Ιατρικά και παραϊατρικά , Τ’ν υγειά μας να ’χουμι κι ας θιρμαίνουμαστι!

Γράφει ο Γιάννης Φρύδας

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 47

Αφιέρωμα στους γιατρούς και στα γιατρικά

̶ Σήμερα θα ασχοληθούμε με τα ιατρικά…

̶ Καφετζή, πας καλά; Τι ξέρεις εσύ από ιατρικά;

̶ Δεν ξέρω αν πάω καλά (τι είμαι γιατρός;), αλλά το αφιέρωμα δεν το γλιτώνετε με τίποτε και για πολλούς λόγους:

Στο προηγούμενο Καφενείο είχαμε αφιέρωμα στην εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς. Κάναμε αφιέρωμα στους μωρούς και θ’ αφήσουμε τους μωρότερους στο παράπονο; Και μην κοιτάτε που το αλλάξανε οι γιατροί, αλλιώς ήταν το απόφθεγμα: «Ει μη ιατροί ήσαν, ουδέν αν ην των γραμματικών μωρότερων». Δηλαδή, αν δεν υπήρχαν οι γιατροί, δεν θα υπήρχαν πιο μωροί από τους δασκάλους.

Ο καφετζής οφείλει να γνωρίζει τα πάντα και να έχει γνώμη για όλα, αλλιώς καλύτερα να πάει να γίνει επιστήμονας. Θα σας πω και έναν ασφαλή τρόπο να καταλαβαίνετε ποιος είναι επιστήμονας. Ο επιστήμων μιλάει μόνο για την επιστήμη του και ο άσχετος μιλάει για όλες τις επιστήμες, ας μην γνωρίζει καμία. Σε τέτοιες λεπτομέρειες θα κολλήσουμε; Εγώ δεν σας είπα ποτέ ότι είμαι επιστήμων, επομένως δικαιούμαι δια να ομιλώ, ξέρω δεν ξέρω για τι ομιλώ. Επίσης ως καφετζής έχω ακούσει τόσα πολλά ιατρικά ιστορικά απ’ τους πελάτες μου και σου πετάω διάγνωση γρηγορότερα κι απ’ τους γιατρούς. Μόλις ρουφήξει ο πελάτης την πρώτη γουλιά καφέ και βγάλει αναστεναγμό καταλαβαίνω αν είναι από αρρώστια, αν είναι από άλλο πρόβλημα ή αν είναι απ’ την Εφορία και τον Ένφια (στην τελευταία περίπτωση ο αναστεναγμός συνοδεύεται κι από βρισιές, οπότε μπαίνεις εύκολα στο νόημα). Όταν πιει και κάνα τσίπουρο λύνεται τελείως η γλώσσα του και μαθαίνεις μέχρι ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα (γι’ αυτό τα λεν διδουμένα, ιπειδής τα δίνουν).

Με το αφιέρωμα θα αποδείξω στους γιατρούς ότι κάνουν λάθος, που υποστηρίζουν ότι το καφενείο βλάπτει σοβαρά την υγεία των ανθρώπων. Η υγεία είναι για μας η πρώτη προτεραιότητα (π’ λέει κι ου Κυριάκους κι ου ικάστουτι Κυριάκους, λες και υπάρχει και δεύτερη που να είναι ταυτόχρονα και προτεραιότητα). Η λέξη υγεία στα καφενεία ακούγεται περισσότερες φορές απ’ ότι στα νοσοκομεία. Στην υγειά σας! Άιτι, γεια! Γεια μας! κι οι άνθρωποι τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους και ρίχνουν και τα αισιόδοξα συνθήματα: να καούν τα κάρ’να! κι να πιθάνει ου χάρους! Είδατε σε κάνα νοσοκομείο να τσουγκρίζουν οι άνθρωποι τα σιρόπια, τους ορούς κι τ’ς αντιβιώσεις; Τα καφενεία είναι ψυχαγωγικά κέντρα, ενώ τα ιατρεία ψυχοβγαλτικά κέντρα που έχουν μάλιστα για σύμβολο το φίδι. Είναι σαν να σου λένε: «Ήρθες εδώ; Φίδι που σ’ έφαγε!»

Το επάγγελμα του γιατρού είναι, δικαίως, το πιο λαμπερό επάγγελμα, ειδικά όταν ο γιατρός το μετατρέπει στο απόλυτο λειτούργημα. Η υγεία είναι το πρώτο αγαθό της ζωής. «Η γεια μι κάνει κι χαίρουμι η γεια κι καμαρώνου». Άνθρωποι που δεν έμαθαν γράμματα έζησαν, αλλά πολλοί άνθρωποι πέθαναν, επειδή δεν είχαν ιατρική υποστήριξη, ακόμα κι από απλούστατες αιτίες. Για ένα εμβόλιο! Για μια ασπιρίνη! Θα σας τα πει κι ο Όμηρος παρακάτω και ελπίζω να συμφωνήσετε. Βέβαια, στις μέρες μας αυτό το λαμπερό λειτούργημα επισκιάζεται απ’ τα λεγόμενα λαμπερά επαγγέλματα και πρόσωπα (ηθοποιούς, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, τηλεοπτικούς αστέρες) που κυριαρχούν στον δημόσιο βίο. Γράφεις Παπανικολάου στο διαδίκτυο και αντί να σου βγάλει πρώτο τον γιατρό Παπανικολάου, που έσωσε με το γνωστό «τέστ Παπανικολάου» εκατομμύρια ανθρώπους, σου βγάζει τον μπασκετμπολίστα! Ας έβγαζε τουλάχιστον τον Γκάλη, τον Σπανούλη ή τον Διαμαντίδη…

Τους υπόλοιπους λόγους που χρειάζεται να γίνει ένα αφιέρωμα στους γιατρούς να τους βρείτε μόνοι σας. Μην τα θέλετε κι όλα έτοιμα!

Σχολιασμοί σχετικών παροιμιών, γνωμικών και ρητών

«Ιητρός γαρ ανήρ πολλών αντάξιος άλλων». Ένας γιατρός έχει μεγαλύτερη αξία από πολλούς άλλους ανθρώπους, έλεγε ο Όμηρος. Τι να ’κανε κι αυτός; Προσπαθούσε να καλοπιάσει τους γιατρούς να τον θεραπεύσουν που ήταν τυφλός, αλλά δεν είχε να δώσει φακελάκι (τότε δεν υπήρχαν και φακελάκια) και κανένας δεν του έκανε εγχείριση, ήταν και ανασφάλιστος, ΟΓΑ δεν είχε, οπότε για έναν απλό καταρράκτη δεν ξανείδε φως και τηλεόραση…

«Κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν». Κι ακόμα πιο κάλλιον το μη αρρωσταίνειν…

«Ένα μήλο την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα». Κι ένα σκόρδο την ημέρα τους κάνει όλους πέρα. Φαίνεται είναι πιο αποτελεσματικό!

«Το περπάτημα είναι το καλύτερο φάρμακο». Αυτά να τα πείτε στον Έκτορα!

«Παρηγοριά στον άρρωστο όσο να βγει η ψυχή του». Να λέτε ας πούμε: «Εσύ με το χρώμα που έχεις στα μάγουλα μπορεί να ζήσεις κι έξι μήνες ακόμα» ή σαν τον άλλο που είπε: «Ισύ, Κώτσια, κατά πως λεν οι γιατροί, έχ’ς ζουή για πιντέξι μέρις ακόμα, αλλά μη στινουχουριόσι, ούλοι κουντά σ’ θα να ’ρθουμι, κάπουτι θα πιθάνουμι κι ιμείς».

«Δίνει ο Θεός την πληγή, δίνει και το βοτάνι». Ο φαρμακοποιός όμως δεν το δίνει τζάπα το φάρμακο, οπότε ψάξτε για βοτάνια! Ρουτάτι κι κάναν μαντζουνουλόγου!

«Τον γέρο δεν τον ρωτούν πού πονεί, αλλά πού δεν πονεί». Τον φορολογούμενο τον ρωτούν, πού σε πονεί και πού σε σφάζει…

«Δεν είναι για τον γιατρό, είναι για τον παπά». Μερικές φορές, όμως, είναι για τον

γιατρό και καταλήγει πάλι στον παπά. Ο παπάς σκεπάζει όλα τα λάθη του γιατρού.

Είναι το μπλάνκο του γιατρού ο παπάς! Κατανοώ την έκπληξή σας, που δεν γνωρίζατε ότι υπάρχει και μαύρο μπλάνκο, αλλά η χρήση του είναι αποκλειστικά για γιατρούς… Είπεν κι ο Νικοκλής (π’ δεν ξέρου ’πούθι κρατεί η σκούφια τ’):

«Ευτυχισμένους θεωρώ τους γιατρούς, γιατί τις επιτυχίες τους βλέπει ο ήλιος και τις αποτυχίες τους σκεπάζει η γη».

«Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Μην ακούτε παραμύθια! Πάρτε για παράδειγμα τον Γιωργάκη! Ναι, τον γνωστό Γιωργάκη που έβαζε την αλυσίδα στο ποδήλατο ενώ έτρεχε κι έφαγε τα σαμάρια τ’. Πολύ γυμνασμένος ο Γιωργάκης! Σας έδωσε όμως ποτέ την εντύπωση ότι έχει νουν υγιή;

«Το γέλιο και ο ύπνος είναι τα καλύτερα φάρμακα του κόσμου». Γι’ αυτό να διαβάζετε το Καφενείο και να κοιμάστε! Όσο πιο πολύ κοιμάστε, γλιτώνετε και τις επιπτώσεις στον οργανισμό σας απ’ τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

«ΝΟΣΩΣΩΤΕΡΥΠΟΠΥΡΕΤΩΣΩΣΟΝ» Κλείνω τους σχολιασμούς με το καρκινικό επίγραμμα (π’ διαβάζιτι τα ίσια κι τ’ ανάπουτα) του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ του Σοφού. Για να το πει αυτό ή πολύ πυρετό είχε, ή πριν γίνει αυτοκράτορας θα είχε αυτοκράτορα κάναν Μητσοτάκη και παραμίλαγε στον ύπνο του. Άιτι, να σας του ξιμπιρδέψου του ιπίγραμμα: «ΝΟΣΩ ΣΩΤΕΡ ΥΠΟ ΠΥΡΕΤΩ ΣΩΣΟΝ»

Ιατρική στην Αργιθέα…

Παρακαλώ ξεκινάτε πεντάλεπτο γέλιο! Με το τέλος του πεντάλεπτου ξεκινάτε κι ένα πεντάλεπτο με κλάματα!

Ευχαριστώ που αφιερώσατε ένα δεκάλεπτο απ’ το χρόνο σας, για να κατανοήσετε εμπράκτως ότι η ιατρική στην Αργιθέα είναι για γέλια και για κλάματα.

Ας κάνουμε μια χρονική αναδρομή στο θέμα. Στην Αργιθέα παλιά οι άνθρωποι πέθαιναν εύκολα και χωρίς τη βοήθεια γιατρού. Βασικά πέθαιναν από ένα «σφαειό» ή από Ε. Θ. Ξ. (Ένας Θεός Ξέρει) κατά την ιατρική ορολογία. Τώρα ήταν χουλή (χολή), ήταν σκληκουδίτητα (σκωληκοειδίτητα), κουμπουδιάσκι τ’ άντιρου τ’ (ειλεός); Κανένας δεν έμαθε ποτέ, αλλά και να μάθαινε άχρηστο ήταν, ο πεθαμένος έφευγε για τον Άγιο Πέτρο, ο οποίος δεν έκανε αδιάκριτες ερωτήσεις του τύπου: «από τι πέθανες εσύ και μας ήρθες τόσο νωρίς, ενώ δεν σ’ είχαμε στο πρόγραμμα;»

Τα διάφορα ζαράλια (παθήσεις) αντιμετωπίζονταν με πρακτικούς παραδοσιακούς τρόπους. Οι σκυλαργίις (ισχιαλγίες, οσφυαλγίες) και τα αθριτικά (αρθρίτιδες γενικώς) αντιμετωπίζονταν με καταπλάσματα διάφορα, κυρίως με ρετσιναριές (από ρετσίνι έλατου, γιατί ως γνωστόν ο έλατος επειδή έχει ρετσίνι δεν παθαίνει ποτέ σκυλαργία). Το αίμα σταματούσε με τον ιματουστάτη (αιματοστάτης, που ήταν μια πέτρα ή άλλο αντικείμενο), με ξύσμα από δερμάτινη ζώνη ή με τριμμένο καπνό. Στις πληγές από τραυματισμούς και κοψίματα χρησιμοποιούσαν το Κατουρίν (caturin, η λατινική του γραφή), γιατί δεν υπήρχε τότε το Μπενταντίν. Τα ορθοπεδικά προβλήματα λύνονταν με τις φρίντζες (νάρθηκας από ξύλινες σανίδες) είτε ήσουν άνθρωπος είτε γίδα…

Πρακτικοί γιατροί και ξεματιάστρες ασκούσαν το ρόλο του γιατρού με μαντζούνια και βότανα, όπως έφταναν κατά παράδοση αιώνων απ’ τον Ασκληπιό, τον Ιπποκράτη, τον Διοσκουρίδη και άλλους. Αλλά θα σταματήσω εδώ μη φάω καμιά μήνυση από τη Σούλα Τόσκα – Κάμπα που τα έγραψε αυτά τα περί λαϊκής θεραπευτικής στο βιβλίο της «ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΓΙΘΕΑΣ ΘΕΣΣΑΛΙΚΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ» και καλά είναι να διαβάζετε και κάνα βιβλίο κι όχι μόνο το Καφενείο…

Στα νεότερα χρόνια και ως σήμερα υπήρχε κατά καιρούς παρουσία γιατρού και στα χωριά μας. Συνήθως οπλίτες γιατροί, που περνούσαν έτσι ένα μέρος της θητείας τους.

Με λίγα μέσα και πολλές δυσκολίες κατάφερναν να προσφέρουν πολύτιμο έργο, να δίνουν θάρρος και ελπίδα στους Αργιθεάτες, ειδικά τη δύσκολη χειμερινή περίοδο. Η ευγνωμοσύνη μας είναι διαρκής προς όλους αυτούς τους γιατρούς που υπηρέτησαν στον τόπο μας. Δεν είναι εύκολο να τους αναφέρουμε όλους. Ονομαστοί έμειναν για την πολυετή προσφορά τους ο Ποζιός, ο Βαϊνάς κι ο Χριστούλας.

Γιατροί

Έκτωρ

Ένας είναι ο Έκτορας… Θαυμάζω την ολύμπια ηρεμία του (γι’ αυτό πηγαίνει κάθε χρόνο στον Όλυμπο, για να προμηθεύεται ολύμπια ηρεμία), αλλά μερικές φορές δεν αντέχεται, είναι εκνευριστική και ευτυχώς βρήκα φάρμακο για να την αντιμετωπίζω. Ο Έκτωρ, αν και Έκτωρ, έχει την «αχίλλειο πτέρνα» του. Σας την αποκαλύπτω για να την κάνετε κι εσείς χρήση, όταν χρειαστεί. Είναι η λέξη τσιγάρο. Έτσι κι ακούσει τσιγάρο γίνεται εκρηκτικός. Κοκκινίζει (αν και Παναθηναϊκός) γρηγορότερα κι από τον Τζόε Ντάλτον. Φρόνιμο είναι τότε να αναμεράτε και να έχετε μια απόσταση ασφαλείας!

Κάποτε ανεβαίναμε σ’ ένα βουνό της Αργιθέας και σταματήσαμε σε μια βρύση. Σε λίγο ήρθε εκεί κι ένας γνωστός μας τσοπάνης που βοσκούσε λίγο πιο πέρα τα γίδια του. Σπουδαία ευκαιρία για την ηρεμία του Έκτορα. Αρχίζω να βάζω σε εφαρμογή το σχέδιο και λέω:

̶ Καλώς τουν Παναϊώτη. Τι χαμπέρια ουρέ; Τι λεν οι κουτσουκέρις; Έλα να στρίψουμι κανιά τσιγάρα! Βγάλι τ’ν καπνουσάκ’λα σ’, να μ’ δώκ’ς ένα χαρτί, να δουκιμάσου τουν καπνό σ’! Φουτιά π’στεύου να ’χ’ς…

̶ Μην ξανακούσω τσιγάρο, πετάγεται ο Έκτορας (πήρε φωτιά αμέσως).

̶ Μα του τσιγάρου δεν τ’ ακούς, δε βρουντάει, απ’ τ’ μυρουδιά του καταλαβαίν’ς.

Μπήκε στην κουβέντα κι ο Παναγιώτης:

̶ Τι βλάβει του καπίν’σμα γιατρέ; Ιγώ αδειάζου δυο καπνουσάκ’λις κάθι μέρα κι ακόμα γλέπ’ς τα φτάνου τα γίδια στουν ανήφουρου, χουρεύου κι τραγούδια γλήγορα στου παν’γύρι χουρίς να κουντανασαίνου.

̶ Κάποια στιγμή, όμως, δεν θα σου φτάσουν τα γίδια για να ξαναβρείς την υγεία σου, αν την ξαναβρείς. Θα στα φάνε όλα οι γιατροί. Κόψε το τσιγάρο, Παναγιώτη!

̶ Τι είν’ οι γιατροί, λύκοι να μ’ τα φαν;

Έμεινε με την απορία περί των γιατρών ο Παναγιώτης, αλλά εσείς μην απορείτε! Το αγαπημένο ρήμα του Έκτορα είναι το κόψε. Κόψε το φαγητό για να κόψεις κάμποσα κιλά, κόψε την καθιστική ζωή και περπάτα, κόψε τα τηγανητά, κόψε τα αλκοολούχα, κόψε το κρέας (αυτό κάνω αλλιώς δεν το χωράει η κατσαρόλα), κόψε ό,τι κόβεται κι ό,τι δεν κόβεται…

Καλά, Έκτορα, τι μας πέρασες, αλυσοπρίονα να τα κόψουμε όλα;

Ο Ηλίας, ο ξάδερφος

Στην Αταλάντη έχω ένα ξάδερφο, λίαν αγαπητό, του Λία Φρύδα. Ο Ηλίας είναι καρδιολόγος. Μο’ ’τρουγι τ’ αυτιά (δεν είνι ουριλάς είπαμαν, καρδιουλόγους είνι…) κάθι βουλά πο’ ’κριναμαν στου τηλέφανου.

̶ Γιάννη, έλα στην Αταλάντη να κάνεις καμιά εξέταση, είσαι μεγάλο παιδί πια!

̶ Ξάδιρφι, ιγώ του πρόβλημα το ’χου απ’ του λιμό κι απάν. Τι ιξέτασι να κάμου; Να ιδού απού τι προυήλθι η φαλάκρα; Μπουρεί να προήλθι ιπειδή παρακουλούθαγα τακτικά ειδήσεις, ιπειδή γίν’κι ου Γιουργάκ’ς προυθυπουργός ή απού μάτιασμα…

̶ Ναι, έχεις πρόβλημα στο μυαλό. Απ’ το λαιμό και πάνω είναι κι αυτό. Είναι δυνατόν να μην θέλεις να πας σε γιατρό; Είσαι και μορφωμένος άνθρωπος!

Μέσα δω μι τριβάλιασι. Ώστι οι μουρφουμένοι πααίνουν για ιξιτάσεις; Δεν τ’ς φτάνουν οι ιξιτάσεις στου γυμνάσιου, στου λύκειου, στου πανιπιστήμιου, πρέπει να κάμουν κι ιατρικές;

Μετά από διάφορες αναβολές και υπεκφυγές κάποτε αποφάσισα και πήγα στον Ηλία. Σαν τελείωσαν τα καλωσορίσματα έφτασε και η ώρα της ιεράς εξέτασης. Μ’ κόλλ’σι κάτι βιντούζις σα βδέλλις, μο’ βαλι κάτι κρικέλις στα πουδάρια, μι τύλ’ξι μι κάτι καλώδια κι μο’ ’βγαλι καρδιουγράφημα. Πάμε καλά ως εδώ, μου είπε κάποια στιγμή, ανέβα τώρα στο διάδρομο για το τεστ κοπώσεως! Άρχισε ο διάδρομος να κινείται κι εγώ να περπατάω για να μη ζάψου κάτ’. Πέρασαν τρία τέσσερα λεπτά, λέει ο Ηλίας:

̶ Τώρα θα πας γρηγορότερα, για δυο τρία λεπτά!

̶ Να πάου, άμα είνι ανάγκη, γιατί να μην πάου; Είμι γιρός στου πιρπάτ’μα, Λία.

̶ Καλός είσαι απ’ ότι βλέπω. Τώρα, όμως, πρέπει να τρέξεις!

̶ Γιατί να τρέξου; Μην πιράσουν τα γ’ρούνια προυτού φτάσου στου καρτέρι; Στου κυνήγι να ιδείς πλάλ’μα, ξάδιρφι κι να π’δας τούφις κι κουτρώνια, όχι σαν του διάδρουμου τουν θ’κό σ’, π’ δε σι αμπουδάει τίπουτα!

Πέρασε λίγη ώρα ακόμα κι ο Ηλίας σταμάτησε τον διάδρομο. Είσαι πολύ καλά, μου είπε. Πάμε τώρα στο σπίτι να φάμε!

Πήρα θάρρος, ένιωσα χαρά και ανακούφιση. Καταλαβαίνετε πόσο σπουδαίο είναι, όταν σου λέει ο γιατρός ότι είσαι καλά…

Στο σπίτι του Ηλία μάς περίμενε η νύφη μου η Γωγώ με στρωμένο τραπέζι, με μεζέδες και φαγητά διάφορα. Φάγαμε, ήπιαμε κι απ’ το καλό κρασί που φκιάνουν με πολύ μεράκι κι έτσι επανέφερα την χοληστερίνη μου στα κανονικά για την ηλικία μου επίπεδα.

Ειδικότητες

Παλιά οι γιατροί ήταν για πάσαν νόσον. Τώρα με την πρόοδο της επιστήμης κάθε γιατρός ειδικεύεται σε κάποιον τομέα κι έτσι έχουμε διάφορες ειδικότητες:

Ωτορινολαρυγγολόγος: Όποιος καταφέρνει να το πει ξέρει τουλάχιστον ότι δεν έχει πρόβλημα ορθοφωνίας, αν και κινδυνεύει με εξάρθρωση η γλώσσα του. Για να αποφεύγουμε το πεδίκλωμα της γλώσσας τους λέμε και Ωριλάδες ή Ω.Ρ.Λ. και κατά Σαββόπουλον: Ολαρία, ο λα ρά, μαύρο τύμπανο χτυπά.

Ολαρία, ο λα ρά, δάγκωσε με πιο βαθιά (στο λάρυγγα, ξέρει αυτός…)

Ολαρία, ο λα ρά, με σουραύλια και βιολιά.

Ολαρία, ο λα ρά, σου τα πήρε τα λεφτά. (και χωρίς απόδειξη…)

Οδοντίατρος: Είναι αυτός που σου βάζει δόντια στο στόμα και σου βγάζει πεντακοσάευρα απ’ το πορτοφόλι και μόλις σου βάλει τα δόντια διαπιστώνεις ότι είναι άχρηστα, γιατί δεν σου άφησε τίποτε στο πορτοφόλι, για να πάρεις κάτι να φας.

Οφθαλμίατρος: Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά …ο οφθαλμός! Τότε δεν τον γλιτώνεις τον οφθαλμίατρο. Είναι ο γιατρός που τη στραβωμάρα στη σερβίρει με διάφορα ονόματα: μυωπία, πρεσβυωπία, αστιγματισμός, υπερμετρωπία, καταρράκτης και ένα σωρό άλλα. Λένε ότι η εξειδίκευση εδώ έχει προχωρήσει, ώστε να είναι άλλος για το δεξί μάτι, άλλος για το αριστερό (τι σου κάνει ο δικομματισμός!…) και άλλος για τα ματοτσίνορα. Το ξεμάτιασμα παραμένει στην αρμοδιότητα της ξεματιάστρας, γιατί το πανεπιστήμιο αρνείται ακόμα να το διδάξει στους γιατρούς, παρά το ότι οι σπουδές τους ξεπερνούν τα δέκα χρόνια…

Χειρουργός ή χειρούργος: Αν είναι καλός άνθρωπος ο γιατρός το σωστό είναι να τον λέτε χειρουργό (κατά το λειτουργός, ξυλουργός κ.α.), αν δεν είναι καλός άνθρωπος να τον λέτε χειρούργο (κατά το κακούργος, πανούργος κ. α.). Πάρτε και κάνα τηλέφωνο το Γρίβα να σας διαφωτίσει περί της σημασίας του τόνου…

Είναι πάρα πολλές οι ιατρικές ειδικότητες. Ψάξτε να τις βρείτε μόνοι σας, όσοι έχετε την περιέργεια, κι αχρείαστες να είναι. Να θυμάστε μόνο πως οι καλύτεροι γιατροί είναι οι σ’κωτοπλεμονεντερολόγοι (που φκιάνουν τα κοκορέτσια) και οι καρδιοσπληνολόγοι (που φκιάνουν τα σπληνάντερα).

Εξετάσεις

Ο άνθρωπος στη ζωή του δίνει πολλές φορές εξετάσεις διαφορετικής σημασίας και βαρύτητας και ανάλογης κάθε φορά αγωνίας. Περνάει σχολικές, πανελλήνιες, οδήγησης, εξετάσεις στην πεθερά (αυτές είναι και οι αυστηρότερες). Σε όποια κι αν αποτύχετε από αυτές να μην σας νοιάζει. Εκεί που πάντα να εύχεστε να πάνε καλά οι εξετάσεις σας, είναι οι ιατρικές. Τίποτε πιο θετικό στη ζωή σας από μια αρνητική εξέταση – διάγνωση στην υγεία σας!

Πας στο γιατρό και σε εξετάζει. Εσύ εξετάζεις κάθε μορφασμό του γιατρού και προσπαθείς να κάνεις διάγνωση της διάγνωσής του. Κάπου εκεί σε ρωτάει:

̶ Έχεις φέισμπουκ;

̶ Έχω, γιατρέ. Τι σημασία έχει;

̶ Πες στους φίλους σου να σε σβήσουν!

̶ Είμαι τόσο σοβαρά, γιατρέ; Σου κόβονται τα πόδια απ’ το φόβο.

̶ Όχι, μωρέ! Οι πόνοι αυτοί στη μέση, στα χέρια και η θολούρα στα μάτια σου είναι επειδή κάθεσαι με τις ώρες στον υπολογιστή.

̶ Θα τουν τσακίσου, γιατρέ, τουν υπουλουγιστή. Παγκλίδια θα τουν κάμου! Δεν υπουλόγιζα ότι κάνει τέτοια ζ’μιά ου υπουλουγιστής…

Παλιά ο καλός γιατρός κρίνονταν απ’ τη διαγνωστική του ικανότητα. Σήμερα ο γιατρός δεν ρισκάρει και, επειδή κι εμείς παρότι ανίδεοι τους κάνουμε τον έξυπνο, σε στέλνει στο εργαστήριο (μικροβιολογικό, ακτινολογικό κ.α.), για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Χάσαμε έτσι διηγήσεις σαν εκείνη ενός Τριζολιώτη, που πήγε στο γιατρό και έλεγε: « Ου γιατρός μι κατάλαβι! Μου ’πι, έπισις απού μεγάλου ύψους. Έπισις απού αθημωνιά!» Άντε, σήμερα να σε καταλάβει ο γιατρός άμα πέσεις από αθημωνιά…

Ένας γιατρός…

Ένας γιατρός, ένας γιατρός…

Δυο γιατροί, μισός γιατρός…

Τρεις γιατροί, κάνας γιατρός…

Αυτά ισχυρίζεται ο Πάνος Στάθης και έχει δίκιο, γιατί βασικό στοιχείο είναι να εμπιστεύεσαι τον γιατρό, αλλιώς μην πηγαίνεις. Πώς, όμως, θα φτάσεις στην εμπιστοσύνη; Προγραμματισμένα έχεις την ευχέρεια να γνωρίσεις και να επιλέξεις τον γιατρό σου για κάθε περίπτωση. Όταν όμως το περιστατικό είναι έκτακτο δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Ας κάνουμε τότε τη θετική σκέψη, ότι αυτή την ώρα της ανάγκης μας ο άγνωστος γιατρός είναι το χέρι του Θεού, που έρχεται να μας βοηθήσει… Δεν σε απασχολεί το βιογραφικό του, όπως δεν σε απασχολεί ποιος είναι ο άγνωστος αιμοδότης σου κι αν είναι μαύρος ή λευκός, χριστιανός ή μουσουλμάνος.

Τότε νιώθεις πόσο σημαντικός είναι ο κάθε γνωστός ή άγνωστος συνάνθρωπος…

Αργήσαμε, αλλά ξανακυκλοφορήσαμε

Άργησε αυτό το Καφενείο. Οι γιατροί φταίνε. Μου είπανε να το σταματήσω για ένα διάστημα, διότι, ίσως, προκαλεί εθισμόν, ερεθισμόν και κνησμόν (φαγούρα δηλαδή). Νεότερες έρευνες, όμως, απέδειξαν ότι δεν έχει καμία επίπτωση στην υγεία ούτε διαπιστώθηκε στερητικό σύνδρομο στους αναγνώστες του, οπότε μπορείτε να το διαβάζετε ως ιατρικώς (τουλάχιστον) ακίνδυνο…