Η απάτη που παρουσιάζει τους μουσουλμανικούς λαούς ως τα αιώνια θύματα της δύσης !
Υπάρχει η τεράστια μυθοποίηση των Αράβων από τους ίδιους τους Άραβες, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται μονίμως ως τα αιώνια θύματα της Δύσης.
Στην πραγματικότητα, αν υπήρξε ένα κατακτητικό έθνος, από τον 7ο έως τον 11οαιώνα, ήταν ακριβώς οι Άραβες.
Στη Βόρεια Αφρική δεν υπήρχε ούτε ένας Άραβας. Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα κατ’αρχάς της κατάκτησης και του αναγκαστικού εξισλαμισμού των υποταγμένων πληθυσμών, του επί αιώνες εποικισμού των Αράβων, όχι από τους Ευρωπαίους, μα από τους Τούρκους, και τέλος του δυτικού ημι-αποικισμού για μια συγκριτικά πολύ μικρότερη περίοδο.
Το ίδιο ισχύει για τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Οι πρώτοι δε μη Άραβες εποικιστές της Μέσης Ανατολής (και της Βόρειας Αφρικής) δεν ήταν οι Ευρωπαίοι, αλλά οι μουσουλμάνοι, αρχικά οι Σελτζούκοι Τούρκοι και μετά οι Οθωμανοί Τούρκοι.
Και σε ποια κατάσταση βρίσκονται σήμερα πολιτικά;
Πρόκειται για χώρες των οποίων οι δομές της εξουσίας είναι είτε αρχαϊκές είτε μείγμα αρχαϊσμού και σταλινισμού.
Στις κοινωνίες αυτές η θεοκρατία ποτέ δεν παρασαλεύτηκε: Ποινικός κώδικας είναι το Κοράνι, ο νόμος δεν είναι αποτέλεσμα της βούλησης του έθνους, είναι ιερός.
Στη Δύση χρειάστηκαν μακραίωνοι αγώνες για να επιτευχθεί ο χωρισμός του θρησκευτικού από το πολιτικό. Ανάλογο κίνημα δεν αναπτύχθηκε ποτέ στο Ισλάμ.
Η δημοκρατία δεν κατάφερε να φυτρώσει στον αραβοϊσλαμικό κόσμο.
Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός συνοδεύεται από ένα βαθύτατο μίσος για τη Δύση, πράγμα κατανοητό, δεδομένου ότι ένα ουσιώδες συστατικό της Δύσης είναι ο χωρισμός της θρησκείας από την πολιτική κοινωνία. Και το Ισλάμ θέλει να είναι ένας ολικός θεσμός, αρνείται τη διάκριση του θρησκευτικού από το πολιτικό.
Αυτό το ρεύμα αυτοσυμπληρώνεται και ενισχύεται από μία «αντιαποικιοκρατική» ρητορεία, για την οποία, το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε στην περίπτωση των αραβικών χωρών, ότι είναι κενή.
Πρέπει να καταγγελθεί αυτή η απάτη που παρουσιάζει τους μουσουλμανικούς λαούς ως απαλλαγμένους από κάθε ευθύνη για την ίδια τους την ιστορία, ως ανέκαθεν υφιστάμενους παθητικά όσα τους επέβαλλαν κάποιοι άλλοι, δηλαδή οι Δυτικοί.
Εδώ συναντάμε ένα παράδοξο πρώτου μεγέθους το οποίο αποκρύπτουν ανέμελα οι φλυαρούντες περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων:
Εμείς στη Δύση είναι δυνατόν να υπερασπιζόμαστε τις αξίες μας επειδή έχουμε αναγάγει τη λογική συζήτηση σε λυδία λίθο του αποδεκτού και του μη αποδεκτού.
Τι νόημα έχει να υποβάλλουμε στον Ισλαμιστή μια λογική συζήτηση όταν ο Ισλαμιστής οχυρώνεται πίσω από μια θεία αποκάλυψη (ή απλώς πίσω από μια παράδοση) την οποία ιεροποιεί; Για να το αποδεχτούν, θα πρέπει να βγουν από το θρησκευτικό τους εγκλεισμό και από το μάγμα των φαντασιακών τους σημασιών.
Τα παραπάνω αποτελούν αποσπάσματα από το βιβλίο «Η άνοδος της ασημαντότητας», του φημισμένου Έλληνα φιλόσοφου Κορνήλιου Καστοριάδη, ενός από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα.
