Το ίντερνετ είναι γνωστό σε όλους εδώ και χρόνια ότι απειλεί την ισορροπία κοινωνιών και κρατών.
“Νομίζω ότι η πιο χρήσιμη ιστορία για να καταλάβει κανείς κατά που βαδίζει το ίντερνετ αυτή την περίοδο είναι εκείνη των αυτοκινητοβιομηχανιών της δεκαετίας του ’60 και του ’70: Οι Ευρωπαίοι ήθελαν να αγοράζουν «ξένα», μη-ευρωπαϊκά αυτοκίνητα, τα οποία κατασκευάζονταν στην Ιαπωνία ή αλλού και έφταναν με πλοία στην Ευρώπη. Το αποτέλεσμα; Όταν οι πωλήσεις τους ξεπέρασαν εκείνες των ευρωπαϊκών, ευρωπαϊκές βιομηχανίες έκλεισαν και δουλειές χάθηκαν. Οι πολίτες παραπονιούνταν, η οικονομία υπέφερε. Τότε το κράτος επενέβη: Ανάγκασε τις «ξένες» αυτοκινητοβιομηχανίες να φτιάξουν εργοστάσια στην Ευρώπη και να πωλούν τα αυτοκίνητά τους μέσω τοπικών αντιπροσωπειών σε κάθε χώρα. Η ισορροπία αποκαταστάθηκε, η κανονικότητα επανήλθε.
Το ίντερνετ είναι γνωστό σε όλους εδώ και χρόνια ότι απειλεί την ισορροπία κοινωνιών και κρατών. Μπορεί ως εργαλείο οικονομικής και προσωπικής εξέλιξης να είναι καταπληκτικό και να προσφέρει ανήκουστες πριν λίγο καιρό δυνατότητες στον απλό άνθρωπο (να μην ξεχνάμε ότι με τον όρο «παγκοσμιοποίηση» εννοούμε το ίντερνετ και τίποτα άλλο), όμως αμφισβητεί την, κατά τα τελευταία διακόσια χρόνια τουλάχιστον, κανονικότητα: Δηλαδή, τον κανόνα της εθνικής κυριαρχίας εντός των εθνικών συνόρων.
[…]
Η κανονικοποίηση του ίντερνετ για εμένα είναι ένα ευρύτερο φαινόμενο, που περιλαμβάνει την επιστροφή σιγά-σιγά στα παλιά, off-line μοντέλα που η ανθρωπότητα ήδη γνώριζε: Μουσική μπορεί να μην ακούμε πια από CD, πληρώνουμε όμως ένα περίπου CD το μήνα στο Spotify. Ταινίες μπορεί να μην νοικιάζουμε πια από το video club, πληρώνουμε όμως τέσσερις ταινίες το μήνα στο Netflix. Δωρεάν εγκυκλοπαίδεια παρέχει ιντερνετικά η Wikipedia, όμως η Britannica είναι προσβάσιμη μόνο με συνδρομή. Επόμενη στάση οι εφημερίδες και τα περιοδικά, όπου η καθημερινή αγορά από το περίπτερο θα αντικατασταθεί από ηλεκτρονική συνδρομή. Τελικά δηλαδή το ίντερνετ θα έχει καταφέρει (το τιτάνιο έργο) να φέρει την ανθρωπότητα πιο κοντά – δεν θα έχει αλλάξει όμως τον τρόπο που είχαμε μάθει να πληρώνουμε για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που καταναλώνουμε.
Το ίδιο και με τα εθνικά κράτη. Στην δεκαετία του ’90 το ίντερνετ χαιρετίστηκε από hippies, cyberpunks και άλλους ακραίους ως το τέλος του εθνικού κράτους, ως ένα νέο πεδίο απόλυτης ελευθερίας, ασυδοσίας ή και γω δεν ξέρω τι άλλο. Για λίγο καιρό φάνηκε ότι θα κέρδιζαν, ανεξαρτήτως αν τους βοήθησαν οι αντίπαλοί τους, δηλαδή η αμερικανική κυβέρνηση και η αμερικανική βιομηχανία (δεν είναι άλλωστε καθόλου ασυνήθιστο τα άκρα να βοηθούν το ένα το άλλο). Τελικά η λογική επικράτησε: Το ίντερνετ είναι ένα (χρησιμότατο, ανεπανάληπτο) μέσο επικοινωνίας. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Μπορεί να άλλαξε την ανθρωπότητα για πάντα, όμως οι αλλαγές που επέφερε αφορούν ακριβώς αυτό, την ανθρώπινη επικοινωνία – όχι την ανθρώπινη συγκρότηση.”
