Για ποιο λόγο η πύλη των λεόντων στις Μυκήνες απεικονίζονται μάλλον λέαινες και όχι λέοντες;

Η Πύλη των Λεόντων είναι η κύρια είσοδος της ακρόπολης των Μυκηνών και κατασκευάστηκε περίπου το 1250 π.Χ. Πήρε το όνομά της από την περίφημη ανάγλυφη παράσταση των δύο λιονταριών που υπάρχει πάνω από την είσοδο. 

Η πύλη καθεαυτή αποτελείται από δύο μεγάλους μονόλιθους και ένα τεράστιο υπέρθυρο. Πάνω από το υπέρθυρο υπάρχει το ανάγλυφο τρίγωνο το οποίο μεταφέρει το κέντρο βάρους στα πλάγια. Το τρίγωνο αυτό καλύπτεται από τριγωνική πλάκα στην οποία παριστάνεται εραλδική σύνθεση δύο λιονταριών, τα οποία πατούν πάνω σε δύο αμφίκοιλους βωμούς. Ανάμεσα τους υπάρχει κίονας Μινωικού τύπου.

Στην κεφαλή του κίονα αυτού, υπάρχει μια σειρά από τέσσερις δίσκους. Πιθανότατα πάνω από τον κίονα αυτό υπήρχε και κάποιο άλλο γλυπτό ή κάποια κατασκευή, που δεν σώζεται πια.

Τα κεφάλια των λιονταριών δημιουργήθηκαν ξεχωριστά και δυστυχώς δεν σώζονται πια. Πάντως, ήταν φτιαγμένα από διαφορετικό υλικό σε σχέση με την υπόλοιπη πύλη και κοιτούσαν προς τα έξω, προς τους εισερχόμενους στις Μυκήνες.

Όσον αφορά στην ερμηνεία του παραπάνω ανάγλυφου, πολλές εκδοχές έχουν προταθεί ως σήμερα. Η πιο επικρατούσα θεωρία είναι ότι πιθανότατα πρόκειται για μια παράσταση θρησκευτικού περιεχομένου. Πρώιμα ευρήματα από την Κνωσό δείχνουν μια θεά η οποία περιβάλλεται από δύο λέαινες. Ας δούμε όμως για ποιο λόγο ο πιθανότερο είναι, να απεικονίζονται λέαινες και όχι λέοντες:

A. Οι λέαινες, είναι αυτές που κυνηγούν και συνεπώς, φροντίζουν για την ευημερία του κοπαδιού. Τα αρσενικά ε αναλαμβάνουν προσωρινά την προστασία (με το αζημίωτο) του κοπαδιού, έως ότου, κάποιο άλλο ισχυρότερο τα εκδιώξει (στην συνέχεια ο νέος κυρίαρχος επιβήτορας και προστάτης θα σκοτώσει τα λιονταράκια του ηττημένου και εκδιωχθέντα επιβήτορα….).

Β. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός είναι συνέχεια του Μινωικού. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός είναι συνέχεια του Μινωικού πολιτισμού, στην οποία λατρεύεται  Πότνια θεά των θηρών. Την απεικόνιζαν συχνά μαζί με δύο λιοντάρια (φωτογραφίες 2,3 ). Ήταν ακόμη η θεά των φυτών και των δέντρων, η προστάτιδα του γάμου, και ως θεά των φιδιών ήταν η προστάτιδα της οικογενειακής εστίας. Τη θεά τη λάτρευαν αρχικά σε σπήλαια και στις κορυφές των βουνών. Αργότερα και σε ιερά. Στη λατρεία της ο φυσικός βράχος έπαιξε μεγάλο ρόλο, τονίζοντας τη χθόνια όψη της. Ο Εξαγνιστήριος Νιπτήρας στο παλάτι της Κνωσού ήταν αφιερωμένος στη θεά. Εκτός από τους ταύρους, σύμβολά της ήταν το δέντρο της ζωής, το φίδι, το άστρο, η κολόνα, το περιστέρι, το λιοντάρι, ο γρύπας, ο διπλός πέλεκυς, η τρίαινα, απεικονίσεις από τους κοίλους ή κυρτούς βωμούς της κ.ά. Όταν περνά στην Μυκηναική θρησκεία, η  λατρείας της είναι σε παρακμή πλέον συν το χρόνω, αλλά δεν έχει ακόμη υποχωρήσει οριστικά, έως ότου ανατείλει οριστικά το ολύμπιο Πάνθεο, στην μετα Μυκηναϊκή εποχή, και τις ιδιότητες της μεγάλης μητέρας τις μοιραστούν οι Ολύμπιες θηλυκές θεότητες. Οι λέαινες, αποτελούν τον συνδετικό κρίκο με το θρησκευτικό παρελθόν, αλλά και συμβολίζουν την ευημερία του βασιλείου του Αγαμέμνονα.