Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες επιχειρείται η “δολοφονία χαρακτήρα” του εκπολιτιστή “βασιλιά της Ιουδαίας Ηρώδη”, οι εξαρτημένοι στον κοσμοδιορθωτισμό της ανορθόδοξης θρησκείας τους, μονοθεϊστές επιστρατεύουν την πολύ γνωστή και διαχρονική μέθοδο της ογκώδους τερατολογίας ενάντια σε όσους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν με ιδεολογικά, λογικά επιχειρήματα. Οι μαυροφορεμένοι αποστάτες από τον Εθνισμό, φροντίζουν να συντηρούν το μύθευμα του αιμοσταγούς διώκτη της δικής τους πίστης, μέσα από την γραμμένη από του ίδιους βιβλιογραφία.

(Ρώτα και τον μπάρμπα μου τον ψεύτη, που λέει κι ο λαός.)

Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και της πραγματικής ιστορίας του εκπολιτιστή Ηρώδη αναδημοσιεύουμε από το βιβλίο του Βλάση Ρασσιά “Εξελληνισμός. Η επαφή Ελληνισμού–Ιουδαϊσμού από την εποχή του Αλεξάνδρου έως την Ύστερη Αρχαιότητα”, το αντίστοιχο απόσπασμα.

“Ο Ηρώδης ο «Μέγας» πέθανε τον Μάρτιο του 4 π.α.χ.χ. και τάφηκε με τιμές, όμως παντού άρχισαν να ξεσπούν ταραχές, από μία νέα παράταξη θρησκόληπτων εθνικιστών, αποσχισθέντων από τους «συμβιβασμένους» «Περουσείμ», που ονομάζονταν «Ζηλωτές»(1) και στην ουσία ήσαν κανονικοί μαχαιροβγάλτες (λέγονταν εναλλακτικά και «Σικάριοι», δηλαδή μαχαιροβγάλτες), ημιπαράφρονες που πίστευαν ότι η ένοπλη πάλη θα εξανάγκαζε τον Ιαχωβά να εκπληρώσει νωρίτερα την υπόσχεσή του να στείλει τον «μεσσία», που θα απελευθέρωνε τους Ιουδαίους από τον «ζυγό των εθνών». Το σοβαρότερο συμβάν ήταν η αρπαγή εκατοντάδων όπλων από τις βασιλικές οπλοθήκες στην Σεπφώρα της Γαλιλαίας, από ένα πλήθος που καθοδηγούσε ο υιός ενός αρχιληστή, ο Γιεχούντα του Εζεκίου («Ιουδαϊκός Πόλεμος», 2. 56). Το μίσος που έθρεφαν οι εθνικιστές και θρησκόληπτοι Ιουδαίοι για τον «γκοϊ» που «μόλυνε» τον θρόνο του Δαβίδ, βρήκε διέξοδο στην προσφιλέστατη στους μονοθεϊστές «denigratio memoriae» (σπίλωση μνήμης). Κάποιος τερατολόγος χριστιανός διασκευαστής του λεγομένου «Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου»(2), απευθυνόμενους προφανώς σε αδαείς και μειωμένης λογικότητας ανθρώπους, απέδωσε αργότερα στον Ηρώδη μία κατασφαγή 14.000 νηπίων κάτω των δύο ετών στην περιοχή της Βηθλεέμ, σε μια περιοχή δηλαδή που δεν μπορούσε να έχει ούτε καν 10-20 τέτοια, δεδομένου ότι αριθμούσε λιγότερους των 900 κατοίκων (αφήνουμε μάλιστα στην άκρη το γεγονός ότι δεν είχε καμμία δικαιοδοσία για «σφαγές», αφού εφήρμοζε απλώς σε τοπικό επίπεδο τους νόμους της Ρώμης και λογοδοτούσε για κάθε τι στην ρωμαίκή Σύγκλητο).

Βλάσης Γ. Ρασσιάς 

loading...