Μόλις χθες γύρισα από το Παρίσι. Εκεί επισκέφθηκα το μουσείο του Λούβρου.

Κάποια στιγμή ρώτησα τον υπάλληλο στην ελληνική πτέρυγα που είναι η Νίκη της Σαμοθράκης στα γαλλικά , αναφέροντας το όνομα στα ελληνικά.

 Μου είπε ευγενικά αν ρωτώ για την ..

Βικτουαρ ντε λα σαμοτρας.

Τον ρώτησα τότε αν γνωρίζει πως λέγεται το φημισμένο ρολόι του Λονδίνου και εκείνος απάντησε με έμφαση Big Ben.

-γιατί δεν το λέτε και αυτό grand ben; τον ρώτησα στα γαλλικά.

Γιατί νιώθετε την ανάγκη να κλέψετε και το όνομα εκτός από το έκθεμα;

Κατέβασε το κεφαλι. 

Τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη.

 Δεν έφταιγε αυτος, εγώ φταίω..

Η Ελληνική πλευρά κατέχει το 30% του Λούβρου και στην είσοδο δεν υπάρχει ούτε καν το  “καλώς ήρθατε “στα Ελληνικά  (ανάμεσα σε 20 γλώσσες).

Αυτό μπορούμε να κάνουμε καθισμένοι σε έναν καναπέ, μεσα από μια ιστοσελίδα να φωνάζουμε, “φερτε τα, πισω”:

Την Νίκη που εγινε βικτουαρ, 

την Καρυάτιδα που εγινε καριατιντ…

Έτσι, δίνοντας  στα παιδιά μας μια σταγόνα λιγότερη ιστορίας, περηφάνειας και κληρονομάς θα είμαστε μόνο ανάξιοι μνημονευσης… 

Αθ.Κρουστάλης

20/1/19