ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΠΙΣΤΟΣ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΖΕΙ, ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ…
ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΜΕΡΟΣ 1ο
Γράφει ο Άρης Στεφανίδης
Σεβασμιώτατοι,
Αρχικά ζητώ συγγνώμη, που τολμώ να σας γράψω, ενώ δέν είμαι ούτε άγιος, ούτε θεολόγος, ούτε ιερεύς ούτε μοναχός αλλά ο τελευταίος των
πιστών, αμαρτωλός, αμαρτωλότατος, αλλά μετέχω στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Ας έχω την ευλογία σας, όπως έχω του πνευματικού μου για να σας απευθύνω αυτή την επιστολή.
Eυρισκόμενος στην Παράκληση της Θεοτόκου (Ι.Ν.Παναγίας Ελευθερώτριας Κηφισιάς ~3 ή 4 Αυγ.2020) και ακούγοντας προσεκτικά το κήρυγμα του εκ υμών σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κηφισίας-Αμαουσίου-Ωρωπού κ.Κυρίλλου σας, με κατέλαβε μια θλίψη.
Είπα να το αφήσω πίσω μου. Αλλά ακούγοντας ακόμα πιο προσεκτικά σαν σε “βίντεο ρεπετισιόν” το νέο κήρυγμά του, πάλι σε Παράκληση της Θεοτόκου (Ι.Ν.Αγ.Νεκταρίου Κηφισιάς ~ 13 Αυγ.2020) συνειδητοποιώντας διάφορα ένας οίκτος αντικατέστησε τη θλίψη, Ίσως η παρουσία του Αγίου Νεκταρίου (που μου θύμισε πως τα σοφίσματα κατά της Πίστης αυτοαναιρούνται)… Μη μπορώντας να το ξεπεράσω αποφάσισα να σας γράψω.
Ήταν τεράστια έκπληξη αρχικά να ακούω επίσκοπον (αποστολικόν διάδοχον) από αρχιερατικού θρόνου με πετραχήλι να προβαίνει σε κρίσεις όπως “ανόητος”, “ανεύθυνος”, “εμπαθής”, “άσχετος” κλπ για άτομα, που του άσκησαν δημόσια κριτική και κάποια από αυτά επώνυμα (αφού είπε ότι τα γνωρίζει).
Αν πίστευε ότι τον ονείδισαν για την Πίστη του γιατί δεν αναπαύεται στο «μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Ματθ.5.11);
Η κριτική του όμως αφορούσε και ορθοδόξους επισκόπους (πέραν του ελλαδικού χώρου), που λένε τα ίδια, όπως και καταξιωμένοι θεολογικά ιερείς, που σεις διορίσατε σε αντιαιρετικές υπηρεσίες…
Θυμήθηκα τι διηγόταν ο μακαριστός γ.Εφραίμ Φιλοθεϊτης-Αριζονίτης για τον γέροντά του Όσιο Ιωσήφ Ησυχαστή : “Άλλοι απέξω μας δημιουργούσαν προβλήματα, συκοφαντούσαν τον Γέροντα, τον κατηγορούσαν, αλλά ο γ.Ιωσήφ έλεγε «αυτοί ας λένε, εμείς να μην πούμε»” και άμεσα τον Όσιο Εφραίμ Κατουνακιώτη, που έλεγε :
«Ο ιερέας πρέπει νὰ μιλάει πάντα με γλυκύτητα.
Να είναι προσεκτικός στα λεγόμενά του, γιατί του ιερέα πιάνονται και οι ευχές και οι κατάρες. Να μην καταράται, αλλά πάντα να εύχεται. Να μιλάει με καλοσύνη στους συνανθρώπους του.
Νὰ προσέχει ακόμη, όταν πρόκειται να λειτουργήσει. Να μην έχει το παραμικρό στην ψυχή του εναντίον κάποιου. Άν κάτι τον βαραίνει, πρέπει οπωσδήποτε να ζητήσει συγχώρηση.
Διαφορετικά δεν μπορεί να πιάσει τα Άγια», βασιζόμενος σε Έξοδ.19.22 «και οι ιερείς οι εγγίζοντες Κυρίω τω Θεώ αγιασθήτωσαν, μη ποτέ απαλλάξη απ’ αυτών Κύριος» (ακόμα και οι ιερείς που με πλησιάζουν, πρέπει να εξαγνιστούν για να μην οργιστώ εναντίον τους).
ΠΕΡΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
Ομολογώ ότι ήχησε άσχημα στα αυτιά μου το “εγώ τόσα χρόνια έχω στην εκκλησία”. Ποτέ δεν διάβασα Αποστόλους να μιλήσουν για τους εαυτούς τους.
