“Χρειαζομαστε όσο τίποτα ίσως, μια Επανάσταση αλήθειας.”

Συνεχώς συζητάμε για το τι “μας χρωστάνε οι αλλοι” ξεχνώντας πολυ βολικά τι χρωστάμε στους αλλους εμείς. Για να δουμε λοιπον.

Ήταν τέτοιες μέρες, 20 του Οκτωβρίου, το 1827.

Ειναι η μερα που ουσιαστικα κερδίζεται η υπόθεση της Ελληνικης Ανεξαρτησίας.

Πως όμως; Απο ποιους;

Η επανασταση απεναντι στους Οθωμανους, ηταν ουσιαστικα χαμενη.

Οι δυνάμεις του Σουλτανου ειχαν σβησει την γενναία ελληνικη αντισταση στην Πελοπονννησο και έμεναν μονο διάσπαρτες ομάδες να πολεμούν εδω κι’εκει.

Ολα ηταν θέμα χρόνου να τελειώσουν διχως την δόξα που μετέπειτα επικαλούμαστε.

Θα έμενε μονο η ντροπη των εσωτερικών ελληνικών διενέξεων, η αδελφοκτόνα διχόνοια στην οποία αναφέρεται ο Σολωμος στον ύμνο του στην Ελευθερία, και η μακρά αλυσίδα συγκρούσεων προσωπικών μωροφιλοδοξιών και μικροτήτων.

Την κατασταση και την ένδοξη ιστορία μας την έσωσαν “οι ξένοι”. Λίγο πολύ, χάρη σε αυτούς γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Δίχως αυτούς, δεν ξέρω τι θα ήμασταν σήμερα και το θα γιορταζαμε.

Ολα ξεκίνησαν με την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου, στις 6 Ιουλιου του 1827.

Οι 3 μεγαλες δυνάμεις -Αγγλια, Γαλλια, Ρωσία – συμφωνούν και ζητανε την κατάπαυση του πυρός αναμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές.

Στην ουσια, απαιτούν την παύση των εχθροπραξιών απο μέρους των Οθωμανικων δυναμεων στην Ελληνικη επικράτεια.

Προσφέρουν δε την διαμεσολάβηση των συμμάχων στις διαπραγματεύσεις για ανακωχή.

Η συνθήκη απαιτεί να παραχωρηθεί στην Ελλαδα αυτονομία και σε αντιστάθμισμα οι Ελληνες να πληρωνουν εναν ετήσιο φόρο στην Πύλη.

Υπηρχε μαλιστα μια κρυφή υποσημείωση η οποια εξουσιοδοτουσε τις 3 δυνάμεις να παρέμβουν στρατιωτικά αν μεσα σε εναν μηνα δεν ειχε συμφωνηθεί πληρης ανακωχή.

Ολο αυτο βέβαια, δεν εξυπηρετούσε εκεινη την στιγμη παρα μονο τον ελληνικο αγώνα, αφου οι Οθωμανοί ειχαν στα χέρια τους την σίγουρη επικράτηση.

Η συμφωνια του Λονδίνου υπογράφηκε την κατάλληλη στιγμη, για εναν λογο ακομα: λίγες εβδομάδες μετα, ο εμπνευστής και αρχιτέκτονάς της, ο πρωθυπουργός της Αγγλίας λόρδος George Canning πέθανε.

Την ευθύνη των Οθωμανικων δυναμεων στην Πελοπόννησο την ειχε ο Ιμπραημ.

Αιγυπτιος, αλλα απο Ελληνίδα μητέρα.

Ειχε απαχθεί με το “παιδομάζωμα” και ειχε αναστραφεί ως μουσουλμάνος.

Ηταν γνωστός σε ολη την Ευρωπη για τις ακρότητές του και την μοχθηρία του.

Απο την αλλη, οι συμμαχικές δυνάμεις ειχαν στην ηγεσία τους τον Άγγλο ναυαρχο Edward Codrington.

Διπλα του ο Γάλλος De Rigny και ο ναύαρχος του Ρωσικού στόλου, Heyden.

Δικες τους διαταγές ηταν να επιβλέπουν την ανακωχή και να μην πάρουν το μέρος καμιάς πλευρας.

Θα κατέφευγαν σε στρατιωτική παρέμβαση, μονο σαν τελευταία επιλογή.

Να σημειωθεί εδώ, οτι ο Άγγλος ναύαρχος και επικεφαλής των συμμαχιών δυναμεων Codrington ηταν φιλέλληνας, και μαλιστα ειχε εγγραφεί στην ελληνικη επιτροπή υποστήριξης του αγωνα στο Λονδίνο.

Ηταν απο εκείνους τους φιλέλληνες της Ευρώπης, που πίστευε πως η ελληνικη ανεξαρτησία θα σήμαινε την αναβίωση της κλασσικής Ελλαδας και του αρχαίου ελληνικου πνεύματος. Φεύ..!

Αλλα αυτο ειναι μια αλλη -πονεμένη- ιστορια…

Ενώ λοιπον αρχικά ο Ιμπραημ δέχτηκε τους όρους -τους οποίους φυσικα η Ελληνικη πλευρά με ανακούφιση ειχε δεχτεί πρωτη- οι Τούρκοι τους παραβίασαν και ξεκίνησαν νεο γύρο επιθέσεων.

Στις 29 Αυγούστου, η Πύλη απέρριψε επίσημα την συνθήκη του Λονδίνου.

Οι καπνοί απο την πυρπόληση ελληνικών χωριών στην Πελοπόνησσο, λέγεται πως ηταν ορατοί απο την Αθήνα!

Ο πληθυσμός υπέφερε απο λιμό. Η ολική καταστροφη, ηταν προ των πυλών. Ελληνικη αντισταση πλεον, δεν υπηρχε.

Στις 13 Οκτωβριου, ο Codrington, μαζί με τους De Rigny και Heyden οδηγούν τον συμμαχικό στόλο στον κόλπο του Ναβαρίνο.

Απέναντι του, βρίσκει τον Τούρκο-Αιγυπτιακο στόλο που υπερτερεί συντριπτικά σε αριθμό πλοίων: 23 συμμαχικά, απεναντι σε 78 τουρκοαιγυπτιακα.

Ομως οι σύμμαχοι υπερτερούν σε στρατιωτική τεχνολογία, σε στρατηγική και σε ποιότητα των πληρωμάτων.

Ετσι, φτάνουμε στο μεσημέρι της 20ης Οκτωβρίου. Ακριβως 13:30, ξεκιναει η επιθεση.

Ο Οθωμανικος στόλος καταστράφηκε εντελώς.

Μολις αυτο εγινε γνωστο, καμπάνες ήχησαν σε ολη την Πελοπόννησο και στην υπόλοιπη κατεχόμενη Ελλαδα.

Ηταν η αρχή του τέλους της Οθωμανικής σκλαβιάς των 4 αιώνων.

Ο Σουλτάνος πάντως, αρνήθηκε να παραδοθεί.

Διέταξε τις δυνάμεις του να παραμείνουν στην Πελοπονησσο και τους 40.000 στρατιώτες του στην υπόλοιπη Ελλαδα. Ταυτόχρονα έκλεισε τα στενά του Βοσπόρου.

Ολα αυτα ομως ηταν οι τελευταίοι σπασμοι.

Το οριστικό τελος ηρθε με τον Ρώσο-τουρκικό πολεμο, εναν χρονο αργοτερα.

Η ουσια ειναι αυτη:  η ελληνικη επανάσταση, αυτή που άργησε 4 αιώνες και που στα πρώτα της βήματα αποκηρυχτηκε από την εκκλησία, σώθηκε απο την παρέμβαση των συμμαχικών δυναμεων.

Η Ελληνικη ανεξαρτησία, παρά τις ιστορίες ανθρώπινης υπέρβασης…αληθινου ηρωισμου και αίματος που εχυσαν οι Ελληνες, δεν κερδήθηκε ουτε στην Αγια Λαύρα ή στο Κουγκι…ουτε απο τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ουτε απο τον καλογερο Σαμουήλ.

Η Ελληνικη ανεξαρτησία κερδήθηκε απο τους “ξενους”, στο Ναβαρίνου. Αν δεν έσπευδαν εκεί να μας στηρίξουν, τίποτα δεν θα είχε κερδηθεί, το αίμα ηρωων θα είχε μάταια χυθεί και σήμερα θα ήμασταν άλλο.

Η αληθεια ειναι αυτη:  η γαλανόλευκη, εχει ποτιστεί και με αιμα “άλλων”.

Εκείνων απο αυτούς που “ζούσαν στα δεντρα και έτρωγαν βελανιδιά…” ή και κάποιων άλλων που νιώθαν Έλληνες, αλλά μιλούσαν βλαχικα ή αρβανιτικα (ή και τουρκικά ακόμα ) κι αυτό δεν τους εμπόδισε να προσφέρουν το αίμα τους και να γίνουν ήρωες της Ελλάδας γνωστοί, λιγότερο γνωστοί, ή αναπαυμενοι στην αφάνεια.

Η αληθεια ειναι αυτη: χρωστάμε (και) σε “αλλους”, την ελευθερια που σημερα απολαμβάνουμε.

Και η ντροπη ειναι αυτη: χρωστάμε στους “ξενους” το δικαίωμά μας και την ελευθερία μας, να τους βρίζουμε αισχρά σε κάθε ευκαιρία που θέλουμε να αποτινάξουμε την ευθύνη από πάνω μας και να φορτώνουμε διαχρονικά σε αυτούς καθε μας ανημποριά, καθε μας αποτυχία.

Χρειαζομαστε όσο τίποτα ίσως, μια Επανάσταση αλήθειας. Αλήθειας, παντού. Αλήθειας αφτιασίδωτης.

Και μοιάζει, να αργεί πολύ. Οχι τόσο γιατί δεν υπάρχουν πρόθυμοι να την ξεκινήσουν. Αλλά γιατί δεν υπάρχουν πρόθυμοι, να την ακούσουν.

Spyros Hatiras