ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Γράφει η Μαρία Παπαθανασίου
Είναι από εκείνες τις φορές που χτυπάς το χέρι στον πάγκο, υψώνεις τη φωνή και λες ως εδώ! Για όλες τις φορές που δεν το έκανες, για όλες
τις στιγμές που πέρασαν κι αυτοί που έπρεπε δεν άκουσαν τη φωνή σου, δεν ένιωσαν την οργή σου. Γιατί ναι υπάρχει κι αυτό το συναίσθημα. Τι, ντρέπεσαι να το εκδηλώσεις;
Όχι φίλε μου. Ποτέ δεν μ’έπνιξαν τα συναισθήματα. Πάντα τα εξωτερίκευα και πάντα εκεί που τους έπρεπε. Ο θυμός σ’αυτόν που με θύμωσε, η συμπαράσταση σ’αυτόν που την είχε ανάγκη. Η καλοσύνη σ’αυτόν που ήταν καλοσυνάτος, η κριτική σ’αυτόν που μου τη ζήτησε. Όλα τα συναισθήματα χωράνε καλά ή κακά, εκτός της θλίψης.
Η θλίψη είναι προσωπική και συνήθως βουβή. Για όλα όσα έχασες και δεν γυρνάνε πίσω. Δεν μπορείς να χρεώσεις τη θλίψη σου σε κανέναν. Από όσα βλέπω γύρω μου το πιο δύσκολο είναι να είναι ο εαυτός του κανείς.
Οι περισσότεροι φορώντας μια σέλφι στο πρόσωπο παίζουν κρυφτό με την πραγματικότητα. Δύσκολο να είσαι εσύ, δεν βολεύει. Γιατι το εσύ έχει υπόσταση αρα και απαιτήσεις. Οι άνθρωποι δεν αποκαλύπτονται. Γιατί κρύβονται; Τι κερδίζουν;
Είναι ανοιχτό βιβλίο λένε. Και; τι κακό έχει το ανοιχτό βιβλίο; Είναι εκεί για να διαβάζεται. Να δίνει γνώση, συναίσθημα… Μην τον φοβάσαι τον ανοιχτό άνθρωπο. Βοηθάει, με τον τρόπο του.
Τον άλλον εκεί να φοβάσαι. Που στέκεται χαμογελαστός και συγκαταβατικός, πως τάχα μου συμφωνεί μαζί σου. Με τον πρώτο, ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. Από τον δεύτερο ούτε καν να πλησιάζεις.
