ΕΙΡΗΝΗ… Γιάννης Ρίτσος..

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη 

Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη 

Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα είναι η ειρήνη 

Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο, 

είναι η ειρήνη. 

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου και μες στους λάκους που ‘ καψε η πυρακαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου, είναι η ειρήνη. 

Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ, τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος, τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος, και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός, γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του, 

είναι ειρήνη. 

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο 

παιδί που ξυπνάει. Τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας: το φως, το φως και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως, είναι η ειρήνη. 

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες, 

τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα, τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο 

όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο, είναι η ειρήνη. 

Τότε που η μέρα που πέρασε, δεν είναι μια μέρα που χάθηκε, 

μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιο ύπνος, 

που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορφίνια του 

να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου, 

είναι η ειρήνη. 

Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής. Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμεόταν χτίζουμε και τραγουδάμε, είναι η ειρήνη.