Έ εσύ δασκαλάκο.

Είσαι δημόσιος υπάλληλος .

Είσαι αναγκασμένος να ακολουθήσεις την γραμμή του υπουργείου.

Να βάλεις διαδικτυακά διαγωνίσματα.

Να καταθέσεις βαθμούς τετραμήνου.

Καθημερινά διαταγές και διευκρινίσεις.

Όμως.

Υπήρξαν παιδιά που χάσαν τα μισά μαθήματα επειδή στο σπίτι τους δεν είχαν ίντερνετ.

Ξέρετε πόσο γρήγορες και συνεπείς είναι οι εταιρείες τηλεφωνίας.

Υπήρχαν άλλα που μπαίναν μέρα παραμέρα επειδή μοιράζονταν το κινητό με τα αδελφάκια τους.

Τους παρακινούσα στην αρχή να ανοίγουν τις κάμερες για να γίνεται πιο ζωντανό το μάθημα.

Κάποια φιλοτιμήθηκαν.

Τα είδα στριμωγμένα σε ένα μικρό δωμάτιο με τη γιαγιά να μαγειρεύει στα δυο μέτρα.

Υπήρξαν μαθητές που πέρσι ήταν αριστούχοι και λόγω της κατάστασης παραιτήθηκαν ολοκληρωτικά.

Παιδιά με εμφανή σημάδια κατάθλιψης.

Δεκατριάχρονα με κατάθλιψη.

Σε κάποια δεν λειτουργούσε το μικρόφωνο.

Άλλα δεν μπορούσαν να ακούσουν και σε ρωτουσαν τρείς και τέσσερις φορές τι είπες.

Ναι κυρία υπουργέ.

Να βέλουμε διαδικτυακά διαγωνίσματα.

Και να τοποθετήσετε σε κάθε σπίτι έναν δικό σας άνθρωπο που να επιβεβαιώσει ότι τις ερωτήσεις τις απαντουν τα ίδια τα παιδιά και όχι ο θείος τους απ’ το Πουέρτο Ρίκο.

Ναι να βάλουμε  και βαθμούς.

Εκπαίδευση δίχως αξιολόγηση δεν γίνεται.

Εκπαίδευση σαλτιμπάγκων ενός τσίρκου.

Εκπαίδευση και όχι παιδεία.

Γιατί η Παιδεία στις αποικίες είναι ταξική.

Και επειδή είμαστε όπως τονίζετε δημόσιοι υπάλληλοι και πρέπει να πειθαρχήσουμε.

Προτείνω στους συναδέλφους μου να βάλουμε “άριστα” σε όλους τους μαθητές..

Αξιολογώντας  τον πόνο, την κρατική εγκατάλειψη ,την μοναξιά, τον επί μήνες περιορισμό σε ένα δωμάτιο, την ανέχεια το κρυφό δάκρυ και την πείνα που ήδη έρχεται και χτυπάει τις πόρτες των σπιτιών τους..