Αχαριστία – Θέλω τα καλά του Γιάννη και τον Γιάννη δεν τον θέλω!… (παροιμία)

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 69

Θα σας πω μια ιστορία…

Σήμερα θα σας πω μια ιστορία. Δεν θυμάμαι που την άκουσα ή τη διάβασα, επομένως τη διασκευή του καφετζή δεν τη γλιτώνετε…

Πέθανε κάποτε ένας καλός άνθρωπος και πήγε στον παράδεισο. Η κατάταξή του έγινε πολύ εύκολα. Όταν είδαν ότι ήταν Έλληνας, παντρεμένος κι ότι έζησε με τις κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας, Πασόκ και Σύριζα, παρέβλεψαν ότι κι ο ίδιος αυτά τα κόμματα ψήφιζε και με βάση το «ο υπομείνας χρόνιον ασθένειαν αγογγύστως ως μάρτυς παραλειφθήσεται» προχώρησαν σε παραγραφή των αμαρτημάτων του και τον απάλλαξαν από κάθε κατηγορία. Έτσι άνοιξαν οι πύλες και μπήκε μέσα. Εκεί δεν χωράει μέσον και φακελάκι… (Ας υπάρχει κι αυτή η πληροφορία!…)

Όταν ξέμπλεξε με τις διατυπώσεις στη γραμματεία (η γραφειοκρατία είναι παντού), τον πήρε ένας αρμόδιος υπάλληλος με την εντολή να τον ξεναγήσει πρώτα στον παράδεισο και ύστερα να τον τακτοποιήσει στο μέρος που θα του άρεσε να μείνει. Όπως προχωρούσαν, έφτασαν σε λίγο μπροστά σε ένα μεγάλο στενόμακρο κτήριο. Ο δικός μας το κοίταξε με περιέργεια, ο ξεναγός κατάλαβε και τον οδήγησε προς την κεντρική είσοδο. Μπήκαν μέσα και βρέθηκαν σε μια αίθουσα, όπου υπήρχαν τριάντα περίπου υπάλληλοι, οι οποίοι μιλούσαν συνέχεια σε τηλέφωνα (κινητά, σταθερά) και σημείωναν αδιάκοπα σε χαρτιά ή διάβαζαν και πληκτρολογούσαν σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αφού τον άφησε λίγο να δει άρχισε να του εξηγεί:

─Εδώ είναι το τηλεφωνικό κέντρο. Οι υπάλληλοι δέχονται τηλεφωνήματα, μηνύματα και καταγράφουν τα αιτήματα των ανθρώπων προς τον Θεό.

─ Χρειάζονται τόσοι πολλοί υπάλληλοι;

─ Έχει πολλή δουλειά και μάλιστα σε τρεις βάρδιες, αλλά ΔΕΚΟ είναι, έχει και κάποιους παραπανίσιους, αποσπασμένους, εποχικούς και συμβασιούχους. Μου κάνει εντύπωση που παραξενεύεσαι κι εσύ, ενώ είσαι Έλληνας… Στη χώρα σου οι ΔΕΚΟ έχουν τριπλάσιους απ’ όσους χρειάζονται. Στην Ολυμπιακή δεν είχαν τόσες θέσεις τα αεροπλάνα που διέθεταν με τις θέσεις εργασίας της εταιρείας. Στον ΟΣΕ, όταν ήθελαν να πάνε εκδρομή το προσωπικό τους, δεν τους έφταναν τα τρένα, επιστράτευαν τον Μουτζούρη (το τρενάκι του Πηλίου), τον οδοντωτό σιδηρόδρομο Διακοφτό – Καλάβρυτα και νοίκιαζαν και κάποια τρενάκια από λούνα παρκ…

Κατάλαβε την αιχμή ο Έλληνας, αλλά δεν είπε τίποτε. Ας μην αρχίσω από τώρα την αντιπολίτευση, σκέφτηκε… Προχώρησαν σε έναν διάδρομο, άνοιξαν μια πόρτα και βρέθηκαν σε μια τεράστια αίθουσα. Εδώ δούλευαν ασταμάτητα πάνω από πεντακόσιοι υπάλληλοι και γινόταν αρκετή φασαρία. Άλλοι συσκεύαζαν κουτιά, έκλειναν φακέλους, έγραφαν διευθύνσεις κι άλλοι τα έπαιρναν και τα έβγαζαν έξω, για να τα φορτώσουν προς αποστολή.

─ Στον χώρο αυτόν γίνεται η διεκπεραίωση, είπε ο ξεναγός. Οι υπάλληλοι παίρνουν τις επιθυμίες που ικανοποιεί ο Θεός, τις ετοιμάζουν και φροντίζουν να αποσταλούν στους ανθρώπους που τις ζήτησαν.

─ Εδώ, γίνεται χαμός, «δώσε και σε μένα μπάρμπα!…». Οι υπάλληλοι πρέπει να κουράζονται πολύ, μπορεί να κάνουν και υπερωρίες, για να βγει τόση δουλειά.

─ Καιρός να μου αρχίσεις τώρα και κάναν συνδικαλισμό, του είπε γελώντας. Ας προχωρήσουμε!

Μπήκαν μετά σε μια άλλη μικρή αίθουσα. Εκεί σε ένα γραφείο με ένα τηλέφωνο κι ένα σημειωματάριο μπροστά του καθόταν κάποιος σε μια καρέκλα και μισοκοιμόταν. Πιο πέρα σε ένα τραπεζάκι ήταν άλλοι δυο και έπαιζαν τάβλι. Μόνο ο ήχος από τα ζάρια και τα πούλια έσπαγε την ησυχία. Θύμιζε έντονα πυροσβεστική υπηρεσία το σκηνικό. Απόρησε ο Έλληνας κι έσπασε πρώτος τη σιωπή:

─ Εδώ τι γίνεται; Από την πολλή δραστηριότητα, πέσαμε στην απραξία;

─ Εδώ είναι το τμήμα που δέχεται τις ευχαριστίες των ανθρώπων εκείνων που ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά τους, αλλά δεν έχει πολλή δουλειά. Σπάνια χτυπάει το τηλέφωνο. Αραιά και πού κάποιος μπορεί να πάρει για να ευχαριστήσει τον Θεό. Οι άνθρωποι ξεχνούν… Θυμάσαι την παραβολή των δέκα λεπρών; Ένας γύρισε πίσω μετά τη θεραπεία τους. Ένας!…

─ Αυτό είναι αχαριστία… Αυτό είναι μεγάλη αχαριστία!… Πολύ μεγάλη αχαριστία!…

─ Πάμε, αργήσαμε!…

Βγήκαν έξω και άρχισαν να προχωρούν, αλλά δεν θα σας περιγράψω άλλο. Μην είστε αχάριστοι!

Αχαριστία κι αχάριστοι

Η πιο μεγάλη αμαρτία είναι η αχαριστία… Έτσι λένε. Άλλοι λένε ότι είναι και ασυγχώρητη. Κανένας δεν τα ξέρει αυτά… Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι όλοι με κάποιο τρόπο βιώσαμε την αχαριστία και πρέπει να παραδεχτούμε ότι κι εμείς λιγότερο ή περισσότερο υπήρξαμε κάποτε με διάφορους τρόπους αχάριστοι. Αυτό μπορεί να συμβαίνει και χωρίς να το καταλαβαίνουμε κάποιες φορές, αλλά δεν θα ασχοληθούμε με την αχαριστία εξ αμελείας. Η εκ προθέσεως και η εν βρασμώ ψυχής είναι το θέμα μας… (Τα λέω καλά Μπάμπη, Παύλε, Φάνη; Ακούει κάνας δικαστής;)

Η αχαριστία εκδηλώνεται μέσα από πολλές μορφές αγνωμοσύνης προς οποιαδήποτε πηγή ευεργεσίας. Μπορεί να είναι προς ανθρώπους, προς τη φύση, προς τον Θεό. Είναι η πράξη ανταπόδοσης κακού στο καλό κατά το: «αντί του μάννα χολήν»…

Αχάριστος είναι όποιος διαγράφει και δεν αναγνωρίζει την προσφορά των άλλων και που δεν ικανοποιείται ποτέ με ό,τι καλό κι αν κάνουν γι’ αυτόν. Ο λαός μας ξέρει ότι ο αχάριστος λειτουργεί με έναν βασικό κανόνα: «Κάθε κακό θυμίζεται, κάθε καλό ξεχνιέται», γι’ αυτό είναι και ξεκάθαρος: «Αχόρταγο κι αχάριστο, ποτέ μη βοηθάς», αφού «Ο αχάριστος κι η θάλασσα ποτέ τους δεν χορταίνουν»…

Υπάρχει και η άποψη ότι η αχαριστία είναι συμπεριφορά που οφείλεται σε διάφορες συναισθηματικές διαταραχές. Αν είναι έτσι, ας δείχνουμε κατανόηση (όση μπορούμε), επειδή, σχεδόν με βεβαιότητα, ο αχάριστος προκαλεί ζημιά κι ένα είδος αυτοτιμωρίας ακόμα και στον εαυτό του. Ευτυχώς, υπάρχει το φάρμακο και λέγεται ευγνωμοσύνη. Η ευγνωμοσύνη (ακόμα και των 5 μιλιγκράμ!…), εκτός του ότι αποτελεί πράξη δικαιοσύνης, δίνει χαρά στον άνθρωπο που την εκδηλώνει, τον γαληνεύει, τον συνδέει με τους συνανθρώπους του και τον οδηγεί σε αισιόδοξη θεώρηση της ζωής… Αφού, λοιπόν, τόσον ωφελεί, καλά είναι να μην διστάζουμε να την κάνουμε χρήση. Είναι δωρεάν, δίνεται χωρίς συνταγή γιατρού και δεν παρουσιάζει ανεπιθύμητες παρενέργειες… Πολλές φορές συνιστάται να συνοδεύεται κι από μια θαρραλέα συγγνώμη… (οι γιατροί το λένε, δεν το λέω εγώ…).

Άντε, γιατί παρασύρθηκα και παραλίγο να μετατρέψω το Καφενείο σε λέσχη προβληματισμού διαφόρων αναζητήσεων… Κι όταν προβληματίζεσαι αποκτάς στα καλά του καθουμένου πολλά προβλήματα… μέχρι και προβληματικός μπορεί να καταντήσεις…

«Είναι η αχαριστία, ανόητε…»

«Είναι η οικονομία, ανόητε»… Με τη φράση αυτή ως προεκλογικό σύνθημα ο Βασίλης ή Μπιλ Κλίντον (ο άντρας της Κλίνταινας, της Χίλαρι να καταλάβετε) κέρδισε τις εκλογές στην Αμερική. Εκεί, έτσι και δεν είπες τη μεγαλύτερη σαχλαμάρα δεν μπαίνεις στον Λευκό Οίκο. Κι απορώ, πώς δεν έκατσε ο δικός μας ο Γιωργάκης να αναπτύξει την πολιτική του καριέρα στις Ενωμένες Πολιτείες (ίσως, είναι ο μόνος που θα κατάφερνε και να τις ξεκολλήσει) και μας ήρθε εδώ και μας κυβέρνησε και είδαμε… αστεράκια, περισσότερα απ’ όσα έχει η αστερόεσσα σημαία της υπερδύναμης;…

«Είναι η εφαρμογή, ανόητε»… Αυτό το αμόλησε εκείνος ο Β. Σόιμπλες (τώρα, δεν ξέρου αν τουν λεν κι αυτόν Βασίλη, πάντους, βουμπιριασμένους ήταν) στον δικό μας τον Αλέξη, που δεν έβγαλε ούτε λέξη και την κατάπιε ολόκληρη την προσβολή. Και μην μου πείτε ότι ήξερε ο Αλέξης τι σήμαιναν εκείνες οι σοεμπλικές οι λέξεις… Αργότερα, είπαν ότι αφορούσε την εφαρμογή του προγράμματος, των μνημονίων, βεβαίως, βεβαίως… (και μας στριμώξανε με ένα ακόμα μνημόνιο, βιαίως…)

«Είναι η πολιτική αχαριστία, ανόητε…». Όταν οι Κλιντονσόιμπληδες χρησιμοποιούν αυτές τις εκφράσεις, γιατί να μην δύναται να τις χρησιμοποιεί κι ένας καφετζής; Άλλωστε, για του λόγου το ασφαλές, θα σας δώσω και παραδείγματα πολιτικής αχαριστίας …

Ας ξεκινήσω από ευγένεια από εμάς τους πολίτες. Θα μου πείτε, πώς συνδυάζεται ευγένεια και αχαριστία, αλλά τι να σας πω; Δεν υποσχέθηκα να απαντώ και σε δύσκολες ερωτήσεις… Τέλος πάντων!… Αχαριστία δεν είναι όταν δεν αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες των πολιτικών ή όταν τους κρίνουμε με μόνο κριτήριο, αν έκαναν τις δικές μας χάρες, άνομες ή παράνομες; Ας μην πω άλλα κι εκτεθούμε!…

Πάμε τώρα και στους πολιτικούς:

«Κυβερνώ έναν διεφθαρμένο λαό» είπεν ο Γιωργάκης. Να τος πάλι ο Γιωργάκης!… Ωστόσο, δέχτηκε να γίνει πρωθυπουργός από τις ψήφους του διεφθαρμένου λαού… Πώς δεν το διαφθείραμε αυτό το παιδί που έμπλεξε μαζί μας από το 1981 μέχρι τώρα;

«Πήραμε μια χρεοκοπημένη χώρα τεμπέληδων» είπεν η Δούρου, η δουλευταρού, της Κουμουνδούρου η πραματευτού, που ήταν πάντοτε αλλού γι’ αλλού…

«Και δεν αναφέρομαι μόνο στους λίγους ψεκασμένους…» είπεν κι ο Μητσοτάκης, ο αψέκαστος, της αληθείας και πολιτικής αναλυτής κι ερμηνευτής, κριτής αδέκαστος…

Κι εσύ, Κυριάκο; Τα λέει αυτά ένας πρωθυπουργός για τους πολίτες του; Δεν τα λέει… Βέβαια, εγώ συμφωνώ μαζί σου. Διαφωνώ μόνο ως προς το πλήθος των ψεκασμένων. Μήπως, τελικά, είμαστε πολλοί οι ψεκασμένοι, για να ψηφίζουμε εσάς;

Λέω, μήπως…

«Είναι ο ανύπαρκτος πολιτικός πολιτισμός, ανόητε καφετζή… Φκιάσε μου τώρα έναν καφέ που θέλεις να σχολιάσεις και πρωθυπουργούς!…» Ήταν ένας πελάτης που μπήκε στο μαγαζί χωρίς να τον καταλάβω κι άκουσε φαίνεται αυτά που έλεγα. Τώρα τι να του πω; Σάμπως ξέρω κι αν είναι ψεκασμένος ή αψέκαστος;…

Άκουσε αχαριστία και μπήκε…

«Κι εσύ τέκνον, Βρούτε!» Εκτός του πελάτη μπήκε κι αυτή η φράση στο Καφενείο. Ποιος ξέρει από ποια αχαριστία να ξέκοψε κι αυτή… Σώνονται ποτέ οι Βρούτοι;…

Πολιτική προστασία

Εκεί που καθόμουν στο καρτέρι και χουχούλιζα τα χέρια μου που είχαν ξυλιάσει από το κρύο, ακούγεται στο κινητό μου ο ήχος μηνύματος. Το ανοίγω και διαβάζω: «Τι κάθισι αυτού, ρε ξιχαμένι, και μαζών’ς κρύου; Τα γ’ρούνια πέρασαν απ’ τα καρτέρια, πού του έχ’ς του νου σ; Άι γύρνα στου σπίτι σ’ κι βράσι κάναν τραχανά να ζιστουκουπ’θείς! Πουλιτική Προυστασία»

Δεν πίστευα στα μάτια μου και το ξαναδιάβασα να σιγουρευτώ. Είναι δυνατόν, λέω, να έρχεται μήνυμα και μάλιστα στην αγραφιώτικη ντοπιολαλιά; Μετά σκέφτηκα ότι ο Χαρδαλιάς είναι Ευρυτάνας κι έγινε τώρα μεγιστάνας (να μας φυλάει η Παναγία της Στάνας!…). Μπράβο προστασία!… Εγώ περίμενα απ’ τον Νίκο τ’ Μητσιανά να μου πει προς τα που κατευθύνονται οι αγριόχοιροι και μου ήρθε απ’ τον Χαρδαλιά. Θα πεις, Νίκος ο ένας, Νίκος κι ο άλλος τι σε πειράζει ποιος θα στο πει;

Ο Χαρδαλιάς είναι προστάτης… Αυτό πια δεν αμφισβητείται… Συνέχεια βρίσκει τον τρόπο να μας προστατεύει. Μας απουγουρεύει να γκιζιράμι όξου του βράδυ, μη μαργώσουμε, ακόμα κι ικεί π’ πλαϊάζουμι θα να ’ρχιτι κι θα μας σκιπάζει άμα μας φεύγει η φλουκουτή ή άμα μας βγαίνει η μάσκα στουν ύπνου… Ακόμα κι ανάσα αν αστουχήσουμι να πάρουμι θα μας του θ’μίσει ου Χαρδαλιάς κι θα μας σώσει…

Το μόνο κακό είναι ότι μόλις ακούς ήχο στο κινητό, ο νους σου πάει στον Χαρδαλιά και στο… κακό που θα σου ανακοινώσει… Πάθαμε όλοι χαρδαλιοφοβία…

Πίνακας ανακοινώσεων

Δε μ’ λέτι ισείς οι πουλιτικοί τ’ νουμού κι τ’ς πιριφέρεια, έχιτι τίπουτα κάνα νέου για τουν Αργιθέα, να του βάλου στουν πίνακα ανακοινώσιουν απ’ του Καφινείου; Θα γένει κάνας δρόμους π’θινά ή θα συνιχίζιτι ισείς τ’ς αυτουψίις κι ου Μήτσιους τ’ς αρθρουγραφίις;

Τι τον θέλω τον πίνακα, για να κόβουν βόλτες οι μύγες; Μόνο μία ανακοίνωση έχω αυτή τη στιγμή. Ου Κώτσιας ματάχασι του κριάρι κι αραδίζει να του βρει…

Δεν πρόλαβα να ανακοινώσω την ανακοίνωση τ’ Κώτσια κι έφτασαν τα τηλεγραφήματα από τους πολιτικούς του νομού.

Στηρίζω το δίκαιο αίτημα του Κώτσια να βρει το χαμένο του ζώο… (ο ένας)

Στηρίζω τον Κώτσια στην προσπάθεια να βρει το βάκρο του το κριάρι… (ο άλλος).

Στηρίζω τον Κώτσια κι ας μην ξέρω τι είναι το κριάρι… (η άλλη).

Είναι δίκαιο να βρει ο Κώτσιας το κριάρι και θα γίνει πράξη όταν ξανάρθουμε εμείς στην εξουσία. Αν και μπορεί μέχρι τότε ο Κώτσιας να χάσει όλα τα πρόβατα ή να σαρακωθούν και τα κέρατα απ’ αυτό το κριάρι… (νομίζω, ξέρετε ποιος το είπε…)

Το τελευταίο τηλεγράφημα ήταν από την περιφέρεια: «δεν εμφανίστηκε πουθενά στην περιφέρεια Θεσσαλίας αυτό το κριάρι. Ρωτάτε στις γειτονικές περιφέρειες, για να βρείτε που περιφέρεται!… Πάρτε και κάνα τηλέφωνο τον Χαρδαλιά!…»

Διαφήμιση

Επιλέξτε το Καφενείο του Γιάννη!

Είναι το μόνο καφενείο που λειτουργεί στη χώρα. Δεν χρειάζεται να στείλετε μήνυμα με το κινητό σας για να έρθετε, επειδή έρχεται το Καφενείο σ’ εσάς.

Αναλαμβάνω:

Την οργάνωση όλων των κοινωνικών εκδηλώσεων, την οργάνωση αντικοινωνικών εκδηλώσεων, αυλές και υπόγεια καθαρίζω (αυτό το τελευταίο παραλείψτε το!…)

Το γάνωμα των χαλκωματένιων σας (καζάνια, ταψιά, σαγάνια, κακάβια, κατσαρόλες και τηγάνια). Στο τέλος όλοι οι επαγγελματίες καλατζήδες θα καταλήξουμε… και θα γανώνουμε ή θα κολλάμε μπρίκια…

Την πολιτική ευθύνη (ας αναλάβω και κάνα εύκολο!…)

Την ατομική ευθύνη (όπως αναλαμβάνουν οι πολιτικοί την πολιτική ευθύνη…)

Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνετε μόνοι σας και να έχετε υπ’ όψιν σας ότι και το Καφενείο διαβάζεται με… ατομική σας ευθύνη.

Απολιγνιτοποίηση και μέτωπα λιγνίτη

Μπορεί στην πατρίδα μας να έσβησε η βιομηχανία της, αλλά κάτι εργοστάσια κάνουν χρυσές δουλειές. Είναι τα εργοστάσια αυτά που παράγουν διάφορες καινοφανείς ιδέες, τις οποίες περνάνε στον λαό και στη συνέχεια όσοι φοβούνται μην υστερήσουν σε ευαισθησία, προοδευτικότητα κι ένα σωρό άλλα τέτοια ΄΄τσουμπλέκια΄΄, τις αναπαράγουν σε κάθε ευκαιρία.

Τελευταία πολλή πέραση έχει στην πιάτσα η λέξη απολιγνιτοποίηση (όπως παλιά έλεγαν κάτι ταμπέλες αποπυρηνικοποιημένη πόλη και καταλαβαίναμε ότι εκεί έχουν κομμουνιστή δήμαρχο, γιατί από πυρηνικά… περονόσπορος). Απολιγνιτοποίηση!!! Το λέει ο άλλος και ξεχειλίζουν τα ζουμιά της οικολογικής του ευαισθησίας. Λιγώνει απ’ την απολιγνιτοποίηση. Έτσι του είπαν, έτσι λέει… Μην τον εμποδίζετε, τώρα που αποφάσισε και βρήκε τον τρόπο να σώσει το περιβάλλον!…

Είναι το βασικό επιχείρημα όσων υπεραμύνονται των ανεμογεννητριών, γιατί, δεν ξέρω αν το προσέξατε, οι υποστηρικτές τους έχουν μια ιδιαίτερη αδυναμία στις φτερωτές, ώστε σχεδόν ξεχνούν τις υπόλοιπες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Τώρα, πώς γίνεται να προστατεύεις το περιβάλλον καταστρέφοντάς το, δεν ξέρω να σας απαντήσω. Ίσως είναι κάποια μέθοδος ομοιοπαθητικής… που εφαρμόζεται από αναξιοπαθούντες επενδυτές, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε από πού κρατάει η σκούφια τους…

Ποιος λιγνίτης;… Η Ελλάδα μολύνει με τον λιγνίτη; Πού το βρήκαν αυτό; Εμείς από εργοστάσια, επίσης… περονόσπορος, εδώ και χρόνια… Άντε, να παράγεται το 25% του ρεύματος από λιγνίτη. Η χώρα μας δεν εξαγόρασε ποτέ δικαιώματα ρύπων από εξαθλιωμένες χώρες, όπως έκαναν άλλες, αυτές δηλαδή που θέλουν να μας κάνουν και περιβαλλοντική διαπαιδαγώγηση… Εμείς τη μεγαλύτερη ρύπανση την προκαλούμε ψήνοντας μπριζόλες, σουβλάκια και σπληναντεροκοκορέτσια. Αυτό το παραδεχόμαστε…

Με λίγα λόγια μάς λένε να μην εκμεταλλευόμαστε τον ορυκτό πλούτο μας. Εδώ, τους πείραζαν οι ελιές μας, τ’ αμπέλια μας και τα καΐκια μας, ο λιγνίτης θα τους ξέφευγε!… Με προθυμία διώξαμε τα χρυσωρυχεία στα λιγνιτωρυχεία θα κολλήσουμε;

Αλήτη, λιγνίτη, θα στο κλείσουμε το σπίτι!… (το ορυχείο, δηλαδή)

Απολιγνιτικός παροξυσμός (Γρίβα, κατοχύρωσέ μου τον νεολογισμό, είναι δεν είναι σωστός!…). Όχι, άλλο κάρβουνο!… Ρεύμα, ρεύμα, ρεύμα… Οι περισσότεροι θα πάμε από ηλεκτροπληξία… αλλά, μέχρι τότε δεν θα πλήξουμε απ’ αυτά που ακούμε… Τι τον θέλαμε τον αέρα; Έπαθαν τίποτε οι Βραγκιανίτες που δεν έχουν; Εκεί θα παράγουν ρεύμα από γεωθερμία. Ήδη ο Πάνος Στάθης εκπόνησε την σχετική μελέτη.

Πάνω που είχα αποδεχτεί και συνηθίσει στο φαλακρό μέτωπο έρχεται ο Μήτσιος και μου λέει: «Είσαι μέτωπο λιγνίτη». Θα γανώθηκα από κάνα μπρίκι λέω και πάω στον καθρέφτη. Τίποτε… Είδα την ίδια αντιπαθητική φάτσα που έχω κάθε μέρα. Γιατί να το είπε ο Μήτσιος; Ακόμα ψάχνω να το βρω…

Ένα καρφί ξεκάρφωτο…

Μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε όπου νομίζετε ότι ταιριάζει. Όταν το καρφώσετε και δείτε κάποιους να ζορίζονται, να είστε βέβαιοι ότι το καρφώσατε σωστά. Σίγουρα θα χρειαστείτε κι άλλα καρφιά, αλλά για αρχή καλό είναι και το ένα…

Όταν κάτι το θεωρείς λάθος το διορθώνεις, αλλιώς δεν το θεωρείς λάθος…

Φθινοπωρινογραφίες…

Ο παμπάλαιος κέδρος στη ράχη του Αετοχωρίου αγναντεύει τα γύρω βουνά και τα σύννεφα που μαζεύονται στον ορίζοντα. Η φύση είναι ακόμα ζωγραφισμένη με του χινόπωρου τις πινελιές, όμως, πλησιάζουμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο κι όλα ετοιμάζονται για τον ερχομό του χειμώνα. Άλλωστε, «χειμώνας και χινόπωρος αντάμα τρων και πίνουν…» μας θυμίζει ένα υπέροχο δημοτικό τραγούδι…

Πόσες εναλλαγές εποχών να γνώρισε αυτός ο γερο-κέδρος; Πόσοι καιροί τον χτύπησαν, λιοπύρια και αέρηδες και δρολάπια και χιονιάδες; Πόσα πουλιά σταμάτησαν στα κλώνια του και τον συντρόφεψαν με τους κελαηδισμούς τους; Πόσα κοπάδια μέτρησε στα χρόνια του και πόσοι άνθρωποι να διάβηκαν και στάθηκαν σιμά του;

Ακλόνητος ακόμα στέκει εκεί και μας χαρίζει αυτή την όμορφη, γαλήνια και νοσταλγική εικόνα. Πώς να μην τη μοιραστώ μαζί σας; Θα ήταν κι αυτό αχαριστία…

Καλά Χριστούγεννα!