Το επιτελείο του Αλή Πασά.

Είναι γνωστό ότι ο Αλη Πασάς αν και Αλβανός γρήγορα κατάλαβε ότι για να φτιάξει ανώτερο πασαλίκι,έπρεπε να στηριχτεί στους Έλληνες.

Ήταν γνωστό επισης ότι το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων ήταν έτη φωτός μπροστά από αυτο των Αλβανών.

Έτσι ήταν μονόδρομος η ελληνοποίηση της διοίκησης του Αλη.

Γνωστά ονόματα της Επαναστασης και όχι μόνο πέρασαν από την Αυλή του Αλη Πάσα.

Αμέσως μετά την εγκατάστασή του στο πασαλίκι, ο νέος πασάς σπεύδει να εξουδετερώσει, έναν, έναν όλους όσους τον είχαν καταπολεμήσει. Πρώτοι χτυπήθηκαν οι μπέηδες των Ιωαννίνων, οι οποίοι είχαν αντισταθεί ένοπλα σ’ αυτόν (όταν επιχείρησε να καταλάβει «εξ εφόδου» την πόλη). Ήταν άλλωστε οι πιο επικίνδυνοι, μια και μπορούσαν να δημιουργήσουν είτε εσωτερικές ταραχές, είτε διαβολές στο Σουλτάνο…

Όλους αυτούς τους αποστερεί από κάθε αξίωμα και με διάφορες πιέσεις τους υποχρεώνει να εγκαταλείψουν την πόλη.

Κι έρχεται η ώρα να επανδρώσει τις δικές του υπηρεσίες. 

Στο ζήτημα αυτό ακολουθεί τελείως αντίθετη πολιτική από εκείνη των προκατόχων του.

Αποκλείει σχεδόν τελείως τους Τούρκους από κάθε ανώτερο αξίωμα (δεν έδιναν εχέγγυα ανεξαρτησίας από την πύλη) και στη θέση τους διορίζει Αλβανούς (κυρίως Χριστιανούς) και Έλληνες.

Παράλληλα παίρνει αποφασιστικά μέτρα για την προστασία του Χριστιανικού στοιχείου από τις αυθαιρεσίες των μουσουλμανικών συμμοριών. 

Ο ίδιος είχε δηλώσει στο Γάλλο συνταγματάρχη DR VAUDON CONRF «Ο Αλή Πασάς από την άλλη πλευρά»:

«Όταν έφτασα στα Τρίκαλα βρήκα τον τόπο ερειπωμένο. 

Οι Τούρκοι Μπέηδες είχαν κρεμάσει πλήθος φτωχών χωρικών. 

Οι ισχυροί της Λάρισας Τούρκοι, με το πρόσχημα ότι οι ραγιάδες ετοίμαζαν επανάσταση, τους άρπαζαν τα πρόβατα και τους έπαιρναν σκλάβες τις γυναίκες και τα παιδιά τους. 

Είδα πως οι Μπέηδες ήταν οι αληθινοί επαναστάτες και οι πραγματικοί κλέφτες. 

Γι’ αυτό τους χτύπησα κατακέφαλα και συγχρόνως προσπάθησα να πιάσω στα χέρια μου τους ληστές που ερήμωναν τα πάντα».

Στήριξε έτσι τη δύναμή του σε δύο παράγοντες στα στρατιωτικά του στελέχη που τα επέλεξε με μεγάλη προσοχή που είχαν απόλυτη αφοσίωση, καθώς και στους μορφωμένους Έλληνες που ασκούσαν την πολιτική διοίκηση.

Σαν επίσημη γλώσσα επέβαλλε την Ελληνική και μόνο στην αλληλογραφία προς την Πύλη χρησιμοποιούσε την Τουρκική.

Όμως ας δώσουμε εδώ ένα μικρό κατάλογο με τα πιο επίλεκτα στελέχη του Αλή Πασά αρκετά ενδεικτικό:

Γραμματικοί του ήταν οι: 

Μάνθος Οικονόμου, 

Σπύρος Κολοβός, 

Κώστας Βουρπιανίτης, 

Αθανάσιος Λιδωρίκης, 

Στέφανος Δούκας, 

Αναγνώστης Καρπενησιώτης. 

Όλοι αυτοί κρατούν τις διπλωματικές σχέσεις του πασά, καθώς και τη σφραγίδα του!

Στην ηγεσία του στρατού κρατά δύο Αρβανίτες: 

Τον Ομέρ Βρυώνη με άμεσο βοηθό από το 1810 τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Ταχίρ Αμπάζη (υπεύθυνο Ασφαλείας) με άμεσο βοηθό το Θανάση Βάγια. 

Ο τελευταίος είχε ζήσει πολύ στο σπίτι του Βελή, πατέρα του Αλή Πασά.

Πολιτικοί του σύμβουλοι ήταν οι: Αλέξης Νούτσος (γιος του Νούτσου Καραμεσίνη, που συντέλεσε αποφασιστικά στην επικράτηση του Αλή στο πασαλίκι), 

Κωνσταντίνος Μαρίνου ή Μαρίνογλου από το Ζαγόρι, 

Χριστόδουλος Μαρίνου (αδερφός του προηγούμενου), 

Δημήτριος Δρόσος (από γιαννιώτικη οικογένεια των Μαρουτσαίων), Θεόδωρος Μπαζάκας (από το Ζαγόρι), Σταύρος Τσιαπαλάμος (πατέρας του Γεωργίου Σταύρου ιδρυτού της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος), 

Ιωάννης Μονοβάρδας (Γιαννιώτης), Νικόλαος Μίχος (από το Κόρτοζι των Κατσανοχωρίων), 

Κωνσταντίνος Δούκας (από το Μπεράτι), 

Στέφανος και Ευθύμιος Δούκας (γιοι του προηγούμενου), 

Μάρκος Δαμιράλης (από τη Νάξο), Δημήτριος Λογοθέτης (από τα Κατσανοχώρια), 

Χρίστος Κίνας, 

Αθανάσιος Άρτας (από την Άρτα), Κωνσταντίνος Καρυστινός, 

Ασημάκης Κροκίδας (από την Άρτα), Γιώργος Τουρτούρης (από τους Καλαρρύτες), 

Αθανάσιος Λοιδωρίκης (από το Λοιδωρίκι) και Γεώργιος Ροντήρης ή Κραβαρίτης (από τη Ναυπακτία).

Από τους προσωπικούς του γιατρούς (που χρησιμοποιούνταν και σε διάφορα δημόσια αξιώματα) πιο γνωστοί ήταν οι: 

Γιώργος Σακελλάριος, 

Κυρίτσης Καραγιάννης (Γιαννιώτης), Ιωάννης Κωλέττης (ο γνωστός πολιτικός και Πρωθυπουργός της ελεύθερης Ελλάδας, από το Συράκο), Μεταξάς (από την Κεφαλονιά), Βηλαράς, 

Λουκάς Βάγιας (αδελφός του Θανάση Βάγια), 

Ταλιαπιέρας (από τη Ζάκυνθο), Πασχάλης και Δουνάς.

Πολλοί Έλληνες οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1821 ήταν διοικητες στρατευμάτων του Αλη προεπαναστατικα.

Μερικοί από αυτούς ήταν Γεωργιος Καραισκακης,ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Θεοδωρος Γρίβας, ο Λάμπρος Βέικος, ο Πανουργιάς, ο Γεώργιος Bαρνακιώτης κ.α.