ΕΙΧΑΝ 20 ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΑΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΝ Ή ΑΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ…
ΕΒΡΟΣ, 16 Νοεμβρίου 1967. Μία στιγμή ιστορίας….
Η τουρκική Εθνοσυνέλευση κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδος.
Στα σύνορα του Έβρου η απέναντι όχθη πλημμύρισε με τουρκικά άρματα μάχης, που μάρσαραν νυχθημερόν εκφοβιστικά και πανέτοιμα να περάσουν το ποτάμι.
Στην δική μας πλευρά ο αριθμός των αρμάτων ήταν ασήμαντος σε σχέση με των τούρκων και αρχίσαμε τα «κολοκοτρωναίικα» τα κάναμε κυκλικές βόλτες μέσα από δάση και χωριά για να φαίνονται περισσότερα…
Ο Ίλαρχος Ν.Μ, Διοικητής μιας Ίλης Αναγνωρίσεως, διέθετε στον τομέα ευθύνης του πλάι στο ποτάμι 4 Εφέδρους Αξιωματικούς και 144 στρατιώτες, συν 2 «βοηθητικούς» που δεν έφεραν όπλο.
Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έλαβε μια επείγουσα διαταγή από την Μεραρχία και κάλεσε προσκλητήριο στην Μονάδα του. Ανέλυσε στους συγκεντρωμένους την κατάσταση, μίλησε για την τουρκική υπεροπλία και ζήτησε από τους στρατιώτες του 30 εθελοντές να περάσουν την ίδια νύχτα το ποτάμι, με επικεφαλής τον ίδιο και τους 4 Εφέδρους Αξιωματικούς τους, για δολιοφθορά στα εχθρικά τανκς!
Οι πιθανότητες να γυρίσουν ζωντανοί ήταν μηδαμινές, είτε πετύχαινε η αποστολή τους, είτε όχι, γι’ αυτό τους έδωσε είκοσι λεπτά προθεσμία να συζητήσουν μεταξύ τους και να αποφασίσουν μόνοι τους ποιοί θα συμμετείχαν εθελοντικά.
Μάλιστα προέτρεψε όσους ήταν παντρεμένοι ή είχαν προστατευόμενα μέλη στην οικογένειά τους, να μην συμμετάσχουν στο εγχείρημα.
Στην ουσία ο Ίλαρχος Ν.Μ, απάλλαξε τους στρατιώτες του από κάθε όρκο και υποχρέωση και τους έδωσε το δικαίωμα να επιλέξουν οι ίδιοι αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν!
Αυτά τα παιδιά ήταν απλοί στρατιώτες… Δεν είχαν την ψυχοτεχνική εκπαίδευση για Καταδρομικές επιχειρήσεις, ούτε τον απαιτούμενο ειδικό εξοπλισμό και την ανάλογη υποστήριξη και εύλογα θα μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτήν την αποστολή θανάτου.
Αυτή πάνω κάτω ήταν η κοινωνική σύνθεση και της Μονάδας του Ν.Μ, που οι οπλίτες της συσκέπτονταν μεταξύ τους για είκοσι λεπτά και συγκεντρώθηκαν πάλι με τον ήχο της σάλπιγγας.
Ο Ίλαρχος διέταξε οι 30 εθελοντές να κάνουν ένα βήμα μπροστά για να αποσπαστούν από τους υπολοίπους.
Τότε ένα βήμα μπροστά δεν έκαναν μόνο 30 άντρες, αλλά αυτομάτως και οι 144, μαζί τους και οι 2 «βοηθητικοί»!!!
Αποφάσισαν να υπερβάλουν εαυτόν, διέγραψαν τις ταλαιπωρίες και ήταν έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους για την Πατρίδα!
Γιατί το κράτος, δεν είναι Πατρίδα… είναι απλώς ένα σύστημα διαχειρίσεως της κοινωνίας που αλλάζει ανάλογα με τα πρόσωπα τα οποία εντελώς πρόσκαιρα και συγκυριακά το στελεχώνουν.
Τελικά η σύγκρουση τότε με την τουρκία αποσοβήθηκε με οδυνηρές υποχωρήσεις εκ μέρους μας και από τότε, χωρίς να γίνει πόλεμος, χάνουμε σταθερά ανθρώπους και δικαιώματα…
