Όταν σε αδειάζουν στα δύσκολα σου, μην τους χαρίζεις τα εύκολα σου!

Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή

Αν ο νόμος του Μέρφυ είχε πρόσωπο, την ώρα που νιώθεις ότι ό,τι ήταν να πάει στραβά πήγε, εκείνος στέκει απέναντί σου και σου κλείνει το μάτι έχοντας ένα χαμόγελο λίγο ειρωνικό, κι ένα φρύδι ελαφρά σηκωμένο. Αν είσαι λίγο αισιόδοξος, θα κρατήσεις το αρνητικό στο χέρι σου και θα το κοιτάξεις ως κάτι ορόσημο και θετικό.

Βέβαια, υπάρχει μια νοητή γραμμή, που χωρίζει την αισιοδοξία από τη βλακεία. Κι εντάξει, αν δεν έχεις ένα σακίδιο φορτωμένο με λάθη στις πλάτες σου, δεν πειράζει, μπορεί και να σε παίρνει να πέσεις με τα μούτρα πάνω από το λάθος, να το βαπτίσεις σωστό για όσο πάει, κι όταν χάσει το βάπτισμα, να πορευτείς μ’ ένα λάθος και να πληρώσεις τη ζημιά.

Όταν όμως, έχεις χορτάσει από λάθη, οφείλεις να είσαι πιο υπεύθυνος, οφείλεις να κοιτάξεις λίγο παραπέρα και να δεις αν αντέχεις ν’ αντιμετωπίσεις μια ενδεχόμενη κατρακύλα. Ακόμη κι αν θεωρείς ότι είσαι ήρωας, πρέπει πάντα να γνωρίζεις, ότι ίσως το σαράκι σου δεν σηκώνει άλλους ηρωισμούς.

Αυτό που πρέπει να ζυγίσεις σωστά, είναι ότι για κάθε απόφαση ζωής που παίρνεις, η ευθύνη θα είναι μόνο δική σου. Γιατί, ακόμα κι αν υπάρχουν άλλοι χίλιοι δίπλα ή πίσω σου, πρέπει πάντα να γνωρίζεις ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί ν’ αποχωρίσουν και οι χίλιοι. Όταν λοιπόν, τα δικά σου χέρια, βλέπεις ότι δεν μπορούν να σηκώσουν άλλο βάρος, τότε, η απόφαση είναι μονόδρομος.

Ένας δύσβατος μονόδρομος, που τυχαίνει να έχεις ξαναπάρει, που μέχρι χθες ορκιζόσουν ότι δεν θα ξανάπαιρνες ποτέ. Κι όταν το προσωπάκι του Μέρφυ, ακούει τη λέξη «ποτέ» , τότε βαράει παλαμάκια, που του χάρισες τόση αδρεναλίνη προκαλώντας του να σου αποδείξει ότι η έννοια αυτής της λέξεως δεν υφίσταται, σε κανένα ορατό ή αόρατο σύμπαν.

Σε αυτό το σημείο, εάν βγεις έξω από σένα, αν κοιτάξεις το θέμα ως απλός και δίκαιος παρατηρητής, θα συνειδητοποιήσεις άμεσα ποιον δρόμο πρέπει να πάρεις. Θα δεις ότι αυτά τα διάσκορπα μικρά πραγματάκια που εντόπιζες συχνά, την πιο κρίσιμη στιγμή, θα ενωθούν και θα σου φανερωθούν ως ένα ενιαίο και άκρως αληθινό, υπαρκτό τερατάκι, που έρχεται με ταχύτητα του φωτός κατά πάνω σου.

Είναι η στιγμή που ο κλήρος πέφτει στο γενναίο, δηλαδή σε σένα, και πρέπει εσύ μόνος σου ν’ αποφασίσεις αν θα σώσεις κάποιον άλλο ή αν θα διαλέξεις να σώσεις τον εαυτό σου. Και στις δύο περιπτώσεις, οι συνέπειες είναι βαριές κι εσύ έχεις ήδη λυγίσει από το πολύ το βάρος. Οφείλεις όμως, να επιλέξεις…

Μη σου κακοφαίνεται καθόλου, που εσύ μόνος σου πρέπει να ορίσεις το μέλλον. Γιατί, είχες καταλάβει καιρό τώρα, ότι ήσουν μόνος και εθελοτυφλούσες. Γιατί, επέλεγες για καιρό να μην σηκώσεις την τόσο ανούσια κατακραυγή του κόσμου, έμενες και υπέμενες ανθρώπους κατώτερους των περιστάσεων, αλήθεια, γιατί;

Για να μην πουν ότι εσύ δεν άντεξες, για να μη σου χρεώσουν άλλο ένα λάθος. Γιατί, κανείς δεν θα έβλεπε ότι το λάθος δεν ήταν δικό σου, γιατί έτσι έχουν μάθει, να χρεώνουν το λάθος σε όποιον τολμά να υψώνει ανάστημα. Ε, και; Αλήθεια, γιατί να σε νοιάζει;

Μήπως δεν ξέρεις ότι ο καθένας σκέφτεται όσο του επιτρέπει το μυαλό του να σκεφτεί; Μήπως δεν ξέρεις, ότι κανείς από όσους σου χρεώσουν ένα ενδεχόμενο λάθος, δεν αξίζει ούτε ένα χιλιοστό σημασίας σου; Μήπως δεν ξέρεις, ότι όλοι εκεί έξω, μιλούν για σένα, επειδή δεν μπορούν να διαχειριστούν τη δική τους ανεπάρκεια;

Μήπως δεν ξέρεις, ότι όλοι αυτοί θα είχαν λακίσει, στο πρώτο χιλιόμετρο του δικού σου μαραθωνίου; Τι σε νοιάζει λοιπόν, τι θα σου χρεώσουν όλοι αυτοί, που σε έστησαν στον τοίχο πολλάκις, σε ποδοπάτησαν και σε παράτησαν σακατεμένη; Δεν σε νοιάζει και το ξέρεις…

Είναι δικό σου το πρόβλημα. Ήθελες αυτή τη φορά να πετύχει. Ήθελες αυτή τη φορά να είναι αλλιώς. Ήθελες αυτή τη φορά, να μην πάνε στο βρόντο οι προσπάθειές σου.

Όμως, μια που ήρθες σε αυτή τη ζωή, οφείλεις να μάθεις κάτι: Ότι η κάθε αποτυχία σου, είναι κι ένα σκαλοπάτι που ανεβαίνεις και σε φέρνει πιο κοντά στην επιτυχία.

Κράτα λοιπόν, το «είναι δικό σου πρόβλημα» που σου πέταξαν στα μούτρα και σε δικαίωσαν περίτρανα για το «λίγο», το τόσο λίγο που κρύβουν μέσα τους τα ανθρωπάκια, αποφάσισε εσύ και μόνο εσύ τι θα κάνεις, πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου και ξεκίνα πάλι μόνη από το μηδέν.

Βάλε μπροστά τον εαυτό σου αυτή τη φορά, και προχώρα. Προχώρα και μην κοιτάξεις πίσω σου, γιατί δεν χωράει μέσα σου άλλος πόνος. Μόνο μπροστά, μόνη ξανά.

Πηγή: loveletters.gr