Η Markesina. της Νίκαιας (Το τίμημα της Ομορφιάς)

 Γράφει η Μarkesina-Αριστονίκη Δημητριάδη (Ιστορικός και πρώην μέλος της tantric yoga team).   

Στις 13/4/1204 μ.Χ., η Βυζαντινή αυτοκρατορία, βρισκόταν υπό φραγκική εξουσία. Μια επιτροπή Ελλήνων αξιωματούχων, υποδέχθηκε επίσημα τους Λατίνους κατακτητές, σε μια προσπάθεια αποτροπής της λεηλασίας της Πόλης. 

Οι Λατίνοι δέχθηκαν την αντιπροσωπεία, αλλά παράλληλα επέτρεψαν στους στρατιώτες τους, να λεηλατήσουν ελεύθερα επί τρεις μέρες την Βασιλεύουσα. 

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα, εις βάρος του παγκόσμιου πολιτισμού, και της

ανθρωπότητας. Μέχρι τις 15 Απριλίου, η Πόλη είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Κατόπιν, οι Φράγκοι εξέλεξαν αυτοκράτορα τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, και μοίρασαν την Ελλάδα Από την άλλη, ο Βυζαντινός στρατός και ο λαός, είχαν χάσει τελείως το ηθικό τους. Δεν υπήρχε άλλωστε η ισχυρή προσωπικότητα που θα τους έβγαζε από τον λήθαργο, την αδράνεια, και θα τους ενέπνεε πολεμησουν. Οι Έλληνες ευγενείς φρόντισαν να εγκαταλείψουν την Πόλη. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Θεόδωρος Λάσκαρης, ο οποίος έφυγε για τη Μικρά Ασία. Εκεί ο Θεόδωρος ίδρυσε την Αυτοκρατορία της Νίκαιας, το κράτος-συνεχιστή, της Βυζαντινής παράδοσης, οι στρατιώτες του οποίου θα απελευθέρωναν την Πόλη 57 έτη αργότερα.

Η Νίκαια βριακόταν, αρκετά κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και η θέση της ήταν ιδανική ως ορμητήριο για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Όμως η εξουσία του Θεοδώρου Λάσκαρη, περιοριζόταν στην περιοχή γύρω από τη Νίκαια, και δεν μπορούσε να ελπίζει σε βοήθεια, από τα άλλα Ελληνικά κρατίδια. Περιορισμένη ανάμεσα στους Λατίνους, στο Σελτζουκικό σουλτανάτο του Ρουμ, και στην εχθρικά διακείμενη Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, το κράτος της Νίκαιας στην αρχή βρισκόταν σε δυσμενή θέση. Στην Κωνσταντινούπολη ιδρύθηκε η Λατινική Αυτοκρατορία, με πρώτο αυτοκράτορα τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας. 

Οι Λατίνοι προχώρησαν σε συμφωνία διαμοιρασμού, των εδαφών, της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ένα τμήμα, με αρχηγό τον Ερρίκο της Φλάνδρας, αδελφό του «αυτοκράτορα» Βαλδουινου, αποβιβάστηκε στην Μικρά Ασία, με σκοπό να καταλάβει και αυτά τα εδάφη. Ο Θεόδωρος προσπάθησε να τους αντιμετωπίσει, αλλά ηττήθηκε σε δύο μάχες, στο Ποιμανηνό και στην Προύσα το φθινόπωρο και τον χειμώνα του 1204-1205 μ.Χ. 

Εν τούτοις, σώθηκε όμως χάρη στην διπλωματική του ευστροφία, προκαλώντας την εισβολή των Βουλγάρων στη Θράκη. Στη μάχη που δόθηκε κοντά στην Αδριανούπολη, το 1205 οι Λατίνοι ηττήθηκαν και ο Βαλδουίνος αιχμαλωτίστηκε. 

Οι Λατίνοι εγκατέλειψαν προσωρινά την προέλαση στη Μικρά Ασία, και τα στρατεύματά τους αποχώρησαν για να υπερασπίσουν την Κωνσταντινούπολη, και την Θράκη από τους Βουλγάρους. Ο Θεόδωρος κέρδισε χρόνο, και τον αξιοποίησε στο έπακρο. Το 1207 νίκησε τον Δαβίδ Κομνηνό της Τραπεζούντας, ησυχάζοντας οριστικά από αυτόν τον κίνδυνο. Τον ίδιο χρόνο υπέγραψε συμφωνία διετούς ανακωχής με τον νέο Λατίνο αυτοκράτορα, Ερρίκο. Παράλληλα, αποφάσισε να νομιμοποιήσει τον αυτοκρατορικό του τίτλο. Την Κυριακή του Πάσχα του 1208, ο πατριάρχης Μιχαήλ έστεψε τον Θεόδωρο αυτοκράτορα στη Νίκαια.

Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε πρόκληση από τους Λατίνους, οι οποίοι καταπατώντας την συμφωνία, εισέβαλαν στη Μικρά Ασία, με επικεφαλής τον Πέτρο ντε Μπρουσέλ. Ο Θεόδωρος όμως τους απέκρουσε. Το 1210 ο Αλέξιος Γ’ Άγγελος, κατέφυγε στην αυλή του σουλτάνου του Ρουμ και του ζήτησε τη βοήθειά του, εναντίον του Θεόδωρου. Μαζί με τον Αλέξιο ο σουλτάνος κινήθηκε με μεγάλες δυνάμεις, και το 1210 εισέβαλε στα εδάφη της Νίκαιας. Εκεί ο Θεόδωρος επέτυχε μια πειστική νίκη. Ο ίδιος ο Αλέξιος αιχμαλωτίστηκε, και κλείστηκε από τον Θεόδωρο σε μοναστήρι. Το επόμενο έτος, εισέβαλαν στο κράτος της Νίκαιας οι Λατίνοι. Όμως ο αποδεκατισμένος Ελληνικός στρατός, από την μάχη της τραπεζούντας, δεν ήταν σε θέση αντιπαρατάξει και μοιραία νικήθηκε, τον Οκτώβριο του 1211, στην μάχη του Ρυνδάκου ποταμού. Το 1214 μ.Χ., υπογράφτηκε η συνθήκη του Νυμφαίου, ανάμεσα στα δύο κράτη. Η Λατινική Αυτοκρατορία κέρδιζε την Τρωάδα, και μεγάλο κομμάτι της Μυσίας και της Βιθυνίας. 

Εν τούτοις ο Θεόδωρος μέχρι το 1214, είχε σταθεροποιήσει την εξουσία του, εώς και την Παφλαγονία. Το 1222 ο Θεόδωρος πέθανε. Στον γαμπρό και διάδοχό του, Ιωάννη Γ Δούκα-Βατάτζη, παρέδιδε ένα ισχυρό και σταθερό Ελληνικο κράτος.

Οι φιλοδοξίες του Βατάτζη τον έφεραν, σε σύγκρουση, με το άλλο μεγάλο διάδοχο κράτος της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου, που επίσης φιλοδοξούσε να ανακτήσει την Κωνσταντινούπολη, και να απελευθερώσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Γενναίος Έλληνας στρατιωτικός. επέκτεινε τα σύνορα, του Ελληνικού κρατιδίου, της Νίκαιας. Εν τούτοις είχε μια πολύ μεγάλη, αδυναμία, στις όμορφες και πρόστυχες γυναίκες. 

Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει έρμαιο, στις διαθέσεις, μιας πανέμορφης Γερμανίδας Δασκάλας. 

Στο σημείο αυτό να περάσουμε, να δούμε, τι μας αναφέρει σχετικά ένα αλλό άρθρο :

“Το 1241 μ.χ. , έχασε την ζωή της, η σύζυγος του Ιωάννη Γ Δούκα-Βατάτζη. Τότε εκείνος πήρε την απόφαση, να ξαναπαντρευτεί. Στα πλαίσια της συμμαχίας την οποία είχε κάνει ο Βατάτζης, με τον Γερμανό Φρειδερίκο τον Β, του ζήτησε το xέρι της ανήλικης κόρης του, η οποία ονομαζόταν Κωνσταντίνα του Χοχενσταουφεν. Ο Γερμανός Φρειδερίκος, αποδέχτηκε την πρόταση του Βατάτζη, και του έδωσε για γυναίκα του, την ανήλικη Κωνσταντίνα. Όταν έφτασε η ανήλικη Κωνσταντίνα στην Νίκαια, συνοδευόταν από Γερμανίδες γυναίκες.

Μία από αυτές ήταν η δασκάλα της ανήλικης Κωνσταντίνας Χοχενστάουφεν, την οποία όλοι οι Έλληνες ιστορικοί, αποκαλούσαν Μαρκεσία η Μαρκεσίνα. Η νεαρή Γερμανίδα-δασκάλα, ήταν απίστευτα όμορφη, με αποτέλεσμα να προκαλέσει το ενδιαφέρον του Ιωάννη Βατάτζη, ο οποίος είχε μεγάλη αδυναμία στις ωραίες γυναίκες, όπως κάθε φυσιολογικός άνδρας.

Σύντομα ο Βατάτζης έκανε την Μαρκεσία, επίσημη ερωμένη του. Από την ημέρα εκείνη, ο Βασιλιάς, δεν της αρνιόταν απολύτως τίποτα. Η Μαρκεσία απέκτησε μέχρι και το δικαίωμα να φορά το βασιλικό έμβλημα, και τα πορφυρά αυτοκρατορικά παπούτσια. Όταν έβγαινε με το άλογο της, είχε μαζί της την βασιλική ακολουθία. Κατά το πέρασμα της αποδιδόταν βασιλικές τιμές, όπως γινόταν και στον Ιωάννη Βατάτζη. Επίσης μέσα στο παλάτι της απέδιδαν όλοι αυτοκρατορικές τιμές. Ο Ιωάννης Bατάτζης υπέκυπτε μόνιμα σε όλες τις επιθυμίες της Γερμανίδας ερωμένης του, ενώ η νόμιμη σύζυγος του, Η Κωνσταντίνα, ήταν τελείως ξεχασμένη από εκείνον. Στην αυτοκρατορική αυλή είχε πλέον ξεσπάσει τεράστιο σκάνδαλο, και ο πρώτος ο οποίος αντέδρασε ήταν ο Καλόγερος, και κορυφαίος νεοπυθαγόρειος-Φιλόσοφος, ο Νικηφόρος Βλεμμύδης.

Ο Βλεμμύδης αποκαλούσε την Μαρκεσία, εταίρα και έκφυλη μαινάδα. Παρά τις αντιδράσεις του Βλεμμύδη και της αυλής, το πάθος του Βατάτζη για την Μαρκεσία, μεγάλωνε διαρκώς. Ο Βατάτζης ήταν πλέον ένα άτομο, χωρίς ηθικούς δισταγμούς, σχετικά με την ερωμένη του. Μάλιστα είχε φτάσει στο σημείο να ισχυρίζεται ότι ο ίδιος ο Θεός θα τον ειδοποιούσε να σταματήσει αυτήν την σχέση, όταν θα χρειαζόταν. Η Γερμανίδα Μαρκεσία, είχε επίγνωση, της ομορφιάς της, για αυτό  γινόταν ολοένα και πιο αναιδής, και πολύ πιο απαιτητική. Περιφρονούσε τους πάντες, και τους έβλεπε όλους αφ υψηλού, όπως ήταν λογικό. Το έτος 1248 ο Νικηφόρος Βλεμμύδης, ήταν ηγούμενος στην ιερά μονή του Αγίου Γρηγορίου στην Έφεσο. Η Μαρκεσία για να τον προκαλέσει, πήγε επίσκεψη στην ιερά μονή. Όπως πάντοτε η Μαρκεσία, φορούσε την αυτοκρατορική ενδυμασία, συνοδευομένη από την βασιλική ακολουθία. Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία της, ο Νικηφόρος Βλεμμύδης έδωσε την εντολή να σταματήσει αμέσως η Θεία Λειτουργία. Έπειτα στράφηκε προς την Μαρκεσία και της είπε να φύγει από τον οίκο του Χριστού, διότι τον βεβηλώνει, καθώς είναι ανάξια να λάβει την Θεία Κοινωνία. Οι αυλικοί της Γερμανίδας πόρνης αντιδρούν και ένας εξ αυτών έκανε να τραβήξει το σπαθί του, για να σκοτώσει τον Νικηφόρο Βλεμμύδη, Όμως με Θεϊκή παρέμβαση το σπαθί του έμεινε κολλημένο στην θήκη του. Τότε οι Γερμανοί από την συνοδεία της Μαρκεσίας, κατηγόρησαν τον Βλεμμύδη ως μάγο”. Ο Βλεμμύδης στην συνέχεια εξέδωσε και σχετική εγκύκλιο στην οποία αναφερόταν στο επεισόδιο με την Μαρκεσία. Εξήγησε γιατί μισούσε, την Γερμανίδα καλλονή. Πάντοτε όλοι οι άνδρες, θα είναι αδύναμοι, μπροστά στις ωραίες γυναίκες και θα σέρνονται στα πόδια τους. Ακόμη και οι εν ζωή Άγιοι. 

Ο Άγιος Ιωάννης Δούκας-Βατάτζής, είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας”. 

Η σύγχρονη Μαρκεσίνα. 

Το όνομα μου, μέσα στην κλειστή ομάδα, της τantric yoga team, ήταν Μarkesina. Το επέλεξα εγώ ως καθηγήτρια, με βάση, τον χαρακτήρα, την παιδεία, την εμφάνιση, και την καταγωγή μου (Ελληνογερμανίδα).  

Κατα γενική παραδοχή, είμαι καθηγήτρια ιστορικός, με υψηλή επιστημονική κατάρτιση, και προσφορά στην κοινωνία, μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Επίσης υπήρξα και πρώην θεουργός.

Από τα πανάρχαια χρόνια, ένας κλειστός κύκλος, ανθρώπων με ειδικές ικανότητες και γνώσεις, συμμετέχει στα ιερά μυστήρια, όπως είναι τα Καβείρια, και τα Βακχικά όργια. 

Οι συμμετέχοντες δεν έχουν κτηνώδεις ορμές. Κάνουν αυτά τα όργια, για να ανέβουν σε πνευματικό και κοινωνικό επίπεδο. Εντούτοις τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά για τους απλούς πολίτες, oι οποίοι μέσα από τα σεξουαλικά όργια, γίνονται χειρότεροι και από τα κτήνη. Άχρηστοι και ανίκανοι, όπως τους θέλουν οι μυσταγωγοί.   

Η Λατρεία του Φρυγικού-θεού Σαβάζιου.

Η Διονυσιακή λατρεία στα αρχαία χρόνια, επιβλήθηκε από τα απολυταρχικά καθεστώτα, με μοναδικό σκοπό την παρεκτροπή των λαϊκών μαζών στις ηδονές, τις ηθικές ελευθεριότητες και την μέθη, προκειμένου να μη διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική εξαθλίωση. Το ίδιο ακριβώς, συμβαίνει και κατά την σύγχρονη εποχή, ώστε να μην είναι σε θέση να διαμαρτύρεται ο χυδαίος όχλος.

Την αρχαία εποχή, οι απαίδευτες μάζες συμμετείχαν με μεγάλο πάθος σε αυτές τα αχαλίνωτα όργια, διότι οι ηγεμόνες, προσέδωσαν σε αυτά πλήρη ελευθεριότητα, ακόμη και στα πιο ταπεινά ένστικτα των πιστών. Μοιχοί, πόρνοι, έκφυλοι και κάθε λογίς ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω από τα ειδεχθή προσωπεία, είχαν το δικαίωμα, να ικανοποιήσουν τα αισχρά σαρκικά τους πάθη, εκτελώντας τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, με ομαδικό σεξ-όργια κλπ.     

Σε όλα τα παγανιστικά θρησκεύματα, οι θεοί ήταν οι προστάτες των ανθρώπινων παθών, όπως της εκδίκησης, της πορνείας, της μοιχείας, της αχαλίνωτης ερωτικής λαγνείας, των σεξουαλικών διαστροφών, των οργίων, της μέθης, της κραιπάλης κλπ.Στην αρχαία εποχή, οι περισσότεροι θεοί του παγανισμού, αντιπροσώπευαν τα ανθρώπινα πάθη. Όμως όταν ήρθε στην Ελλάδα τον όγδοο π.Χ. αιώνα ο κατεξοχήν θεός των οργίων, ο Σαβάζιος, στον οποίο έδωσαν το όνομα Διόνυσος, έκτοτε πήρε υπό την προστασία όλα τα ανθρώπινα πάθη, και ειδικά τα σεξουαλικά.

Βασικό στοιχείο της λατρείας του Θεού Διόνυσου, ήταν τα ακατονόμαστα σεξουαλικά όργια, ο χυδαίος ερωτισμός, οι πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές. Το πνεύμα του θεού Διόνυσου, εκτόπισε το Απολλώνιο πνεύμα, Το μέτρο και την νηφαλιότητα, το μέτρον άριστον, και το μηδέν άγαν, του Φοίβου Απόλλωνα, εκτόπισε οριστικά, ο Θεός Διόνυσος.

Μαινάδες-Μάγισσες. 

 Η τέχνη της μαγείας, και το εύρος των μαγικών τελετουργιών, ήταν η πλέον διαδεδομένη και αγαπητή ενασχόληση των παραγόντων, της αρχαίας θρησκείας.  Η μαγεία, η μαντική, η αγυρτεία, η ψεύτικες θεραπείες κλπ, ήταν μέρος των καθηκόντων των μάγων. 

Η μαγεία είχε τέτοια έκταση στους κόλπους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, ώστε είχε οριστεί ως προστάτιδά της, η φοβερή τρίμορφη θεά της νύχτας, του σκότους και των φαντασμάτων Εκάτη – Άρτεμις, (Κορνούτος, Περί της θεών φύσεως,34,1). Η σκοτεινή “θεά” ταυτιζόταν με τον δίσκο της Σελήνης, για αυτό οι απόκρυφες μαγικές τελετουργίες γινόταν, και γίνονται ακόμα μέχρι σήμερα, την νύχτα και μάλιστα όταν είναι πανσέληνος! Δεν είναι τυχαία η επιδίωξη να «εορτάζεται» την πανσέληνο και μάλιστα σε ορισμένες ημέρες του χρόνου, συμπαρασύροντας και πολλούς άλλους μη παγανιστές! Επίσης δεν ήταν σύμπτωση, ότι στους ύστερους χρόνους, όταν είχαν εισβάλλει στον Ελληνικό χώρο οι ανατολικές θρησκείες, έγινε ενθουσιωδώς δεκτή η λατρεία της αιγυπτιακής Ίσιδος, προστάτιδας της μαγείας! Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πλουτάρχου, η λατρεία της Αιγυπτιακής μάγισσας- «θεάς» εισήλθε και σε αυτό το δελφικό «ιερό» (Πλουτ. Περί Ίσιδος και Οσίριδος)! Στην Τιθωρέα μάλιστα πήρε τη θέση της Αρτέμιδος, αφού και οι δύο «θεές» προστάτευαν τη μαγεία! Η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από μάγους, μάγισσες και μαγικές τελετουργίες (Κίρκη, Μήδεια, Αριάδνη, Πασιφάη, Κάλχας, Τειρεσίας,  Διοτίμα, Οινόη, Ελένη κλπ). Διαβόητη μάγισσα υπήρξε η Αγαμήδη, θυγατέρα του Αυγείου (Ομ.Ιλ.Λ΄739-741). Επίσης η κλεψίγαμη κόρη του Δία και της Λήδας, η οποία ήταν σπέρμα κτηνοβασίας, η περιβόητη-μοιχαλίδα ωραία Ελένη, γνώριζε την τέχνη της μαγείας. 

Κοιτίδα της μαγείας ήταν η Θεσσαλία, οι γυναίκες της Θεσσαλίας ήταν οι πιο ονομαστές μάγισσες της αρχαιότητας. Ιερείς και άλλοι παράγοντες της θρησκείας συνέρρεαν στις διαβόητες αυτές μάγισσες της Θεσσαλίας, για την εκμάθηση της απόκρυφης τέχνης της μαγείας. Άλλωστε δεν ήταν νοητό ιερέας της αρχαίας θρησκείας, να μην κατέχει τις μαγικές τελετουργίες, διότι μέσω των μαγικών «θαυμάτων» μπορούσε να επιβάλλεται στους άτυχους λατρευτές του «θεού», που αντιπροσώπευε! Μελετώντας σε βάθος την αρχαιοελληνική θρησκεία συναντάμε ένα απίστευτο εύρος δεισιδαιμονίας και παραλόγου. Όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις σκέπαζε ένα βαρύ πέπλο μαγικών πρακτικών, η οποίες μας αφήνουν άφωνους για τον πρωτογονισμό τους. Η παράλογη πίστη στην «ένθεη» φύση και στις απόκρυφες δυνάμεις της δημιούργησε αυτές τις πρακτικές, οι οποίες συν τω χρόνω έπαιρναν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο Σουηδός καθηγητής Μ. Νilsson, ο μεγαλύτερος μελετητής της αρχαιοελληνικής θρησκείας, τονίζει εμφαντικά πως «οι μαγικές τελετουργίες (του παρελθόντος) πέρασαν στη λατρεία των θεών και έγιναν ιερές τελετές» (M. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήνα 1977,σελ.109). 

Ολόκληρο το πολυποίκιλο τελετουργικό της αρχαίας θρησκείας ήταν μαγικό! Έλεγαν πως ο Πυθαγόρας μπορούσε να κάνει θαύματα. Μάλιστα αναφέρεται ότι τον είχε μυήσει στην μαγεία ο Ορφικός ιερέας και περιβόητος μάγος Αγλαόφαμος (Ιάμβλ. Περί Πυθαγορείου Βίου 146). 

Οι γόητες και οι φαρμακοί με τις απόκρυφες μαγικές τέχνες τους έβλαπταν τους ανθρώπους (Θ.Η.Ε.,τομ.8,στ.445). Οι ορφικοί προέβαιναν σε καθαρμούς και ασκούσαν τη μαγεία κατά κόρον. Οι Πυθαγόρειοι είχαν κατηγορηθεί επίσης ότι ασκούσαν τη μαγεία υπερβαλλόντως! Διαβόητος μάγος της παλιάς αρχαιότητας αναφέρεται ο Ερμότιμος ο Κλαζομένιος. Είχε, λέγανε, τη δυνατότητα να κάνει την ψυχή να εγκαταλείπει το σώμα του! Ο Ηρόδοτος αναφέρει για κάποιον Αριστέα Προκόννησο, ονομαστό μάγο, ο οποίος μπορούσε με τα μαγικά του να εξαφανίσει το σώμα του. Σύμφωνα με φήμες όταν πέθανε εξαφάνισε το σώμα του και πολλοί τον είδαν ζωντανό σε άλλους τόπους. Στο Μεταπόντιο φανερώθηκε ως “κόρακας”, στην ακολουθία του Απόλλωνα (Ιστορ. Ελλην. Έθνους, Εκδοτικής, τομ.ΣΤ΄,σελ.181)! Ο «αιρετικός» ορφισμός καλλιέργησε ιδιαζόντως την μαγεία, διότι η ίδια η υφή του ενείχε πληθώρα μυστικιστικών και αποκρυφιστικών στοιχείων. Αυτό βεβαιώνει και ο αείμνηστος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ν. Λούβαρις: «Η άσκησις της μαγείας δεν ήτο ξένη και εις τους ορφικούς, οίτινες εγίνωσκον καθαρμούς και τελετάς και λύσεις και αποτροπιασμούς» (ΜΕΕ,τομ.ΙΣΤ΄,σελ.413).  

Ο Δημοσθένης αναφέρει στον «Περί Αριστογείτονος» λόγο του κάποια διαβόητη μάγισσα, την Λημνία φαρμακίδα Θεωρίδα, η οποία καταδικάστηκε σε θάνατο εξαιτίας των πάμπολλων εγκλημάτων της (Θ.Η.Ε., τομ.8,  στ.449). 

Διαβόητες μάγισσες αναφέρονται, και στο έργο «Φαρμακεύτριαι» του Θεοκρίτου. Επίσης ο Οράτιος αναφέρεται σε δυο στυγνές μάγισσες την Κανίδα και την Σαγάνη (Θ.Η.Ε.τομ.8,στ.449). 

Οι μάγισσες θεωρούνταν από την αρχαία θρησκεία πρόσωπα ιερά και σεβαστά!  Ο Πλούταρχος (Περί των Εκλελ.Μυστηρ.13), αναφέρεται σε κάποια περιβόητη μάγισσα την Αγλαονίκη, η οποία είχε καταπληκτικές μαγικές και αστρολογικές ικανότητες, είχε τη φήμη πως μπορούσε ακόμα και τη σελήνη, να την κατεβάσει από τον ουρανό στη γη! 

Διαβόητη μάγισσα αναφέρεται και η Ολυμπιάς, η μητέρα του Μ. Αλεξάνδρου, η οποία στις θρησκευτικές τελετές μάγευε φίδια (H.G. Wells, όπου ανωτ.σελ.266). Επίσης η εν λόγω θρησκόληπτη λάτρισσα των Καβειρίων μυστηρίων της Σαμοθράκης, και φανατική μαινάδα του Διονύσου, κατά την απουσία του Αλεξάνδρου, «εφόνευσε το βρέφος της αντιζήλου της εις τας αγκάλας της μητρός του, αυτήν δε αφού εξευτέλισεν, ύστερα την στραγγάλισεν» (H.G.Wells,όπου ανωτ. σελ.268) σε θρησκευτική τελετή! “

Μια ομολογουμένως απαράδεκτη θρησκεία, η οποία απαιτεί την ακραία γυναικεία υποταγή, σε σεξουαλικό και συναισθηματικό επίπεδο, είναι η λατρεία του Φρυγικού θεού Σαβάζιου, ο οποίος όταν ήλθε στην Ελλάδα, ονομάστηκε Διόνυσος.

Η Διονυσιακή λατρεία, και τα Βακχικά μυστήρια, μετατρέπουν εδώ και αιώνες, τις γυναίκες κατά την διάρκεια των τελετών, σε σεξουαλικές σκλάβες, πρός τιμήν του θεού.

Στις θρησκευτικές τελετές, ανέκαθεν γίνονται άγριοι σοδομισμοί, καταπόσεις, και τρομερά όργια. Κάθε επιθυμία, των ανδρών θρησκευτών, πρέπει να ικανοποιηθεί στο ακέραιο. Οι γυναίκες δεν έχουν καμία απολύτως επιλογή, κατά την διάρκεια των οργίων. 

Ενδεικτικά αναφέρω ότι για να τιμήσουν τους μεγάλους αυτούς δαίμονες, πίεζαν την φλέβα του μορίου, μείωναν την ροή, για να εξέρχονται, περισσότερα χοντρά κομμάτια, έρωτα από το πέος. Οι μεγάλες μάγισσες τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν την σεξουαλική μαύρη μαγεία και συμμετείχαν  με πάθος, σε όλα τα σεξουαλικά όργια, με μοναδικό σκοπό να αποκτήσουν μεγάλη δύναμη και εξουσία, από τους Αιγύπτιους και τους Φρυγικούς δαίμονες. 

Δυστυχώς είναι γνωστό ότι εξαναγκάζονταν ακόμη και οι γυναίκες που ήταν παντρεμένες, να βγαίνουν τις ημέρες των εορτών στους δρόμους και να παίρνουν μέρος στις τελετές, υποκύπτοντας στις βρωμερές ορέξεις του κάθε ανώμαλου και αισχρού άνδρα θρησκευτή, ως υποταγή στο θέλημα του Θεού Διόνυσου. Η σεξουαλική κακοποίηση τους θεωρούνταν, θρησκευτική πράξη λατρείας προς τον θεό.