Δεν επανήλθε ΤΥΧΑΙΑ στα χέρια των Ελλήνων!!! (vid)
Η πόλη που θα βρεθεί σύντομα στο παγκόσμιο επίκεντρο…
Σαν σήμερα, στις 26 Οκτωβρίου 1912, ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε την πόλη της Θεσσαλονίκης από τον Οθωμανικό ζυγό, μόλις 20 ημέρες μετά την κήρυξη του Α Βαλκανικού πολέμου.
Η Ελλάδα συντάχθηκε στο στρατόπεδο της Σερβίας και της Βουλγαρίας. Στις 13 Οκτωβρίου, οι τρεις βαλκανικές χώρες απέστειλαν τελεσίγραφο στην Υψηλή Πύλη με το οποίο αιτούνταν την ικανοποίηση μίας σειράς ζητημάτων όπως π.χ. η επικύρωση της εθνικής αυτονομίας των χριστιανικών κοινοτήτων. Το τελεσίγραφο απορρίφθηκε και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις αντικατέστησαν τη διπλωματία.
Ο στρατός των Σέρβων και των Μαυροβούνιων αναπτύχθηκε στα βόρεια. Οι ελληνικές δυνάμεις ανέλαβαν τα μέτωπα στα νότια εδάφη της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Οι Βούλγαροι τοποθετήθηκαν στην περιοχή της Θράκης. Οι ίδιοι ωστόσο σχεδίαζαν να προχωρήσουν στο εσωτερικό της Μακεδονίας, με τελικό στόχο να καταλάβουν την Θεσσαλονίκη, ώστε να μην πέσει στα χέρια της Ελλάδας, λόγω του διεθνιστή Βενιζέλου, ο οποίος ήταν αντίθετος στις μοναρχίες.
Δύο ημέρες αργότερα ο ελληνικός στρατός σημείωσε την πρώτη του επιτυχία θέτοντας υπό τον έλεγχό του το Σαραντάπορο. Η πορεία προς την Μακεδονία φαινόταν ανοιχτή. Με τους Τούρκους να υποχωρούν, οι Έλληνες ξεκίνησαν να προελαύνουν από την Κοζάνη, τα Γρεβενά και την Κατερίνη.
Παράλληλα όμως οι Βούλγαροι έδειχναν όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την πόλη της Θεσσαλονίκης.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντιλήφθηκε πως η πόλη κινδυνεύει να πέσει στα χέρια της βουλγαρικής Μοναρχίας. Παρκαινούμενος από την ιδεολογία του, διέταξε τον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο, ο οποίος κινούνταν βόρεια προς το Μοναστήρι, να αλλάξει πορεία προκειμένου να προλάβει του Βούλγαρους. Ο Κωνσταντίνος, ο οποίος ενδεχομένως να προτιμούσε τους Βούλγαρους από τον Βενιζέλο, πείστηκε τελικά να οδηγήσει τον ελληνικό στρατό προς τα ανατολικά.
Στον δρόμο τους ωστόσο βρίσκονταν τα Γιαννιτσά, πόλη ιερή για τους μουσουλμάνους. Πέντε μεραρχίες και μία ταξιαρχία ιππικού των Ελλήνων συγκρούστηκαν με τις τουρκικές δυνάμεις οι οποίες αποτελούνταν από έξι πυροβολαρχίες και πέντε μεραρχίες. Μετά από σκληρή μάχη δύο ημερών (19-20 Οκτωβρίου) με πολλές απώλειες και για τις δύο πλευρές, ο ελληνικός στρατός μπήκε θριαμβευτής στα Γιαννιτσά, ενώ οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν προς την Θεσσαλονίκη.
Με σκοπό να καθυστερήσουν τον Ελληνικό στρατό, οι Τούρκοι κατέστρεψαν τις γέφυρες του Λουδία, του Αξιού και του Γαλλικού. Ταυτόχρονα, αγγελιοφόροι μετέφεραν το μήνυμα ότι μία βουλγαρική μεραρχία βρισκόταν στην πεδιάδα του Λαγκαδά. Η κατασκευή νέας γέφυρας από τους Έλληνες απαιτούσε χρόνο αλλά και υλικά. Ο κίνδυνος να χαθεί η Θεσσαλονίκη γινόταν όλο και πιο ορατός. ΟΜΩΣ Η ΠΟΛΗ ΕΠΡΕΠΕ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΟΠΕΡ ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ.
Με την βοήθεια των κατοίκων από τις γύρω περιοχές (Μάλγαρα, Κύμινα, Χαλάστρα, Σίνδος) στις 25 Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός πέρασε τον Αξιό ποταμό και ετοιμάστηκε για να επιτεθεί στην Θεσσαλονίκη.
Ο Ταχσίν πασάς ωστόσο πρότεινε την υπό όρους παράδοση της πόλης στους Έλληνες. Αντί αυτού, ο Κωνσταντίνος έδωσε διορία έως τα ξημερώματα της 26ης Οκτωβρίου για τη μεταφορά των Τούρκων αξιωματικών στην Μικρά Ασία. Οι Τούρκοι απάντησαν θετικά, ζήτησαν όμως να πάρουν μαζί τους και 5.000 όπλα, κάτι που ο Κωνσταντίνος απέρριψε. Στην συνέχεια έδωσε παράταση στη διορία προκειμένου να επιτευχθεί μία τελική συμφωνία. Με την λήξη της διορίας ο ελληνικός στρατός προετοιμάστηκε για επίθεση. Την τελευταία στιγμή ο Ταχσίν πασάς δέχτηκε τους όρους που είχε υποβάλει η ελληνική πλευρά.
Το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1912, ημέρας της γιορτής του πολιούχου και προστάτη της πόλης, Άγιου Δημητρίου, η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό, λίγες ώρες προτού οι Βούλγαροι φτάσουν με τη σειρά τους στην πόλη.
Η πόλη επανήλθε στους Έλληνες. Αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο και σχετικά σύντομα ίσως το καταλάβουμε. Στην Θεσσαλονίκη θα γίνουν πολλά. Τόσο από την πλευρά τους, όσο και από την δική μας!
