Ο Αγιογράφος Δημήτρης Σκουρτέλης.

Πολλές συζητήσεις γύρω από το όνομα του, έχει προκαλέσει ο Αγιογράφος Δημήτρης Σκουρτέλης.

Αφορμή ήταν οι ιστορικές του εργασίες, και οι θέσεις του, που αρκετές φορές ήταν εκτός Ορθοδοξίας.

Έχοντας την δική του Φιλοσοφία, και τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο γραφής, θα δώσει με την σειρά του, ισχυρά χτυπήματα, στον νεοταξικό παγανισμό. Στην σημερινή εργασία, θα δούμε την προέλευση-καταγωγή του Απόλλωνα.

Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι-
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος

Στις εποχές της πνευματικής άλωσης και κατοχής, της διαφθοράς, και της επελάσεως, των οπαδών της παγκοσμιοποίησης-εωσφορισμού, των υποταγμένων, και υπόδουλων ψυχών, από την πνευματική-ηθική, οικονομική κρίση, σήμερα όπως και τότε, περιφερόμαστε από πρωτεύουσα, σε πρωτεύουσα των Φραγκολεβαντίνων, ως ανήμποροι-επαίτες, παρακαλώντας για χρήματα, παραδίδοντας την εθνική κυριαρχία τον κρατικό πλούτο, ξεπουλώντας, την εθνική συνείδηση, τον πολιτισμό τις αξίες μας, και τους αγώνες των προγόνων μας.

Χριστιανοί, σήμερα οι Ήρωες της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κρατώντας την βασιλική ρομφαία, στέκονται όρθιοι, απτόητοι, αγέρωχοι, ελπίζοντας να μας οδηγήσουν εκ νέου σε νικηφόρους αγώνες, σε μάχες σπουδαίες, έναντι του προαιώνιου εχθρού, της εωσφορικής-νεοταξικής βαρβαρότητας.

Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη, πανάρχαια θεώρηση, ενός άλλου πολιτισμού, του Ιουδαϊκού, ο οποίος εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, και της απόλυτης κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί τους ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη.

Η ηθική, η πνευματική, η κοινωνική, η στρατιωτική, η οικονομική κατάρρευση, οδηγούν στην εθνική παρακμή-σήψη και κατ επέκτασιν στον αφανισμό, με την επερχόμενη Ισλαμοποίηση, και την Ελλάδα, να γίνεται επισήμως, Τουρκική αποικία-επαρχία, υπό Γερμανικό έλεγχο.

Η σχεδιασμένη εισβολή των Ισμαηλιτών κατακτητών, οργανώθηκε από τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί που διοικούν την Ευρώπη, από τα πανάρχαια χρόνια, είχαν άριστες σχέσεις με την Τουρκία.

Η νέα τάξη έχει πλέον επιβληθεί στην Ελληνική επικράτεια και βιώνουμε την εξουσία της, σε όλους τους βασικούς θεσμούς του έθνους.

Ειδικά η νέα τάξη κυριάρχησε στην κλασική Ελληνική παιδεία, και στην Ορθοδοξία. Η παιδεία ως θεσμός έχει απωλέσει οριστικά, την ιδιότητα του Ελληνικού, εθνικιστικού-παιδαγωγικού και κοινωνικού χαρακτήρα.

Όλες οι κοινωνικές τάξεις υποκύπτουν σταδιακά στην παγκοσμιοποίηση.

Η εθνική ανεξαρτησία και η δυνατότητα των Ελλήνων να ορίζουν ανεξάρτητη εθνικιστική παιδαγωγική και Ορθόδοξη θρησκευτική πολιτική, μειώθηκε δραματικά και τείνει να εξανεμιστεί. Στην Ελλάδα από τον Ιούνιο του 2010, έχει καταλυθεί το Ελληνικό σύνταγμα, και έχει γίνει πραξικόπημα. Όλα αυτά σύμφωνα, με τον ειδήμονα Γεώργιο Κασιμάτη, τον κορυφαίο συνταγματολόγο στην Ελληνική επικράτεια. (1)

Οι σύγχρονοι εωσφοριστές του δωδεκαθέου, κυριαρχούν παντού, με αποτέλεσμα να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των σκλαβωμένων Ελλήνων.

Η νέα τάξη, ελέγχει εκτός από την Ελληνική παιδεία, την μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την λογοτεχνία, τα ΜΜΕ, την μόδα, τον αθλητισμό κλπ.

Ελάχιστοι είναι αυτοί οι οποίοι εξαιρούνται, από κάθε τομέα.

Ομαδικά και οργανωμένα, από όλους τους κλάδους επιβουλεύονται την ορθοδοξία, και προσπαθούν να αφανίσουν καθετί χριστιανικό.

Προωθούν την απομάκρυνση από την Ηθική- Χριστιανική ζωή. Ισοπεδώνουν τους Έλληνες, και την Ορθοδοξία. Στο διάβα τους, εξαφανίζουν κάθε έννοια ηθικής, και αξιοπρέπειας. Έκαναν την πλειοψηφία των ραγιάδων, να είναι κατώτεροι και από τα ζώα. Η νέα ηθική, που επιβάλλουν οι εωσφοριστές, έχει ένα βασικό δόγμα, την σεξουαλική λατρεία του Εωσφόρου. Δεν υπάρχει κανένα όριο, και κανένας ηθικός δισταγμός

Ένα από τα σχέδια των νοσηρών νεοταξιτών, είναι ο νοητικός, ο ηθικός, ο ψυχικός και ο βιολογικός εκφυλισμός των εθνών, ώστε να αποτελούν έρμαια, παθητικά ανδράποδα, δίχως κρίση, βούληση, αξιοπρέπεια, και σθένος.

Οι έμποροι των Εθνών, θέλουν μία κοινωνία απόλυτα διεφθαρμένη, που να απαρτίζεται από καταναλωτικά όντα, δίχως συνείδηση και ψυχικά αποθέματα, δίχως οράματα και πατρωτικές απόψεις. Επιθυμούν την δημιουργία μιας εξαθλιωμένης μάζας, από ανδράποδα, ώστε να είναι εύκολα χειραγωγήσιμη, και απολύτως υπάκουη. Στο πλαίσιο αυτό, οι παγκοσμιοποιητές θηλυκοποιούν, ευνουχίζουν και διαστρέφουν την εκπαίδευση, και διαμορφώνουν μία νέα σεξουαλική “αγωγή” ανά τον πλανήτη, που εκθειάζει οτιδήποτε παρά φύσιν, και επιχειρούν να παρουσιάσουν, την κάθε ανωμαλία, ως φυσιολογική. Δημιουργούν μία κοινωνία, εντελώς μεταλλαγμένη, κοινωνία, ένα πολυφυλετικό-πολυπολιτισμικό κράμα, δίχως ίχνος πατριωτικών αρχών.

Η μάστιγα, του νεοταξικού-Σιωνισμού, της παγκοσμιοποιήσεως, της μεγίστης ηθικής καταπτώσεως, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της ισοπεδώσεως των πάντων, θα επιφέρει το απόλυτο ηθικό χάος, την πνευματική σύγχυση-αταξία, και τον απόλυτο έλεγχο των συνειδήσεων, με στόχο το παγκόσμιο κράτος.

Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει την εποχή, των Κομνηνών και την εποχή της Αλώσεως της αυτοκρατορίας, το 1204 μ.Χ., Όπως τότε, το ίδιο και τώρα, η χώρα βρίσκεται σε πλήρη οικονομική, εθνική, κοινωνική παρακμή-απαξίωση και απομόνωση. Έχει απωλεσθεί η εθνική κυριαρχία, με την επικράτηση της Γερμανικής κατοχής. Η πατρίδα εξαθλιώνεται ραγδαία, ηθικά-πνευματικά, φτωχοποιείται και εξαναγκάζεται, να καταβάλει, έναν τεράστιο φόρο υποτέλειας-ραγιαδισμού, πληρώνοντας κατασκευασμένα χρέη, σύμφωνα με τους ειδήμονες. Η πολιτική, η στρατιωτική, η οικονομική και η εθνική μας ισχύς εκμηδενίστηκαν. Κατά γενική παραδοχή, όλων των Ελλήνων, έχουμε παράδοση της Ελλάδας στην Τουρκία υπό Γερμανική εποπτεία.

Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ.

Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Οι πόλεμοι των Ελλήνων κατά των βαρβάρων, και οι φονικοί εμφύλιοι, ήταν ο βασικός στόχος, των σατανιστών ιερέων. Από κάθε πόλεμο απαιτούσαν, ως θέληση του Απόλλωνα, την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια, και την ανεντιμότητα, να ζητούν από τις πόλεις, ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων Περσών.Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι, οι οποίοι κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Επίσης με υπόδειξη του μαντείου, θυσιάστηκε η κόρη του βασιλιά των Μεσσηνίων, η Αριστομένη, με σκοπό να νικήσουν τους Σπαρτιάτες εισβολείς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπατριάτες επικράτησαν, και έκαναν τους Μεσσηνίους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους. Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ., σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο “ιερό” άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. Εν τούτοις τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ήταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431-404 π. Χ.), ο οποίος ευθύνεται εν μέρη, για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός θρησκευτικές αποχρώσεις.

Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία, βρισκόταν για πολλοστή φορά το δελφικό μαντείο, το οποίο
παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηνάιους, σε φονικότατες συγκρούσεις, και απίστευτες θηριωδίες. μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς του (Θουκιδiδης, Ιστορία. Α΄,4). Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄3).

Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία, όλων των Ελλήνων, η αδίστακτη και σκοτεινή ιερατική συμμορία των Δελφών. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας, κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων, και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας.

Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!

Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά σε περίοπτη θέση, τα αιματοβαμένα λάφυρα, των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν ενθυμούμενοι, τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, να οδηγούνται σε νέους εμφύλιους σπαραγμούς.

ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ.

Να περάσουμε να δούμε τι έγινε κατά την διάρκεια των Περσικών πολέμων. Την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ηταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Σημιτικής καταγωγής Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γής, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.

ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ

Τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την Αθήνα, έλεγε ο Εβραικός χρησμός. Όμως ο ένδοξος Θεμιστοκλής, κατάλαβε την παγίδα του Σημιτικού Μαντείου, και ότι αν έκανα, ξύλινα τείχη, θα τους έκαιγαν ζωντανούς, μέσα στην πόλη των Αθηνών. Ο Θεμιστοκλής γίνεται ο πρώτος ο οποίος αποφεύγει με πολύ μεγάλη δεξιοτεχνία, την θανάσιμη Εβραϊκή παγίδα-χρησμό από τους Δελφούς. Έπεισε τους υπόλοιπους ότι ο χρησμός δεν έλεγε να κάνουν ξύλινα τείχη , αλλά αυτό που ζητούσε ήταν να γίνουν ξύλινα πλοία ώστε να γίνει ναυμαχία. Με αυτόν τον τρόπο γλύτωσε όλους τους Έλληνες ο Θεμιστοκλής, καθώς σε περίπτωση που έκαναν ξύλινα τείχη γύρω από την αρχαία Αθήνα και παρέμεναν εντός των τειχών, θα τους είχαν κάψει όλους ζωντανούς οι Πέρσες. Εν τούτοις τις περισσότερες δυσκολίες από τις Φοίνικες-Σημιτικές παγίδες του μαντείου των Δελφών τις αντιμετώπισε ο στρατηγός Παυσανίας. Μετά από τον τέλειο χειρισμό από τον Θεμιστοκλή στην Σαλαμίνα, οι Φοίνικες μαύροι μάγοι εμφανίστηκαν πολύ πιο οργανωμένοι στις Πλαταιές. Στις Πλαταιές οι εωσφοριστές των Δελφών απαγόρευαν μέσω των δαιμονικών χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο. Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την Σημιτική σφηκοφωλιά των Δελφών.

Ο νέος ψευδοχρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία. Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των Εβραίων δαιμόνων ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες.

Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό-εωσφορικό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας. Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία.
Η ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ
ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ. Οι εωσφοριστές των Δελφών για να εκδικηθούν τους ένδοξους αρχηγούς των Περσικών πολέμων Παυσανία, Θεμιστοκλή, Μιλτιάδη, οι οποίοι δόξασαν και κράτησαν Ελεύθερη την Ελλάδα, τους κατηγόρησαν ψευδώς ως προδότες στους Πέρσες. Αυτό διότι οι τρεις ήρωες Έλληνες αρχηγοί, παράκουσαν τις εντολές των Δελφών και πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες. Το αποτέλεσμα ήταν να τους εκδικηθούν, επειδή κράτησαν ελεύθερη την Ελλάδα. Για αυτό τους κατηγόρησαν ψευδώς, και τους τρείς (Παυσανία, Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή,) ως προδότες στους Πέρσες. Ήταν αδύνατον να είναι προδότες οι Έλληνες αρχηγοί. Όλα αυτά από την στιγμή που έπαιξαν της ζωές τους κορώνα γράμματα, στα πεδία των μαχών, κατά την διάρκεια των Περσικών Πολέμων. Ακόμη οι τρείς αρχηγοί, με τις στρατηγικές και τις πολιτικές τους ικανότητες, απέφυγαν όλους τους χρησμούς παγίδες, του εωσφορικού μαντείου των Δελφών. Την εποχή που τους κατηγόρησαν για προδότες, η Ελλάδα ειχε διαφύγει με υπαιτιότητα των τριών αρχηγών (Μιλτιάδης, Παυσανίας. Θεμιστοκλής), κάθε κίνδυνο. Εξαιτίας των τριών αυτών Ελλήνων, η Ελλάδα από θέση άμυνας, πατούσε πλέον πολύ δυνατά στα πόδια της, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση αντεπιθέσεως, ενάντια στους Πέρσες. Ένα πράγμα που έγινε τελικά με τους Αγησίλαο αρχικά, και αργότερα με τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Δεν είχαν λοιπόν κανένα νόημα, να γίνουν προδότες, την στιγμή που όλα είχαν κριθεί υπέρ της Ελλάδος, και εκείνοι είχαν τεράστια συμβολή στους Περσικούς πολέμους. Εντούτοις και οι τρεις αρχηγοί είχαν τραγικό τέλος.Σε κάθε εποχή οι Φοίνικες οι οποίοι κατοικούν μόνιμα στην Ελλάδα από το 1519 π.Χ., προκαλούν κάθε είδους εθνική καταστροφή. Η Περσική αυτοκρατορία έχει υποστεί πλέον συντριπτικά πλήγματα εξαιτίας του Μιλτιάδη, του Παυσανία και του Θεμιστοκλή. Οι Πέρσες επέστρεψαν στην πατρίδα τους ταπεινωμένοι, και εντελώς αδύναμοι να κάνουν οποιαδήποτε πολεμική επιχείρηση, εναντίον του Ελληνικού έθνους. Τα πάντα είχαν κριθεί οριστικά υπέρ των Ελλήνων και εις βάρος των Περσών με την καθοριστική συμβολή των τριών ενδόξων Ελλήνων αρχηγών. Για να “έκαναν” κάτι τέτοιο οι Έλληνες αρχηγοί δεν θα έπρεπε να είναι “προδότες¨”, αλλά να ήταν και οι τρεις οι πιο παρανοϊκοί και γελοίοι άνθρωποι στον πλανήτη. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι οι Έλληνες αρχηγοί των Περσικών πολέμων, ήταν το ακριβώς αντίθετο. Εάν γινόταν “προδότες” θα έχαναν τα πάντα σε κοινωνικό, πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Θα έχαναν τον ίδιο τους τον κόπο, το αίμα, τις θυσίες, για να πάνε με το έθνος των ηττημένων, το οποίο. εκείνοι, διέλυσαν οριστικά. Ουδέποτε υπήρξαν στην ιστορία Έλληνες ηγέτες στρατιωτικοί, οι οποίοι πολέμησαν στα πεδία των μαχών, ηγήθηκαν και συνέβαλαν τα μέγιστα, στο να κατακτηθεί η νίκη υπέρ του έθνους, και στην συνέχεια, να περάσουν άνευ λόγου και αιτίας στο πλευρό των αντιπάλων τους οποίους οι ίδιοι κατέστρεψαν ολοσχερώς. Από τα αρχαία χρόνια όλοι οι γνήσιοι Έλληνες στρατιωτικοί πονούσαν-αγαπούσαν την Ελλάδα, για αυτό και πολεμούσαν στα πεδία των μαχών για την ελευθερία και την επιβίωση του έθνους.

Από τα αρχαία χρόνια αυτοί που δεν πολέμησαν ποτέ για την πατρίδα στην οποία κατοικούσαν (Ελλάδα) ενώ παράλληλα δημιουργούσαν κάθε είδους πλεκτάνη-προδοσία με μοναδικό σκοπό τον αφανισμό του έθνους ήταν οι παράγοντες της αρχαίας θρησκείας. Αυτοί ήταν οι Φοίνικες, Σημιτικής καταγωγής, οι οποίοι από το 1519 π.χ. διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα.

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.Επίσης να μην ξεχνάτε ότι με το τέλος της μάχης των Πλαταιών, ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Σημιτική Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους Φοίνικες-Σημίτες προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Σημιτών της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Σημιτών ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης. Όμως οι υπόλοιποι Σημίτες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Σημίτες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες. Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας, διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων δωδεκαθειστών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Σημίτες παγανιστές της Θήβας.

Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες-Σημίτες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία. Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο συκοφαντήθηκε άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Σημιτικό ιερατείο.

Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό. που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα. Αυτό ήταν η θανάτωση των Σημιτών αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Σημίτες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Ο αρχαιότερος εχθρός του Ελληνικού έθνους, ήταν και είναι οι παγανιστές. Εκτός από τους Έλληνες αρχηγούς, και ο Μέγας Αισχύλος διώχθηκε, από τα Φοινικικά ιερατεία του παγανισμού, διότι μεταξύ άλλων πολέμησε σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, και δίδαξε με την σειρά του, τον έναν Θεό και τον ερχομό του Χριστού

Για την ελευθερία και την επιβίωση του Ελληνικού έθνους απαιτείται ηθική και κατά φύσιν σεξουαλική ζωή. Ο πολιτισμός, η παιδεία, η μουσική αγωγή και οι ηθικές γυναίκες, ήταν και είναι τα θεμέλια της Ελληνικής κοινωνίας.

Χωρίς την επιστροφή τους στα Ελληνοχριστιανικά ήθη, δεν υπάρχει σωτηρία, και είναι δεδομένο, ότι θα αφανιστούμε μέχρι ενός. Αυτό είναι αποδεκτό από όλους, κατά την σύγχρονη εποχή, ασχέτως εάν δεν τον εφαρμόζουν στην πράξη όλοι.

Δυστυχώς την σύγχρονη εποχή, παρουσιάζεται το θλιβερό, και εθνικά καταστροφικό φαινόμενο, αρκετές γυναίκες, να είναι “Χριστιανές”, και να ζούνε με τον τρόπο ζωής του αρχαίου “Θεού” Σαβάζιου. O Χριστιανισμός είναι η μόνη σωτήρια οδός. Πρέπει άπαντες να εγκαταλείψουν, τον σεξουαλικό τρόπο ζωής του Βάκχου-Σαβάζιου, ώστε να έχουμε δικαίωμα στην Ελευθερία, και την εθνική επιβίωση.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία καθόρισε τους τρόπους, σωτηρίας των πιστών, και του Ελληνικού έθνους, από τον σκοτεινό παγανισμό, αρχίζοντας από την συνειδητοποίηση της τραγικής συμφοράς, που προκάλεσε η σεξουαλική διαφθορά στον αρχαίο και τον σύγχρονο Ελληνικό κόσμο.

Η Εκκλησία και οι Άγιοι πατέρες, μας υποδεικνύουν την παρεκτροπή των Ελλήνων Ορθοδόξων, από την Θεϊκή κτίση, και την κατάπτωση σε ζωώδεις καταστάσεις, με την κυριαρχία των κτηνωδών ορμών και επιθυμιών. Η πιο βασική αποστολή της Ορθοδοξίας, είναι μέσα από τις διδαχές, του κυρίου-Σωτήρα και Λυτρωτή ημών Ιησού Χριστού, να προστατέψει από την αμαρτία και την αγελαία κατάσταση, όλους τους Έλληνες, που λατρεύουν, τον Φρυγικό “θεό” Σαβάζιο. Ο Εωσφόρος και ο Σαβάζιος, ήταν και είναι οι βασικοί εκπρόσωποι, της ανομίας, της αταξίας, και της καταστροφής, του Ελληνικού έθνους, διότι αντιστέκονται πεισματικά, με σκοπό να εμποδίσουν, την εθνική, ηθική-πνευματική σωτηρία, και την ανύψωση των Ελλήνων. Όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος, κατέρρευσε, και κατακτήθηκε, κατ ουσίαν αμαχητί, από τους αρχαίους Ρωμαίους, εξαιτίας, της σεξουαλικής διαφθοράς, που επέβαλε η αρχαία θρησκεία. Στον παγανισμό η αμαρτία και η κάθε ηθική εκτροπή, ήταν ταυτισμένες με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη.

Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν θεοί–δαίμονες, ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών, με βασικότερο όλων, την σεξουαλική διαφθορά. Όταν όμως ήρθε στην Ελλάδα τον 8ο π.Χ. αιώνα, η λατρεία, του Φρυγικού “θεού” των σεξουαλικών οργίων, του Σαβάζιου, ο οποίος μετονομάστηκε σε Διόνυσο, εκείνος συμπεριέλαβε στο πρόσωπό του την προστασία όλων των σεξουαλικών παθών. Κύριο στοιχείο ήταν τα ακατονόμαστα όργια, ο χυδαίος ερωτισμός, οι πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές και οι πορνικές μουσικές. Ο Διόνυσος, έχει έρθει από την Ανατολή, για να εδραιώσει στον τόπο αυτό την λατρεία του, η οποία έχει παραγκωνιστεί εξαιτίας της αρχαίας Ελληνικής-Φιλοσοφικής σκέψης. Σε περιόδους έντονης ανησυχίας, δυστυχίας, παρακμής και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις, τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν με το πνεύμα και την ηθική. Φοβούνται- αρνούνται να σκεφτούν, και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, και την σεξουαλική διαφθορά. Ο Φρυγικός “θεός” Διόνυσος, με στόχο, την ολοκληρωτική καταστροφή, του Ελληνικού έθνους, προσφέρει απλόχερα την σεξουαλική “ελευθερία” από τα “δεσμά” του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, και του Χριστιανισμού, σε όλους όσους τον πιστεύουν. Τα αρχαία χρόνια, μόνον οι αγράμματοι και η ηθικά και πνευματικά εξαθλιωμένοι, συμμετείχαν, στα σεξουαλικά όργια, και στις έκφυλες μουσικές τελετές.

Τα ίδια τα καθεστώτα, προωθούσαν τα πρόστυχα θεάματα, τις πρόστυχες μουσικές και τα όργια για να μπορούν να εξουσιάζουν, με ευκολία τις μάζες. Οι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφοί, δεν συμμετείχαν ποτέ, και καταδίκαζαν δημόσια, κάθε πνευματική, ηθική, μουσική και σεξουαλική παρεκτροπή. Είναι τραγικό όμως οι νεοταξίτες, εξουσιάζουν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στην σύγχρονη Ελλάδα, μέσα από την σεξουαλική διαφθορά, και τα αισχρά είδη μουσικής. Οι αμόρφωτες και δεισιδαίμονες μάζες συμμετείχαν με πάθος στις Διονυσιακές εορτές, οι οποίες συνοδευόταν, από ειδικούς-έκφυλους μουσικούς ρυθμούς. Οι κρατούντες επέτρεψαν, να υπάρχει σε αυτές τις Βακχικές τελετές, πλήρη ελευθερία, ακόμη και στα πιο ταπεινά αχαλίνωτα πάθη των θρησκευτών.

Κάθε είδους απαίδευτοι-ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω από τα αποκρουστικά προσωπεία, μπορούσαν να ικανοποιήσουν τα αισχρά τους πάθη νομίμως, εκτελώντας τα θρησκευτικά-εωσφορικά τους καθήκοντα. Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε δυο βασικά αξιώματα. τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή, και την εξέλιξή της Ελλάδος. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων, και από την άλλη η Βακχική λατρεία. Η λογική σκέψη, οι επιστήμες, και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης. Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, τα οποία ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους, οι αρχαίοι Έλληνες τα απέδωσαν σε δυο θεούς. Τον Απόλλωνα, ως προστάτη του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού-τεχνών, και τον Φρυγικό θεό Σαβάζιο, που αργότερα, ονομάστηκε Διόνυσος, ως θεό των παρά φύση σεξουαλικών πράξεων. Ο Φοίβος λατρευόταν, ως Θεός της λογικής, του φωτός, του μέτρου και του πολιτισμού. Ο Σαβάζιος-Διόνυσος, ήταν και είναι ο εκφραστής, του αχαλίνωτου σεξουαλικού πάθους, της μανίας και των έντονων συναισθημάτων, και των καταστροφικών μουσικών-θεατρικών διασκεδάσεων.

Οι δυο θεοί συγκεντρώνουν, δυο διαφορετικές θεωρίες, δυο αντίθετες απόψεις, δύο διαφορετικά αξιώματα για την ζωή. Οι αντίθετες αυτές δυνάμεις-ιδεολογίες, προσπαθούν να επικρατήσουν στην επιστήμη, στην τέχνη, την μουσική, το θέατρο, τους θεσμούς, την ηθική την κοινωνία, και τα έθνη. Ειδικότερα ο Ελληνισμός, στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Απολλώνιου πνεύματος (Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός), όσο και του Διονυσιακού (Εωσφόρος). Το Απολλώνιο πνεύμα-αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, αποτελούν η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η αυτοσυγκράτηση, και η γαλήνη. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, το συναίσθημα, οι σεξουαλικές ανωμαλίες οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα, του ανθρώπου, και η εύθυμη πλευρά της ζωής. Το Απολλώνιο πνεύμα ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών, και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών.

Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά, και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους. Tο Διονυσιακό στοιχείο καθηλώνει το Ελληνικό έθνος, και τους Έλληνες, στο επίπεδο των ζώων και στον πρωτογονισμό, ενώ το Απολλώνιο πνεύμα, εξυψώνει και βοηθά, με τα ανώτερα και ευγενέστερα δημιουργήματα του. Στην σύγχρονη εποχή, οι μυστηριακές λατρείες, που απαιτούν ηθικές παρεκτροπές, σεξουαλικά όργια και μετατρέπουν τις γυναίκες σε χοιρώδεις μάζες. όπως είπε ο Άγιος Παισιος, βρίσκονται εκ νέου σε πλήρη ακμή. Ο “θεός” Σαβάζιος Διόνυσος, καταφέρνει για μια ακόμη φορά, μία πολύ σημαντική νίκη εναντίον του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και της Ορθοδοξίας.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ.

Οι Έλληνες του μεσαίωνα, από σκλάβοι του Ρωμαϊκού κράτους, έγιναν διοικητές του, χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. Όλα αυτά διότι είχαν θρησκεία τον Χριστιανισμό, και πολιτισμό τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, σοφιστές, ρήτορες, πανεπιστήμονες. Ο συνδυασμός αυτών των δύο έφερε τα χρηστά ήθη, τα οποία στην συνέχεια οδήγησαν στην ελευθερία των προγόνων μας, από τους κατακτητές Ρωμαίους. Οι ιεροί πρόγονοι μας, ζούσαν χωρίς καθόλου σεξουαλική διαφθορά. Τα χρηστά ήθη ζωής των Ελλήνων, είναι το πανάρχαιο διαχρονικό «μυστικό», για την επιβίωση του έθνους στο πέρασμα των αιώνων. Ταυτόχρονα όμως είναι και το κλειδί όλων των μεγάλων Ελληνικών στρατιωτικών πολιτικών και κοινωνικών επιτυχιών από καταβολής του Ελληνικού έθνους. Τα χρηστά ήθη ζωής των Ελλήνων, είναι το πανάρχαιο διαχρονικό «μυστικό», για την επιβίωση του έθνους στο πέρασμα των αιώνων. Ταυτόχρονα όμως είναι και το κλειδί όλων των μεγάλων Ελληνικών στρατιωτικών πολιτικών και κοινωνικών επιτυχιών από καταβολής του Ελληνικού έθνους.

Ο βασιλιάς Ηράκλειος ξεπέρασε σε αρκετούς τομείς τον M. Αλέξανδρο και κράτησε ζωντανή την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη ιστορική καμπή όλων των εποχών. Όταν ο Έλληνας Ηράκλειος από την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, ανέβηκε στον Ελληνικό (Ρωμαϊκό) θρόνο, το κράτος ήταν τελείως χρεοκοπημένο. Ταυτόχρονα για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, είχαμε την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από τους Πέρσες.

Εντούτοις με όπλο τα χρηστά ήθη και την σωστή παιδεία, μέσα σε επτά μόνον χρόνια,οι Έλληνες ανέκαμψαν, με αποτέλεσμα να πάρουν πίσω όλα τα κατακτημένα εδάφη από τους Πέρσες. Όμως οι προγονοί μας δεν σταμάτησαν εκεί αλλά πέρασαν στην αντεπίθεση, κατακτώντας ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία. Αυτό το έκανε ο Ηράκλειος με έναν τελείως απειροπόλεμο στρατό. Έναν Ελληνικό στρατό τον οποίο δημιούργησε εκ του μηδενός μέσα σε δέκα μήνες. Είδατε τι επέτυχαν οι Ένδοξοι πρόγονοι εξαιτίας των χρηστών ηθών, και της σωστής παιδείας ;
Ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος με πολύ έμπειρους και περισσότερους στρατιώτες, με ένα πανίσχυρο Ελληνικό Μακεδονικό βασίλειο πολιτικά-οικονομικά, και στρατιωτικά έκανε περισσότερο χρονικό διάστημα να κατακτήσει την Περσική αυτοκρατορία, σε σχέση με τον Ηράκλειο. Την εποχή του Μ. Αλέξανδρου δεν ήταν κατακτημένη η Ελλάδα και το Μακεδονικό βασίλειο. Στον αντίποδα κατά την βασιλεία του Ηράκλειου επικρατούσε χάος και όλεθρος. Από το απόγειον του Ελληνισμού, κατά τους μεσαιωνικούς αιώνες, βρεθήκαμε εκ νέου, σε πλήρη κατάπτωση κατά την σημερινή εποχή.

Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε, τι μας αναφέρει, ο Αγιογράφος Δημήτρης Σκουρτέλης, για τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων :

” Η λατρεία του Απολλώνιου φοίνικα.
Ο καλλιτέχνης δεν είχε δει ποτέ αυτό το φυτό. Γηγενής η λατρεία του Απολλώνα κατά τα άλλα…

Ο θεός λένε, γεννήθηκε κάτω από ένα φοίνικα στη Δήλο, ένα νησί που επέπλεε και σταθεροποιήθηκε για χάρη του. Ο Μύθος δεν ταιριάζει με το Ελληνικό φυσικό περιβάλλον. Το δέντρο δεν είναι αυτοφυές στην Ελλάδα, ούτε και καρποφορεί εδώ. Στη Δήλο οι Νάξιοι είχαν αφιερώσει ένα χάλκινο φοίνικα, γιατί δεν υπήρχε πραγματικός. Φοίνικες βάζουμε στη Φάτνη του Εβραίου Θεού που τόσο απεχθάνονται οι θαυμαστές του Φοίβου! Η ίδια η Πυθία είπε πως ο Απόλλωνας δεν γεννήθηκε στη Δήλο! Ο Πλούταρχος προσθέτει πως ο θεός λέγεται: «Δήλιος δε και Φαναίος οις ήδη δηλούται και υποφαίνεται της αληθείας» (γιατί φανερώνεται και δηλώνεται σε όσους πλησιάζουν την αλήθεια), δηλ. το επίθετο Δήλιος δεν σχετίζεται με την Δήλο, αλλά με την εκδήλωση του θεού.

Ο Ηρόδοτος μας έδωσε τον γνήσιο μύθο της παιδικής ηλικίας του Απόλλωνα σε ένα νησί που έπλεε, όπως και η Δήλος, σύμφωνα με το Μύθο, αλλά με πραγματικούς φοίνικες, φυσικά στην… Αίγυπτο: (αποσπάσματα) «…το νησί που λέγεται Χέμμις. Βρίσκεται σε πλατιά, βαθιά λίμνη»… «και οι Αιγύπτιοι λένε ότι επιπλέει»… «πάνω του»… «πλήθος φοίνικες και άλλα δέντρα» … «Οι Αιγύπτιοι έχουν ένα Μύθο που εξηγεί πως το νησί άρχισε να επιπλέει»… «Η Λητώ» … «πήρε από την Ίσιδα τον Απόλλωνα, γιο του Όσιρι,» … «τον έσωσε από τον Τυφώνα» … «κρύβοντάς τον στο νησί» «Η Ρέα πλάγιασε κρυφά με τον Κρόνο, και όταν το έμαθε ο Ήλιος, την καταράστηκε να μην υπάρχει μήνας ούτε χρόνος για να γεννήσει» … «Τη δεύτερη μέρα γεννήθηκε ο Αρούηρις, που πρεσβύτερο Ώρο αποκαλούν μερικοί» … «λένε πως ο Όσιρις και ο Αρούηρις είναι παιδιά του Ήλιου» … «η Ίσις και ο Όσιρις, ερωτευμένοι μεταξύ τους, προτού ακόμα γεννηθούν, μέσα στο σκοτάδι της μητρικής κοιλιάς ενώθηκαν. Λένε μάλιστα ορισμένοι ότι έτσι γεννήθηκε ο Αρούηρις, που οι Αιγύπτιοι ονομάζουν πρεσβύτερο Ώρο, και οι Έλληνες Απόλλωνα»…«Στη συνέχεια ο Όσιρις επέστρεψε από τον Άδη και παρουσιάστηκε στον Ώρο» [δηλ. τον Απόλλωνα] «να τον προετοιμάσει και να τον εξασκήσει για τον αγώνα» [εναντίον του Τυφώνα που τον είχε σκοτώσει] «συνεχώς πήγαιναν με το μέρος του Ώρου πολλοί, ακόμα και η παλλακίδα του Τυφώνα, η Θούηρις. [θηλυκός ιπποπόταμος] Κάποιο φίδι που την καταδίωκε, το έκαναν κομμάτια οι πολεμιστές του Ώρου» [να και ο Πύθωνας] … «Ο Τυφών παρέπεμψε το Ώρο» [Απόλλωνα] «σε δίκη, με την κατηγορία ότι ήταν νόθος, βοήθησε όμως ο Ερμής, και τελικά ο Ώρος κρίθηκε γνήσιος από τους θεούς» Τελικά παραδέχεται πως τον Ώρο-Απόλλωνα «τον μεγάλωσε η Λητώ στα έλη που βρίσκονται στην περιοχή της Βούτου» [στην Αίγυπτο φυσικά, και στην ίδια περιοχή που αναφέρει και ο Ηρόδοτος] Μην ξεχνάμε πως ο Απόλλων είχε το επίθετο «Ελείτας» και η αδελφή του η Άρτεμη το επίθετο «Έλεια» που και τα δυο σημαίνουν «κάτοικοι των ελών».

Ο Πλούταρχος μάλλον πίστευε πως ο θεός γεννήθηκε στη… Βοιωτία! (Δήλος; τι είναι αυτό;) Υπήρχε και Μύθος πως ο θεός γεννήθηκε κοντά στην Έφεσο, όπου υπήρχαν όλα τα σχετικά με τη γέννα τοπωνύμια, όπως και στη Βοιωτία. Και οι δυο συγγραφείς δεν λένε «γεννήθηκε» αλλά «ανατράφηκε» για να μην έρθουν σε ευθεία αντίθεση με τον επικρατούντα Μύθο. Ο θεός, λοιπόν, γεννήθηκε στην Αίγυπτο, και επιβλήθηκε με στρατό. (δες κεφ. για τη σύγκρουση με τους Ήρωες) Δεν έγινε ο παράλογος εξαγνισμός για τη φιδοκτονία, όπως λένε οι Ελληνικοί Μύθοι, αλλά δικαστήριο για να κριθεί αν ήταν γνήσιος (ντόπιος;) θεός. Αυτοί είναι οι δήθεν «εξαγνισμοί» που υποβλήθηκε. Οι Αιγύπτιοι τον λένε Ώρο, οι Έλληνες Απόλλωνα.. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως δεν κατάγεται από καμιά από τις δυο χώρες… Ο Πλούταρχος και ο Ηρόδοτος, «οσίως και φιλοσόφως» τα είπαν όλα. Η πάλη Τυφώνα (=Σεθ, όφις) και Ώρου – Απόλλωνα, συνδυάζεται με τον πολιτικό-θρησκευτικό αγώνα στην Αίγυπτο, αλλά και στην Ελλάδα. Οι βασιλείς της Α΄ Δυναστείας επονομάζονταν Ώρος, (=Απόλλων) μερικοί της Β΄Δυναστείας Σεθ, (=Φίδι, Πύθων) και άλλοι Ώρος +Σεθ. Υποθέτουμε πως αυτό συμβόλιζε τον εμφύλιο ανάμεσα στην Άνω και Κάτω Αίγυπτο. Η ίδια η φύση της λατρείας του Απόλλωνα συνδέεται με την κατάληψη της εξουσίας από τους οπαδούς του. «Ηγεμόνα, νομοθέτη και βασιλέα» τον περιγράφουν. Ο χαρακτηρισμός του Σεθ – Τυφώνα – Όφεως ως εκφραστή του Κακού, είναι συκοφαντία των νικητών. Τα ίδια ειπώθηκαν και για τον Πύθωνα – Πυθία – Δελφύνη, τον αρχικό φύλακα του μαντείου της Πυθούς, που από Μαντείο της Γης έγινε Μαντείο του Απόλλωνα, και μετονομάστηκε σε «Δελφοί». Αυτά που έγιναν στην Αίγυπτο, μεταφέρθηκαν, μυθολογικά και πολιτικά, στην Ελλάδα.

Οι Δήλιοι έλεγαν πως τα νερά του Ινωπού (ένα ρέμα στο νησί) έρχονταν από το Νείλο, υποθαλάσσια, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τον Ηρόδοτο. Και στην Ελλάδα ο θεός είχε το προσωνύμιο «Ώρος», και το επίθετο «Αιγύπτιος». Υπήρχε και το όνομα Ωραπόλλων. Ο Ορφικός ύμνος στον Απόλλωνα, τον αποκαλεί «Μεμφίτη» [Αιγυπτιακή πόλη]. Η Αιγυπτιακή Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων, υψώνονταν πλάι στο ναό του θεού στους Δελφούς. Μπροστά στους ναούς τις βρίσκουμε και στην Αίγυπτο. Στα Μέγαρα, ο θεός λατρεύονταν σε μορφή «λίθου σχήματος πυραμίδος». Στον Ψευδο-Καλλισθένη, ο Απόλλων ταυτίζεται με το μαντικό θεό της Λιβυκής ερήμου, Αιγύπτιο Άμμωνα! (Αμμούν-Ρα, Αμμων-Ζεύς) «σύμφωνα με το χρησμό που του έδωσε [του Μεγαλέξαντρου] ο Άμμωνας, ο δυνατότερος θεός, ΄΄ώ βασιλιά, μιλάει ο Φοίβος με τα κέρατα προβάτου΄΄…» Είχε και το επίθετο «Κερασφόρος». Ο Άμμωνας είχε τέτοια κέρατα. Ας θυμηθούμε και τον Κάρνειο Απόλλωνα, τον θεό των βοσκών. (Για τις σχέση του Απόλλωνα με τη Λιβύη, δες και κεφ. για τις Σίβυλλες και το «Μαύρη ζωή») Αλλά και όταν οι Δελφοί ρωτήθηκαν για τη φύση του θεού, απάντησαν με έναν εθνικότατο χρησμό: «Είναι ο Ήλιος, ο Ώρος, ο Όσιρις, είναι βασιλιάς, είναι ο γιος του Δία, ο Απόλλων» Έχουμε και τον «Κυνήειο Απόλλωνα» ή «Κύννο», προστάτη των σκύλων. Ο σκύλος και το τσακάλι ήταν ιερά ζώα στην Αίγυπτο, όχι στην Ελλάδα. Ο θεός είχε μεταμορφωθεί σε «σκύλακα» για να σπείρει τον Μάντη «τερατοσκόπο» Τελμησσό, απόγονο του Τρώα Αντήνορα. Στην Αίγυπτο υπήρχαν και οι Λυκοπολίτες. Ο Δαναός, ερχόμενος από εκεί, καθιέρωσε τη λατρεία του «Λύκιου» Απόλλωνα… Κακοήθειες. Οι Ορφικοί υπαινίσσονταν πως ο Απόλλων ήταν αρχαιότερος από τον Δία! «Φοίβο Τιτάνα Ήλιο» τον αποκαλούσαν. Τελικά, διατυπώθηκε η άποψη πως ο Απόλλων δεν είχε… γεννηθεί, ήταν «αΐδιος» (προαιώνιος) «και αγέννητος». Έτσι ξεπεράστηκαν όλα τα προβλήματα, με τη μέθοδο του Σολομώντα, και διαψεύστηκαν όλοι οι Μύθοι για την γέννησή του! Ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος, μας αποκαλύπτει, όπως είπαμε στην αρχή του κεφαλαίου, πως η Πυθία είπε στους κατοίκους της Δήλου να ανακαλύψουν πού πραγματικά γεννήθηκε ο θεός, συμπληρώνοντας πως μια κορώνη (κουρούνα) θα τους το αποκάλυπτε. (Κοράκια είχαν καθοδηγήσει τον Μεγαλέξαντρο μέσα στην Αιγυπτιακή έρημο προς το Μαντείο του Άμμωνα.) Στη συνέχεια οι Δήλιοι συνάντησαν μια ταβερνιάρισσα στη Χαιρώνεια που την έλεγαν Κορώνη, και κατάλαβαν πως ο θεός γεννήθηκε στη Βοιωτία! Αυτά έγιναν κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Η υπόθεση θυμίζει ανέκδοτο, βέβαια… Αν δεν υπήρχαν τα άλλα στοιχεία, που έχουμε αναφέρει, θα μπορούσαμε να απορρίψουμε τον χρησμό, σαν προϊόν του ανταγωνισμού Δήλου – Δελφών, που πράγματι υπήρχε. Στην Τεγύρα της Βοιωτίας υπήρχε ένα ρέμα που λέγονταν Φοίνικας, έτσι είπαν πως εκεί γεννήθηκε ο θεός. Εκεί «συγκέντρωσαν» και όλα τα άλλα σχετικά τοπωνύμια. Αν ο φοίνικας ήταν γηγενές δέντρο, αυτή η παραλλαγή δεν θα είχε δημιουργηθεί. Αν η παράδοση της γέννησης του θεού στη Δήλο ήταν αυθεντική, δεν θα υπήρχαν τόσες μυθολογικές αμφισβητήσεις, αλλά και μάλιστα επίσημες, από τους ίδιους τους Δελφούς! Η Ελληνοποίηση του θεού συνεχίζονταν. Η Δήλος διεκδίκησε τη γέννηση του «Λυκηγενή» Απόλλωνα από τη Μικρά Ασία ή την Αίγυπτο, και εδώ, η Βοιωτία διεκδικεί το ίδιο από τη Δήλο. Η πορεία του Ασιάτη θεού μπορεί να χαραχτεί στο χάρτη.

ΔΗΛΟΣ ΚΑΙ ΤΥΡΟΣ

Η λέξη «Αστήρ» υπάρχει σε όλες τις Δυτικές γλώσσες και προέρχεται από την θεά Ιστάρ – Αστάρτη, που σημαίνει «πρωινό άστρο» στα Εβραϊκά(Εσθήρ).

Για τους Έλληνες η Αστερία, ήταν μια Τιτανίδα, αδελφή της Λητώς, της μάνας του Απόλλωνα. Έκανε με τον Δία τον Τύριο Ηρακλή (Μελκάρτ) Αυτός ανήκε στους Ιδαίους Δακτύλους, και λατρεύονταν στην Τύρο, όπως και στην Ελλάδα. Λένε πως η Αστερία, για να αποφύγει το θεό μεταμορφώθηκε στο νησί της Δήλου, όπου γεννήθηκε ο Απόλλων. Η Δήλος ονομάζονταν και Αστερία και Ορτυγία. Οι Φοίνικες θυσίαζαν ορτύκια στον Ηρακλή-Μελκάρτ, γιατί τον ανάστησε ένα ορτύκι όταν τον είχε σκοτώσει ο Τυφώνας (Σεθ) στη Λιβύη. Η Δήλος-Ορτυγία-Αστερία ήταν λένε, γεμάτη ορτύκια.

Η Φοινικική Τύρος ήταν χτισμένη σε ένα νησί κοντά στην ακτή, και είχε επίσης πάνω της ένα αστέρι! Σύμφωνα με την Φοινικική Μυθολογία, «η Αστάρτη βρήκε ένα πεφταστέρι, το πήρε και το αφιέρωσε στο άγιο νησί της Τύρου». Ας προσθέσουμε πως πολιούχος της Τύρου ήταν ο Απόλλων. (Η… Φάτνη του… Απόλλωνα, που λέγαμε, με το αστεράκι από πάνω… καμία σχέση…). Μ’ άλλα λόγια, Τύρος και Δήλος συνδέονται, ή μάλλον η Δήλος ήταν η ίδια η Τύρος. Η Τιτανίδα Αστερία που έγινε νησί, είναι παραλλαγή και προσωποποίηση του Φοινικικού Μύθου της «Αγίας Νήσου» με το αστέρι της. Σε νομίσματα της Τύρου διαβάζουμε, στα Ελληνικά (!) «Βύβλου ιεράς», «Τύρου ιεράς και ασύλου», «Τύρου ιεράς μητροπόλεως» (ήταν Μητρόπολη όχι μόνο της Καρχηδόνας, αλλά και της Βοιωτικής Θήβας, κατά τους ‘Έλληνες, αλλά και της Αθήνας, μια που η Αθηνά ήταν κόρη του Βαάλ – Κρόνου, κατά τους Φοίνικες!!! ).

Δεν ήταν, βέβαια, μόνο οι Φοίνικες που θεωρούσαν την Τύρο «αγία». Ο Μνησίμαχος έγραφε: «από άγια γη, την παραλιακή Συρία». (δηλ. την Φοινίκη) Η Φοινίκη αναφέρεται ως «ιερά» σε πολλές άλλες περιπτώσεις από τους αρχαίους συγγραφείς, πχ. τον Αρχέστρατο. Τα ίδια λέμε και σήμερα –τελείως συμπτωματικά, (…) για την ίδια περιοχή! Φυσικά, υπήρχε και Αιγύπτια Αστερία, κόρη του Δαναού, που και αυτός συνδέεται με τον Λύκιο θεό .(δες κεφ. «Που γεννήθηκε ο Απόλλων»)

Ο Φοίβος ήταν «πολιούχος» της Φοινικικής Τύρου, της πατρίδας του Κάδμου. Οι Τύριοι φοβήθηκαν πως ο θεός θα τους εγκατέλειπε κατά την πολιορκία της πόλης τους από τον Αλέξανδρο, και έδεσαν το άγαλμά του με χρυσές αλυσίδες. Με την Αστερία/Δήλο, την Τύρο και το πεφταστέρι της συνδέεται η ακόλουθη αφήγηση: Κάποιος ήθελε να φέρει τη λατρεία του Απόλλωνα στους Εβραίους. (!) Κατασκεύασε λοιπόν, ένα ξύλινο σκελετό με λυχνάρια, που από μακριά έμοιαζε «σαν αστέρια που πέσανε στη γη». Έτσι προώθησε την απάτη του, γιατί αυτή ήταν η εικόνα που είχαν οι Μεσανατολικοί λαοί για το θεό που γεννήθηκε στο νησί του Αστεριού. Για τους Φοίνικες, ο Απόλλων ήταν γιος του Κρόνου και αδελφός του «Διός Βήλου». (του Βαάλ).

Ο Σέλευκος Α΄ ο Νικάνωρ βρήκε ένα βέλος στη Συρία, που απάνω έγραφε «Φοίβον». Πίστεψαν πως το βέλος ήταν του ίδιου του Απόλλωνα, (αυτό σημαίνει πως οι Έλληνες γνώριζαν πως επρόκειτο για αγαπημένη περιοχή του θεού και πως είχε «ζήσει» εκεί) αλλά πιθανά ήταν κατάλοιπο ντόπιας αρχαιότατης λατρείας του. Ο Μυθικός Σύρος, σε άλλη παραλλαγή, δεν ήταν γιος του Αγήνορα, αλλά του Απόλλωνα και της Σινώπης, κόρης του Ασωπού.

Στην Ταμασσό της Κύπρου, λατρεύονταν ο Απόλλων Ελείτας, (το όνομα προέρχεται από το έλος – εδώ) και ο ναός του είχε επιγραφές και στα Φοινικικά. Ο Όμηρος ονομάζει την πόλη αλλόγλωσση, ξένη. Το όνομα προέρχεται από την πόλη Χαμάθ. Και όμως, εκεί λατρεύονταν ο θεός.

ΑΦΡΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ

Μαύρη ζωή. Η λατρεία του νέου θεού Ώρου-Απόλλωνα δεν εξαπλώθηκε μόνο Ανατολικά και Βόρεια της Αιγύπτου. Η ακτινοβολία του έφτασε και Νότια (Αιθιοπία) και Δυτικά της Αιγύπτου (Λιβύη). Φαίνεται πως οι έγχρωμοι πιστοί του Απόλλωνα εκεί, έπαιξαν ενεργό ρόλο στη διάδοση της λατρείας του στην Ελλάδα.

Ο Διόδωρος λέει πως οι Αιθίοπες ήταν οι πρώτοι άνθρωποι, και πρώτοι πίστεψαν και λάτρεψαν τους θεούς. «Λένε λοιπόν πως οι Αιθίοπες εμφανίστηκαν πρώτοι από όλους τους ανθρώπους» «από αυτούς πρώτους δείχτηκε πώς να τιμώνται οι θεοί και να γίνονται οι θυσίες, οι πομπές και οι πανηγύρεις και όσα άλλα με τα οποία οι άνθρωποι τιμάνε το θεό» Γι’ αυτό, λέει, και οι θεοί απολαμβάνουν ιδιαίτερα τις θυσίες των Αιθιόπων, μάρτυράς του ο Όμηρος στην Ιλιάδα! Η μεγαλύτερη δε απόδειξη της θεοσέβειάς τους, λέει ο Διόδωρος, είναι που οι θεοί δεν επέτρεψαν ποτέ να κατακτηθούν οι Αιθίοπες από ξένο κράτος.

Ο Κύριος συμφωνεί απόλυτα με τους πιστούς των Ολύμπιων στο θέμα αυτό. Οι Αιθίοπες, αν και δεν φαίνονται για Εβραίοι με την πρώτη ματιά, είναι μολοντούτο αγαπημένοι του Κυρίου! «Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός.» Για τους Αιθίοπες μιλά και αλλού η Βίβλος, με τα καλύτερα λόγια. Οι Ιουδαίοι ιερείς θεωρούσαν τον αρχηγό τους, τον Μέμνονα, θαυματουργό.

Οι Έλληνες στην Τροία πολέμησαν εναντίον Αιθιόπων, που τους οδηγούσε ο Ημίθεος (όπως πίστευαν και οι Έλληνες, σε αρμονία με τους Εβραίους) Μέμνων. Η σύγκρουση αυτή ήταν από μόνη της ασέβεια, σύμφωνα με την εκτίμηση στην ευσέβεια των Αιθιόπων που δείχνει ο Όμηρος. Είναι άλλος ένας λόγος που όλοι οι Ομηρικοί Ήρωες ήταν καταραμένοι, και είχαν κακό τέλος. Η αλήθεια όμως είναι πως οι Μυκηναίοι Έλληνες την εποχή των Τρωικών δεν είχαν την ίδια θρησκεία με τους Αιθίοπες τους Εβραίους ή τους Τρώες. Σε αυτό το Ολύμπιο πνευματικό ύψος φτάσαμε αργότερα. Σύμφωνα με άλλο Μύθο, την καλλιέργεια της Ελιάς, την τυροκομία και την μελισσοκομία δίδαξε ο Αρισταίος, που ήταν γιος του Απόλλωνα και της Κυρήνης. Η κοπέλα ήταν… Ελληνικής καταγωγής (πάντα) αλλά ο θεός την γονιμοποίησε στην Αφρική, στην γνωστή περιοχή της Κυρήνης, που έγινε Ελληνική αποικία αργότερα, στους ιστορικούς χρόνους. Ο Αρισταίος, ερχόμενος από την Αφρική στο Ελλάντα, πήγε στη γενιά του, τους μελάγχιμους: παντρεύτηκε την κόρη του Φοίνικα Κάδμου, την Αυτονόη.

Αυτονόητο.

Ο Αντίνοος ως Αρισταίος, μια εντελώς ρομαντική απεικόνιση των Ρωμαϊκών χρόνων

Ο Αρισταίος έγινε και… Αρχιεπίσκοπος πάσης Ελλάδος. Σε περίοδο μεγάλου Λοιμού, πήγε στη Κέα, και θυσίασε υπέρ της σωτηρίας όλων των Ελλήνων. Ο λοιμός σταμάτησε! Κατόπιν επέστρεψε στη Λιβύη, πήγε στα Ιταλικά νησιά, όπου σκόρπισε τα φώτα του, και τελικά κατέληξε στη Θράκη, όπου πήρε ενεργό μέρος στα Διονυσιακά όργια. Κατόπιν εξαφανίστηκε, και γλυτώσαμε από αυτόν τον Αφρικανό μισιονάριο που μοίραζε σοκολάτες και καραμέλες στα άπλυτα λευκάκια (κατά το «μαυράκια») προσηλυτίζοντας τον αδαή λευκό πληθυσμό της καθυστερημένης μας χώρας, που δεν παρέλειψε να τον λατρέψει μετά «αθανάτων τιμών» κατά τον Διόδωρο… Ο Παυσανίας τον αναφέρει σαν άνθρωπο που έγινε θεός (!) Έχει ο καιρός γυρίσματα…

Όπως αναφέρει ο Πολέμων, στο Άργος καλλιεργήθηκε το πρώτα το στάρι, με σπόρο που ήρθε από τη Λιβύη. Ένας κάμπος ονομάζονταν «Λιβυκόν πεδίον» και η Δήμητρα είχε την επωνυμία «Λιβύα».

Σμύρνη ήταν το όνομα μιας Αμαζόνας που κατέκτησε την πόλη. Η Σαμοθράκη, η Μυτιλήνη, κλπ. ονομάστηκαν έτσι από την Αφρικανή Αμαζόνα Μυρίνα. (είναι μάλλον η ίδια Σμύρνη, γιατί: «Μυρίνα η παρά τισί Σμύρνα λεγομένη».) Η Αφρικανή αυτή, ξεκινώντας από την περιοχή του Άτλαντα (Β.Δ. Αφρική) εκστράτευσε μέχρι τη Μικρά Ασία, όπου θεμελίωσε πολλές πόλεις. Συμμετείχε ενεργά στην αρχή της ίδρυσης των Μυστηρίων της Σαμοθράκης, ιδρύοντας εκεί βωμούς. Στη συνέχεια, η Μητέρα των θεών (η Κυβέλη) ευχαριστημένη από το έργο της Μυρίνας, έστειλε εκεί τους Κορύβαντες, και ίδρυσε τα Μυστήρια. Η Μυρίνα σκοτώθηκε στη μάχη, από Θράκες και Σκύθες. Αυτές οι Αμαζόνες δεν έχουν σχέση με τις γνωστότερες Αμαζόνες του Πόντου. Μια πόλη της Μικράς Ασίας, όπου πέθανε ο Αννίβας, ονομάζονταν Λίβυσσα (Αφρικανή).

Και οι Γοργόνες βρίσκονταν στην Αφρική: «Τίθρασος ποταμός, ή τόπος Λιβύης, ένθα αι Γοργόνες διέτριβον».

Κάποιος Αφρικανός Σειρίτης ύμνησε πρώτος την Κυβέλη, εφευρίσκοντας την τέχνη του αυλού. «Λίβυν δε τον αυλόν προσαγορεύουσιν οι ποιηταί» «επειδή Σειρίτης δοκεί πρώτος ευρείν την αυλητικήν, Λίβυς ων των νομάδων, ος και κατηύλισεν τα μητρώα πρώτος» («μητρώα» είναι τα αρμόζοντα στην Μητέρα των θεών, Κυβέλη) Η σύνδεση της Αφρικής με την «Ιδαία» Τρωική θεά, δικαιολογεί την συμμαχία Αιθιόπων – Τροίας, και σημαδεύει την Φοινίκη και το Ισραήλ σαν συνδετικό κρίκο ανάμεσά τους.

Ο γιος και η εγγονή της Κυβέλης, ο Δίας και η Αθηνά, χρησιμοποιούσαν την Αιγίδα, μια θαυματουργή δερμάτινη ασπίδα-μανδύα. «Αιγίς: το δέρμα που φοράνε οι Λίβυοι». «…το ρούχο και τις αιγίδες των αγαλμάτων της Αθηνάς τα φτιάξανε οι Έλληνες» [εμπνευσμένοι] «από τους Λίβυους. Παρεκτός που το ρούχο των Λίβυων είναι δερμάτινο, και τα κρόσσια δεν είναι φίδια, αλλά από λουριά, κατά τα άλλα, όλα ίδια είναι…». Αναφέρεται και «σπολάς Λίβυσσα» (είδος ρούχου).

Οι κάτοικοι της Δυτικής Αφρικής, που βρέχονταν από τον Ατλαντικό Ωκεανό, ισχυρίζονταν πως οι θεοί του Ολύμπου κατάγονταν από εκεί. Σε αυτό, όπως λέει ο Διόδωρος, συμφωνεί και ο Όμηρος, μια που αποκαλεί τον Ωκεανό: πατέρα των Θεών, «…στης πολυτρόφας γης την άκρη»[«πείρατα γαίης»] «και στον Ωκεανό, τον γεννήτορα των θεών και τη μάνα τους Τηθύ…» Τότε πίστευαν πως ένας Ωκεανός τριγύριζε όλη τη γη. Αλλά Ωκεανός ήταν και το παλιότερο όνομα του Νείλου, που πίστευαν πως πήγαζε από τον Ωκεανό που τριγύριζε όλη τη Γη. Άρα, οι θεοί μπορεί να μην γεννήθηκαν στη δυτική Αφρική, αλλά κοντά στο Νείλο, «στα πέρατα της γης» =Αιθιοπία, και όχι στην Αίγυπτο.

Ας μείνουμε στον Όμηρο. Μιλάει η θεά Ίρις: «Θα πάω πίσω στα ρέματα του Ωκεανού, στη γη των Αιθιόπων,» [=Αφρική] «όπου κάνουν πλούσιες θυσίες στους αθάνατους, για να πάρω και εγώ το μερτικό μου από τις θυσίες»

Κατά την διάρκεια των 51 ημερών που καλύπτει η αφήγηση της Ιλιάδας, οι Ολύμπιοι παρουσιάζονται να πηγαίνουν ομαδικά στην Αιθιοπία τουλάχιστο δυο φορές, δηλαδή συχνότερα από μια φορά το μήνα. Μπορούμε, συνεπώς, να κρίνουμε πως οι Ολύμπιοι, στην Ιλιάδα, κάθονται στον Όλυμπο μόνο και μόνο γιατί υπάρχει η έκτακτη περίσταση του Τρωικού πολέμου, στον οποίο αποφάσισαν να αναμιχθούν… Η μόνιμη διαμονή τους θα έπρεπε να είναι στην Αιθιοπία, αφού αδυνατούν να την εγκαταλείψουν έστω και προσωρινά, ακόμα και λόγω ανωτέρας βίας!

Την πρώτη φορά, ο Δίας (αν όχι όλοι οι θεοί) μένει εκεί για 12 μέρες! (μπορεί και 14) Στους Αιθίοπες πηγαίνει και ο Ποσειδώνας, στην Οδύσσεια, για να απολαύσει τις θυσίες που του έκαναν.

Ο Δίας δεν πήγαινε στην Αιθιοπία μόνο για να δεχτεί θυσίες: «Μυθολογείται για το σμίξιμο του Δία και της Ήρας, και τον πηγαιμό του στην Αιθιοπία (γιατί, κάθε χρόνο στους Αιγύπτιους ο ναός του Δία (;) περνά τον ποταμό προς τη Λιβύη και επιστρέφει μετά από μερικές μέρες, σαν να έρχονταν ο θεός από την Αιθιοπία) και στο σμίξιμο αυτών των θεών, καταστολίζουν οι ιερείς με διάφορα λουλούδια ένα βουνό, στα πανηγύρια των ναών, όταν επιστρέφουν και οι δύο»

Στην περιγραφή του σμιξίματος των ίδιων θεών στην Ιλιάδα, έχουμε πάλι το ίδιο μοτίβο, ένα βουνό (την Τρωική Ίδη) και λουλούδια να φυτρώνουν και να ανθίζουν την ώρα της ερωτικής πράξης. Ο Όμηρος προσθέτει και ένα χρυσό σύννεφο που ρίχνει χρυσές ψιχάλες, αλλά μόνο για να κρύψει το ζευγάρι από τα αδιάκριτα μάτια. Πρόκειται, καθαρά, για τον ίδιο τρόπο ζευγαρώματος. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν διαθέτουμε. Ο Ποιητής αφήνει τη φαντασία μας να οργιάσει. («Αραπίνες λάγνες ερωτιάρες…» προσαγόρευσε ένας σύγχρονος Ομηρικός Ποιητής…)

Λουλούδια, που μάλιστα άνθιζαν συνέχεια, μνημονεύονται σε έναν Αιγυπτιακό ναό στην Τίνδο. Εκεί έγινε «θεών ομήγυρις» και άφησαν και τα λουλούδια. Έτσι, οι σχετικά ελάχιστες περιγραφές «σμιξίματος» του βασιλικού θεϊκού ζεύγους στην Ελληνική Μυθολογία, που κάνουν τον Δία να φαίνεται ανάξιος σύζυγος που δεν φροντίζει την γυναίκα του, αλλά κυνηγά μόνο νεαρές θνητές, βρίσκουν μια «λογική» εξήγηση. Τα συζυγικά καθήκοντα είχαν άλλο τόπο εφαρμογής. Το θέμα μπερδεύεται περισσότερο, γιατί μερικές Ινδικές φυλές με μαύρο χρώμα δέρματος ονομάζονταν και αυτοί Αιθίοπες και Πυγμαίοι από τον ιστορικό Κτησία, τον Διόδωρο και από τον Όμηρο. Αυτοί συνδέονται επίσης με την Απολλώνια λατρεία, μια που αρχηγός ή βασιλιάς τους ήταν ο Τρώας Μέμνων, που τους οδήγησε στην Τροία για να πολεμήσουν τους Έλληνες από το Μεσοποταμιακό Ελάμ, όχι την Αφρική. (δες κεφ. για τους Έλυμους)

Αιθίοπες απεικονίστηκαν από τον Φειδία σε ένα άγαλμα της Νέμεσης που στήθηκε για τη νίκη στον… Μαραθώνα. Η Νέμεσις ταυτίζονταν με την τρωική θεά Αδράστεια, και οι Αιθίοπες του… Μαραθώνα πρέπει να συνδέονται με τους Αιθίοπες του Μέμνονα. Προφανώς είχαν ενταχθεί στη λατρεία της Τρωικής Αδράστειας –δηλαδή της Νέμεσης- μετά τον πόλεμο, και η παρουσία τους ως συνοδοί της θεάς είχε καθιερωθεί σε κάθε αναπαράσταση. Ας το συνδυάσουμε και με την άποψη των Ελλήνων πως οι Αιθίοπες δεν είχαν κατακτηθεί ποτέ, λόγω της θεοσέβειάς τους. Η εικόνα του ξένου ιδρυτή του Μαντείου των Δελφών απεικονίζεται πιθανά σε νομίσματα της πόλης που αποτυπώνουν την μορφή ενός Αιθίοπα! Πιστεύεται πως είναι ο Δελφός, ο βασιλιάς ή Ήρωας που ήταν άρχοντας όταν ιδρύθηκε το Μαντείο. Πρέπει και αυτός να συνδέεται με τους Αιθίοπες Μεμνονίδες, την Αδράστεια και τον προστάτη της Τροίας, τον Απόλλωνα. Στους Δελφούς υπήρχε και άγαλμα του Λίβυου Σάρδου που εποίκισε την Σαρδηνία, «γιου του Μακήρη που τον ονόμασαν Ηρακλή οι Λίβυοι και οι Αιγύπτιοι» Ήταν ένας από τους πολλούς Ηρακλείς. Φαίνεται πως η λέξη «μάκαρ» (μακάριος, άγιος= Μακήρης) είναι Αφρικανική. Και η απολλώνια προφήτισσα Σίβυλλα είχε Λιβυκό όνομα. (δες στο αντίστοιχο κεφ.) Εκείνη την εποχή, με τη λέξη «Λιβύη» υποδήλωναν όλη την Αφρική. Ακόμη, η Πυθία, μιλώντας στη θέση του Απόλλωνα, δήλωσε πως έχει πάει στη Λιβύη. Η φράση «μη ελθών ελθόντος» (:εσύ δεν πήγες, εγώ πήγα -στη Λιβύη – έτσι μεταφράζει ο Κάκτος) μπορεί να μεταφραστεί και: «εσύ δεν ήρθες από εκεί που έρχομαι» -τη Λιβύη. Είχε και το επίθετο «Λιβυστίνος», και τον ταύτιζαν με τον Λίβυο Άμμωνα.

Η Πυθία χρησιμοποίησε την Λιβυκή λέξη Βάττος (=βασιλιάς) σε ένα χρησμό. Ο Απόλλων και η λατρεία του έφεραν τους πρώτους τουρίστες στην Ελλάδα! «Την Βοιωτίαν ένεκα χρηστηρίων πολύφωνον ούσαν» (εξ αιτίας των Μαντείων η Βοιωτία ήταν πολύγλωσση) λέει με… υπερηφάνεια ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος! Μοussaka. Rooms to let. Έρχονταν και κάτι Υπερβόρειες. Επίσης αναφέρει έναν «βάρβαρο άνδρα» (με την έννοια του «ξένου») που ζούσε στην Ερυθρά θάλασσα, ήταν «κάλλιστος», ο ομορφότερος άνθρωπος, έτρωγε μόνο έναν ειδικό καρπό μια φορά το μήνα, έβλεπε σπανιότατα ανθρώπους, γιατί έκανε παρέα «με περιπλανώμενες νύμφες και δαίμονες (=κατώτερα πνεύματα)», μίλαγε πολλές γλώσσες, και ειδικά τα Δωρικά «σαν ποιητής» και όχι μόνο γνώριζε τον Απόλλωνα, τους Δελφούς, τον Πύθωνα, κλπ., αλλά και εξηγούσε τα πάντα γι’ αυτούς, και γενικότερα για το Σύμπαν…Σώπα… Λες να ήταν εκπρόσωπος της «προϊστορικής Μυκηναϊκής Αυτοκρατορίας»; Τότε γιατί αποκαλείται «βάρβαρος»; Θα πείτε πως δεν μπορεί να ήταν μαύρος και η Απολλώνια αισθητική να τον θεωρεί «κάλλιστο». Ο Ηρόδοτος όμως λέει: «Οι δε Αιθίοπες» … «λέγονται είναι μέγιστοι και κάλλιστοι ανθρώπων πάντων». Κακοήθειες.

Στην πόλη Έρυξ της Σικελίας υπήρχε μια εποχή που την ονόμαζαν «Αναγωγές» όπου έλεγαν η Αφροδίτη έφευγε για τη Λιβύη. [Αφρική] Μαζί της, έφευγαν και όλα τα περιστέρια! Η θεά και τα πουλιά της γύριζαν μετά από εννιά μέρες, με προπορευόμενο ένα περιστέρι που πέταγε μέσα στο ναό. Τότε άρχιζε ο καιρός των «Καταγωγίων», και άρχιζε να μυρίζει και ένα φυτό ονόματι βούτυρον. Αυτές οι αφηγήσεις φαίνεται να εμπνέονται από τα αποδημητικά πουλιά, γιατί αυτά ζευγαρώνουν μόνο σε συγκεκριμένο τόπο στη διαδρομή τους. Οι Ολύμπιοι ήρθαν σαν αυτά, από την Αίγυπτο, και έτσι έγινε η ταύτιση… Αυτό συμβολίζει την ξένη τους καταγωγή, γιατί το πέταγμα των πουλιών δεν τους βοηθά να ανέβουν στα ουράνια, αλλά να ταξιδεύουν. Ακόμα και ο Διονυσιακός Φαλλός παίρνει συχνά μορφή πουλιού με κεφάλι ένα… πέος, όπως βλέπουμε σε μνημεία της Δήλου, π.χ. Και τα πουλιά γερανοί, που έρχονταν από το Νότο, συνδέθηκαν με τους Αφρικανούς Ολύμπιους. Ένας από τους τυπικότερους χορούς των Ιώνων, ήταν ο χορός των Γερανών, που μιμούνταν τις κινήσεις του πουλιού, που πράγματι μοιάζει να χορεύει, σα μέρος των γενετήσιων συνηθειών του. Ο χορός συνόδευε την Απολλώνια λατρεία στη Δήλο, και εισάχθηκε, λένε από τον Θησέα όταν γύριζε από την Κρήτη(δηλ. από το Νότο) Ο χορός των Γερανών μπορεί και να είναι ντόπιας καταγωγής, προερχόμενος από τις μιμήσεις των ζώων που έκαναν οι πρωτόγονοι κυνηγοί, αλλά απέκτησε… Αφρικανικές Μυθολογικές ρίζες όταν συνδέθηκε με τον Ώρο – Απόλλωνα! Είπαν πως η Γεράνα ήταν μια ιερή γυναίκα των Πυγμαίων που δεν παραδέχονταν την Ήρα και την Άρτεμη. Οι δυο θεές την έκαναν πουλί που οι Πυγμαίοι απεχθάνονται, γιατί τους τρώει τα σπαρτά. Και πάλι οι Ολύμπιοι επιβάλλονται με τη βία, ανατρέποντας τις παλιές λατρείες. Η Γεράνα ζευγάρωσε με τον Νεοδάμαντα και γέννησε την… χελώνα! (κατά μια εκδοχή) Τα πουλιά αυτά, ήταν εξημερωμένα στην αρχαία Ελλάδα, και κυκλοφορούσαν ελεύθερα στα σπίτια. Οι Έλληνες πίστευαν πως όλα τα πουλιά μπορούσαν να μιλάνε, και ήταν παλιότερα άνθρωποι. Και το Μυθικό πουλί Φοίνικας, έμβλημα του Νεοελληνικού κράτους, (!) γεννιόταν και πέθαινε στην Αίγυπτο (που αλλού). Η πιθανότερη εξήγηση όλων αυτών, είναι πως οι Έλληνες, έχοντας αρχικά περιορισμένες γεωγραφικές γνώσεις, δεν μπορούσαν να κάνουν διαχωρισμό ανάμεσα στην Αιθιοπία, Λιβύη και Αίγυπτο. (Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Γρίννου, που διατάχθηκε από τους Δελφούς να αποικίσει τη Λιβύη, και δεν ήξερε καν που πέφτει, ενώ ήταν βασιλιάς νησιού –της Θήρας, δηλαδή ναυτικός…) Οι Αιγυπτιακής προέλευσης Ολύμπιοι, θεωρήθηκαν γενικά νότιοι(Αφρικανοί) και η εισαγωγή τους στην Ελλάδα παραλληλίστηκε με τις αποδημίες των πουλιών. Άλλωστε, ακόμα και ο Δίας μεταμορφώνονταν σε περιστέρι.

Αποδημητικά πουλιά, περίεργα ζώα, νέοι θεοί… Η Λιβύη, η πατρίδα του Άμμωνα – Δία χαρακτηρίζονταν: «αεί Λιβύη φέρει τι καινόν» (πάντα έρχεται κάτι νέο από τη Λιβύη) λέει η παροιμία που διασώζει ο Αριστοτέλης. Υπάρχει όμως και χειρότερη εκδοχή: «Αεί φέρει τι Λιβύη κακόν». Οι Έλληνες δεν μπορούσαν να ταυτιστούν εύκολα με τη νέα τους θρησκεία. Με αυτά και άλλα ανάλογα στοιχεία δημιουργήθηκε η θεωρία του «Αφροκεντρισμού» από μαύρους πανεπιστημιακούς στην Αμερική, δηλ. πως ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός προέρχεται από την Αφρική! (όχι, θα μας τη χάριζαν!) Φυσικά και έχουν δίκιο. Η κατάντια του αρχαίου πολιτισμού μας, από κει (την Αίγυπτο) προέρχεται… Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο, που λένε… Είναι άλλο ένα δώρο της Απολλώνιας λατρείας στην πατρίδα μας, που μόνο… καλά μας έχει προσφέρει.

Φυσικά από αυτό το (επιφανειακό) κομφούζιο δεν μπορούσαν να λείψουν οι Φοίνικες! (Δεν αποκαλούσαμε και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα να αποκαλούμε την πατρίδα τους: «Άγιους Τόπους»-«Ιερά Φοινίκη») Μην ξεχνάμε πως είχαν περιπλεύσει την Αφρική, με τον Άννωνα. Λένε επίσης, πως οι γείτονές τους, οι Χαναανίτες, όταν εκδιώχτηκαν από τους Εβραίους, δεν έγιναν δεκτοί στην Αίγυπτο, και κατέφυγαν «εις την των Άφρων χώραν» «αποδεχόμενοι τα ρούχα και τα ήθη» [της περιοχής] «και γράψανε σε πέτρινες πλάκες το λόγο που κατοίκησαν στην Αφρική από τη Γη Χαναάν, και βρίσκονται μέχρι τώρα τούτες οι πλάκες στη Νουμιδία, και έχουν ως εξής: Εμείς είμαστε Χαναναίοι, που διώχτηκαν από τον Ιησού» [του Ναβί] «το ληστή». Συνεπώς, η θρησκεία των Χαναναίων, που είχαν ανώτερο πολιτιστικό επίπεδο, μεταδόθηκε στους Αιθίοπες, και γι’ αυτό έμοιαζε με την Ελληνική, που καθιερώθηκε επίσης από Φοίνικες. Γι’ αυτό και οι μαύροι «ιεραπόστολοι» που αναφέραμε, συνεννοήθηκαν μια χαρά με τους Έλληνες, τους Φρύγες, κλπ., γενικά με όσα μέρη είχαν υποστεί τον Φοινικικό αποικισμό.”

Κλείνοντας να αναφέρω, ότι σε προσωπικό επίπεδο, δεν συμφωνώ, με ορισμένες θέσεις, του Δημήτρη Σκουρτέλη, οι οποίες είναι εκτός της Ορθοδόξου πίστεως.

ΕΠΙΚΡΑΤΕΕΙΝ Η ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ :

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθίσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία-θρησκεία μας, αποτελούν εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών- μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες-Σημίτες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Σημίτες.

Από το έτος 2006, όταν ξεκίνησα να γράφω, την στήλη Επικρατέειν η Απόλλυσθαι, ήμουν και είμαι ο μοναδικός Έλληνας στον κόσμο, που προτείνει τον συνδυασμό :

Oρθοδοξία, Εκκλησιασμός, κατήχηση, χρηστά ήθη, μουσικά σχολεία, υψηλός αθλητισμός-Παγκράτιο, ιστορική γνώση, με μοναδικό σκοπό, την δημιουργία Ελλήνων ανωτάτης ποιότητας. Όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, η νέα τάξη για να είναι σε θέση να εξουσιάζει, θέλει τους Έλληνες ανήθικους και απαίδευτους. Η κακία είναι αμάθεια, μας δίδαξε ο Ύπατος των Φιλοσόφων ο Αριστοκλής. Δυστυχώς η έλλειψη παιδείας, είναι αδίκημα εσχάτης προδοσίας, και εθνική-κοινωνική καταστροφή.

ΒΙΒΛΙΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ :
ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ.
ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ,
ΠΕΡΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :

Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ – ΑΡΧΑΙΑ …
Το πραγματικό τέλος της αρχαίας Ελλάδας – ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ …
www.greek-language.gr › digitalResources › ancient_greek › library

Ιστορίαι (Ηροδότου) – Βικιθήκη
https://el.wikisource.org › wiki › Ιστορίαι_(Ηροδότου)

ΠΛΑΤΩΝ: Μενέξενος – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …

www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
https://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=57819:oi-proellines&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=336

* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.

Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.

ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ ΚΑΙ ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΕΣ.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΗΝ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
https://www.votegreece.gr/archives/1964/dodekatheo-kai-dodekatheistes-i-thriskeia-poy-irthe-apo-tin-archaia-aigypto-kai-mas-tin-paroysiazoyn-os-elliniki/

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ!

http://www.newsnowgr.com/article/29801/i-arxaioelliniki-thriskeia-itan-eisagomeni.html
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΑΔΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΟΟΔΕ
Δωδεκάθεο: Η Πατρώα Θρησκεία των Αιγυπτίων… Οι 12 “θεοί ..
Η ξένη προέλευση τών αρχαιοελληνικών “θεών” κατά τον …

Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν. Στην χώρα ετούτη κατοικούμε, χωρίς να διώξουμε άλλους· ούτε τη βρήκαμε έρημη· ούτε και μαζευτήκαμε εδώ πέρα ανάκατοι από διάφορα έθνη. Είναι τόσο ωραία και γνήσια, η καταγωγή μας, ώστε εκεί που γεννηθήκαμε εκεί και κατοικούμε χωρίς καμιά διακοπή, γέννημα–θρέμμα αυτού του τόπου. Για αυτό μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη μας με τις ίδιες τρυφερές λέξεις που χρησιμοποιούμε για τους στενούς μας συγγενείς. Μονάχα εμείς δηλαδή από τους Έλληνες έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλέσουμε τροφό, πατρίδα, μάνα.