Το Μητσοτακικό καθεστώς υποχωρεί ατάκτως σε όλα τα μέτωπα
globinfo freexchange
Ήδη από τον Φεβρουάριο είχαμε επισημάνει ότι το προσφυγικό ζήτημα ήταν αυτό που κυρίως επίσπευσε την αποκάλυψη της απόλυτης ένδειας του Μητσοτακικού καθεστώτος και την πλήρη ανικανότητά του να χειριστεί σχεδόν οποιοδήποτε πρόβλημα.
Δυστυχώς, το χάος που επικρατεί στη Λέσβο μετά την καταστροφή στη Μόρια, επιβεβαίωσε πλήρως και πάλι αυτό το πλέον δεδομένο.
Όσον αφορά τα εθνικά, σοκ θα πρέπει να προκάλεσε στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της πατριωτικής δεξιάς η αποκάλυψη ότι ο Μητσοτάκης, μέσα από δικό του άρθρο, έκανε λόγο ακόμα και για «έγγραφη συμφωνία» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Και όλα αυτά, παρά τις πομπώδεις διακηρύξεις στελεχών του καθεστώτος ότι δεν πρόκειται να γίνει διάλογος αν ο Ερντογάν δεν εγκαταλείψει τις εμπρηστικές ενέργειες και τη ρητορική των απειλών.
Όπως φαίνεται, δυστυχώς είχαμε και σε αυτό δίκιο, καθώς ήδη από τον περσινό Ιούλιο γράφαμε ότι οι “σταχτοπούτες” της δεξιάς μεταμορφώθηκαν, εν μια νυκτί, από υπερασπιστές των πατριωτικών ιδανικών σε ορθολογιστές της νέας τάξης. Και έφτυσαν στα μούτρα το πατριωτικά ευαίσθητο πόπολο που αποδέχθηκε ακόμα και να επιτρέψει στο νεοφιλελεύθερο “οδοστρωτήρα” να ισοπεδώσει τα πάντα, με αντάλλαγμα να αφήσει όρθια τα “υψηλά ιδανικά”. Απ’ότι φαίνεται, θα τα ισοπεδώσει και αυτά.
Για όσους θέλουν να καταλάβουν, ήταν κάτι αναμενόμενο. Διότι το Μητσοτακικό καθεστώς που πήρε την εξουσία αποκλειστικά και μόνο με τη βοήθεια μιας εξαιρετικά επιθετικής επικοινωνιακής εκστρατείας στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα η μιντιακή χούντα που το στηρίζει, δεν υπήρχε περίπτωση να μην υποχωρήσει τελικά ατάκτως μπροστά στα μεγάλα προβλήματα.
Πόσο δε μάλλον όταν αυτό το φοβικό καθεστώς είναι πλήρως εξαρτημένο από το εγχώριο παρασιτικό κεφάλαιο και πλήρως υποτελές κυρίως σε Ουάσιγκτον και Βερολίνο.
Όλα δείχνουν ότι η συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε Αιγαίο και Κύπρο είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Ιδιαίτερα μετά τις δηλώσεις κατευνασμού του Μακρόν από την Κορσική, που μίλησε για “διάλογο”.
Όπως εξηγήσαμε σε προηγούμενο άρθρο, αυτό που πραγματικά “καίει” πρωτίστως τους Γάλλους αποικιοκράτες, είναι να εξασφαλίσουν το μεγαλύτερο μερίδιο στα πλούσια κοιτάσματα της Λιβύης. Οι πρόσφατες δηλώσεις Μακρόν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ένα άνοιγμα προς την Τουρκία προκειμένου να περιορίσει τις επιδιώξεις της για ένα σημαντικό μερίδιο από το Λιβυκό “θήραμα” με αντάλλαγμα βέβαια τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε Ανατολική Μεσόγειο.
Μπροστά σε όλο αυτό το παζάρι, το Μητσοτακικό καθεστώς είναι φανερό ότι δεν παίζει καν το ρόλο του κομπάρσου, πέρα από τις τυπικές επιχειρήσεις προπαγάνδας της εγχώριας μιντιακής χούντας, που προσπαθούν να προβάλλουν την εικόνα μιας κυβέρνησης η οποία δήθεν διαπραγματεύεται με κόκκινες γραμμές.
Αυτό όμως που ίσως έχει περισσότερο ενδιαφέρον, είναι ότι ένα πατριωτικά ευαίσθητο ακροατήριο που πίστεψε στις πατριωτικές κορώνες των σαλτιμπάγκων της Μητσοτακικής δεξιάς, ανακαλύπτει τώρα την απάτη πίσω από αυτές τις κορώνες. Και το ακόμα πιο κωμικοτραγικό, είναι ότι εξανίσταται με την άτακτη υποχώρηση του καθεστώτος σε ότι αφορά τα εθνικά, χωρίς όμως να ξέρει “που παν τα τέσσερα” όσον αφορά το πολυσύνθετο γεωπολιτικό παιχνίδι, όπως έχουμε ήδη επισημάνει.
Ο μέσος Έλλην φιλόπατρις νοικοκυραίος που ψήφισε ως επί το πλείστον δεξιά για να τιμωρήσει και τον “προδότη” Τσίπρα, εξοργίζεται με την ιδέα ότι ο Σουλτάνος θα βάλει χέρι στα κοιτάσματα που “μας ανήκουν” πιστεύοντας ότι αυτά θα σώσουν οικονομικά την Ελλάδα. Ακόμη και ότι θα μοιράζεται μέρος των κερδών από τα πετρέλαια στο λαό με διάφορους τρόπους, όπως γίνεται π.χ. με το ισχυρό κοινωνικό κράτος της Νορβηγίας. Δεν κατάλαβε ακόμα ότι αυτά δεν ισχύουν σε μπανανίες και αποικίες χρέους όπως η Ελλάδα, η οποία μάλιστα κατάντησε σ’αυτό το χάλι εξαιτίας εν μέρει του κόμματος που ψήφισαν.
Δεν κατάλαβε επίσης ότι η κυβέρνηση που ψήφισε είναι ακραία νεοφιλελεύθερη, που σημαίνει ότι έχει ως αποστολή να διαλύσει το κοινωνικό κράτος και να προωθήσει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Με λίγα λόγια, όπως και να το δούμε, τα όποια πιθανά κέρδη από τα πετρέλαια δεν πρόκειται να φτάσουν ποτέ στο μέσο Έλληνα, με κανένα τρόπο.
Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι η εξόρυξη πετρελαίου στην κλειστή θάλασσα του Αιγαίου να αποβεί εξαιρετικά ζημιογόνα έως και καταστροφική τόσο για νευραλγικούς κλάδους όπως ο τουρισμός και η αλιεία, όσο και για το φυσικό περιβάλλον, μέσω ενός πιθανού μεγάλου ατυχήματος κατά τη διάρκεια των εξορύξεων. Όπως, για παράδειγμα, η μεγάλη καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού, ανοιχτά των ακτών της Λουιζιάνα, πριν από δέκα χρόνια, μετά από επιχείρηση άντλησης πετρελαίου από την BP.
Η τραγικότητα της όλης κατάστασης τελικά έγκειται στο γεγονός ότι ο μέσος Έλλην πατριώτης εξανίσταται χωρίς λόγο, αφού ούτε η κυβέρνηση έχει κάποιο διαπραγματευτικό σχέδιο, ούτε ο ίδιος θα έχει κάποιο άμεσο ή έμμεσο όφελος από τα πετρέλαια του Αιγαίου.
Άρα, τελικά, η “συνεκμετάλλευση” δεν είναι το πρόβλημα στην όλη υπόθεση. Αφού η Ελλάδα σύρθηκε στην επικίνδυνη υπόθεση άντλησης των κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου από τα μεγάλα συμφέροντα, θα έπρεπε τουλάχιστον να επιβάλλει κάποιους ελάχιστους, αδιαπραγμάτευτους όρους. Και πρώτος, βασικός και αδιαπραγμάτευτος όρος, σε συνεργασία με την Κυπριακή Δημοκρατία, θα έπρεπε να είναι η άμεση και πλήρης αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από το Κυπριακό έδαφος.
Στο κάτω-κάτω, θα ήταν αδιανόητη η συνεκμετάλλευση των Κυπριακών οικοπέδων με την Τουρκία υπό τις παρούσες συνθήκες, από τη στιγμή μάλιστα που η Κύπρος αποτελεί πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από τη στιγμή που δεν έχει αναγνωριστεί από καμία χώρα, πλην της Τουρκίας, το παράνομο καθεστώς στη βόρεια Κύπρο.
Δυστυχώς όμως, έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση έρμαιο των διαφόρων συμφερόντων, η οποία δεν έχει κανένα σχεδιασμό και καμία διάθεση να απαιτήσει στοιχειώδη ανταλλάγματα από τους Δυτικούς “συμμάχους” στο επικίνδυνο γεωπολιτικό παιχνίδι της Ανατολικής Μεσογείου. Και για να καλύψει την απόλυτη αδυναμία της να επιβάλλει κόκκινες γραμμές, επιστρατεύει την ακροδεξιά της πτέρυγα και έναν οργανωμένο στρατό διαδικτυακών τρολ, που μαζί με τη μιντιακή χούντα πουλάνε αφηγήματα δήθεν πατριωτικής αντίστασης και σκληρής διαπραγμάτευσης.
Το φοβικό Μητσοτακικό καθεστώς επιχειρεί με κάθε τρόπο να κρατήσει την εξουσία, όπως ακριβώς την πήρε: με μπόλικη προπαγάνδα και επικοινωνιακά τρικ. Μόνο που το λογαριασμό θα τον πληρώσει στο τέλος πάλι ο παραπλανημένος λαός.
