ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ…

ΤΩΡΑ ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΔΕΡΝΕΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης 

Από μικρός δεκάχρονος θυμάμαι τον πατέρα μου το 65, που συμμετέχοντας σε απεργία πείνας κλεισμένος με όλους τους συναδέλφους του μέσα στο εργοστάσιο υφαντουργίας Υφανέτ απαιτώντας τα δεδουλευμένα, να ανεβαίνει εσωτερικά στην τσιμινιέρα, μαζί με συνάδελφό του και να υψώνει την τεράστια μαύρη σημαία της διαμαρτυρίας.

Τραγική μνήμη, ο συνάδελφός του έπεσε και σκοτώθηκε από τα εσωτερικά μεταλλικά σκαλιά αναρρίχησης, λίγα μέτρα μέτρα πρίν φτάσει στο έδαφος στο κατέβασμα μετά το εγχείρημα.

Ο πατέρας συνέχισε την απεργία πείνας μαζί με τους άλλους .

Εγώ μαζί με τον δωδεκάχρονο αδελφό μου ,όπως και πολλά άλλα παιδιά των απεργών,με πολλές προφυλάξεις μπαίναμε από το ρέμα  που εφάπτεται στο εργοστάσιο και σκαρφαλώναμε στον τείχο της περίφραξης για να του πάμε ένα δισάκι με φαγητό.

Υπήρχαν αστυνομικές περίπολοι και έτσι κόβαμε τσίλιες πριν σαλτάρουμε στον τοίχο.

Σε μία τέτοια τσίλια που κρατούσα εγώ βλέποντας τον αδελφό μου να σκαρφαλώνει, δεν αντιλήφθηκα έναν αστυνομικό που βγήκε από τα δέντρα και με έπιασε από το χέρι ζητώντας να του πω ποιος σκαρφάλωνε.

Όσο δεν απαντούσα, μου κρατούσε το χέρι και άρχισε να μου τραβάει το αυτί και μετά να μου ρίχνει μερικές σφαλιάρες.

Έκλαιγα για να μή μιλήσω επί όση ώρα με κρατούσε, ώσπου αυτός βλέποντας ότι δεν βγάζει άκρη, ταράχθηκε όταν είδε τον μισό

καρπό μαζί με την παλάμη μου μελανιασμένα κάτω από το σημείο που με άρπαξε και με άφησε με μια τελευταία φάπα.

Πέρασαν τα χρόνια και ακόμη το θυμάμαι, όπως θυμάμαι το κυνηγητό του πατέρα μου που συνεχίστηκε με πρόστιμα και προσαγωγές για διάφορες αιτίες και παραβάσεις στο μικρό μαγαζάκι λευκοσιδηρουργίας και υδραυλικών που άνοιξε για βιοπορισμό, με ένα τελευταίο πρόστιμο τόσο σκληρό ,το 72 ,που τον αρρώστησε με εγκεφαλικό στα 52 του και βγήκε από το παιχνίδι.

Δεν χρειάζεται να αναφέρω άλλα από τα γεγονότα που προηγήθησαν, αρκεί το ένα για κατανόηση.

Πέρασαν πολλά χρόνια και κάποια στιγμή, περπατούσα την προηγούμενη μέρα πριν από το συλλαλητήριο για την Μακεδονία στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μαζί με τον γιο μου με φόρμες εργασίας και φορτωμένοι με εργαλειοθήκες στο κέντρο κοντά στην Καμάρα, πηγαίνοντας στη δουλειά μας.

Ένας νεαρός ρώτησε τον γιο μου αν θα πάει στο συλλαλητήριο για να μάθει και αυτός πως θα πάει  στην παραλία γιατί είχε έρθει από την επαρχία και δεν γνώριζε.

Αυτός άρχισε να του εξηγεί και εκείνος του είπε ότι θα πάει και ο ίδιος αλλά από την απέναντι πλευρά και πριν προλάβει ο γιος να αντιδράσει του ρίχνει μια μπουνιά λέγοντας φασίστες εθνίκια θα πεθάνετε.