ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ στα χρόνια της …
Απομόνωση ως λύση..ως αναγκαστική λύση όταν οι κοινωνίες βασίζονται στο κέρδος και μάλιστα στο εύκολο κέρδος και όχι στην πρόληψη και το ευ ζην του ανθρώπου. Ως ψυχολόγος θα δω το θέμα περισσότερο από τη ψυχολογική του υπόσταση και όχι τόσο από την κοινωνικοπολιτική του..
Όλο αυτό λοιπόν μου θυμίζει τους ανθρώπους που αναζητούν βοήθεια όταν πια έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι…όταν έχει πια νοσήσει το παιδί τους ψυχικά, όταν έχουν πια οι ίδιοι βαρύνει τόσο πολύ ώστε να μην μπορούν καν να σηκώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό…και δε λέω..η παραδοχή του προβλήματος αποτελεί πάντα μια ιδιαίτερη δυσκολία, θες λόγω εγωισμού, θες λόγω του φόβου ανάληψης ευθύνης και κυρίως της αλλαγής..
Το θέμα είναι ότι τότε το κουβάρι έχει μαζέψει μεγάλο όγκο φορτίου και ο χρόνος και ο κόπος θεραπείας θα είναι αρκετός..συν του ότι τα πράγματα αν παραδεχόμασταν το πρόβλημα νωρίτερα θα ήταν ευκολότερα για μας, για την πορεία της ζωής μας και των δίπλα μας..Να μου πεις ποτέ δεν είναι αργά, σαφώς και ο καθένας μας έχει τους χρόνους του, σεβαστό, όμως αν ζούσαμε περισσότεροι εκπαιδευμένοι και εστιασμένοι στην πρόληψη, οι ζωές όλων μας θα ήταν διαφορετικές. Βέβαια πρόληψη σημαίνει ευθύνη, σημαίνει νοιάζομαι για μένα και για τον διπλανό μου σημαίνει συνειδητοποίηση-αποδοχή ότι μια μέρα θα φύγω από αυτή τη ζωή και η λύση του να μαζεύω για μένα δεν έχει κανένα νόημα, μιας κι από ότι ξέρω κανένας δεν τα πήρε παραμάσχαλα..όσο κι αν θα ήθελε. Αν λοιπόν η λύση βρισκόταν στη συσσώρευση αγαθών, τότε όλοι οι πλούσιοι θα ήταν ευτυχισμένοι..αντιθέτως γίνονται όλο και πιο εξαρτημένοι από την ύλη και ωσάν ‘ναρκομανείς’ επιθυμούν κι άλλη κι άλλη, η χαρά τους είναι ευφήμερη και τη θέση της παίρνει το κενό, το άγχος, η αγωνία, ο φόβος.. φόβος ότι αν χάσω τα κεκτημένα μου τότε ποιος είμαι ; Τι θα είμαι;..Και τότε γίνομαι επιθετικός και δυστυχισμένος..και τότε είναι που χρειάζομαι κι άλλη δόση για να νιώσω κάτι θετικό έστω και παροδικά..και ο κύκλος είναι πια αέναος..και καταβροχθιστικός. Όλα έχουν μπει στην τροχιά τους μέχρι να έρθει κάτι αναπάντεχο απ’έξω και να εκτροχιαστούν.. κάτι μεγαλύτερο, κάτι που δεν είχαμε συμπεριλάβει, γιατί αν το είχαμε, θα έπρεπε να δράσουμε λιγότερο εγωιστικά κι αυτό θα κόστιζε τη μείωση των κεκτημένων μας, συνεπώς και της ευφήμερης χαράς μας..άρα και .. του λόγου ύπαρξής μας.
Η ανάγκη της επιφανειακής ασφάλειας λοιπόν, μας οδηγεί σε αυτούς τους κύκλους, που κάποια μέρα θα εκτροχιαστούν γιατί τελικά η πραγματική αίσθηση της ασφάλειας, δεν δημιουργείται από τις εξωτερικές συνθήκες- δεν μιλάω για την κατοχή των βασικών δικαιωμάτων φυσικά, όπως τροφή, στέγη, εργασία, υγεία- αλλά κυρίως από την εσωτερική μας πεποίθηση πως είμαστε επαρκείς και ικανοί ως όντα ανθρώπινα, έτσι κι αλλιώς. Αυτή η αίσθηση πληρότητας λοιπόν, είναι ένα συναίσθημα εσωτερικό και δεν ορίζεται από εξωτερικούς παράγοντες. Αν λοιπόν φροντίζαμε να εστιάσουμε στο να αισθανόμαστε επαρκείς γι ‘αυτό που είμαστε δε θα κυνηγούσαμε με τόση μανία την απόκτηση της ύλης και η ενέργειά μας θα διοχετευόταν σε πράγματα πιο σημαντικά για το ευ ζην μας. Φυσικά δεν κατηγορώ τις ανέσεις στη ζωή ..άλλωστε το να ζεις άνετα δεν θα πρέπει να μέμφεται αλλά να αποτελεί δικαίωμα ,όχι όμως αυτοσκοπό.
Η πρόληψη λοιπόν σε μια υγιή και ώριμη κοινωνία αναφέρεται στη αίσθηση ασφάλειας και επάρκειας των πολιτών της, ξεκινάει από την παιδεία η οποία χρειάζεται να είναι παιδοκεντρική και όχι ανταγωνιστική, να καλλιεργεί το αίσθημα ευθύνης και ικανότητας όχι μέσα από βραβεία και τις αριστείες, αλλά από ισοτιμία και σεβασμό στη διαφορετικότητα. Να καλλιεργεί την εύρεση νοήματος στη ζωή και όχι την απόκτηση βαθμών, ύλης ως νόημα ύπαρξης. Έτσι θεωρώ ότι οι κοινωνίες θα προχωράνε με γερές βάσεις και σε περιόδους κρίσεων, αν έρθουν, θα υπάρχουν πολύ πιο γερά θεμέλια για την αντιμετώπισή τους.
Αν λοιπόν ήρθε η ώρα για αλλαγή έστω κι αν είμαστε επιβαρυμένοι έστω κι αν πλήρωσαν αθώοι το τίμημα, θα σας καταθέσω αυτό που πιστεύω για τους θεραπευόμενούς μου. Ναι έχουν χαθεί στιγμές, ναι έχουν υπάρξει ευθύνες, ναι ίσως να έπρεπε να τις αναλάβετε νωρίτερα, ναι δεν αγαπούσατε τον εαυτό σας αρκετά, όμως είστε τώρα εδώ..και μια καινούργια αρχή βασισμένη στην εμπειρία και την συνειδητοποίηση είναι πολύ πιο δυνατή ακόμα και από τη στιγμή της ίδιας της γέννησής μας.
Άλλωστε και κατά τον Σωκράτη: Κάλλιον οψιμαθής ή αμαθής (παραμένειν).
