Δίπλα μου είναι ξαπλωμένος ο Δεκανέας , από την Τρίπολη. Άκουσα μόνο ένα ντιν. Γυρίζω …..βλέπω μια σφαίρα….

 Η φωτογραφία είναι ενός Έλληνα ,από κείνους τους άγνωστους Ήρωες του έπους του 1940.

Δεν ξέρω το όνομα του, να το γραφα με κεφαλαία γράμματα.

Την έχω δανειστεί , από το μουσείο Μπενάκη.

Είχε κι εκείνος παιδιά, γυναίκα, οικογένεια και τακτοποιημένη ζωή .

Είχε κι εκείνος όνειρα….εκείνα τα καθημερινά όπως όλοι .

Ίσως γύρισε….

Ίσως σκοτώθηκε εκεί στους αφιλόξενους τόπους.

Ίσως παραμένει αταφος.

Ίσως έμεινε ανάπηρος μη καταδεχοντας ούτε μια δραχμή αποζημίωση , από τη Πατρίδα για την οποία έδωσε τα πάντα.

” Μη σταματάτε καθόλου.

Συνέχεια σημειωτον.

Εγώ αγκαλιασμενος με άλλους δύο συναδέλφους κάναμε σημειωτον και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε , με τα χνωτα μας.

Ακούστηκαν φωνές.

Τα χέρια μου είχαν παγώσει και με δυσκολία γεμίζω το όπλο.

Δίπλα μου είναι ξαπλωμένος ο Δεκανέας , από την Τρίπολη.

Άκουσα μόνο ένα ντιν.

Γυρίζω …..βλέπω μια σφαίρα….

Τον είχε βρει στο κεφάλι.”.

(Μνημες από το σημείωμα ενός Ήρωα).

Ίσως να ειμαι συγκινησιακά φορτισμένη.

Μα εκεί με τον ίδιο, ή με χειρότερο τρόπο εχασα έναν Λεβεντη παππού.

Αντώνη τον έλεγαν….Ετών 26….

Παραμένει ακόμα άταφος….

Αφησε πίσω του δύο μωρά παιδιά.

Το ένα , από τα παιδιά του ήταν ο Πατέρας μου (2 ετών τότε).

Πώς μου ζητάς λοιπόν να ξεχάσω;

Ποιος είσαι εσύ , που μου απαγορεύεις , να τιμω τους Ήρωες μου!!!

Ποιος είσαι εσύ;;;;; που ισοπεδώνεις και απαξιώνεις την ύπαρξη τούτων των Αληθινά Γενναίων.

Τρέξε, να κρυφτείς στο λαγούμι σου…

Μου λερώνεις ο,τι πολυτιμότερο έχω.

Την Εθνική μου Υπερηφάνια κι Αξιοπρέπεια.

Δεν θα σου κάνω τη χάρη….

Μ’ ακούς;;;;;;

Μαρία Παπαχρυσάνθου