Είναι καιρός πια να πούμε ορισμένες αλήθειες με την αφορμή της δολοφονίας του μικρού Αλέξη.

Σήμερα αν ζούσε θα ήταν 27 χρόνων. 

Δυστυχώς, δεν είναι πια μαζί μας.

Και τίθεμαι, αναφανδόν, κατά στον οπαδισμό τόσο της πολιτικής, όσο και των ιδεών.

Μια πολιτική πρέπει να την αποδομείς και 

να την απομυθοποιείς απ’ το συλλογικό υποσυνείδητο μόνο με επιχειρήματα.

Η μοναδική χρήση βίας που θα πρέπει να εφαρμόζεται είναι η νόμιμη χρήση βίας.

Ο Αλέξης ήταν ένα απ’ αυτά τα θύματα.

Όμως, ήταν ο μόνος; 

Όχι, και βέβαια όχι.

Ήταν ένα απ’ τα θύματα της βίας και του οπαδισμού της πολιτικής στο βωμό του χρήματος αλλά και του αφηγήματος.

Όπως και ο Θάνος Αξαρλιάν ( παράπλευρη απώλεια ), τα θύματα της Μαρφίν ( ας μην πήγαιναν στη δουλειά τους) και άλλοι.

Ή άνθρωποι που πέφτουν θύματα της βίας 

και του τραμπουκισμού από λαθρομετανάστες, 

όπως ο Νικόλας στο λόφο του Φιλοπάππου.

Και πολλά άλλα παραδείγματα. Ας μη ξεχνάμε και τα δύο παιδιά της Χ.Α.

Και θα ήθελα να σταθώ σε αυτό το αφήγημα.

Είναι ( η μοναδική λέξη που βρίσκω ) εντελώς διεστραμμένο, να χρησιμοποιείται ο θάνατος ενός παιδιού για το ( πολιτικό ) κέρδος.

Λέγεται πολιτικό θράσος να καπηλεύεται ο πόνος μιας μάνας για να αποκτήσουν κάποιοι αλήτες, λόγο.

Λόγο να σπάνε τζαμαρίες, λόγο να σπάνε κακά καπιταλιστικά αυτοκίνητα, λόγο να σπάνε και να καίνε καταστήματα απλών ανθρώπων.

Μεροκαματιάρηδων.

Ξέρετε αυτών που απεχθάνονται περισσότερο.

Πάνω απ’ όλα όμως είναι ντροπή να τίθενται πχ κατά των παρελάσεων αλλά να δρουν με στρατιωτική οργάνωση.

Είναι ντροπή να καμαρώνουν για το γεγονός ότι μια εγκληματική οργάνωση υπογράφει συμβόλαια θανάτου για τους ” ΝΑΖΙ “.

Ειναι ντροπή και για την ίδια την κοινωνία να δείχνει ανοχή και να επιτρέπει την έκφραση:

” αυτοί φταίνε που πήγαν στη Μαρφίν και έσπασαν την απεργία… “

Δηλαδή, σα κοινωνία επιτρέπουμε τα λαϊκά δικαστήρια, τις πορείες των τραμπούκων 

και φταίνε όσοι θέλουν να δουλέψουν.

Και πάνω απ’ όλα, εκείνη η έρμη μάνα πως 

να νιώθει άραγε που ( πρώτον ) κάθε χρόνο 

η μνήμη του γιου της στέκεται η αφορμή για καταστροφές δημοσίων κτηρίων και αλλων; 

( Δεύτερον ) πως θα νιώθει εκείνη η έρμη η μάνα που η μνήμη του αδικοχαμένου γιου 

της σκυλεύεται από τους τραμπούκους;

Τους μεγαλύτερους πολιτικούς απατεώνες; 

Εκείνους που πουλούν αριστερές πεποιθήσεις και αγώνες για το πόπολο με πατέρες στα έδρανα της Βουλής; 

Εκείνους που πουλούν ελευθερία, αγώνες και δικαιώματα από την Εκάλη και την Κηφισιά; 

Αν σαν κοινωνία δεν αποστραφούμε από τη βία και το περί δικαίου αίσθημα που αυτοί δημιούργησαν θα θρηνούμε κι άλλα θύματα.

Υπάρχουν κανόνες, νομοθεσία, Σύνταγμα και διάκριση όλων των εξουσιών…

Αν πιστεύουν ότι με τις διαμαρτυρίες και τις πορείες ( τύπου Εφετείο ) θα επηρεάσουν τη δικαιοσύνη είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Αν θεωρούν ότι με τη βία (αυτοδικία) εναντίον της αστυνομίας θα αλλάξει κάτι, ας τους πει κάποιος ότι μόνο κακό προξενούν.

Κακο στον κόσμο, τους μεροκαματιάρηδες του κέντρου που θέλουν να δουλέψουν, αλλά και στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας.

Το βασικότερο, κάνουν κακό στον μικρό Αλέξη

Δεν είναι εθνικός ήρωας. Δεν έκανε κάποιο ηρωικό κατόρθωμα και δεν θα έπρεπε να καπηλεύεται απ’ τους χρήσιμους ηλίθιους.

Υ.γ Η πράξη της αστυνομίας να πετάξει τα λουλούδια για τον μικρό Αλέξη είναι άσχημη.

Προκαλούν, χωρίς λόγο.

αναγνωστης