Κώστα Δημ Χρονόπουλου 

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

Eίθισται να γράφει κανείς κάτι για την –εκάστοτε –επερχόμενη Επέτειο, ιδίως των Εθνικών Εορτών.

Ετούτη τη φορά, δεν το έπραξα. Σκέφτηκα πως ίσως να ήταν περισσότερο χρήσιμο να καταθέσω κάτι …κατόπιν εορτής. Όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά επειδή χρήσιμο θα ήταν, να σταθούμε και να προβληματιστούμε από όσα έγιναν (ή δεν έγιναν) κατά τον εορτασμό, πριν  λίγες  ημέρες.

Ευάριθμες οι αναφορές στον Έλληνα Πατριώτη Πρωθυπουργό του ΌΧΙ, Ιωάννη Μεταξά (!).

Πλήρης αγνόηση από μέρους του κομματοκατευθυνόμενου ιδεοληπτικού «πολιτικού» κόσμου.  (Πιθανολογώ πως ευθύνεται η μη καταγωγή του από την Νικαράγουα ή το Ελ Σαλβαδόρ).  

Θα το (ξανα) γράψω: Μ ό ν ο ν  σ ε  υ π α ν ά π τ υ κ τ ε ς  χ ώ ρ ε ς      τ η ν  Ι σ τ ο ρ ί α  τ η ν  γ ρ ά φ ο υ ν  τ α  κ ό μ μ α τ α  κ α ι  ο ι        φ α ν α τ ι σ μ ο ί. Εμείς (να ναι καλά οι σπουδαίοι μας πρόγονοι) δεν ανήκουμε στους υπανάπτυκτους , αλλά στους έχοντες ανεπτυγμένο κομματισμό και καθηλωτικές ιδεοληψίες. Οπότε … τιμή και δόξα στον μεγάλο υπερήφανο Έλληνα που είπε το ΌΧΙ, αλλά και στον ελληνικό λαό ο οποίος δεν το είπε –αφού κοιμόταν μεταμεσονύκτια-, αλλά τον ακολούθησε σύσσωμος, με συνέπεια να γραφτεί (μια ακόμη) ένδοξη εποποιία !.

Ουσιώδης λεπτομέρεια: Το Έπος δεν οφείλεται μόνον στο ΟΧΙ του ηγέτη και την συμπόρευση των Ελλήνων, αλλά και σε κάτι που απορώ γιατί παραθεωρείται ή σπάνια αναφέρεται: Το μεγάλο /τεράστιο ΟΧΙ δεν ήταν στιγμιαία ή συναισθηματική φόρτιση και αντίδραση εκείνου. Αλλά –ως συνετός ηγέτης και άριστος στρατιωτικός –επειδή είχε φροντίσει να οχυρώσει την Πατρίδα. Αυτός ήταν και ο λόγος –μαζί με τον ηρωισμό των Ελληνοπαίδων στρατιωτών – που μεγαλουργήσαμε το 1940.

Είναι –επιεικώς –ντροπή να απαξιώνεται, να αγνοείται ο πρωτεργάτης, χάριν κομματικών εμπαθειών («Αριστερών») ή ψοφοδεών /ψηφοσυλλεκτών («Δεξιών»).

Όλοι ετούτοι οι κακομοιριασμένοι βολεμένοι, τι θα ήταν και τι θα γιόρταζαν άραγε χωρίς το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά, και τη θυσία χιλιάδων Ελλήνων ; 

Αιδώς Αχρείοι !!!….

Λόγω κορωνοιού ο εορτασμός δεν είχε φέτος πανηγυρικό χαρακτήρα. «Ανάγκα και Θεοί πείθονται». Σημειώθηκαν όμως (πανηγυρικά) παρατράγουδα /υπερβολές.  Η μη εκπροσώπηση στην Δοξολογία /Εορτασμό (με εξαίρεση την παρουσία της κας Προέδρου της Δημοκρατίας) σε ανώτατο επίπεδο ήταν ανόητη και ανεπίτρεπτη. Ευάριθμοι αξιωματούχοι και λιγοστοί πολίτες θα έπρεπε να παραστούν. 

(Ως συνήθως) οι πολιτικοκομματικοί διασκεδαστές μας … «εξήγησαν»

 – κατά πως τους βόλευε παραταξιακά – το νόημα της 28ης Οκτωβρίου (;). Εορταστικά ευτράπελα. 

 Παρά τα δηλωθέντα, (χαμογελαστά και μη), είναι οφθαλμοφανές πως παραμένουμε δυστυχώς διχασμένοι βαθύτατα. Αυτό είναι το χειρότερο . Το διαχρονικό δράμα μας. Και να μην ακούω το χαζοχαρούμενο πως «εμείς οι Έλληνες τσακωνόμαστε, αλλά όταν έρθει η ώρα μονοιάζουμε και μεγαλουργούμε». Οι κουφιοκεφαλάκηδες που το πιστεύουν και το λένε, λησμονούν δύο βασικούς παράγοντες: 

Α. Ότι δεν διαθέτει η χώρα ηγετικά αναστήματα επιπέδου Ιωάννη Μεταξά. 

Β. Ο σημερινός καλοπερασάκιας συμπολίτης μας, με πατριωτικό φρόνημα κομματικοποιημένο /κομματοκατευθυνόμενο, δεν είναι ίδιος με τους παππούδες και τις γιαγιάδες του.

ΥΓ Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να ενωθούμε μόνο προ μεγίστου κινδύνου και όχι προηγούμενα. 

      Τι είδους ηλιθιότητα, τι στιγματισμένο, νοσηρό , αγιάτρευτο, είναι ετούτο το διχαστικό μας πρόβλημα; 

       Ποια κατάρα /θεία καταδίκη / μας βαραίνει; 

       Και, γιατί δεν κάνουμε κάτι (εκτός από … τίποτα) γι αυτό; 

loading...