Κομματικά Ιστορικά Επιτεύγματα

Κώστα Δημ Χρονόπουλου 

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

Όταν υπεγράφη η κατάπτυστη και επαίσχυντη (κατ’ εμέ) «Συμφωνία των Πρεσπών» από την προηγούμενη Κυβέρνηση, οι εμπνευστές /δράστες της (και από τις δύο πλευρές, ιδίως οι δικοί μας), έσπευσαν να την χαρακτηρίσουν ως … ι σ τ ο ρ ι κ ή (;) . Προφανώς και για να αντιμετωπίσουν – οι τότε Κυβερνώντες – την κατακραυγή της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων Πατριωτών. 

Τους συνέστησα Δημοψήφισμα αλλά δεν το δέχτηκαν/τόλμησαν.  Προτίμησαν να στείλουν τα ΜΑΤ στις Πρέσπες να ξυλοφορτώσουν (δημοκρατικά) τους διαμαρτυρόμενους διαδηλωτές. «Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Έκτοτε λοιπόν οι δράστες του ανοσιουργήματος (αυθαιρετούντες, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους τον λαό), ανέλαβαν την προβολή / διαφήμιση, του εθνικού τους επιτεύγματος, ως … ι σ τ ο ρ ι κ ο ύ.  

Η τότε Αξ. Αντιπολίτευση –και νυν Κυβέρνηση – τοποθετήθηκε αρνητικά.

Βέβαια δήλωσε –μεταξύ άλλων – ότι  «όταν έρθει στην εξουσία θα είναι υποχρεωμένη να τηρήσει την συμφωνία, με την οποία διαφωνεί; Επειδή το Κράτος έχει συνέχεια και οι υπογραφές πρέπει να ισχύουν! ».

Όταν η Ν.Δ έγινε Κυβέρνηση, έφτασε η ώρα να τηρήσει τα συμφωνηθέντα στις Πρέσπες. Όμως προχώρησε ανεπίτρεπτα παραπέρα. Στο Ελληνοαμερικανικό ανακοινωθέν αναφέρθηκε η λέξη /φράση:                          «Ι σ τ ο ρ ι κ ή   Σ υ μ φ ω ν ί α»; Απογοήτευση! 

Ώστε και για την παρούσα Κυβέρνηση επρόκειτο για Ιστορική Συμφωνία; Από πότε άραγε; Από τότε ή –και – από τώρα και εφεξής; 

Αναπόφευκτα ερωτήματα:

Γιατί τότε (στην Αντιπολίτευση) χαλούσε τον κόσμο αντιδρώντας; 

Τι θα απαντήσει τώρα σε εκείνους που την κατηγόρησαν ότι και η ίδια συμφωνούσε με την σύναψη της Συμφωνίας αλλά δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον λαό που εναντιώνονταν ; 

Πως δικαιολογείται ο τόσος ενθουσιασμός της ώστε να (συν) χαρακτηρίσει ως ιστορική μια άθλια Συμφωνία; 

Εκτός και αν ήταν τόση η χαρά τους που προδόθηκαν και πάνω στον ενθουσιασμό, τους … ξέφυγε και το έγραψαν (εκ παραδρομής;). 

Βέβαια –όπως είθισται και επιβάλλεται από τα ήθη του δημοκρατικού  μας πολιτικαντισμού –δόθηκαν (εκ των υστέρων πάντοτε)-  … «εξηγήσεις» , «ανασκευές», «επισκευές», λεκτικές (επι) διορθώσεις και όλα τα γνωστά και μη εξαιρετέα. Πόσους άραγε έπεισαν; 

 Δεν με απασχολεί ως Έλληνα Πατριώτη το πώς χειρίζεται κάθε Κόμμα προς όφελός του τις καταστάσεις /γεγονότα. Με απασχολούν οι επιπτώσεις στην Πατρίδα μου. Συνεπώς δεν θα σχολιάσω τις θριαμβολογίες της Αντιπολίτευσης που ισχυρίζεται ότι … δικαιώθηκε. Αφού –ιδού η απόδειξη;- και η Ν.Δ, ως Κυβέρνηση, όχι μόνον την αναγνωρίζει και την τιμά, αλλά (επίσημα) την χαρακτηρίζει : «Ιστορική». 

Ανεπίτρεπτη περιφρόνηση, όχι μόνον της νοημοσύνης, αλλά και του αισθήματος φιλοπατρίας ημών των λοιπών Ελλήνων. Αυτοί κρίνουν , αποφασίζουν, χαρακτηρίζουν, αγνοώντας τα φρονήματα μας, την ύπαρξή μας. Ντροπή! Κατά τους περινούστατους Κομματανθρώπους,  μια Συμφωνία διακρατική (και όχι  μόνον) χαρακτηρίζεται ως «ιστορική» (όχι από τους αρμόδιους Ιστορικούς) από κάθε Κόμμα, οψέποτε το βολεύει. Όταν μάλιστα (όλως τυχαίως; ) συμπέσουν στην ίδια εκτίμηση (ως προς την ιστορικότητα ενός γεγονότος /συμφωνίας) με τους αντίπαλους κομματικούς σχηματισμούς, νομίζουν ότι δικαιώθηκαν εσωκομματικά και καταξιώθηκαν  ιστορικά (!). Το γεγονός πως η πλειονότητα των Ελλήνων δεν συμφωνεί, ελάχιστη ή και καθόλου σημασία έχει, αφού την Ιστορία πλέον την γράφουν μόνον τα Κόμματα και οι Κομματοπληγικοί. Κατάντια!

ΥΓ Αναρωτιέμαι: Μήπως όντως είναι «ιστορική» η Συμφωνία και εμείς αδυνατούμε να εκτιμήσουμε την σημασία της; 

      Μήπως φταίει το ότι δεν είμαστε ελληνόφωνοι, πονηρόβλακες, ευάλωτοι, δεδομένοι, επύλιδες, σε τούτο τον τόπο; 

      Μήπως ευθύνονται οι λανθασμένες επαγγελματικές μας επιλογές;  Αν πχ γινόμαστε πολιτικοί – κομματικοί παράγοντες, ίσως να κατανοούσαμε ακόμη και τα ακατανόητα. Καθώς και τα εθνικώς απαράδεκτα, λόγω ιδιάζουσας –κομματικής- ελληνοπρέπειας (!…).