Πύρινος Λόγιος : Ο δρόμος για τον Γ’ΠΠ και την οριστική καταστροφή της Τουρκίας, «περνάει» μέσα από τις αμερικανικές εκλογές και το…Ναγκόρνο-Καραμπάχ!
Ο Ερτογάν επιχειρεί αγώνα δρόμου περνώντας βιαστικά στην τελική φάση των σχεδίων του μέσω της επίθεσης των Αζέρων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ παράλληλα με την «τοιχοκόλληση» του τουρκολυβικού μνημονίου στον ΟΗΕ εκμεταλλευόμενος το κενό που δημιουργούν οι αμερικανικές εκλογές, αλλά στην ουσία υπογράφει το τέλος το δικό του και της Τουρκίας…
Γράφει ο Πύρινος Λόγιος
Άλλο ήταν το θέμα το οποίο είχα επιλέξει για το νέο άρθρο μου στην Τρικλοποδιά αυτή την εβδομάδα, αλλά οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, με αναγκάζουν να το παραμερίσω προσώρας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο θέμα της – υψίστης σημασίας για όλον τον πλανήτη – εκλογικής αναμέτρησης της 6ης Νοεμβρίου του 2020, αλλά και στα πρόσφατα γεγονότα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, όπου ο …ευγενής Σουλτάνος Ερτογάν, άνοιξε για τα καλά την πόρτα του φρενοκομείου.
Ας τα πιάσουμε όμως ένα ένα τα πράγματα, γιατί οι εξελίξεις…ζαλίζουν στην κυριολεξία.
Δεν θα αναφερθώ καν στην επίσκεψη Πομπέο, ούτε και στις…όποιες «ωφελιμότητες» προέκυψαν από αυτήν. Άλλως τε, και μόνο το γεγονός ότι οι Αμερικανοί αποκάλεσαν την συνθήκη των Πρεσπών …ιστορική(!) μέσω της ανακοίνωσης που ανάρτησαν στην ιστοσελίδα της αμερικανικής πρεσβείας στην Ελλάδα και που άρον-άρον η πανικόβλητη ελληνική πλευρά ζήτησε την αλλαγή της φράσης, καταλαβαίνει κανείς ποιές είναι οι προθέσεις τους γενικότερα στην περιοχή. Οπότε, περιττό να αναφερθώ περαιτέρω τουλάχιστον προσώρας. Ίσως τις επόμενες μέρες, να ασχοληθώ εκτενέστερα. Για την ώρα, υπάρχουν πολλά περισσότερα που «καίνε» στην κυριολεξία και κατ’ επέκταση μπροστά σε αυτά, η επίσκεψη Πομπέο μοιάζει ασήμαντη.
Κατ’ αρχάς, όλοι μας είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε την άκρατη βιασύνη του νεοΣουλτάνου, να τελειώνει με τα τετελεσμένα που προσπαθεί να πετύχει στην περιοχή, για να «αναγκάσει» τον επόμενο Αμερικανό Πρόεδρο που θα προκύψει από τις εκλογές ή να τις αποδεχθεί «a priori» ή να αναδιπλώσει την πολιτική του έναντι της Άγκυρας με τις λιγότερες δυνατές συνέπειες ως προς αυτήν. Είναι επίσης οφθαλμοφανές, πως ακριβώς επειδή βρίσκεται σε δεινή θέση σε εσωτερικό επίπεδο τόσο λόγω κυρίως της μεγάλης ήττας του επί του πεδίου, όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά και την ελληνική στρατιωτική αποφασιστικότητα, όσο και στο θέμα της Λιβύης αλλά και της τουρκικής οικονομίας, αυτό τον αναγκάζει να επιταχύνει τα σχέδια του, χωρίς να υπολογίζει κανενός είδους ρίσκο.
Σε αυτά ασφαλώς που πράττει ή προσπαθεί να πράξει, συνηγορούν και οι διαθέσεις της Δύσης (κυρίως της ΕΕ) στο να του…συγχωρήσουν τα πάντα, αρκεί εκείνος να μην αποσύρει σε καμμιά περίπτωση το…άλλο του πόδι από το δυτικό «στρατόπεδο». Εκεί όμως ακριβώς έγκειται η …λεπτομέρεια. Κι όπως ξέρετε άλλως τε, ο διάβολος κρύβεται πάντα εκεί. Δηλαδή στις… λεπτομέρειες.
Ο Ερτογάν λοιπόν, αφού είδε πως τα πράγματα στράβωσαν επικίνδυνα στη Λιβύη και πως υπάρχει κίνδυνος να τιναχτεί όλο το σχέδιο του στον αέρα, προτού ακόμη ξεκινήσουν καν οι διαβουλεύσεις μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών και με δεδομένο πως ο – υπηρεσιακός πλέον – πρωθυπουργός Σάρατζ τον έχει… «πουλήσει», δίνει εντολή στη διπλωματική αποστολή του που βρίσκεται στον ΟΗΕ, να αναρτηθεί το τουρκολυβικό μνημόνιο ως μέρος της ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας-Λιβύης κι έτσι να προσπαθήσει τουλάχιστον να κερδίσει τις όποιες εντυπώσεις μιας και ένα τέτοιο χαρτί δεν παράγει κανένα νομικό αποτέλεσμα διότι επί της αρχής, πρόκειται για μια εντελώς παράνομη και εκτός λογικής συμφωνία. Ο ΟΗΕ από την πλευρά του, δεν έχει δικαίωμα παρέμβασης ή οποιασδήποτε συμφωνίας που δεν περιλαμβάνει όλους τους τύπους. Απλά την αναρτά, την πρωτοκολλεί δηλαδή και ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί κάλλιστα να την προσβάλλει. Ακόμη και ο πλέον άσχετος. Δεν αποτελεί δηλαδή νομικό τετελεσμένο, ούτε καν εθιμικό κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε και να πάψουμε να πιστεύουμε ό,τι αρλούμπες μας σερβίρουν ανυπόστατες δήθεν πατριωτικές ιστοσελίδες όπου με πηχυαίους τίτλους προσπαθούν να «αρπάξουν» κλίκ επισκεπτών, άρα και διαφημίσεων. Νομιμότητα μπορεί να αποκτήσει μόνο εαν τα υπόλοιπα ενδιαφερόμενα μέρη, δηλαδή Ελλάδα, Αίγυπτος, Μάλτα, Γαλλία, Κύπρος, Ισραήλ και Ιταλία, συμφωνήσουν ή συναινέσουν ως προς αυτήν και πάντα υπό την επικείμενη νομοθετική γραμμή που θέτει το Διεθνές Δίκαιο. Επί της ουσίας όμως, αποτελεί διπλωματικό τερτίπι στο στύλ «…και ό,τι πιάσουμε». Νόμιμο διεθνώς μια φορά, δεν είναι μιας και έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τον νόμο UNCLOS που διέπει το Δίκαιο της Θάλασσας.
Έχοντας λοιπόν «κατοχυρώσει» έτσι κατά κάποιον τρόπο μια θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το Λιβυκό, ο Ερτογάν σχεδόν αμέσως θέτει σε ενέργεια ένα άλλο κομμάτι του συνολικού σχέδιου ή αν θέλετε, μια πολύ σημαντική παράμετρό του. Την ανάμειξη του στον ενεργειακό και γεωπολιτικό χώρο του Καυκάσου, πυροδοτώντας μια βραδυφλεγή βόμβα που λέγεται Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ένα μικρό ημιανεξάρτητο κρατίδιο στα σύνορα του Αζερμπαιτζάν με την Αρμενία που αποτελεί χώρο μακροχρόνιων συγκρούσεων μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων ως προς τον έλεγχο του, γνωρίζοντας πως με αυτή του τη κίνηση, μπαίνει ουσιαστικά στα «χωράφια» της Ρωσίας. Και όχι απλά «χωράφια». Θα έλεγα, μέσα στην ίδια την αυλή του Κρεμλίνου.
Με ποιό σκοπό;
Για να εκβιάσει με αυτόν τον τρόπο την ίδια τη Δύση στο να:
1) αποδεχθεί η ίδια τους όρους του σχετικά με μια de facto κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο που θέλει να δημιουργήσει λόγω των επίδοξων σχεδίων όπως αυτά αποτυπώνονται στην χάρτα της Γαλάζιας Πατρίδας και
2) για να υπενθυμίσει στους Αμερικανούς κυρίως, αλλά και στο Ισραήλ δευτερευόντως, το πόσο χρήσιμη είναι η Τουρκία και ως εκ τούτου, αναντικατάστατη.
Και επειδή γνωρίζει τέλεια πως ο στόχος της Δύσης είναι ο περιορισμός, αν όχι η εξάλειψη της Ρωσίας από τα δρώμενα στη περιοχή, στέλνει και το ανάλογο μήνυμα στο δυτικό στρατόπεδο, δηλαδή ότι «Με έχετε απόλυτη ανάγκη, γιατί μόνο εγώ μπορώ να κάνω τις βρώμικες δουλειές και επομένως θέλω και μεγάλο αντάλλαγμα. Και δεν θα διστάσω να τα βάλω ακόμη και με μια υπερδύναμη».
Πού ποντάρει αυτός ο αδίστακτος, παράφρων, και επικίνδυνος ηγέτης
Για να δούμε όμως ως πού μπορεί να οδηγήσει αυτού του είδους το παιχνίδι που πάει να παίξει ο Ερτογάν.
Ας αρχίσουμε πρωτίστως με τα τεκταινόμενα στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ.
Μέχρι την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, η σύνοδος βρίσκεται σε εξέλιξη, με την Ελλάδα και την Κύπρο να βρίσκονται υπό καθεστώς τρομερής πίεσης εκ μέρους της Γερμανίας και των δορυφόρων της. Πιθανότατα, το τελικό κείμενο της απόφασης να περιλαμβάνει τις πολυπόθητες κυρώσεις στη Λευκορωσία αφ’ ενός και αφ’ ετέρου, η Τουρκία να μην υποστεί καμμία απολύτως κύρωση, αλλά μόνο ένα καθεστώς «απειλών» που απλά να προειδοποιούν την Άγκυρα να μην προβεί σε κανενός είδους μονομερών ενεργειών εναντίον κρατών-μελών της Ένωσης, παρά να συμβάλλει μέσω του διαλόγου που ήδη διεξάγεται, τα μέγιστα ούτως ώστε να υπάρξει αποκλιμάκωση σε όλα τα επίπεδα. Δηλαδή, «φέξε μου και γλίστρησα».
Ο Ερτογάν γνωρίζει πως εαν του επιβληθούν κυρώσεις (οικονομικές κυρίως), η μεγάλη χαμένη θα είναι η ίδια η ΕΕ, μιας και τα οικονομικά μεγέθη στα οποία είναι μπλεγμένες και οι δύο οντότητες, είναι τεράστια και επομένως το αποτέλεσμα θα είναι πρωτίστως τραγικό για την ΕΕ λόγω της έκθεσης των τραπεζών της και των μεγάλων επιχειρήσεων σε επισφαλείς επενδύσεις. Ούτως ή άλλως, η Άγκυρα γνωρίζει πως οι κυρώσεις θα είναι καταστροφικές και για εκείνη, αλλά συνάμα γνωρίζει και το ότι η ίδια η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού λόγω της πανδημίας του κορωναϊου, όχι δηλαδή μόνο η ΕΕ και η Γερμανία, οπότε ποντάρει στο δόγμα «Αν με σκοτώσεις, θα σε πάρω μαζί μου στη Κόλαση».
Και προσώρας, το δόγμα αυτό ως άμεσος εκβιασμός, φαίνεται να αποδίδει. Επιμένως, μέσω αυτής της εξέλιξης, ο Ερτογάν μπορεί να μην εξουδετερώνει το θέμα των κυρώσεων, το πάει όμως λίγο πιο μακρυά χρονικά, ενώ στριμώχνει άσχημα τον ελλαδικό χώρο και τον φέρνει ολοένα και πιο κοντά στο να δεχθεί τετελεσμένα.
Ο άλλος μεγάλος στόχος, είναι η πλήρης εξουδετέρωση της Αρμενίας, η οποία προσπαθούσε χρόνια τώρα να φέρει την Τουρκία σε δυσχερή θέση, τόσο με τις πρωτοβουλίες της στο να προσεταιριστεί τη Δύση, όσο και με τις διπλωματικές της επιτυχίες με αποκορύφωμα την νομιμοποίηση της Γενοκτονίας που υπέστη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό αποτέλεσε μέγα εφιάλτη για τον Ερτογάν και γι’ αυτό, τώρα που οι συνθήκες γι’ αυτόν είναι ευνοϊκές, αποφάσισε να δρομολογήσει την διευθέτηση του προβλήματος, πριν αυτό μεγεθυνθεί.
Επίσης, την ίδια στιγμή ο Ερτογάν γνωρίζει πάρα πολύ καλά τα μεγάλα συμφέροντα του Ισραήλ στο Αζερμπαϊτζάν, που έχουν να κάνουν κυρίως με το εμπόριο όπλων αλλά και πετρελαιοειδών. Εν ολίγοις, υπάρχει μεταξύ των δύο κρατών, μια άγαστη και πολλά επικερδής εμπορική συνεργασία, η οποία έχει αποφέρει πολλά δις δολλάρια και στις δύο πλευρές. Το Ισραήλ φυσικά δεν πριμοδοτεί τους Αζέρους μόνο για τις εμπορικές σχέσεις. Υπάρχει κι άλλος λόγος, ο οποίος ακούει στο όνομα «Ιράν».
Δηλαδή, ο μόνιμος εφιάλτης των Εβραίων και που διαχρονικά (εδώ και κοντά 30 χρόνια), στηρίζει την Αρμενία, με την οποία έχει δημιουργήσει στρατηγική συμμαχία (προς όφελος και της Ρωσίας ασφαλώς).
Εκεί λοιπόν είναι και το κουμπί της Αλέξαινας.
Διότι το Ισραήλ, δεν θέλει επ’ ουδενί να δεί μια Αρμενία μεγάλη (εφ’ όσον αυτή κάποια στιγμή έχει στόχο να εντάξει το Ναγκόρνο Καραμπάχ στην επικράτεια της) και το κυριότερο, έναν δυνατό σύμμαχο του Ιράν στον Νότιο Καύκασο.
Γιατί όμως το σιιτικό Ιράν, αντί για τους ομόθρησκους του Αζέρους, στηρίζει…Αρμενία;
Σας φαίνεται λίγο περίεργο αυτό, σωστά;
Κι όμως, δεν είναι καθόλου τέτοιο.
Η απάντηση λοιπόν είναι ότι το Ιράν έχει χτίσει μια στρατηγική σχέση με την Αρμενία, ήδη από την ανεξαρτητοποίησή της το 1991. Κατά την διάρκεια λοιπόν του πρώτου πολέμου του Ναγκόρνο Καραμπάχ στις αρχές της δεκαετίας του 90 και λίγο μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το Ιράν στήριξε έμμεσα την Αρμενία και μέχρι σήμερα υποστηρίζει την επιβίωση της.
Το Ιράν παρά το γεγονός ότι είναι υπέρ της διατήρησης του status quo στην περιοχή, καθώς διαθέτει διάφορες εθνικές μειονότητες, με κύρια αυτή των Κούρδων, με αλυτρωτικές τάσεις στις ακριτικές του περιοχές, δεν στήριξε ενεργά το σιιτικό Αζερμπαϊτζάν. Αυτό οφείλεται σε τρεις βασικούς λόγους:
1) Τεχεράνη και Μπακού έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα στην Κασπία Θάλασσα, αναφορικά με την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου.
2) Στο βόρειο κομμάτι του Ιράν κατοικεί μια πολυπληθής αζερική μειονότητα κάτι που ανησυχεί την ιρανική ηγεσία λόγω της εθνικιστικής πολιτικής που χρησιμοποιεί το καθεστώς του Αζερμπαϊτζάν στο εσωτερικό της χώρας.
3) και σημαντικότερο, το Αζερμπαϊτζάν έχει αναπτύξει σχέσεις με τους δύο από τους σημαντικότερους στρατηγικούς αντιπάλους του Ιράν, δηλαδή με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Επομένως, το Ιράν προτιμά να ενισχύσει τον αντίπαλο του Αζερμπαϊτζάν, με τον οποίο έχει ούτως ή άλλως ιστορικά καλές σχέσεις και κοινά στρατηγικά συμφέροντα, παρά να υποστηρίζει ένα κράτος στο οποίο έχουν έμμεση ή άμεση παρουσία οι ΗΠΑ και το Ισραήλ
Δεδομένων λοιπόν και των ως άνω λόγων, η κίνηση αυτή της Άγκυρας στο να στηρίξει με όλα τα μέσα το Αζερμπαϊτζάν, ίσως αποτελέσει και το προοίμιο για την πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων Ιερουσαλήμ-Άγκυρας και το χτίσιμο της σχέσης σε νέα βάση, πιθανόν με τους όρους της Τουρκίας.
Μπορεί λοιπόν ο Ερτογάν να ποντάρει σε …όλα τα νούμερα της ρουλέτας και να μοιράζει τη μπίλια με στημένο ειδικό βάρος, αλλά…ουδείς κέρδισε έτσι κάποιο σημαντικό ποσό. Αντιθέτως μάλιστα.
Μπορεί λοιπόν να κερδίσει προσώρας κάποιες εντυπώσεις ή να το παίξει … «Μέγας Άγαρ» για πολλοστή φορά, αλλά εδώ υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο θέμα γι’ αυτόν. Κι αυτό το θέμα, λέγεται Ρωσία.
Ο Πούτιν, με το που ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες μεταξύ Αρμενίων και Αζέρων, στην αρχή αιφνιδιάστηκε και αυτό φαίνεται από την …ελαφρότητα με την οποία αντιμετώπισε το θέμα τις πρώτες 2 μέρες του πολέμου. Οι ανακοινώσεις που έβγαιναν από το Κρεμλίνο, μιλούσαν απλά για σταμάτημα των εχθροπραξιών μεταξύ των «συμμάχων» του και σε επίλυση των όποιων διαφορών με ειρηνικό τρόπο, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να συγκρατήσει τον θυμό του για τις κινήσεις του «φίλου» του, Ταγίπ. Ύστερα όμως με την αποκάλυψη των Αρμενίων για την πτώση των 2 αεροπλάνων Su 24 πιθανόν από τους τουρκικούς S400 που ο ίδιος προμήθευσε στην Άγκυρα, τα πράγματα άλλαξαν άρδην.
Η Αρμενία βλέπεις, είναι μέλος του CISTO, δηλαδή του Συμφώνου Συμμαχίας μεταξύ της Ρωσίας και πρώην σοβιετικών κρατών, σαν αντιστάθμισμα στο ΝΑΤΟ. Και ως τέτοιο, έχει σκοπό να ενεργοποιήσει άμεσα το άρθρο 7 της συμφωνίας που απαιτεί έμπρακτη υποστήριξη σε όποιο μέλος αυτής δεχτεί πολεμική απειλή από εξωτερικό παράγοντα, πράγμα που εμπλέκει και de facto την ίδια τη Ρωσία για πιο ενεργή ανάμειξη, πράγμα που σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένη να στηρίξει την Αρμενία με τα όπλα! Τι θα κάνει τότε ο Ταγίπ; Θα ποντάρει και πάλι στο σχέδιο Πούτιν για διάλυση του ΝΑΤΟ και ως εκ τούτου θα μπεί και πάλι σε κατάσταση ειδικής «ατιμωρησίας», όπως στη Συρία ή στη Λιβύη; Ή θα το τραβήξει το σχοινί με ανυπολόγιστες συνέπειες;
Διότι σε αυτήν εδώ τη φάση που ΔΕΝ είναι …Συρία, διακυβεύεται το μέλλον της συμμαχίας που ο ίδιος ο Πούτιν ίδρυσε και το ελάχιστο που θα ήθελε τώρα, θα ήταν να βγεί…αναξιόπιστος προς τα μέλη του. Μπορεί άραγε, αυτό να σημαίνει πως…μπροστά στο ενδεχόμενο η Μόσχα να βρεθεί σε αδιέξοδο, να αρριβάρει κατά… τα Στενά μεριά;
Αυτό το ενδεχόμενο λέτε να μην το σκέφτηκε ο Ερτογάν; Εγώ προσωπικά στοιχηματίζω το …κεφάλι μου, πως όχι μόνο το έλαβε υπ’ όψη του, αλλά τουναντίον, το επιδίωξε κι όλας, μιας και η «λυκοφιλία» με τους Ρώσους δεν ευοδώνει. Διότι, ούτε στη Συρία κέρδισε τίποτε σημαντικό, αντιθέτως μάλιστα, καθημερινά ο στρατός του Άσσαντ τον φορτώνει με…πτώματα, αλλά ούτε στη Λιβύη ευόδωσε το πράγμα, μιας και η Ρωσία ήταν αυτή πάλι που του έφραξε το δρόμο επί της ουσίας.
Άρα τώρα, με βάση τις ενέργειες που κάνει, ποντάρει όλο του το είναι πάλι στη…Δύση! Και πιο συγκεκριμένα, όχι στον Τράμπ, αλλά στην πιθανή εκλογική νίκη του…Μπάιντεν. Με στόχο βεβαίως το Αιγαίο και τα νησιά, αλλά και την πλήρη επικράτηση του στην Ανατολική Μεσόγειο, πουλώντας…νταβατζιλίκι του αισχίστου είδους. Εκεί ακριβώς στοχεύει ο νεοθωμανός Σουλτάνος. Στην πλήρη αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης και στην αλλαγή του υφιστάμενου στάτους (Status Quo) στο Αιγαίο και την ΑΟΖ, εκπληρώνοντας το όνειρο του της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Αν λοιπόν λάβουμε υπ’ όψη όλα τα παραπάνω, ε, τότε, δεν μένει παρά να πούμε THIS IS THE END για την Τουρκία και τον Ταγίπ. Διότι, με αυτήν την επικίνδυνη ατραπό που επέλεξε για να ελιχθεί, πολύ απλά πυροδοτεί το φυτίλι που ονομάζεται «Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος»!
Ήρθε η ώρα λοιπόν να βιώσουμε ό,τι δεν είχαμε βιώσει σε όλη μας τη ζωή; Πολύ πιθανόν, ΝΑΙ!
Διότι, ουδείς σώφρων άνθρωπος δεν θα τολμούσε να σκεφτόταν ότι όλα αυτά που προκαλεί η Τουρκία σε όλη αυτή τη περιοχή (Αιγαίο, Αν.Μεσόγειος, Καύκασος, Μέση Ανατολή) δεν θα στοιχίσουν ακριβά. Όχι μόνο σε αυτόν τον ίδιο τον Ερτογάν, αλλά πιθανόν και σε όλον τον πλανήτη, λόγω ακριβώς των διαπλεκομένων συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων. Κάποιος θα τη πληρώσει στο τέλος κι αυτός δεν είναι άλλος από την Τουρκία. Αρκεί μόνο ένας να κάνει την αρχή, και θα τον ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι. Τέτοιου είδους προβλήματα ουδέποτε διευθετήθησαν μόνο με την …ειρηνική διπλωματία. Πείτε μου εσείς ένα τέτοιο πρόβλημα που να διευθετήθηκε μόνο μέσω αυτής της διαδικασίας και μάλιστα τελεσίδικα. Υπάρχει; Εγώ τουλάχιστον, ως Ιστορικός, δεν έχω τίποτε τέτοιο υπ’ όψη μου.
Θα συμφωνήσω με τη λογική του ότι ένας τέτοιος πόλεμος θα οδηγούσε την ανθρωπότητα σε ανθρωποσφαγή και ως εκ τούτου θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Όταν όμως υπάρχει κάποιος παράφρων, ο οποίος θέλει να εφαρμόζει ένα Δίκαιο που εξυπηρετεί μόνον αυτόν και κανέναν άλλον κι αυτό επειδή πιστεύει ότι είναι…ο «Λέων της Ιουδαίας» και ότι του ανήκει ο μισός πλανήτης, τότε τι είδους αποφυγή μπορεί να υπάρξει; Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμμ. Μακρόν πρίν από λίγες μέρες σε δημόσια δήλωση του, είπε ότι «ο Ερτογάν μόνο μια γλώσσα μπορεί να καταλάβει, αυτή της αποφασιστικότητας». Θα συμφωνήσω με τα …είκοσι μου δάχτυλα. Και δεν το λέει μόνο αυτός, αλλά και χιλιάδες άλλοι αναλυτές, σύμβουλοι ασφαλείας κυβερνήσεων, ακόμη και ηγέτες κρατών όχι δημοσίως όπως ο Μακρόν, αλλά στους διαδρόμους των διπλωματικών γραφείων. Οπότε, τι;
Εξ άλλου, έχουμε ήδη προειδοποιηθεί για όλα αυτά δια μέσου των λόγων των σύγχρονων Αγίων της Ελληνικής Ορθοδοξίας, οι οποίοι μας μίλησαν για όλα όσα θα συμβούν, όχι στα…βάθη των αιώνων, αλλά ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Και οι προβλέψεις τους έπεσαν ακριβώς μέσα. Ο,τι συμβαίνει τώρα, το ακούσαμε από τον Άγιο Παΐσιο (κατά κύριο λόγο), τον Όσιο Ιωσήφ Βατοπεδινό, τον Όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη, τον Όσιο Εφραίμ τον Αριζόνιο και άλλους. Και εξακολουθούμε να τα ακούμε από θαυμαστούς Γερόντους που βρίσκονται εν ζωή, όπως ο Μητροπολίτης Μόρφου π.χ.
Μην ακούτε τους δικούς μας «κυβερνήτες», οι οποίοι στρουθοκαμηλίζουν και κοιτάζουν να σώσουν μόνο το πολιτικό τομάρι τους, πιστεύοντας ότι η…ΕΕ ή οι ΗΠΑ θα μας…σώσουν. Αυτοί σε λίγο δεν θα μπορούν να σώσουν ούτε το δικό τους τομάρι, πόσο δε μάλλον …εμάς.
Το Ναγκόρνο Καραμπάχ, θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για το ξέσπασμα του πιο άγριου πολέμου που θα γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Εγώ πιστεύω ακράδαντα, ότι πρόκειται για το …μικρό κράτος που αναφέρει ο Άγιος Παΐσιος ότι θα κάνει πόλεμο η Τουρκία ταυτόχρονα με εμάς όπου θα μας κάνει (μας την έχει κάνει ήδη) την πρόκληση για τα μίλια. Και πιο μικρό κράτος από αυτό, δεν υπάρχει που να βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Τουρκία.
Οι Αρμένιοι είναι αποφασισμένοι για όλα και το δείχνουν. Από τον πρωθυπουργό της χώρας, μέχρι και τον τελευταίο εμιγκρέ Αρμένιο που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου. Και βλέπω επίσης με μεγάλη μου χαρά, ότι σε αυτήν την κινητοποίηση, συμμετέχουν και παλικάρια δικά μας, που πάνε να υπερασπίσουν όχι την Αρμενία απλά, αλλά την ίδια την Ορθοδοξία, δικαιώνοντας έτσι τους Αγίους μας και ιδιαίτερα τον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος είχε πεί πως «ο Έλλην, είναι προορισμένος από τον Θεό να διαδόσει το Φως της Δικαιοσύνης παντού, σε όλον τον κόσμο». Διότι μπορεί ο αξιότιμος κύριος Δένδιας, υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας, να …πήρε ίσες αποστάσεις από την σύγκρουση επειδή προφανώς η κυβέρνηση που εκπροσωπεί του…απαγόρευσε να πεί οτιδήποτε άλλο μη τυχόν και…θυμώσει ο Ταγίπ άξαφνα και μας κάνει…ντά, αλλά όχι οι αληθινοί Έλληνες. Υποκλίνομαι βαθιά και με απέραντο σεβασμό σε όλα αυτά τα παλικάρια που πάνε για να πεθάνουν, έχοντας το Σταυρό μαζί τους, υπερασπιζόμενοι τους αδελφούς Αρμένιους και την ίδια την Ορθοδοξία.
Γιατί μη ξεχνάμε, ότι με τους Αρμένιους συνυπήρξαμε για αιώνες υπό τον μανδύα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Είχαμε μάλιστα και Αρμένιους στη καταγωγή αυτοκράτορες, όπως ο Λέων ο Ε’ ο Αρμένιος, ο Βασίλειος ο Α’ Μακεδών (εξελληνισμένος Αρμένιος), ο Αλέξανδρος ο Α’, ο Ρωμανός ο Α’, (και οι δύο επίσης εξελληνισμένοι Αρμένιοι), όλοι τους από τη δοξασμένη Μακεδονική Δυναστεία. Οπότε, δεν μπορεί παρά να μιλάμε όντως για «αδελφό Έθνος».
Ο Θεός, έβαλε φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του στο ομόλογο για την οριστική καταστροφή της Τουρκίας. Και μια τέτοια καταστροφή, απαιτεί Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτός ο Παγκόσμιος πόλεμος, βρίσκεται πλέον όχι μπροστά στη θύρα της αυλής μας, αλλά μπροστά στη πόρτα μας.
