ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΖΩΗΣ, ΤΗΣ ΙΚΑΡΙΑΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Η οικονομική κρίση, έχει θέσει μεγάλα ερωτήματα, που  δεν πρέπει να αποφύγουμε να τα μελετήσουμε και να τα απαντήσουμε. Αν τα παρακάμψουμε, και τα απωθήσουμε στο περιθώριο του προβληματισμού μας, θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας πολύ σύντομα, και κανένας Θεός δεν θα βρεθεί να μας συγχωρέσει. 

Τα πράγματα ήταν πάντα ξεκάθαρα, αλλά «ξύπνιοι» οικονομολόγοι, σπουδαγμένοι στα πιο μεγάλα Πανεπιστήμια, θεώρησαν ότι μπορούν να εξαπατούν μαζί με το λαό, το Θεό και τη Φύση. Προφανώς σκέφτηκαν, ότι ο Θεός και ο Λαός δεν έχουν περάσει από τα Πανεπιστήμια που πέρασαν αυτοί, και άρα δεν γνωρίζουν τα μυστικά που έχουν μάθει αυτοί.  Αποτέλεσμα της κουτοπονηριάς τους, ότι διασπάθισαν τεράστια ποσά, είτε διανέμοντάς τα σε ασυνείδητους «φίλους», οι οποίοι με τη σειρά τους, αντί να τα επενδύσουν, τα διοχέτευσαν με διάφορους τρόπους στο εξωτερικό, τα έκαναν ταξίδια και διακοπές, και φέσωσαν τους εργαζόμενους, είτε τα άρπαξαν από τους αφελείς, μέσω του Χρηματιστηρίου. Απέδειξαν έτσι άλλη μια φορά, με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, ότι τα χρήματα όταν τα διαχειρίζονται άνθρωποι χωρίς το Σεβασμό στη  συνείδησή τους, γίνονται εργαλείο καταστροφής, και αυτών που τα διαχειρίζονται, και των άλλων, που δεν τα διαχειρίζονται, αλλά υφίστανται τις συνέπειες της ασυνειδησίας αυτών που τα διαχειρίζονται. Διότι είτε θέλουμε, είτε όχι, είμαστε μια αλυσίδα.

Όσο γνωρίζω, σε κανένα Πανεπιστήμιο δεν διδάσκεται η έννοια του Σεβασμού, που βρίσκεται τόσο στην αρχή της ζωής, όσο και στην καθημερινή της διαδρομή. Αποτέλεσμα, ότι οι άνθρωποι αυτοί, που δημιουργούν τις μεγάλες προσδοκίες, πολύ γρήγορα αυτοαπαξιώνονται, διότι αξιοποιούν τις σημαντικές τεχνικές τους γνώσεις, όχι για να προσφέρουν, αλλά για να αρπάξουν από την κοινωνία. Για να υπηρετήσουν ένα στενό, εφήμερο  εγωισμό, που προκαλεί και διασπά, την ενότητα της κοινωνίας.

 Τα χρήματα είναι εργαλείο δημιουργίας, μόνο αν η διαχείρισή τους καθοδηγείται από αποτελεσματική δημιουργική  συνείδηση, που έχει στο κέντρο της, την έννοια του Σεβασμού, όπως αυτή είναι γραμμένη, στο DNA των κυττάρων μας. 

Η  κατάκτηση αυτής της συνείδησης, γίνεται μόνο από τους δημιουργικούς ανθρώπους, μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα της επιβίωσής τους, στη διάρκεια του οποίου αναβαθμίζουν καθημερινά, τη συνείδησή τους. Οι άλλοι, οι πονηροί, που προσπαθούν να επιβιώσουν πλιατσικολογώντας, και όχι δημιουργώντας, δεν θα μπορέσουν ποτέ να κατακτήσουν αυτή τη συνείδηση. Τα περισσότερα χρήματα, είναι γι’ αυτούς, τρόπος μεγαλύτερης καταστροφής του εαυτού τους και του περιβάλλοντός  τους.

Επιβεβαίωση των εμπειρικών ανακαλύψεων των δημιουργικών ανθρώπων, είναι οι ανακαλύψεις που έχει κάνει η ίδια η Φύση, μέσα από τα ατελείωτα πειράματά της, επί εκατοντάδες  εκατομμύρια χρόνια, τα οποία έχει  γράψει στο  DNA των οργανισμών. Μέσα από την εξελικτική διαδικασία, κατέληξε να εγκαθιστά στα κύτταρα των οργανισμών ένα πρόγραμμα ζωής, που είναι  πρόγραμμα δημιουργίας,  για κάθε ένα από αυτούς. 

Το πρόγραμμα αυτό υλοποιείται μέσα από την απόλυτη προκαταρκτική υλοποίηση, της έννοιας του Σεβασμού, που και αυτή είναι γραμμένη στο  DNA των οργανισμών. Το πρόγραμμα του «Σεβασμού», όπως έχει καταχωρηθεί  στο DNA μας, τοποθετεί τους κατευθυντήριους άξονες της ζωής των κυττάρων μας, αλλά και του οργανισμού μας. 

Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση του ανθρώπου, είναι ορατή, η απόλυτη ιεράρχηση των βιοχημικών λειτουργιών του κυττάρου. 

Η ικανότητά του κάθε κυττάρου, για συντονισμό και των δικών του λειτουργιών, και για συντονισμό,  με τις λειτουργίες όλων των άλλων κυττάρων.

 Είναι επίσης ορατή η ικανότητα των κυττάρων μας, να λειτουργούν, δηλαδή να ισορροπούν, και αυτά, όπως και ολόκληρος ο οργανισμός, μέσα σε ορισμένα ενεργειακά και βιοχημικά πλαίσια. 

Αυτά συμβαίνουν, επειδή τα κύτταρά μας, επικοινωνούν-συζητούν μεταξύ τους, δεν λογομαχούν, χρησιμοποιούν τη γλώσσα της αλήθειας, είναι διαρκώς υπεύθυνα στο ρόλο τους, είναι πάντα αλληλέγγυα μεταξύ τους, εργάζονται και συνεργάζονται διαρκώς, για να δημιουργούν τις δομές τους.

 Το περίσσευμα της ενέργειάς τους, το αποθηκεύουν σε στοιχειώδεις «μπαταρίες» ATP(μόρια τριφωσφορικής αδενοσύνης), το προσθέτουν  και μας το προσφέρουν, για να το χρησιμοποιήσουμε για δημιουργικούς σκοπούς υπέρ της ζωής, και όχι για να σκοτώνουμε τη ζωή. Το πρόγραμμα «σεβασμού», που έχει εγκαταστήσει ο Θεός στα κύτταρά μας, και δίνει σκοπό και νόημα στη ζωή τους, είναι το ίδιο πρόγραμμα, που δίνει σκοπό και νόημα στη δική μας ζωή. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται η βέλτιστη αξιοποίηση της ενέργειας, που περιέχεται στις τροφές τους.

Αυτή η Θεϊκή, δηλαδή η φυσική συνείδηση του σεβασμού, δεν  γίνεται σήμερα ορατή ως πρώτη προτεραιότητα στην ανθρώπινη συνείδηση, διότι εισβάλλει ο εξωγενής παράγοντας του χρήματος, που προκαλεί σοβαρή συσκότιση στη συνείδησή μας, και διεκδικεί με αναίδεια, να εκτοπίσει τη φυσική συνείδηση, και  να γίνει αυτό, πρώτη προτεραιότητα. Ως εάν είναι δυνατόν να έχει νόημα το χρήμα, χωρίς να υπάρχει ζωή. 

Παρόλα αυτά, στην περίπτωση που το χρήμα καταφέρει να εισβάλει σε μια κενή συνείδησή και να κυριαρχήσει της φυσικής συνείδησης, ο άνθρωπος παύει να υπάρχει ως άνθρωπος, ικανός να φιλοσοφεί, και να χαίρεται  τη ζωή, ως ένα υπέρτατο θαύμα, και καταλήγει δολοφόνος, πρώτα –πρώτα της φυσικής του συνείδησης, και του εαυτού του.

Η δημιουργική δύναμη της φυσικής συνείδησης, είναι απεριόριστη.  Αντίθετα, η δημιουργική δύναμη του χρήματος, αν δεν υπάρχει η κατευθύνουσα δημιουργική συνείδηση που πηγάζει από τη συνείδηση του Σεβασμού, είναι μηδέν, ή αρνητική. Το χρήμα επομένως αποκτά νόημα, μόνο αν ο άνθρωπος έχει συγκροτήσει θετική συνείδηση, δηλαδή συνείδηση, αντίστοιχη με τη Θεϊκή  συνείδηση των κυττάρων του.

Ένα τέτοιο παράδειγμα, δημιουργικής έκφρασης της φυσικής συνείδησης του ανθρώπου, βρίσκεται στην Ικαρία. 

Το νησί αυτό, είναι γνωστό, ότι έχει μια «ιδιόμορφη» κουλτούρα, για τα σημερινά πρότυπα, του αλλοτριωμένου από το χρήμα ανθρώπου. Αντιστέκεται όμως,  με φθίνουσα είναι αλήθεια δύναμη,  στην αλλοτρίωση… Πώς όμως έφτασαν σ’ αυτή τη στάση ζωής, οι πρόγονοι των σημερινών Ικαριωτών; Οι Ικαριώτες κατάκτησαν μέσα από  την ιστορική τους διαδρομή, ένα φυσικό τρόπο σκέψης και ζωής, που τον καθόρισαν οι ιστορικές, και γεωμορφολογικές συνθήκες του νησιού.

 Δηλαδή για να επιβιώσουν στη διαχρονική απομόνωσή τους, χωρίς χρήματα, στήριξαν τη ζωή τους πάνω στη φυσική τους συνείδηση, και έγιναν μια ομοιογενής,  μια αταξική κοινωνία, κατά τη μαρξιστική έννοια των τάξεων. 

Οι ηγετικές τάξεις, σίγουρα υπήρχαν, αλλά δημιουργούντο με το κριτήριο του πλάτους και του βάθους της κοινωνικής και οικολογικής τους συνείδησης. 

Αν Κάποιος-Κάποια, περπατήσει την περιοχή της Δυτικής Ικαρίας, θα διαπιστώσει  ότι οι πρόγονοι των σημερινών Ικαριωτών, έχουν χτίσει τοίχους με πέτρα (ξερολιθιά), απροσδιόριστου αριθμού χιλιομέτρων, για να προστατέψουν τα καλλιεργημένα, από τα ακαλλιέργητα μέρη της περιοχής. Σκοπός τους να συνυπάρξει η κτηνοτροφία με τη γεωργία, προκειμένου να έχουν και τις δυο αυτές δραστηριότητες, για να υποστηρίξουν την επιβίωσή  τους.  Έχτισαν αυτά τα «ατελείωτα» χιλιόμετρα ξερολιθιάς, εργαζόμενοι χωρίς μεροκάματο, επί πολλά χρόνια, από το πρωί μέχρι το βράδυ, τρώγοντας το πιο λιτό φαγητό, με συνοδεία νερόκρασου ασφαλώς. Έχει μεγάλη αξία, να γίνει μια επιμέτρηση αυτών των τειχών, από μια ομάδα τοπογράφων, και μια κοστολόγηση αυτού του τεράστιου έργου σε σημερινές τιμές, που προέκυψε ως αποτέλεσμα μακρόχρονης λειτουργίας, της φυσικής, δημιουργικής συνείδησης, μιας φούχτας ελεύθερων ανθρώπων. Στη συνέχεια, να συγκριθεί με άλλα μεγάλα έργα, που άφησαν οι πρόγονοί μας, όπως π.χ. η Ακρόπολη των Αθηνών, τα οποία όμως χτίστηκαν με  μεγάλη συμβολή των δούλων.

Το έργο αυτό, αποτέλεσμα μακρόχρονης συνεργασίας, αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι αυτοί, είχαν κατακτήσει τη λειτουργία της συζήτησης, είχαν επίσης κατακτήσει ένα υψηλού επιπέδου κοινωνικό, οικονομικό, περιβαλλοντικό προβληματισμό, και είχαν κατακτήσει μια εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, που τους επέτρεπε να βάζουν ως κοινωνία, μεγάλους,  μακροπρόθεσμους στόχους.

 Το κολοσσιαίο αυτό έργο, ερμηνεύει και αναδεικνύει τη φύση της Ικαριακής κουλτούρας, από την οποία όλοι και όλες έχουμε να διδαχτούμε, και ιδιαίτερα η νεολαία. Όταν βρισκόμαστε μπροστά στο πρακτικό αποτέλεσμα αυτής της κουλτούρας, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε μάθημα σ’ αυτή την κουλτούρα, ούτε να  τη διαστρέψουμε, να την εκφυλλίσουμε,  να την καταστρέψουμε. Εκείνο που έχουμε μόνο να κάνουμε, είναι να εμβαθύνουμε σ’ αυτήν, και να την προστατέψουμε, για να την κρατήσουμε ως ξεχωριστό κειμήλιο, μιας πολύ υψηλής περιβαλλοντικής, οικονομικής, κοινωνικής συνείδησης, που έρχεται από πολύ παλιά, αλλά βρίσκεται πιοψηλά από τη δική μας συνείδηση. 

Κυρίως πρέπει να επισημάνουμε, ότι ο ατομικός ιδρώτας των Ικαριωτών αθροιζότανε σ’ αυτό το μεγάλο έργο, επειδή είχαν συνείδηση, ότι είναι σταθερά οργανικά μέλη, μιας ευρύτερης, σταθερής επίσης κοινωνίας. Δηλαδή μιας κοινωνίας, που είχε συνείδηση, ότι είναι Κοινωνία. Διότι κοινωνία θα πει ένα σύνολο ανθρώπων, που έχουν συνείδηση, ότι οι ζωές τους είναι σε αλληλεξάρτηση, και αλληλοπροστατεύονται.

Θα έκανα μάλιστα την εξής πρόταση: Οι επισκέπτες της Ικαρίας, αν θέλουν να μπουν στο «πετσί» της Ικαριακής κουλτούρας, και να την κάνουν δική τους, όταν επισκέπτονται την Ικαρία, να προσφέρουν δυο-τρία μεροκάματα χωρίς να πληρώνονται, σε έργα προστασίας του περιβάλλοντος, για να διατηρήσουμε το νησί, ως πυξίδα της συνείδησης, και των επερχόμενων γενεών. 

 «Χύμα» ενέργεια, που δεν τη διαχειρίζεται μια συνείδηση, κυκλοφορεί έξω από τους οργανισμούς, σε άπειρες ποσότητες.  Όμως αυτή, άλλοτε υποστηρίζει, και άλλοτε υπονομεύει τη ζωή των οργανισμών, και σε καμιά περίπτωση, δεν δημιουργεί ζωή.

Συμπέρασμα: Η επιβίωσή μας θα διευκολύνεται, στο βαθμό που η επίκτητη συνείδησή μας, θα προσεγγίζει τη συνείδηση των κυττάρων μας. Η συνείδηση των κυττάρων μας, αποτελεί πλήρη έκφραση της συνείδησης της Φύσης, ως  προς το θαύμα της ζωής. 

Οι αρχές που καθορίζουν την επιβίωση των κυττάρων μας μέσα στην ενιαία οντότητα του οργανισμού μας, είναι οι αρχές που καθορίζουν και τη δική μας βέλτιστη επιβίωση, τόσο  ως συνειδητά μέλη της στενής, αλλά και της πανανθρώπινης κοινωνίας, όσο και ως συνειδητά μέλη, του στενού, και του ευρύτερου γήινου οικοσυστήματος. Με αυτές τις αρχές, μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε υπαρξιακή κρίση. Ατομική, ή συλλογική. 

Χειροπιαστό παράδειγμα, η  περίπτωση των Ικαριωτών, που επιβίωσαν με ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια, σε όλους τους δύσκολους αιώνες που προηγήθηκαν, αξιοποιώντας τη μεταξύ τους συνεργασία, αλλά και τη συνεργασία τους με τη Φύση. Αξιοποιώντας δηλαδή, τους πρωτογενείς παράγοντες της ζωής, και όχι το συμβατικό, δευτερογενή παράγοντα του  χρήματος. Θεωρώ πράγματι, ότι στην Ικαρία, δεν υπήρξε ποτέ ο θεσμός της δουλείας. Όλοι οι άνθρωποι ήταν και αισθάνονταν, ισότιμοι και αξιοπρεπείς, επειδή τη ζωή τους δεν την καθόριζε το χρήμα. 

Αυτή η συνείδηση, τους έκανε πλούσιους σε έντονα βιώματα και προβληματισμούς. Αυτά τα βιώματα και ο προβληματισμός που τα συνόδευε, βγήκαν αυθόρμητα στο μεθύσι τους επάνω, σε κάποιο πανηγύρι στο Δήμο Ικαρίας της Αττικής(στη θέση του σημερινού Διονύσου), με την καθοδήγηση του Θέσπη, του πρώτου σκηνοθέτη και ηθοποιού, συγκίνησαν, έγιναν ευρύτερα γνωστά από το θίασο του Θέσπη, και αποτέλεσαν την αφετηρία της γένεσης της Τραγωδίας. Αν οι κάτοικοι του Δήμου Ικαρίας της Αττικής, δεν κουβαλούσαν τα σκληρά βιώματα, του δύσκολου νησιού, δεν θα γεννιόταν, κατά τη γνώμη μου, η Τραγωδία.

Το παράδειγμα της Ικαρίας αποδεικνύει, ότι όσο ο Ήλιος θα ανατέλλει, θα υπάρχουν πάντα εναλλακτικοί δρόμοι, για να ξεπερνάμε τις  κρίσεις. Τους δρόμους αυτούς, μας τους υποδεικνύουν τα ίδια τα κύτταρά μας, που γνωρίζουν να επιβιώνουν επί εκατομμύρια χρόνια χωρίς χρήματα, δίνοντας και σε μας, τη δυνατότητα να υπάρχουμε, παρ’ όλες τις αντιξοότητες που συναντήσαμε, στην εξελικτική μας πορεία. 

Να μην ξεχνάμε ποτέ, πως όταν ο άνθρωπος κατέβηκε από τα δέντρα, και αναζητούσε σπηλιές και κουφάλες δέντρων για να προστατευτεί από τα επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα και τα άγρια ζώα, ήταν το πιο αξιολύπητο πλάσμα της Γης. Από αυτή την αφετηρία, έφτασε να κατακτήσει τη Γη, μέσα από τη συνειδητοποίηση της αξίας της κοινωνίας, και του ευρύτερου φυσικού του περιβάλλοντος. Δηλαδή τη συνειδητοποίηση της αξίας της συνεργασίας του με τους άλλους ανθρώπους, αλλά και της συνεργασίας του, με την ευρύτερη Φύση.

 Όμως, αυτή η κατακτητική πορεία των στόχων που έβαζε και βάζει, πρέπει να έχει ένα τέρμα, όπως κάθε κορυφογραμμή έχει ένα τέρμα, που μπορεί να είναι και επικίνδυνος γκρεμός. Ας προσέξουμε λοιπόν, μην γίνει αυτή η μανία μας να πηγαίνουμε από κορυφή σε κορυφή, η παρόρμηση που θα μας κάνει να πηδήξουμε στο γκρεμό, δηλαδή ο θνησιγενής παράγοντας του ανθρώπινου είδους, που θα έχει την αφετηρία της, στην ανακάλυψη του χρήματος. 

Το συμπέρασμα που προκύπτει από αυτή την ανάλυση, είναι ότι η αξιοπρέπειά μας, είναι συνδεμένη  με το Σεβασμό στο θαύμα της ζωής μας, όπως η έννοια του Σεβασμού, καταγράφεται από το DNA των κυττάρων μας, το Σεβασμό όλων προς όλους,  με τη συνεργασία μας στο πλαίσιο της κοινωνίας, και τη συνεργασία μας  με τη Φύση. 

Με δυο λόγια: Η αξιοπρέπειά μας κατοχυρώνεται στο μέγιστο βαθμό, μέσα από το συντονισμό μας με το κοινωνικό και φυσικό μας περιβάλλον, αν ξεκινάει από τη φυσική μας συνείδηση, και όχι όταν έχει κίνητρο το χρήμα.

Είναι η συνταγή, που μετατρέπει την ενέργειά μας σε έργο, είτε έχουμε, είτε δεν έχουμε χρήματα. Είναι η συνταγή, που απαντά σε κάθε περίπτωση, με τη μεγαλύτερη πληρότητα, στο υπαρξιακό μας πρόβλημα.

Πούλος θεολόγος