Δεν υπάρχει ούτε μία ημέρα που να μην φερθούν άσχημα στους Έλληνες.

 Ολική “επαναφορά”

Την ίδια ώρα που το σύνολο του χριστιανισμού βιώνει συνθήκες διάλυσης και σήψης, η ελληνική κοινωνία φαίνεται να είναι απολύτως παγιδευμένη …Απολύτως εξουδετερωμένη κι ελεγχόμενη. Η σταλινική ηγεσία της είναι απολύτως υποταγμένη και οι εχθροί της καθημερινά αποδεικνύονται κομπλεξικοί και εμπαθείς. Αυτοί οι τελευταίοι, διαχειριζόμενοι τεράστια ισχύ και έχοντας άγνοια κινδύνου, δεν διστάζουν να στραφούν εναντίον δυνάμεων, τις οποίες δεν κατανοούν. Δεν υπάρχει ούτε μία ημέρα που να μην συκοφαντήσουν την Ελλάδα και τον ελληνισμό. Δεν υπάρχει ούτε μία ημέρα που να μην φερθούν άσχημα στους Έλληνες. Όταν δεν τους προσβάλουν, τους “νουθετούν” …”Νουθετούν” οι “τέλειοι” και “σημαντικοί” τους “ατελείς” και τους “ασήμαντους”. Δεν είναι μόνον η σταλινικιά Μέρκελ ή ο ναζιστής σακάτης τού Βερολίνου που έχουν πάρει “εργολαβικά” την καθημερινή εξύβριση του ελληνισμού. Φτάσαμε στο σημείο να “μαλώνουν” τους Έλληνες κοινοί υπάλληλοι, όπως ο Τόμσεν ή η Βελκουλέσκου.

 Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί δεν φοβούνται πλέον. Έχουν την εντύπωση πως είναι τόσο ισχυροί, που δεν έχουν λόγο να φοβούνται ακόμα κι όταν τα βάζουν με παράγοντες, οι οποίοι κάποτε τους “πλημμύριζαν” με δέος και έχουν πρωταγωνιστήσει στο παρελθόν. Τα “παιδιά” τού Δαρβίνου και των γκέτο θεωρούν τον ελληνισμό ένα “ξεπερασμένο” μέγεθος και δεν διστάζουν να τον προκαλούν σε καθημερινή βάση. Όπως κάποιος “λογχίζει” ένα πτώμα, για να επιβεβαιώσει τον θάνατό του, έτσι κάνουν κι αυτοί με τις καθημερινές πλέον προσβολές απέναντι στην Ελλάδα. Κάθε φορά που “λογχίζουν” το ελληνικό “πτώμα” και αυτό δεν αντιδρά, αποθρασύνονται και το επαναλαμβάνουν ακόμα πιο προκλητικά. Καθημερινά προσβάλουν την Ελλάδα και επειδή δεν υπάρχει αντίδραση θεωρούν ότι ο ελληνισμός είναι μάλλον μια τελειωμένη υπόθεση.

Νιώθουν ασφαλείς τώρα που έχουν “αλυσοδέσει” την Ελλάδα με τα Μνημόνια. Έχοντας οι ίδιοι πλημμυρίσει την Ελλάδα με ισλαμοφασίστες —και με τον περίγυρο των γειτονικών Democracy να είναι απολύτως εχθρικός για τους Έλληνες—, θεωρούν ότι ο ελληνισμός είναι απολύτως εξουδετερωμένος και άρα είναι αδύνατον να τους απειλήσει με τη λειτουργία του. Θεωρητικά “καίγεται” και δεν υπάρχει “διέξοδος” σε έναν ευρωπαϊκό χώρο, ο οποίος είναι “ανοικτός” για όλους τους Ευρωπαίους πλην των Ελλήνων …Το σχέδιό τους πέτυχε εκατό τοις εκατό τους στόχους του …Η εγχείρηση πέτυχε …Όμως, ο ασθενής τι θα απογίνει; …Αυτός θα επιβιώσει ή μήπως μόνον η επιτυχία τής εγχείρησης θα μείνει ως “έπαθλο”-ανάμνηση στους συνωμότες;

Αυτό, το οποίο δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι κινδυνεύουν …Κινδυνεύουν, γιατί απλούστατα δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι ο ελληνισμός και πώς λειτουργεί …Δεν καταλαβαίνουν πότε ο ελληνισμός γίνεται επικίνδυνος. Ο ελληνισμός παράγει ΑΤΟΜΑ. Δεν παγιδεύεται ως λαός με τον συμβατικό συλλογικό τρόπο που παγιδεύονται τα συμβατικά έθνη. Πρέπει η παγίδευσή σου να στοχεύει τα άτομα, γιατί αυτά είναι που θα σε απειλήσουν …Με ένα χαοτικό πυκνό “δίχτυ” πρέπει να τον περιβάλλεις και όχι με σκοινιά, όσο άθραυστα κι αν είναι αυτά. Πρέπει τα άτομα να τα βάλεις σε έναν θανατηφόρο “λαβύρινθο” που τους “τρώει” τις ζωές και όχι να “αλυσοδέσεις” με συλλογικές υποχρεώσεις τον λαό, ο οποίος για τον ελληνισμό είναι μια έννοια τόσο γενική, που δεν τους επηρεάζει σχεδόν καθόλου. Ο ελληνισμός μπορεί να λειτουργεί επί αιώνες “επιτυχώς” μόνο και μόνο για να “παράγει” ΕΝΑ άτομο, το οποίο θα ανατρέψει τα ΠΑΝΤΑ και θα παρασύρει τους ΠΑΝΤΕΣ στην άποψή του …Ο ελληνισμός μπορεί να σε τσακίσει όταν ως λαός εμφανίζεται ρημαγμένος, παρηκμασμένος και αποψιλωμένος.

Αυτές τις γνώσεις περί ελληνισμού οι σημερινοί συνωμότες τής Νέας Τάξης δείχνουν να μην τις κατέχουν. Η Democracy της εποχής τού εθνικισμού “εξουδετέρωνε” τους Έλληνες, γιατί τους εγκλώβιζε σε ένα άθραυστο “κλουβί” και τους έστρεφε τον έναν εναντίον τού άλλου με αποτέλεσμα να αλληλοεξουδετερώνονται. Το σύνολο της καθημερινότητάς τους ήταν ένας διαρκής αλληλοσπαραγμός. Ο εθνικός σχεδιασμός τούς εξουδετέρωνε, γιατί τους έδινε συλλογική “φόρτιση” εις βάρος τής ατομικής. Τους μετέτρεπε σε συμβατικό λαό με εθνικιστικά ένστικτα, τα οποία τον παγίδευαν εύκολα …Τους μετέτρεπε σε έναν λαό, ο οποίος, από την αγάπη του προς την πατρίδα, αυτοπεριοριζόταν μέσα στα πλαίσια των εθνικών του συμφερόντων …Αυτοπεριοριζόταν στα όρια του αυτοακρωτηριασμού, εφόσον μπορούσε ακόμα και να εξοντώσει ένα μέλος του, όταν αυτό, στα πλαίσια της ελληνικής του φύσης, λειτουργούσε ατομικά και όχι συλλογικά.

Αυτό ήταν το τραγικό της υπόθεσης …Η εθνική πορεία φόρτωνε συλλογικές ευθύνες στα  μέλη τού λαού …Τα φόρτωνε με ενοχές, υποχρεώσεις, ευχές και κατάρες, τα οποία αποτελούσαν ένα τεράστιο βάρος για τους “ώμους” θνητών ανθρώπων …Ένα βάρος, που, όσο μεγάλωνε η ατομική αξία τού κάθε Έλληνα, τόσο μεγαλύτερο μερίδιο ήταν κι αυτό που κουβαλούσε …με αποτέλεσμα την καθήλωση. Οι άριστοι δεν λειτουργούσαν ως άτομα, ώστε να ξεχωρίσουν σε ατομικό επίπεδο, παρά λειτουργούσαν σαν “χαμάληδες” του συνόλου, για να “σπρώξουν” τους υπόλοιπους. Ο ελληνικός κόσμος είχε βυθιστεί σε ένα “τέλμα”, το οποίο δεν μπορούσε να το νικήσει με τίποτε. Όμως, ακόμα κι όταν δεν ήθελαν οι Έλληνες να αυτοπεριοριστούν, τους περιόριζε ο γενικότερος εθνικιστικός σχεδιασμός …Τους περιόριζαν οι υπόλοιποι λαοί, γιατί εκεί όπου “τελείωνε” η πατρίδα των Ελλήνων, ξεκινούσε η πατρίδα κάποιων άλλων και εκεί —όπως συνέβαινε παντού— οι ξένοι ήταν ανεπιθύμητοι.

Βάζοντας λοιπόν τους Έλληνες σε ένα απλό εθνικό “δωμάτιο”, μέσα σε έναν τεράστιο πολυδιασπασμένο παγκόσμιο χώρο άπειρων “δωματίων”, τους “παγίδευσαν” οι σχεδιαστές τής Democracy. Έστησαν ένα πλούσιο “δίχτυ” γύρω τους και περιόριζαν τις κινήσεις τους σε βαθμό ακινησίας, που τους οδηγούσε στην ατομική ασφυξία. Εξουδετέρωναν τα επικίνδυνα άτομα και με τον τρόπο αυτόν κατόρθωναν να εξουδετερώνουν τον λαό —και όχι το αντίθετο όπως επιχειρούν σήμερα να κάνουν οι άσχετοι—. Με τη δύναμή τους και τις εξωτερικές παρεμβάσεις κατέστρεφαν κάθε έννοια αξιοκρατίας μέσα στο ελληνικό κράτος και ευνοούσαν μονίμως τους αριστερόστροφους φασίστες τού σταλινισμού, οι οποίοι ήταν εκ των δεδομένων μισέλληνες. Ταυτόχρονα δεν τους επέτρεπαν να “περιφέρονται” στον κόσμο και τους εγκλώβιζαν μέσα σε μια θανατηφόρα “κονσέρβα”. Έχοντας μάλιστα τη δυνατότητα να τους προκαλούν με εθνικά προβλήματα, μπορούσαν να τους παγιδεύουν στην υπεράσπιση του χώρου τους με χτυπήματα εξ’ αποστάσεως. Μπορούσαν τους θεωρητικά έξυπνους Έλληνες να τους “δουλεύουν” επ’ άπειρον …Κάτι, το οποίο το πέτυχε το σύστημα για σχεδόν έναν αιώνα…

…Έναν αιώνα “καταστροφών” για τους Έλληνες, που όχι μόνο δεν τους απομάκρυνε από τους συνωμότες, αλλά τους “έδενε” πιο πολύ σ’ αυτούς …Τους ανάγκαζε στην κυριολεξία να “φιλάνε” τα χέρια που τους “μαχαίρωναν” …Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος, Χούντα, ήταν “κρίκοι” στην ίδια “αλυσίδα” των προτεσταντικών εγκλημάτων εις βάρος τού ελληνισμού, που δυστυχώς τον έσερνε πίσω από τους Προτεστάντες δολοφόνους του.  Όλα αυτά σήμερα, με την “ανοικτή” Νέα Τάξη, απειλούνται. Γιατί; …Γιατί μόνοι τους οι δολοφόνοι αλλάζουν τα δεδομένα που τους έδιναν τα επιτυχή αποτελέσματα εις βάρος τού ελληνισμού …Μόνοι τους “γκρεμίζουν” τα “δωμάτια” του “Λαβύρινθου”, που επιτρέπει στον “Μινώταυρο” της εξουσίας να κατασπαράζει τους Έλληνες …Μόνοι τους καταστρέφουν το πλούσιο “δίχτυ” τού εθνικιστικού σχεδιασμού.

Όμως, αυτό είναι τραγικό γι’ αυτούς, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση οι Έλληνες “απελευθερώνονται” ως άτομα στον χώρο …Τους Έλληνες τους ευνοεί το “μοιραίο” …Τους ευνοεί η “ανήκεστος βλάβη” …Τους ευνοεί ο απόλυτος συναγερμός …Τους ευνοεί να απειλείται με βύθιση η “πλατφόρμα” όπου είναι εγκλωβισμένοι και να ακολουθηθούν οι νόμοι τής θάλασσας …Τους ευνοεί να χαθεί κάθε ελπίδα συλλογικής σωτηρίας και να σημάνει το “ο σώζων εαυτώ σωθήτω” …Ως εκ τούτου τους ευνοεί η σημερινή ανίκητη εθνική τους “παράλυση”, γιατί απελευθερώνονται ως άτομα. 

Όπως σήμερα φεύγουν από την Ελλάδα χωρίς τύψεις και χωρίς ενοχές χιλιάδες νέοι επιστήμονες, έτσι “διασπάται” ψυχικά ο ελληνισμός σε περίπτωση θανατηφόρου κρίσης. Εγκαταλείπουν οι Έλληνες το εθνικό “κορμί” και δεν κατηγορούνται ως “ριψάσπιδες” ή “δειλοί”, όπως επιβάλλει η συμβατική εθνική λογική.

Αυτή η κατάσταση τους ευνοεί, γιατί είναι διαφορετικό “είδος” από τους υπόλοιπους χριστιανούς …Είναι “καρχαρίες”, οι οποίοι γίνονται επικίνδυνοι όταν αναπτύσσονται χωρίς περιορισμούς σε ανοικτές “θάλασσες” …Είναι “καρχαρίες”, που τους ευνοεί ν’ αναπτυχθούν ως άτομα κάπου “χαμένοι” στους ωκεανούς, μέχρι να εμφανιστούν μπροστά σου σε πλήρη ισχύ …Δεν είναι “σαρδέλες”, που η επιβίωσή τους να είναι ταυτισμένη με το “κοπάδι” …Δεν είναι “σαρδέλες”, που συνυπάρχουν αρμονικά με τους ομοίους τους …Δεν είναι “σαρδέλες”, που η ισχύς τους να είναι ανάλογη του μεγέθους τού κοπαδιού τους και άρα συλλογική. Οι “καρχαρίες” εξουδετερώνονται στον εθνικό σχεδιασμό, γιατί, όταν τους “κοπαδοποιείς”, αλληλοκατασπαράσσονται …Αλληλοεξουδετερώνονται, όπως συμβαίνει και στη φύση. Όταν τους “απελευθερώνεις”, όμως, τους ευνοείς, γιατί αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα.

Αυτό, δηλαδή, το οποίο θα κατέστρεφε τον οποιονδήποτε άλλο λαό, τους Έλληνες τους σώζει. Γιατί; …Γιατί τους αναζωογονεί ως λαό …Γιατί, όταν “διαλύσουν” στο όνομα της ατομικής τους σωτηρίας, θα “ενωθούν” και πάλι στο όνομα της ίδιας σωτηρίας —με άλλους όρους όμως—. Η διάλυσή τους, δηλαδή, θα είναι η αιτία για την νέα “ένωσή” τους. Όταν χάνουν τα “βαρίδια” της υποχρέωσης για την πατρίδα, είναι έτοιμοι ακόμα και να θυσιαστούν γι’ αυτήν …Οι Έλληνες αρκεί να μην υποχρεούνται να κάνουν το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ και μπορούν να κάνουν τα ΠΑΝΤΑ. Με τον τρόπο αυτόν τα “κύτταρα” του “Φοίνικα” μέσα από την καταστροφή συνθέτουν νέο “κορμί” ακόμα πιο ισχυρό. Δεν είναι τυχαίο που το “σώζων εαυτώ…” δόθηκε στους Έλληνες ως χρησμός από το Μαντείο των Δελφών το 480 π.Χ.  …Ένας χρησμός “καταστροφικός”, που τους έσωσε μπροστά στον πιο μεγάλο κίνδυνο που δέχθηκε ο ελληνισμός τής αρχαιότητας.

Είναι προφανές ότι αυτός, ο οποίος έδωσε αυτόν τον χρησμό, γνώριζε όλα τα μυστικά τού ελληνισμού …Γνώριζε τα ένστικτά του και τη λειτουργία του …Τους προκάλεσε τους Έλληνες, για να τους αφυπνίσει …Τους υπέδειξε τον διασκορπισμό, γνωρίζοντας ότι αυτός ο τρόπος μόνο τους ενώνει. Εκείνος ήταν ένας χρησμός-πρόκληση για τους ατομιστές Έλληνες, που έπρεπε μόνοι τους να διαπιστώσουν πως η συλλογική άμυνα θα υπηρετούσε τα ατομικά τους συμφέροντα καλύτερα από την οποιαδήποτε άλλη επιλογή …Ένας χρησμός “διασπαστικός”, ο οποίος “ένωσε” τους ανάδελφους Έλληνες στην πιο κρίσιμη καμπή τής ιστορίας τους. Η “διάλυση” του ελληνικού “κορμιού” και η επανασύστασή του με νέους όρους και με βάση την αξιοκρατία —λόγω του κοινού κινδύνου— ήταν αυτά, που έδωσαν στους Έλληνες τη μεγάλη νίκη απέναντι στη μεγαλύτερη αυτοκρατορία εκείνης της εποχής…

Τραϊανού Παναγιώτης | Κατάλληλη εποχή

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/…/katalili-epochi.html