Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΑΔΙΚΗΜΕΝΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ
Η 28η του Οκτώβρη, προσωπικά με συγκινεί πάρα πολύ.
Πολύ περισσότερο, αν συλλογιστούμε ότι δεν γιορτάζουμε τη λήξη του αγώνα για το φως της λευτεριάς, αλλά την έναρξη του πολέμου.
Για εκείνο, το υπερήφανο και ηρωικό, ΟΧΙ.
Ίσως, επειδή καταφέραμε και γνωρίσαμε όλους εκείνους τους ήρωες που κρατούσαν αναλλοίωτες τις μνήμες εκείνης της εποχής.
Ίσως, επειδή μας μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια, για την οπισθοφυλακή του αγώνα μας, τις γυναίκες, όπου με αυτοθυσία στάθηκαν στο πλευρό των ανδρών.
Ίσως επειδή, αναφέρονται σε πραγματικές, βιωματικές ιστορίες, γενναιότητας, τρέλας, ψυχικής δύναμης αλλά και ηρωισμού που ακούμε, απ’ άκρη σ’ άκρη, σε όλη την Ελλάδα.
Ίσως, φταίνε τα ανεξίτηλα τραύματα,
« του Δαυίδ έναντι των πολλών Γολιάθ » κληροδοτήματα του αλβανικού μετώπου.
Τραύματα, που τους ανάγκασαν να ζουν με αυτά, χωρίς όμως να παραπονεθούν, ποτέ.
Παράσημα, ανδρείας, θάρρους και πείσματος.
Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες σκέφτομαι τι πέρασε, εκείνη η γενιά.
Μεγάλωνε, σε μια χώρα που γιάτρευε ακόμα τις πληγές της, από την καταστροφή του 22 και πάνω στο άνθος της μπήκε σε ένα 10ετή πόλεμο κακουχιών και πόνου.
Θάνατοι, κατοχή, πείνα, δυστυχία, και κατ’ εμέ το κυριότερο, εμφύλιες διαμάχες.
Πολλά παλικάρια, ίσως και συναγωνιστές χάθηκαν στο όνομα των ιδεολογιών.
Τελικά, όμως, κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια της. Να πρωταγωνιστήσει
στο ελληνικό « θαύμα » που ακολούθησε.
Να χτίσει μια σύγχρονη χώρα, πρότυπο για όλη την ευρύτερη περιοχή της.
Για εκείνη, λοιπόν, την πιο αδικημένη γενιά ανθρώπων του Ελληνισμού, ας σηκώνουμε
μια μέρα το χρόνο, τη σημαία προς τιμή τους.
Το αξίζουν…
