ΟΤΑΝ Η ΣΟΦΙΑ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΜΑΣ

«ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ»

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ  ΓΡΑΦΕΙ 

Αὐτή ἡ τοιχογραφία καί ὄχι μόνον εὐρίσκεται εἰς τάς μονάς τοῦ Ἁγίου ὅρους. Οἱ φιλόσοφοι μας παρίστανται ὡς Ἅγιοι χωρίς τό φωτοστέφανον.

Ὁ Σωκράτης κατηγορεῖται καί καταδικάζεται ἀπό τήν Ἀθηναϊκήν Δημοκρατίαν διότι δέν, σέβεται τούς θεούς, εἰσάγει καινά δαιμόνια (νέες ἰδέες) καί διαφθείρει τούς νέους, (μέ τάς νέας ἰδέας). Τοῦτο πράγματι θά τό διαπιστώσωμεν διαβάζοντας τήν «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» τοῦ Πλάτωνος. Ὁ Πλάτων διά στόματος Σωκράτους, ὅταν ἀρχίζει νά οἰκοδομῆ τήν ἰδικήν του <Πολιτεία> μέ καινά δαιμόνια, μᾶς λέγει ὅτι εἰς τούς νέους δέν θά πρέπει νά διδάσκονται πολλά ἀπό αὐτά πού μαθαίνομεν μέχρις σήμερον διά τούς θεούς. Οὕτως μέ λογικά ἐπιχειρήματα ἀποδομεῖ τό δωδεκάθεον, καί ἀναφέρει πολλά παραδείγματα θεϊκῶν πράξεων, πού δέν θά πρέπει νά διδάσκονται εἰς τήν ἰδικήν του <Πολιτείαν>. Θά ἀναφέρωμεν μόνον μία παράγραφον.

«Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς ἔν τε ἔργῳ καὶ λόγῳ, καὶ οὔτε αὐτὸς μεθίσταται οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ, οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους οὔτε κατὰ σημείων πομπάς, οὔθ᾽ ὕπαρ οὐδ᾽ ὄναρ». 382e

Δηλ. ἄρα λοιπόν ὀρθῶς ὁ Θεός εἶναι ἀπλός καί φιλαλήθης καί ἔν ἔργω καί ἔν λόγῳ, καί οὔτε μεταμφιέζεται καί οὔτε ἀξαπατᾶ ἄλλους, οὔτε κατά διάνοιαν οὔτε μέ τά λόγια, οὔτε μέ τήν ἀποστολήν ψεύτικων σημείων, οὔτε κατά τόν ξύπνιον οὔτε εἰς τά ὄνειρα. Νά ἐνθυμηθῶμεν μόνον τάς ποικήλας μεταλλάξεις τοῦ Διός!

Καί ἐπειδή οἱ θεοί τῶν προγόνων μας εἶναι ἀνθρωπογενεῖ,ς κάμουν καί αὐτοί, αὐτά τά ὁποία πολλοί Ἔλληνες πράττουν, ὡς ὁ Δίας: «…ἢ Δία, καθευδόντων τῶν ἄλλων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων ὡς, μόνος ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο, τούτων πάντων ῥᾳδίως [390c] ἐπιλανθανόμενον διὰ τὴν τῶν ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν, καὶ οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν Ἥραν, ὥστε μηδ᾽ εἰς τὸ δωμάτιον ἐθέλειν ἐλθεῖν, ἀλλ᾽ αὐτοῦ βουλόμενον χαμαὶ συγγίγνεσθαι, λέγοντα ὡς οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται,».

Δηλ. «…ἤ ὁ Δίας, ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι θεοί καί οἱ ἄνθρωποι ἐκοιμόντο, μόνον αὐτός ἦτο ἄγρυπνος, καί ὅλα ὅσα ἔλεγεν πρωτίτερον εὐκόλως τά λησμόνισεν ἀπό ἐρωτικήν ἐπιθυμίαν, καθ’ ὅτι ἐξεπλάγει εὐχάριστα ὅταν εἶδεν τήν Ἥρα, ὥστε οὔτε εἰς τό δωμάτιον δέν κατόρθωσεν νά μεταβῆ, διότι λόγω τοῦ μεγάλου πάθους, χαμαί (κατάχαμα) συνευρέθη ἐρωτικά μαζί της, λέγοντας ὅτι διακατέχεται ἀπό ἐρωτικήν ἐπιθυμίαν…».

Καί ἐπειδή πιστεύει εἰς τήν ὕπαρξιν ἑνός Θεοῦ, λέγει: « Σωκράτης, Οὐδ’ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα δεῖ ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ τὸν θεόν». (379c)

Δηλ. ὁ Σωκράτης λέγει, οὔτε ἄρα, ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός θά εἶναι καί ὁ αἴτιος τῶν πάντων, ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, διά αὐτά πού συμβαίνουν εἰς τούς ἀνθρώπους, τῶν ὀλίγων θά εἶναι ὁ αἴτιος τῶν δέ πολλῶν ἀναίτιος· διότι πολύ λιγότερα εἶναι τά καλά ἀπ΄ὅτι εἶναι τά κακά, καί τῶν μέν ἀγαθῶν τό αἴτιον εἰς οὐδένα ἄλλον θά τό ἀποδώσωμεν, τῶν δέ κακῶν τά αἴτια πρέπει ἀλλοῦ νά τά ἀναζητήσωμεν ἀλλά ὄχι εἰς τόν Θεόν.

Ὁ δέ Πλάτων εἰς τό ἔργον «ΤΙΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΣ», μέ μίαν ἀπίστευτον νοητικήν ἐφευρηματικότηταν, τέλειον ὀρθολογισμόν καί νοηματικήν ἀρμονίαν, εἰς πέντε σειράς, μᾶς μιλᾶ ἀπό τότε, διά τόν χωρόρονον καί τήν δημιουργίαν τοῦ σύμπαντος ἀπό τόν Ἕναν Θεόν, διαβάζομεν: «χρόνος δ’ οὖν μετ’ οὐρανοῦ γέγονεν, ἵνα ἅμα γεννηθέντες ἅμα καὶ λυθῶσιν, ἄν ποτε λύσις τις αὐτῶν γίγνηται, καὶ κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς διαιωνίας φύσεως, ἵν’ ὡς ὁμοιότατος [38c] αὐτῷ κατὰ δύναμιν ᾖ: τὸ μὲν γὰρ δὴ παράδειγμα πάντα αἰῶνά ἐστιν ὄν, ὁ δ’ αὖ διὰ τέλους τὸν ἅπαντα χρόνον γεγονώς τε καὶ ὢν καὶ ἐσόμενος. ἐξ οὖν λόγου καὶ διανοίας θεοῦ τοιαύτης πρὸς χρόνου γένεσιν, ἵνα γεννηθῇ χρόνος, ἥλιος καὶ σελήνη καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά, εἰς διορισμὸν καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γέγονεν: σώματα δὲ αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας ὁ θεὸς ἔθηκεν εἰς τὰς περιφορὰς ἃς ἡ θατέρου περίοδος ᾔειν»…

Δηλ. Ὁ χρόνος ἔγινεν συγχρόνως μέ τόν οὐρανόν, καί ἐφ΄ὅσον ἐδημιουργήθησαν συγχρόνως, συγχρόνως θά καταστραφοῦν, ἀν κάποτε ἐπέλθει ἡ καταστροφή αὐτῶν ὡς κατά τό πρότυπον τῆς διαιωνίας φύσεως, διά νά εἶναι κατά τό δυνατόν ὁμοιότατος μέ αὐτό· διότι τό μέν πρότυπον εἶναι ὑπαρκτόν εἰς πάντας τούς αἰώνας, αὐτός μέν πάλιν διά τελείωσιν τοῦ ἀπολύτου χρόνου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρχεν, ὑπάρχει, καί θά ὑπάρχη. Ὅθεν ἐκ τοῦ λόγου καί διανοίας τοῦ Θεοῦ καί διά τῆς θελήσεως Αὐτοῦ ἐγένετο ὁ χρόνος, διά νά δημιουργηθῆ ὁ χρόνος καί τά πέντε ἄλλα ἄστρα τά ὁποία κατ΄ἐπίκλησιν ὀνομάζονται πλανῆται, ἐγένεντο δέ αὐτά διά τόν προσδιορισμόν καί φύλαξιν τῶν ἀριθμῶν τοῦ χρόνου, ὅταν δέ ὁ Θεός ἐδημιούργησεν εἰς κάθε ἕνα ἀπό αὐτά τά σώματα των, τά ἔθεσεν εἰς περιφοράν τῶν ὁποίων ἡ τροχιά ἐξαρτᾶται ἀπό τό πλησίον του.

Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, Ἀπόστολος Παῦλος περιοδεύοντας τήν Ἑλλάδα καί φθάνοντας εἰς τάς Ἀθήνας, παρατήρησεν ὅτι εἰς τούς βωμούς ἀνεγράφετο μεταξύ ἄλλων καί τό «ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ». Εἰς τήν συνέχειαν ἀπό τόν Ἄρειον πάγο(βραχώδης λόφος πλησίον Ἀκροπόλεως), ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, Ἀπόστολος Παῦλος ἐκήρυξεν εἰς τούς Ἕλληνας τόν Ἕναν καί Μοναδικόν Θεόν, τόν Θεόν τῆς Ἀποκαλύψεως διά μέσου τοῦ Κ.Η.Ι.Χ. Λέγοντας πρός αὐτούς: «Ἀγνώστῳ θεῷ. ὃν οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν». Θά σᾶς ἐνημερώσω διά τόν ἄγνωστον Θεόν, τόν ὁποῖον ἀν καί ἀγνοεῖτε, παρά ταύτα τόν εὐσεβεῖτε. Ἀπό τούς πρώτους Ἀθηναίους πού ἐγένετο Χριστιανός ἦτο ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης. Ἤκουσεν τότε τόν Ἅγιον Παῦλον νά λέγη ὅτι κατά τήν ἠμέραν τῆς Σταυρώσεως ἐγένετο σκότος. Εἰς νεαράν τότε ἡλικίαν καί κατά τήν ἡμέραν τῆς Σταυρώσεως ὁ Διονύσιος εὐρίσκετο εἰς τήν Ἡλιούπολιν τῆς Αἰγύπτου, πλησίον τοῦ Καΐρου. Συγκλονισμένος ἀπό τό παράδοξον φαινόμενον συσκοτίσεως τῆς ἡμέρας εἶχεν πεῖ: «ἤ Θεός πάσχει ἤ τό πᾶν ἀπόλλυται»

Νά προσθέσωμεν ὅτι ὑπάρχει διαφορά μεταξύ ἄθεου καί ἑνός ἀντίΧριστου. Ὁ Ἕλλην ἄθεος εἶναι ἕνας καλός Ἕλλην καί σκεπτόμενον ἄτομον, ἀπλῶς προβληματίζεται ἐάν ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ σύμπαντος. Θά εἰσέλθη δέ εἰς μίαν Ἐκκλησίαν νά ἀνάψη ἕνα κερί ἀπό εὐγνωμοσύνην εἰς τούς ἡρωας τοῦ 1821 πού μᾶς ἀπελευθέρωσαν ἀπό τούς Τούρκους, καί οἱ ὁποῖοι ἄπαντας ἄναβαν ἕνα κερί εἰς τήν Ἑκκλησίαν. Τήν λύσιν εἰς τόν προβληματισμόν του τήν δίδουν οἱ ὑπέρευφυεῖς πρόγονοι μας. Καί εἶναι ὑπέρευφυεῖς διότι τρεῖς λέξεις πού εἶπεν ὁ Πλάτων πρό 2.500 ἐτῶν, «χρόνος δ’ οὖν μετ’ οὐρανοῦ γέγονεν», δηλ. μιλᾶ διά τόν χωρόχρονον ἀπό τότε, ἐμεῖς οἱ σημερινοί ὅσα χρόνια καί νά ζήσωμεν, δυστυχέστατα ἀπό νοητικήν ἔλειψιν δέν θά τάς συλλογισθῶμεν οὐδόλως.

Οἱ ἀντίΧριστοι πού συγχρόνως εἶναι καί μισέλληνες, εἶναι ἕνα ἀπειροελάχιστον ξένον σῶμα μέσα εἰς τήν συμπαγήν Ἑλληνικήν κοινωνίαν, οἱ ὁποῖοι μάλιστα εὐρίσκονται καί ἑντός τοῦ κοινοβουλίου μέ ἕνα (προοδευτικό) κόμμα, καί οἱ ὁποῖοι κακῶς εὐρίσκονται ἑντός τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας. Ἡ ἐπανάστασις δέν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ.