλέξανδρος δεν ορκίστηκε ποτέ στην αγάπη και την ισότητα μεταξύ των λαών και δεν αναφέρθηκε σε κανέναν μοναδικό Θεό.

Ένα άλλο ψευδολόγημα για τον Αλέξανδρο το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από το προηγούμενο και έχει πάρει διεθνείς διαστάσεις είναι η δήθεν ομιλία – “όρκος” που έδωσε, όταν κατά την διάρκεια της ελληνικής εκστρατείας βρέθηκε στην Ώπι, μια πόλη 50 περίπου χιλιόμετρα βορείως της σημερινής Βαγδάτης. Το ψευδεπίγραφο κείμενο της δήθεν ομιλίας το έχουν ονομάσει “Όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου εις Ώπιν” και παρουσιάζουν μέσα σ’ αυτό έναν Αλέξανδρο παγκοσμιοποιητή που δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των λαών και που ορκίζεται ότι όσο εξαρτάται από αυτόν θα είναι όλοι ίσοι, μέτοχοι και συνέταιροι στην κοινοπολιτεία του. Πριν αναφερθώ στην πραγματική ιστορία προέλευσης αυτού του κειμένου και στο τι ακριβώς είπε ο Αλέξανδρος στην Ώπι στην οποία πράγματι βρέθηκε και μίλησε παρουσία 10.000 χιλιάδων στρατιωτών, παραθέτω το κείμενο της δήθεν ομιλίας το οποίο να σημειωθεί ότι είναι εγχάρακτο σε τοίχο του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης στην θέα όλων των ταξιδιωτών. Επίσης πωλείται υπό μορφή αναμνηστικής πλακέτας σε διάφορα καταστήματα τουριστικών ειδών σε ολόκληρη την χώρα και βεβαίως δεν λείπει από τα σχολικά βιβλία ως “σπουδαία διδαχή”.

Το κείμενο λοιπόν το οποίο παρατίθεται αυτούσιο γράφει τα εξής απίθανα τα οποία ο Αλέξανδρος δεν είπε ποτέ!

“Σας εύχομαι τώρα που θα τελειώσουν οι πόλεμοι να είστε ευτυχισμένοι μέσα σε ειρήνη. Όλοι οι θνητοί από εδώ και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός μονιασμένος για την κοινή προκοπή. Να έχετε την οικουμένη για πατρίδα σας, με νόμους κοινούς όπου θα κυβερνούν οι άριστοι ανεξαρτήτως φυλής. Δεν χωρίζω τους ανθρώπους όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και βαρβάρους. Δεν μ΄ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω με μοναδικό κριτήριο την Αρετή. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα όπλα, παρά θα τις λύσετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ διαιτητής σας. Τον Θεό δεν πρέπει να τον έχετε σαν αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά σαν κοινό πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με την ζωή που κάνουν τ’ αδέλφια μέσα στην οικογένεια. Από μέρους μου σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαψούς και θα ήθελα να μην είστε μόνο υπήκοοι της κοινοπολιτείας μου, αλλά να νοιώθετε όλοι σαν μέτοχοι και συνέταιροι. Όσο περνάει απ’ το χέρι μου θα προσπαθήσω να πραγματοποιηθούν αυτά που υπόσχομαι. Αυτόν τον όρκο που δώσαμε απόψε με σπονδές κρατήστε τον σαν σύμβολο αγάπης”.

Με αφορμή μια πρόσφατη αναδημοσίευση αυτού του κειμένου στην εφημερίδα “ΠΡΏΤΟ ΘΈΜΑ”, έστειλα σχετική επιστολή την οποία παραθέτω αυτούσια και στην οποία αναλύεται τόσο η προέλευση της προαναφερόμενης δήθεν ομιλίας του Αλέξανδρου, όσο και το ποια ήταν η πραγματική του ομιλία.

Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης

Οικονομολόγος-Κοινωνιολόγος

Αριστοτέλους 22, 10433

Αθήναι Τηλ. επικ/νίας 6977225644

Ηλεκτρ/κή δ/νση: [email protected]

Προς: ΠΡΏΤΟ ΘΈΜΑ ΑΕ.

Αποστόλου Παύλου 6, 15123,

(Υπόψη Συντακτικής Ομάδας)

Αθήναι 1-8-2012

Θέμα: Αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας

Αξιότιμοι κύριοι μέλη της συντακτικής ομάδας.

Στην έκδοση του κυριακάτικου φύλου της εφημερίδας σας 29-7-12 και συγκεκριμένα στη σελ. 60 που τιτλοφορείται «ΓΝΏΜΕΣ», δημοσιεύσατε άρθρο του καθηγητή κυρίου Χριστοδούλου Ι. Στεφανάδη σύμφωνα με το οποίο ο Μέγιστος των ανδρών που γέννησε ο κόσμος, δηλαδή ο Αλέξανδρος του Φιλίππου, το 324 προ χριστιανικού ημερολογίου, στην πόλη Ώπι (50 χιλιόμετρα βορείως της σημερινής Βαγδάτης), παρουσία 10.000 περίπου Ελλήνων στρατιωτών, εκφώνησε τον περίφημο “Όρκο” ομόνοιας και συναδελφικότητας μεταξύ των λαών προτρέποντάς τους, “… από τούδε και στο εξής να ζουν αρμονικά σαν ένα έθνος. Ότι δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε Έλληνες και βαρβάρους όπως κάνουν οι στενόμυαλοι. Ότι δεν ενδιαφέρεται από που κατάγονται οι πολίτες, ούτε από ποια φυλή προέρχονται. Ότι δεν πρέπει να θεωρούν τον Θεό σαν έναν δεσποτικό κυβερνήτη. Ότι από πλευρά του τους θεωρεί όλους ίσους ανεξάρτητα από φυλή και χρώμα. Ότι πρέπει να δουν αυτόν τον όρκο προσεκτικά σαν σύμβολο αγάπης…” και λοιπά. (Να μην καταλάβω τον χώρο επαναλαμβάνοντας όλο τον δήθεν Όρκο). Και λέγω “δήθεν” κύριοι, διότι ουδέποτε ο Αλέξανδρος εκφώνησε ένα τέτοιο κείμενο το οποίο βρίθει από μυρωδιά παγκοσμιοποίησης και ισοπέδωσης των ελληνικών αξιών παρόλο που δεκαετίες τώρα ανατυπώνεται συνεχώς στα εκπαιδευτικά βιβλία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του κατ’ επίφαση Υπουργείου παιδείας, κυκλοφορεί σε πλακέτες ειδών δώρου στα τουριστικά καταστήματα στην Πλάκα και επιπλέον είναι χαραγμένο σαν επίγραμμα στον τοίχο του αεροδρομίου Θεσσαλονίκης.

Πριν σας παραθέσω το πραγματικό κείμενο του λόγου (και όχι όρκου) που όντως ο Αλέξανδρος εκφώνησε, επιτρέψτε μου να σας γνωστοποιήσω ότι το κείμενο που σας έστειλε ο κύριος Στεφανάδης (προφανώς εν αγνοία του) και που εσείς δημοσιεύσατε (προφανώς εν αγνοία σας) είναι ένα κείμενο που έγραψε συγγραφική αδεία! το 1950, ο συγγραφέας και πολιτικός Χρήστος Ζαλοκώστας στο βιβλίο του με τίτλο: «Μέγας Αλέξανδρος: Ο πρόδρομος του Ιησού» και φυσικά όχι μόνο δεν έχει σχέση με τον πραγματικό λόγο που εκφώνησε ο Αλέξανδρος αλλά παραποιεί πλήρως την προσωπικότητα του ανδρός, εξυπηρετώντας τους νεόκοπους διεθνιστές οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το λογοτεχνικό αυτό κατασκεύασμα του Ζαλοκώστα, θέλουν σώνει και καλά τον Αλέξανδρο προπομπό του ραβίνου Τζεσούα (Ιησού). Άλλωστε οι έσω και έξω διεθνιστές, στηριζόμενοι και στον αποδεδειγμένα πλέον ψευδολόγο Ιουδαίο συγγραφέα Ιώσηπο ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ο Αλέξανδρος προσκύνησε τον έναν και μοναδικό Θεό των Ιουδαίων-και μετέπειτα Χριστιανών-όταν μπήκε στην Ιερουσαλήμ, παρουσιάζουν σε μεσαιωνικές γκραβούρες ανατυπωμένες στα σχολικά βιβλία! τον Αλέξανδρο να προσκυνάει, ενώ είναι πασίγνωστο ότι ο Αλέξανδρος δεν επισκέφτηκε ποτέ την Ιερουσαλήμ και ότι το προσκύνημα (σύμφωνα με τον Αριστοτέλη) “ίδιον των βαρβάρων εστί και ουχί των Ελλήνων”.

Σύμφωνα λοιπόν με την Ελληνική Γραμματεία (βλέπε Αρριανό, Αλεξάνδρου Ανάβαση, βιβλίο 7 κεφάλαιο 9), ο Αλέξανδρος στην πραγματικότητα είπε τα εξής:

“Αυτός ο λόγος μου, Μακεδόνες, δεν θα εκφωνηθεί για να σταματήσει την επιθυμία σας για επιστροφή στην πατρίδα – γιατί μπορεί ο καθένας σας να φύγει όπου θέλει με την έγκρισή μου – αλλά για να καταλάβετε τι λογής είμαστε εμείς και τι λογής γίνατε εσείς και φεύγετε. Και θα αρχίσω πρώτα την ομιλία μου με αναφορά στον πατέρα μου Φίλιππο, όπως είναι φυσικό. Ο Φίλιππος, λοιπόν, αφού σας παρέλαβε περιφερομένους και φτωχούς, που βοσκούσατε τα λίγα σας πρόβατα στα βουνά ντυμένοι με προβιές και που πολεμούσατε με δυσκολία για αυτά εναντίον των Ιλλυρίων και των Τριβαλλών και των γειτόνων Θρακών, σας αξίωσε να φορέσετε χλαμύδες αντί για τα δέρματα και σας κατέβασε από τα βουνά στις πεδιάδες, καθιστώντας σας αξιωματούχους (αντιπάλους) απέναντι των γειτόνων βαρβάρων, έτσι που να στηρίζετε τη σωτηρία σας πια, όχι στην οχυρότητα της τοποθεσίας αλλά στην προσωπική σας ανδρεία. Και σας κατέστησε πολίτες πόλεων και σας εκπολίτισε με νόμους και χρηστά ήθη. Και απέναντι αυτών των βαρβάρων από τους οποίους υποφέρατε εσείς και τα υπάρχοντά σας, σας ανέδειξε σε ηγεμόνες από δούλους και υπηκόους και πρόσθεσε τα περισσότερα μέρη της Θράκης στην Μακεδονία και καταλαμβάνοντας τα πιο επίκαιρα σημεία των παραθαλασσίων περιοχών, ανέπτυξε το εμπόριο στη χώρα και εξασφάλισε για εσάς την χωρίς κινδύνους (εξωτερικούς) εκμετάλλευση των μεταλλείων και σας κατέστησε κυρίαρχους των Θεσσαλών, που παλιότερα πεθαίνατε από τον φόβο σας και ταπεινώνοντας το έθνος των Φωκέων άνοιξε διάπλατα και ευκολοδιάβατα το δρόμο για την Ελλάδα αντί του αρχικά στενού και αδιάβατου και τους Αθηναίους και Θηβαίους που ταλαιπωρούσαν πάντα την Μακεδονία με τις επιδρομές τους, τους ταπείνωσε σε τέτοιο βαθμό και με δική σας ήδη συμμετοχή σ’ αυτά ώστε αντί να πληρώνετε φόρους στους Αθηναίους και να είστε υπήκοοι των Θηβαίων, να εναποθέτουν εκείνοι την ασφάλειά τους σε σας ως επί το πλείστον. Και αφού κατέβηκε στην Πελοπόννησο, διευθέτησε τις εκεί υποθέσεις, και αφού ανακηρύχθηκε στρατηγός με απεριόριστες αρμοδιότητες όλης της υπόλοιπης Ελλάδας για το στράτευμα εναντίον του Πέρση βασιλιά, πρόσθεσε περισσότερο αυτή τη δόξα όχι στον εαυτό του περισσότερο παρά στο κοινό των Μακεδόνων. Αυτές τις υπηρεσίες έχει προσφέρει ο πατέρας μου σε εσάς, ώστε να τις εκτιμήσει κανείς σπουδαίες αυτές καθαυτές, αλλά μικρές σε σύγκριση με τις δικές μας. Γιατί εγώ, παραλαμβάνοντας από τον πατέρα μου ελάχιστα χρυσά και ασημένια σκεύη, ούτε εξήντα τάλαντα στα ταμεία, χρέη του Φιλίππου πάνω από πεντακόσια και, αφού δανείστηκα ο ίδιος επιπλέον άλλα οχτακόσια, ξεκινώντας από τη χώρα μας που δεν επαρκούσε ούτε για τις βοσκές σας, αμέσως σας άνοιξα τον δρόμο του Ελλησπόντου, ενώ οι Πέρσες τότε ήταν ήταν παντοδύναμοι στην θάλασσα, και κατανικώντας με το ιππικό τους σατράπες του Δαρείου, προσάρτησα όλη την Ιωνία στην δική σας επικράτεια και όλη την Αιολία και τις δύο Φρυγίες και τους Λυδούς και κυρίευσα την Μίλητο με πολιορκία και όλα τα άλλα μέρη, που προσχώρησαν σε μας με την θέλησή τους, τα πήρα και τα παρέδωσα σε εσάς να τα καρπώνεσθε, και τα αγαθά από την Αίγυπτο και την Κυρήνη, όσα απόχτησα χωρίς μάχη, ανήκουν σε εσάς, και η Κοίλη Συρία και η Παλαιστίνη και η χώρα ανάμεσα στα ποτάμια (Μεσοποταμία) είναι δικό σας κτήμα, και η Βαβυλώνα και τα Βάκτρα και τα Σούσα δικά σας, και ο πλούτος των Λυδών και οι θησαυροί των Περσών και τα αγαθά των Ινδών και η έξω θάλασσα δική σας, εσείς είστε σατράπες, εσείς στρατηγοί, εσείς ταξίαρχοι. Γιατί για μένα τι υπάρχει παραπάνω ύστερα από αυτούς τους κόπους πέρα από αυτή την πορφύρα και το διάδημα αυτό; Προσωπικά δεν έχω τίποτε άλλο και κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για δικούς μου θησαυρούς παρά μόνο για αυτά, δικά σας αποκτήματα ή όσα φυλάγονται για εσάς. Γιατί δεν υπάρχει λόγος να φυλάξω τους θησαυρούς προσωπικά για μένα, που σιτίζομαι το ίδιο με εσάς και προτιμώ τον ίδιο με εσάς ύπνο, και μάλιστα νομίζω ότι ούτε καν τρώω τα ίδια φαγητά με όσους από εσάς έχουν κοιλιόδουλες προτιμήσεις, και ξέρω ότι για σας, για να μπορείτε εσείς να κοιμάστε ήσυχοι. Αλλά μήπως απόκτησα αυτά διοικώντας ο ίδιος άκοπα και χωρίς ταλαιπωρίες, ενώ εσείς κοπιάζατε και ταλαιπωρούσασταν; Και ποιος από εσάς αναγνωρίζει ότι κουράστηκε περισσότερο για μένα, από ότι εγώ για εκείνον; Εμπρός λοιπόν, και όποιος από εσάς έχει τραύματα, ας βγάλει τα ρούχα του και ας τα δείξει, και εγώ θα δείξω τα δικά μου σχετικά, γιατί, από εμένα κανένα μέρος του σώματος μετωπικά δεν απόμεινε χωρίς τραύματα, ούτε υπάρχει όπλο ή από τα χειριζόμενα με το χέρι η από αυτά που εκτοξεύονται, που να μη φέρω πάνω μου τα ίχνη του, αλλά και με ξίφος από χέρι έχω πληγωθεί και τόξα έχω δεχτεί ήδη και με βλήματα μηχανών χτυπήθηκα και με πέτρες πολλές φορές και με καδρόνια βαλλόμενος για εσάς και για δική σας δόξα και για δικό σας πλούτο σας οδηγώ νικητές ανάμεσα από κάθε στεριά και θάλασσα και από όλους τους ποταμούς και τα όρη και όλες τις πεδιάδες, και τέλεσα τους ιδίους γάμους με σας και τα παιδιά μου. Και απέναντι σε οποίον υπήρχαν χρέη, χωρίς να καλοεξετάσω για ποιόν λόγο δημιουργήθηκαν, ενώ τόσα πολλά εισπράττατε ως μισθό και τόσα πολλά ιδιοποιούσασταν όταν γινόταν λεηλασία μετά από πολιορκία, όλα τα εξόφλησα. Και υπάρχουν χρυσά στεφάνια για τους περισσότερους από σας, αθάνατα ενθύμια και της δικής σας ανδρείας και της από μένα επιβράβευσής σας. Και όποιος σκοτώθηκε, έπεσε ένδοξα, και έγινε μεγαλοπρεπής η ταφή του, και χάλκινοι ανδριάντες έχουν τιμηθεί, απαλλαγμένοι από εκτάκτους φόρους και κάθε οικονομική υποχρέωση, γιατί, πράγματι, κανείς από εσάς δεν σκοτώθηκε υποχωρώντας, όταν εγώ πρωτοστατούσα στις μάχες. Και τώρα εγώ σκόπευα να στείλω πίσω τους απόμαχους από σας αξιοζήλευτους από τους συμπατριώτες σας, αλλά αφού θέλετε να επιστρέψετε όλοι σας, φύγετε όλοι και στην επιστροφή ανακοινώστε ότι το βασιλιά σας Αλέξανδρο, που κατανίκησε τους Πέρσες και τους Μήδους και τους Βάκτριους και τους Σάκες, που κυρίευσε, τους Ουξίους και Αραχωτούς και Δράγγες, που υπόταξε τους Παρθυραίους και τους Χορασμίους και τους Υρκανίους μέχρι την Κασπία θάλασσα, που πέρασε τον Καύκασο πέρα από τις Κασπίες πύλες, που διάβηκε τον Όφο ποταμό και τον Ταναί, ακόμα και τον Ινδό ποταμό που δεν πέρασε κανένας άλλος εκτός από τον Διόνυσο και τον Υδάσπη και τον Ακεσίνη και τον Υδραώτη, και που θα περνούσε και τον Ύφαση, αν εσείς δεν αντιδρούσατε, και που προχώρησε στη μεγάλη θάλασσα και από τα δύο στόμια του Ινδού, και που διέσχισε την έρημο της Γεδρωσίας, από όπου κανείς ποτέ νωρίτερα δεν πέρασε με στρατό, και που στο πέρασμα του κατέκτησε την Καρμανία και τη χώρα των Ωρείων, και που τον εγκαταλείψατε και φύγατε παραδίδοντάς τον στους κατανικημένους βαρβάρους να τον φυλάγουν. Ίσως αυτά θα είναι για εσάς δόξα εκ μέρους των ανθρώπων και (θεωρηθούν) όσια βέβαια, όταν θα τα αναγγείλετε. Φύγετε”.

Και για να τελειώνουμε με την ψευδοευχή ή ψευδοόρκο της λογοτεχνικής αδείας του Ζαλοκώστα μήπως και σταματήσει πια η αναπαραγωγή του, θα επισημάνω τα εξής:

Και βέβαια ο Αλέξανδρος ξεχώριζε τους Έλληνες από τους βάρβαρους διότι είχε βαθιά ριζωμένη στο μυαλό του την διδαχή του Αριστοτέλη: “τοις μεν Έλλησι ηγεμονικώς,τοις δε βαρβάροις δεσποτικώς χρώμενος”. (Πλούταρχος, Περί Αλεξάνδρου τύχης και αρετής, 329,β,7).

Και βέβαια ενδιαφερόταν από που κατάγονται οι πολίτες και από ποια φυλή προέρχονταν. Γι’ αυτό και κάθε φορά που σε κάποια εκ των κατακτημένων πόλεων, για πολιτικούς λόγους, όριζε Πέρση σατράπη, συνδιόριζε Έλληνες αξιωματούχους να τον εποπτεύουν! Γι’ αυτό όταν επίσης για πολιτικούς λόγους, τέλεσε ομαδικό γάμο ογδόντα και πλέον επιφανών Μακεδόνων με θυγατέρες Περσών, (γνωρίζοντας ότι η καταγωγή των παιδιών προέρχεται εκ των πατεράδων τους) δεν επέτρεψε σε καμία Ελληνίδα να παντρευτεί Πέρση ή άλλον Ασιάτη.

Και βέβαια ποτέ ο Αλέξανδρος και κανένας Έλληνας δεν θα χρησιμοποιούσε την λέξη-επίθετο «Θεός» χωρίς να τον ονομάσει (Δίας, Άρης, Διόνυσος κ.α.) Ποιος Θεός; Για τος Έλληνες δεν υπήρχε κανένας μοναδικός Θεός που να διαφεντεύει τον κόσμο και να τον θεωρούν δεσποτικό κυβερνήτη. Πως λοιπόν είναι δυνατόν να είπε ο Αλέξανδρος σε 10.000 Έλληνες: “Δεν πρέπει να θεωρείτε τον Θεό έναν δεσποτικό κυβερνήτη.» Ούτε στον εαυτόν του δεν θα το έλεγε εφόσον ούτε ως έννοια, ούτε ως σύλληψη ιδέας, δεν υπήρχε για τους Έλληνες ο ένας και μοναδικός Θεός της ιουδαϊκής και μετέπειτα της χριστιανικής θρησκείας.

Και βέβαια ο Αλέξανδρος δεν θα έλεγε ποτέ: «Πρέπει να δείτε αυτόν τον όρκο προσεκτικά σαν σύμβολο αγάπης». Διότι στην Ελληνίδα φωνή! δεν υπάρχει το ρήμα αγαπώ και τα παράγωγά του, αγάπη κλπ. Στην Ελληνίδα φωνή υπάρχει μόνο η λέξη φιλότητα. Τα περί «αγαπάτε αλλήλους» λοιπόν, στα οποία καλύπτει το λογοτεχνικό κείμενο του Ζαλοκώστα κάμνοντας πλύση εγκεφάλου στους Βυζαντινορωμιούς νεοραγιάδες δυστυχώς χρόνια τώρα, δεν ανήκουν στους Έλληνες.

Ευελπιστώ ότι στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας που προφανώς διακρίνει τους συντάκτες της σελίδας «ΓΝΏΜΕΣ», θα δημοσιεύσετε την παρούσα επιστολή μου για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και μόνο.

Σας ευχαριστώ.

Μετά τιμής και πικρίας

Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης

Συγκρίνοντας τα δύο κείμενα το ψεύτικο και το πραγματικό, ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει κανένα κοινό σημείο μεταξύ τους. Δηλαδή, δεν πρόκειται για κάποια μικροπαραποίηση του πραγματικού λόγου που σύμφωνα με τον Αρριανό εκφώνησε ο Αλέξανδρος, σε σχέση με τον λόγο που έγραψε ο Ζαλοκώστας. Ο πραγματικός λόγος είναι ένα αδιάκοπο “Κατηγορώ” του Αλεξάνδρου προς τους Μακεδόνες, ενώ ο ψεύτικος λόγος είναι… άλλα αντί άλλων.

Σημειώνω βεβαίως ότι η εφημερίδα ΠΡΏΤΟ ΘΈΜΑ, δεν δημοσίευσε την επιστολή μου διότι απλούστατα ουδείς επιθυμεί την αποκατάσταση της αλήθειας.

Ο Αλέξανδρος δεν πέθανε από κρυολόγημα και ελονοσία αλλά δολοφονήθηκε απ’ το ιερατείο των Χαλδαίων.

Τα εκπαιδευτικά συγγράμματα του ΥΠΕΠΘ τα οποία, ως γνωστόν, όλο και εκπίπτουν της πραγματικής ελληνικής ιστορίας για να μειώσουν ποιοτικά και ποσοτικά την εθνική συνείδηση των ελληνοπαίδων, ως αιτία θανάτου του Αλέξανδρου αναφέρουν εκ του προχείρου, το κρυολόγημα, τον ελώδη πυρετό, τις ηπατικές επιπλοκές, την ελονοσία καθώς και την σωματική εξάντληση από τις κακουχίες. (Το τελευταίο είναι βάσιμο ως αφορμή θανάτου αλλά όχι ως αιτία). Στην καλύτερη περίπτωση γράφουν περί δηλητηριασμού γενικώς και αορίστως, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν αναφέρονται στην υπόθεση των Ιουδαιο-Χαλδαίων ούτε και ως εκδοχή.

Οι ιστορικοί συγγραφείς, πλην ελάχιστων σημερινών μελετητών-συγγραφέων, δεν έχουν δώσει την πρέπουσα σημασία στο ιστορικό περιστατικό της υπόθεσης ων Χαλδαίων και συνεπώς δεν έχουν αναλύσει επαρκώς τον κυριότερο λόγο της πραγματικής αιτίας θανάτου του Αλέξανδρου, πίσω από την οποία κρύβονταν οι Χαλδαίοι ιερείς προφήτες οι οποίοι ήταν μοναδικοί γνώστες της δηλητηριοχρησίας και της μαγγανείας, δηλαδή της χρήσης μαγικών φίλτρων.

Στην πραγματικότητα η ιστορία θανάτου του Αλέξανδρου έχει ως εξής:

Ο Αλέξανδρος με το επιτελείο της Ανώτατης Διοίκησης των Συμβούλων και στρατηγών προτίθετο να ανακηρύξει την Βαβυλώνα σε πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μετατρέποντάς την σε κέντρο πολιτισμού της οικουμένης. Όμως από την εποχή των Εβραίων προφητών Ησαΐα, Ιερεμία και άλλων, η Βαβυλώνα ήταν καταραμένη από τους Ιουδαίους, διότι είχε χρεωθεί την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της. Χαρακτηριστικά είναι τα αποσπάσματα του Ησαΐα 13.17-19.22 και του Ιερεμία Β.Β.25 αντίστοιχα: “… Η Βαβυλώνα η δόξα και το καύχημα των Χαλδαίων, θα γίνει σαν τα Σόδαμα και τα Γόμορα που κατέστρεψε ο Θεός. Δεν θα κατοικηθεί ποτέ πια και δεν θα κατασκηνώσει κανείς εκεί στους αιώνες… μόνο θεριά της ερήμου, σειρήνες, δαιμόνια οινοκένταυροι και εχίνοι θα κατοικούν εκεί… Κι εσύ Βαβυλώνα γρήγορα θα καταστραφείς και μακάριος όποιος σου ανταποδώσει όσα έκανες. Μακάριος όποιος πιάσει και συντρίψει τα βρέφη σου στο βράχο”. “Θα τιμωρήσω τους Βαβυλώνιους και θα ερημώσω την χώρα τους για πάντα. Θα εκπληρώσω ό,τι ανήγγειλα εναντίον της χώρας εκείνης”.

Ύστερα λοιπόν από τέτοιες προφητείες για την Βαβυλώνα, οι Ιουδαίοι ιερείς οι οποίοι είχαν διεισδύσει κατά την προσφιλή τους τακτική, στο ιερατείο των Χαλδαίων (ο ίδιος ο Αβραάμ είχε γεννηθεί στην Ούρ, πρωτεύουσα της Χαλδαίας κι είχε αποκτήσει την γνώση των προφητών μαγγανο-θεραπευτικών μεθόδων), δεν θα επέτρεπαν ποτέ στους Έλληνες να ανακηρύξουν την πόλη που οι Εβραίοι προφήτες είχαν καταραστεί, σε πρωτεύουσα της νεοσύστατης ελληνικής αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό και στην αρχή δοκίμασαν να αποτρέψουν την είσοδο των Ελλήνων στην Βαβυλώνα στέλνοντας μήνυμα στον Αλέξανδρο και το επιτελείο του ότι προβλέπουν κάποιο πολύ μεγάλο κακό στην περίπτωση που ο βασιλιάς εισέλθει στην πόλη. Ο φιλόσοφος Ανάξαρχος συμβούλεψε τους Έλληνες να αγνοήσουν τις ανοησίες των Ιουδαιο-Χαλδαίων ιερέων και αστρολόγων και να προχωρήσουν στην επίτευξη του σκοπού τους κι ένας οργασμός ανοικοδόμησης άρχισε στην Βαβυλώνα. Όμως τα λιοντάρια που δεν γνώριζαν δυναμική επιρροή που ασκούσαν οι προφητείες των Ιουδαίων στην ανατολή, παγιδεύτηκαν από τις πονηρές αλεπούδες. Κι ενώ δέχονταν συγχαρητήρια από τις απανταχού των ελληνικών πόλεων πρεσβείες για το αυτοκρατορικό τους επίτευγμα, οι δηλητηριοχρήστες Χαλδαίοι ιερείς είχαν πιάσει δουλειά…

Οι Σωματοφύλακες διατάσουν την αναβολή του απόπλου ωσότου ο Αλέξανδρος αναρρώσει… Την Δέκατη μεσούντος του Δαισίου, ο υψηλός πυρετός αρχίζει να επηρεάζει τον ειρμό των σκέψεων του και την επόμενη δεν είναι σε θέση να συμμετάσχει στην καθορισμένη διαδικασία των αξιωματικών που προάγονται. Ζητά να τον μεταφέρουν στο βωμό αλλά με δυσκολία κατορθώνει να επικαλεστεί τους Θεούς. Την Έβδομη, Έκτη και Πέμπτη φθίνοντος του Δαισίου (στις 24, 25 και 26 Μαΐου) παραμένει κλινήρης και η κατάστασή του βαίνει συνεχώς επιδεινούμενη. Οι γιατροί διαπιστώνουν συνεχή πυρετό αγνώστου αιτίας. Στο στρατόπεδο, στον ναύσταθμο και στην πόλη στην οποία μάλιστα τα έργα ανοικοδόμησης κοντεύουν να τελειώσουν, οι πληροφορίες φτάνουν συγκεχυμένες και απελπιστικές. Οι παλαίμαχοι Μακεδόνες δεν αρκούνται στα επίσημα ανακοινωθέντα και προπηλακίζουν τ’ ανάκτορα για να δουν τον Αλέξανδρο τους! Κανείς δεν τολμά να τους το αρνηθεί… Με δάκρυα στα μάτια παρελαύνουν μπροστά απ’ την κλίνη του κι εκείνος τους αποχαιρετά έναν, έναν κουνώντας κουρασμένα το χέρι του. Εκείνη την τελευταία νύχτα ο Σωματοφύλακας Πείθωνας μαζί με τον Πευκέστα και με άλλους βασιλικούς εταίρους μεταξύ των οποίων ο Σέλευκος και ο Μενίδας, μεταβαίνουν στον ναό του Θεού Σέραπι… με πολλές παρακλήσεις… Το βράδυ της 28ης η οικουμένη κρατάει την ανάσα της κι ο Αλέξανδρος, ο γιος του Μακεδόνα Φιλίππου και της Ηπειρώτισσας Ολυμπιάδας, εκπνέει εν μέσω των Σωματοφυλάκων του, σηματοδοτώντας το τέλος της δυναστείας των Αργεαδών.

(Για περισσότερα και σπουδαιότερα περί του θέματος αυτού, βλέπε: α) Μιχάλης Καλόπουλος, “Το θέατρο της Σωτηρίας” Θεσσαλονίκη 2005, β) Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, “Ποιος σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο;” Εκδόσεις ΑΡΧΕΤΥΠΟ, Θεσσαλονίκη 2005 και γ) Τσαούσογλου Α. Παντελής, “Αλέξανδρος. Ποιοι τον δηλητηρίασαν”, Θεσσαλινίκη 1995).

Εφ’ όσον λοιπόν ο Χριστιανισμός μέσω της παλαιάς Διαθήκης αποδέχεται την Ιουδαϊκή θρησκεία ενσωματούμενος πλήρως σε αυτήν και ενστερνιζόμενος τα προλεγόμενα των Εβραίων προφητών για την Βαβυλώνα, είναι φυσικό να αποφεύγει στα επίσημα εκπαιδευτικά συγγράμματα του ΥΠΕΠΘ να συνδέσει τον θάνατο του Αλέξανδρου με τους Ιουδαιο-Χαλδαίους μάγους ιερείς, για να μην υπονοηθεί ότι η Ιουδαιοχριστιανική θρησκεία ενέχεται στον θάνατο του Μεγίστου των ανδρών που γέννησε ο κόσμος.

Η πλήρης σύγχυση για τον Αλέξανδρο ως αποτέλεσμα των παραποιήσεων, των διαστρεβλώσεων και των τερατολογιών της ιστορίας του.

Εκτός από τους Χριστιανοϊουδαίους, οι Μουσουλμάνοι, οι Σκοπιανοί και οι Ομοφυλόφιλοι, θέλουν τον Αλέξανδρο δικό τους.

Οι “προοδευτικοί” θολοκουλτουριάρηδες τον κατηγορούν για εγκληματία πολέμου και φονιά των λαών κι ο μέσος νεοέλληνας τελεί υπό πλήρη σύγχυση.

Τα διαχρονικά υπέρ και κατά, ψευδογραφήματα και ψευδολογήματα που έχουν γραφτεί και γράφονται για την προσωπικότητα, το έργο και τον θάνατο του Αλεξάνδρου είναι τόσα πολλά και μεγάλα που έχουν αποκτήσει διιστάμενη συνοθηλευματική “υπεραξία” στις πολιτισμικές αλλά και στις θρησκευτικές παραδόσεις των λαών της γης.

Οι μουσουλμάνοι τον θέλουν δικό τους διότι ο Μωάμεθ τον θεωρεί προφήτη του Ισλάμ μαζί με τον Τζεσούα (Ιησού) και τον Μοσέ (Μωυσή) και στο Κοράνι (XVIII, 82-110), “βάζουν” τον Αλέξανδρο να λέει: “Είμαι άνθρωπος σαν εσάς αλλά μου αποκαλύφθηκε ότι δεν υπάρχει παρά ένας Θεός. Οποιοσδήποτε ελπίζει πως θα εμφανιστεί μια μέρα μπροστά στον Κύριο, πρέπει να κάνει το καλό…”.

Πρόσφατα δε, οι κακομοίρηδες οι Σκοπιανοί οι οποίοι θέλουν κι αυτοί να πείσουν τους εαυτούς τους ότι έχουν σοβαρές πολιτιστικές καταβολές, εξ ου και σφετερίστηκαν ελληνικά ονόματα και σύμβολα, ανακήρυξαν τον Αλέξανδρο Άγιο μεταξύ των Αγίων της χριστιανικής εκκλησίας και τον απεικόνισαν στον τρούλο κάποιου ναού μαζί με το δεκαεξάκτινο πολυθεϊστικό σύμβολο των Αργεαδών χωρίς βέβαια να γνωρίζουν την προαιώνια σημασία του συμβόλου η οποία έχει αναλυθεί στο ΚΕΦΆΛΑΙΟ Β.

Όσο για τους Ιουδαίους, αφού δεν μπόρεσαν να περάσουν ως αυταπόδεικτο ιστορικό γεγονός τα περί προσκυνήματος του Αλέξανδρου στον έναν και μοναδικό τους Θεό Γιαχβέ και αφού αυτοί, που ήταν ο περιούσιος λαός του Γιαχβέ, αποκλείσθηκαν όπως προαναφέρθηκε, από τα διοικητικά προνόμια της αυτοκρατορίας του Αλέξανδρου, ο Αλέξανδρος ήταν ομοφυλόφιλος. Οι δε πατέρες της εκκλησίας, ως αρνητές των απολαύσεων του σώματος και υποστηρικτές της ανέραστης χριστιανικής πίστης, στο πλαίσιο των υβριστικών τους κηρυγμάτων για τα Σόδομα και τα Γόμορρα, τα έκλυτα ήθη Θεών και ανθρώπων που δήθεν επικρατούσαν στον ελληνικό κυρίως κόσμο, προ των διδαχών της δικής τους θρησκείας, δεν μπόρεσαν να εξαιρέσουν τον Αλέξανδρο από τους σοδομιστές αφού (μάλλον κρίνοντας εξ ιδίων) θεωρούσαν όλους τους Έλληνες και Ελληνίδες ομοφυλόφιλους και ομοφυλόφιλες.

Συνεπώς, εκ των ανωτέρω προκύπτει μία πρώτη σύγχυση για την προσωπικότητα του Αλέξανδρου αποτέλεσμα της αντίφασης ενός βασιλιά, που “προετοίμασε την έλευση του Χριστιανισμού” αλλά ήταν και ομοφυλόφιλος.

Τέλος, οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι στη σημερινή εκφράζουν και εκδηλώνουν ελεύθερα την ερωτική τους ταυτότητα και καλώς κάμνουν, διατυμπανίζουν αυτάρεσκα ότι και ο Αλέξανδρος ήταν ομοφυλόφιλος παρακάμπτοντας την μαρτυρία του Πλούταρχου σύμφωνα με την οποία όταν κάποιος ονόματι Φιλόξενος, έστειλε στο επιτελείο του Αλέξανδρου επιστολή μήπως και ενδιαφέρει τον βασιλιέα να αγοράσει δύο πολύ όμορφους νεαρούς, πήρε την ακόλουθη έγγραφη απάντηση:

“Ω χείριστε των ανθρώπων, πότε έμαθες για μένα ότι έχω τέτοιες διαστροφές και τολμάς να μου προξενεύεις τέτοιου είδους αίσχη; Πήγαινε λοιπόν στον όλεθρο μαζί με τον πορνοτρόφο σωματέμπορά σου και την πραμάτεια του πριν το πράξω εγώ όταν σας συναντήσω”. (Πλουτάρχου Περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής Λόγος, Α, 12 και Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος, 22).

Το 2004 ήρθε και η γνωστή κινηματογραφική ταινία του Όλιβερ Στόουν “Αλέξανδρος” η οποία ως υπερπαραγωγή του Χόλυγουντ προβλήθηκε σε όλο τον κόσμο και τον “δίδαξε” αυτό που πούλαγε. Δηλαδή ότι ο Αλέξανδρος ήταν ομοφυλόφιλος. Λίγοι θυμούνται ότι πριν η ταινία προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, η εταιρεία παραγωγής, πρότεινε στο Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας μας να πάρει το σενάριο και να κάνει τις οποιεσδήποτε παρεμβάσεις – διορθώσεις, στα σημεία που θα έκρινε ως ανακριβή ή ανιστόρητα, με αντάλλαγμα κάποια χορηγία. Αλλά το νεοελληνικό βυντινορωμέικο κράτος, είτε από αδιαφορία, είτε από σύγχυση για το έπος Αλέξανδρου, απάντησε διά στόματος του τότε υπουργού πολιτισμού ότι: “Η ιστορία έχει γράψει ποιος ήταν ο Αλέξανδρος και δεν μας ενδιαφέρει η οπτική του Χόλυγουντ”. Λες και οι ανά τον κόσμο θεατές που θα παρακολουθούσαν την ταινία, θα πήγαιναν μετά να διαβάσουν την ιστορία του Αλέξανδρου προκειμένου να κάνουνε συγκρίσεις.

Την “τερατογόνα” προσωπικότητα του Αλέξανδρου, εξέθρεψαν οι “προοδευτικοί” διανοούμενοι και μη, επί το ακριβέστερο θολοκουλτουριάρηδες παγκοσμιοποιητές και ισοπεδωτές των ανθρώπων αξιών, οι οποίοι διέπονται από τη θεωρία της μετριότητας και της προκρούστιας λογικής, σύμφωνα με την οποία κανένας δεν διαφέρει από κανέναν και όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Συνεπώς, ο Αλέξανδρος και οι συν αυτώ που σφετερίστηκαν την γη και τα αγαθά άλλων και ενήργησαν γενοκτονώντας, εξανδραποδίζοντας, σφάζοντας και υποδουλώνοντας ωσάν μαχητές θανάτου, ήταν διαταραγμένες προσωπικότητες που έβρισκαν την γαλήνη μόνο στη φούρια της μάχης και στις μεταξύ τους ομοφυλόφιλες συνευρέσεις.

Οι απόψεις αυτές άρχισαν να διατυπώνονται στην Ελλάδα από τις αρχές του 1980 για να φτάσουν στα άκρα τους σήμερα με το έργο του David J. Lonsdale, Alexander The Great: Killer of Men, London 2004, καθώς και άλλα έργα, αλλοδαπών κυρίως συγγραφέων, που από λογοτεχνική άποψη μπορεί να είναι αξιόλογα, αλλά ιστορικά περιγράφουν τον Αλέξανδρο (γιατί με αυτόν κυρίως καταπιάνονται), περισσότερο ως εξολοθρευτή των λαών και ελάχιστα ως εκπολιτιστή, διανθίζοντας βεβαίως το περιεχόμενό τους με όργια, κατεξοχήν απανωτούς βιασμούς και ομοφυλοφιλικές σχέσεις.

Εν κατακλείδι, όλων των προαναφερομένων, είναι το γεγονός ότι τρεις-τέσσερεις δεκαετίες πριν, οι νεοέλληνες μεταξύ αστείου και σοβαρού αναρωτιόντουσαν για τον Αλέξανδρο επαναλαμβάνοντας την γνωστή φράση της Γοργόνας: “Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;”. Τα τελευταία χρόνια η γνωστή ερώτηση που επαναλαμβάνουν οι νεοέλληνες είναι αν ο Αλέξανδρος ήταν ομοφυλόφιλος ή όχι.

Συμπερασματικά νομίζω ότι από τα στοιχεία που παρατέθηκαν ο αναγνώστης έχει καταλάβει τουλάχιστον, το τι δεν ήταν ο Αλέξανδρος.