Περίτας: Το σκυλί του Μεγάλου Αλεξάνδρου που τον συνόδευε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του εκστρατείας

Ο Περίτας ήταν το αγαπημένο σκυλί του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που τον συνόδευε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του εκστρατείας. Το όνομα Περίτας φαίνεται να προέρχεται από την μακεδονική λέξη για τον Ιανουάριο.
Έχει ακουστεί ότι το όνομα το έδωσε ο Αλέξανδρος από την λέξη περιττός = εξαιρετικός. Αλλά στα αρχαία κείμενα του Πλουτάρχου αναγράφεται με ένα ταφ. (Πλούταρχος, Βίοι παράλληλοι, Αλέξανδρος 61).
Λένε ότι ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος που θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων. Ο Περίτας ήταν αυτός που δάγκωσε έναν ελέφαντα στο πεδίο της μάχης,πολεμώντας εναντίον του Δαρείου Γ’ όταν ο Αλέξανδρος είχε βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση κάποια στιγμή στην μάχη.Εκεί ήταν που μάλλoν σκοτώθηκε και αυτό. Θεωρήται ένα από τα δέκα σκυλιά που άφησαν το αποτύπωμα τους στην ιστορία.
Η ράτσα είναι δύσκολο να εξακριβωθεί και παραμένει άγνωστη,πιθανότατα ήταν Μολοσσος Ηπείρου.Άλλοι θα πουν ότι ήταν λαγωνικό αλλά και μπουλντόγκ όπως έχει αναφερθεί επίσης.
1.Ιστορίες Για Τον Περίτα
Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ήταν ίσως ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου (ΒΔ Ελλάδα), οι οποίοι ενθουσιασμένοι από τον Αλέξανδρο, έδωσαν ένα σκυλί που είχε επιτεθεί και ξυλοκοπήθηκε τόσο με λιοντάρι αλλά και με έναν ελέφαντα.
Ένα παραμύθι λέει ότι όταν ο Αλέξανδρος ήταν παγιδευμένος πίσω από τις οχυρώσεις των Μαλλών,μαζί με τον Λεοννάτο,Πέυκεστα και τον Αβρέαο. Ο Λεοννάτος άκουσε Περίτα ουρλιαχτό από πίσω του. Ενώ εξακολουθούν να αγωνίζονται,φώναξε και ο Λεοννάτος Περίτα για να τρέξει στον Αλέξανδρο. Και ο Περίτας επιτέθηκε στους Μαλλούς.
Είχε μόλις τραυματίστεί ο Αλέξανδρος σοβαρά με βέλος. Αυτό επέτρεψε στους στρατιώτες να σώσουν τον Αλέξανδρο. Ο Περίτας εκεί επίσης τραυματίζεται από ένα ακόντιο , πεθαίνει στην αγκαλιά του αφεντικού του μετά.(Αυτή η ιστορία δεν μπορεί να ισχύει γιατί έτσι όπως ήταν το οχυρό των Μαλλών δεν μπορούσαν να μπούν οι άντρες του Αλεξάνδρου άρα λίγο δύσκολο να μπόρεσε να μπεί ο Περίτας, αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε).
Ο Αλέξανδρος τίμησε τον πιστό σκύλο του Περίτα δίνοντας το όνομά του σε μία πόλη.
2.Η Πόλη
Η Περίτα ήταν μια αρχαία ελληνική πόλη της Ινδίας. Αναφέρεται από τον Πλούταρχο στους Βίους παράλληλους στον Αλέξανδρο (Αλέξανδρος 61). Οι πληροφορίες για την ύπαρξη της πόλεως είναι αμυδρές, γιατί όπως ο ίδιος αναφέρει ότι το έμαθε από τον Σωτίωνα και αυτός από τον ρήτορα Ποτάμωνα τον Λέσβιο (75 π.Χ. -15 μ.Χ.) στο έργο του Για τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα.
Εν πάση περιπτώσει η πόλη ιδρύθηκε στην Πενταποταμία της βορειοδυτικής Ινδίας (σημ. Punjab) από τον Μέγαλο Αλέξανδρο (ίσως κοντά στην Βουκεφάλα και την Νίκαια). Άγνωστη η σημερινή της τοποθεσία..Και οι δύο πόλεις η Περίτα και η Βουκεφάλα ήταν λάφυρα του πολέμου για τον Αλέξανδρο, αφού νίκησε τον Βασιλιά Πώρο στην Μάχη του Υδάσπη για να τιμήσει τον σκύλο του Περίτα που τον είχε αναθρέψει και τον αγαπούσε πολύ όπως και το άλογο του.
3.Ποια ονόματα έδιναν στα σκυλιά τους οι αρχαίοι Έλληνες. Από τον «Άργο» του Οδυσσέα στην «Ορμή» του Ξενοφώντα…
Η Αταλάντη, η διάσημη κυνηγός της Ελληνικής μυθολογίας, ονόμασε το σκυλί της Αύρα. Ένα αρχαιοελληνικό βάζο του 560πχ απεικόνιζε την Αταλάντη με άλλους ήρωες και τα κυνηγόσκυλα τους να σκοτώνουν τον σπουδαίο κάπρο της Καλυδωνίας. Επτά ονόματα σκύλων αναγράφονται στο αγγείο (κάποια παραβιάζουν τον νόμο του Ξενοφώντα) ο Ορμητικός, ο Μεθέπων, ο Εγέρτης, ο Κόραξ, ο Μαρπσάς, ο Λάμπρος και ο Εύβολος. Άργος λεγόταν ο πιστός σκύλος του Οδυσσέα, που πριν πεθάνει αναγνώρισε τον κύριο του μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια….
Ο Ρωμαίος ποιητής Όβιδος (Ovid) δίνει τα ονόματα των 36 σκύλων του Ακταίωνα, του άτυχου κυνηγού της ελληνικής μυθολογίας που ξεσκίστηκε από την αγέλη του, ανάμεσα τους ήταν ο Τίγρης, η Λαίλαπα, ο Αίολος και ο Αρκάς. Ο Πόλουξ αναφέρει άλλα 15 ονόματα σε μία λίστα που βρέθηκε στην Κολουμέλλα. Η μεγαλύτερη όμως συντάχθηκε από τον λάτρη αυτών των ζώων Ξενοφώντα. Διάσημα ονόματα ήταν: ο Λευκός, ο Μελανός, ο Άνθος, η Θύελλα, ο Θηρευτής, ο Σκαφτιάς, ο Φύλαξ και διάφορα άλλα. Ο Μέγας Αλέξανδρος τίμησε τον πιστό του σκύλο τον Πέριτα ονομάζοντας μια πόλη στο όνομα του. Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς υπενθυμίζουν να επαινούν τους πιστούς τετράποδους συντρόφους τους. Ο Άρειος, ο ιστορικός της μακεδονικής εκστρατείας, αναφέρει:…
«ένας πρέπει να αγγίξει το κεφάλι του σκύλου του, να το χαϊδέψει τραβώντας απαλά τα αυτιά του και να πει το όνομα του ή μια-δυο ενθαρρυντικές εκφράσεις, όπως “μπράβο” και “καλό σκυλί”.
Ο Ξενοφώντας έγραψε για τα κυνηγόσκυλα τον 4o αιώνα π.Χ. και υποστήριξε πως τα καλύτερα ονόματα είναι μικρά, μία ή δύο συλλαβές, ώστε να προφέρονται εύκολα. Κανένα ελληνικό κυνηγόσκυλο δεν ονομαζόταν Θρασύβουλος ή Θουκυδίδης! Η σημασία του ονόματος ήταν πολύ σημαντική για την ψυχολογία αφεντικού-σκυλιού, ονόματα που εξέφραζαν ταχύτητα, κουράγιο, δύναμη, εμφάνιση και άλλες αξίες ήταν συχνά. Ο ίδιος ο Ξενοφών ονόμασε το αγαπημένο του σκυλί «Ορμή»….
4. Διατροφή σκύλων στην Αρχαία Ελλάδα
Τι έτρωγαν οι σκύλοι στην αρχαία Ελλάδα;Στην κλασσική αρχαιότητα το κυνήγι (λαγού, ελαφιού, αρκούδας, αγριογούρουνου) για τροφή και για διασκέδαση ήταν αρκετά διαδεδομένο, και όσοι κυνηγοί χρησιμοποιούσαν σκύλους για αυτό το σκοπό τους φρόντιζαν ιδιαίτερα.
Δύο εγχειρίδια κυνηγιού της αρχαίας Ελλάδας που σώζονται σήμερα είναι γραμμένα από δύο Έλληνες ιστορικούς, τον Ξενοφώντα και τον Αρριανό και έχουν αρκετές πληροφορίες και συμβουλές για την σωστή ανατροφή των κυνηγόσκυλων.
Αν, λοιπόν, ζούσατε στην Αθήνα την εποχή του Σωκράτη και ήσασταν ιδιοκτήτης ενός κυνηγόσκυλου από τη Λακωνία, σαν αυτά που απεικονίζονται σε Ελληνικά αγγεία, τι θα το ταΐζατε;
Τα συνηθισμένα κουτάβια τρέφονταν με κριθαρένιο ψωμί που είχε μαλακώσει μέσα σε αγελαδινό γάλα ή ορό γάλακτος. Τα κουτάβια, όμως, που ήταν πιο ιδιαίτερα έτρωγαν το ψωμί τους μαλακωμένο μέσα κατσικίσιο ή προβατίσιο γάλα. Συνήθως πρόσθεταν και λίγο από το αίμα του ζώου εκείνου που ήθελαν να εκπαιδεύσουν το κουτάβι να κυνηγήσει.
Στη διάρκεια του δείπνου, ο ιδιοκτήτης έκοβε μεγάλα κομμάτια από την ψίχα του ψωμιού για να σκουπίσει τα δάκτυλά του και μετά τα έδινε στο σκύλο του μαζί με κόκαλα και άλλα αποφάγια από τα πιάτα, ίσως μαζί και με ένα πιατάκι από ζωμό κρέατος.
Μετά από μία θυσία ή ένα τραπέζι, ετοίμαζαν μια ιδιαίτερη λιχουδιά: ένα κομμάτι από βοδινό συκώτι πασπαλισμένο με κριθάρι και ψημένο στα κάρβουνα.
Ήταν ακόμα φυσικό, ότι σαν δείγμα ευγνωμοσύνης μοιράζονταν μαζί με τους πιστούς τετράποδους φίλους κομμάτια από τα θηράματα, όπως κουνέλια, ελάφια ή αγριογούρουνα.
Ήταν αυτή η κατάλληλη διατροφή για έναν σκύλο;
Η άποψη ότι στην ημερήσια διατροφή του σκύλου πρέπει να συμπεριλαμβάνεται κόκκινο, ωμό κρέας είναι μία διαδεδομένη, αλλά λανθασμένη ιδέα.
Έξω στη φύση, οι σκύλοι κυνηγούν καρποφάγα και φυτοφάγα ζώα. Όταν τα σκοτώνουν, πρώτα τρώνε το στομάχι τους που είναι γεμάτο με χορτάρι (που έχει ήδη περάσει το πρώτο στάδιο της πέψης) και δημητριακά, μετά τα όργανά τους και τέλος προτιμούν να τραφούν με την σάρκα τους. Συχνά, ροκανίζουν τα οστά και έτσι ισορροπούν το γεύμα τους παίρνοντας τις βιταμίνες και τα άλατα που χρειάζονται.
Αν ο σκύλος υπέφερε από σκουλήκια στο έντερο, τότε του έδιναν να φάει τα μουστάκια από το στάρι.
Μία πιο αποτελεσματική θεραπεία ήταν η Αρτεμισία, γνωστό σαν το φυτό αψιθιά, ένα βότανο με την ιδιότητα να απομακρύνει τα σκουλήκια του εντέρου.
Το γεγονός ότι οι Ελληνικοί σκύλοι έχαιραν άκρας υγείας με το να διατρέφονται με σιτηρά και κρέας το επιβεβαιώνει και ο Αριστοτέλης, ο οποίος σημειώνει σε ένα από τα έργα του ότι τα Λακωνικά κυνηγόσκυλα ζούσαν έως 10 με 12 χρόνια, ενώ άλλες ράτσες έφθαναν έως και τα 14 με 15 χρόνια.
Σήμερα, ένα σκυλί περίπου 25 κιλών έχει το ίδιο προσδόκιμο ζωής.
Πηγές: pronews.gr, Νίκος Γιώτης- antikleidi.com &
nosparanomastis.blogspot.com