ΤΟΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΝΕΑΡΟ…;;; ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΜΙΤΑΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ….
Hταν από αυτούς τους Ελδυκάριους που απολύονταν και επέστρεψαν στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ το χάραμα στις 21/7 μέσω Πάφου-Τρόοδος-Γερόλακκος.
Από ότι ξέρω δεν έχει κανένα ζώντα συγγενή να τον μνημονεύει
Θα τον μνημονεύω λοιπόν εσαεί εγώ…
Η ιστορία του Στρατιώτη Σιμίτα Δημητρίου του Λόχου Διοικήσεως της ΕΛΔΥΚ είναι από αυτές που μπορείς να διηγείσαι στα παιδιά σου… στα εγγόνια σου…
Ο Σιμίτας επέστρεφε στην Ελλάδα με τους υπόλοιπους απολυόμενους της ΕΛΔΥΚ όταν γενομένης της αποβατικής επιχείρησης των Τούρκων επέστρεψαν το πρωϊ της 21 Ιουλίου στο Στρατόπεδο του Ελληνικού Συντάγματος. Ήταν μέχρι πριν να φύγει ο Καψιμιτζής της Μονάδας. Κατά τον Αττίλα ΙΙ και την έναρξη της επίθεσης στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ των Τούρκων με σκοπό την γρήγορη κατάληψή του ώστε να προωθηθούν μέσω των κυρίων οδών Γρίβα, Μάτση, Δημοκρατίας και Αυξεντίου προς το κέντρο τη Κυπριακής πρωτεύουσας, ο Σιμίτας πολέμησε με τον Λόχο του (Λ/Δκσεως) στο Ύψωμα Β’, στο μαλακό υπογάστριο της όλης παρατάξεως εκεί όπου η ανοησία του Διοικητού της ΕΛΔΥΚ τοποθέτησε όλες τις μη μάχιμες ειδικότητες: οπλουργούς, τεχνικούς, οδηγούς, μουσικούς, μαγείρους, γραφείς κλπ
Σε μια επίθεση (γιουρούσι) των Τούρκων από το εγκαταλελειμμένο λόγω πίεσης που είχε δεχθεί τμήμα του 212 ΤΠ, Στρατόπεδο του 11ου ΤΣ, εμφανίσθηκαν νά ἐπιτίθενται κατά τοῦ ἀριστεροῦ τοῦ Λ/Δκσεως περί τούς 150-200 Τούρκους Πεζοναῦτες. Ήταν ξεκάθαρο ότι τέτοια επίθεση δεν ήταν αναμενόμενη.
Ξαφνικά κινδύνευε ἡ γραμμή ἀμύνης τοῦ Λ/Δκσεως, διότι οἱ Τοῦρκοι δέν ἐπιτίθεντο ἐκεῖ κατά μέτωπον ἀλλά στό πλευρό τῆς παράταξης, οἱ ἄνδρες τῆς ὁποίας ἤδη ἀντιμετώπιζαν τούς πολυάριθμους Τούρκους πού ἐπιτίθεντο κατά μέτωπον.
Τότε ἔγινε κάτι ἀδιανόητο. Δυό ὁπλῖτες γυμνοί ἀπό τήν μέση καί πάνω, βγῆκαν ἀπό τά ὀρύγματά τους καί κρατώντας ὁ καθένας τους στά χέρια ὄρθιος ἕνα browning 0.30” μέ τίς ταινίες μέ τίς σφαῖρες νά κρέμονται ἀπό τά πολυβόλα τους, ἄρχισαν νά πυροβολοῦν καί οἱ δυό κατά τῶν Τούρκων Πεζοναυτῶν, μέ ψυχραιμία ἀλλά καί ἐνθουσιασμό. Ο ένας ήταν ο Σιμίτας και ο άλλος ο φίλος του ο Βαρελτζής. Πυροβολούσαν και μετρούσαν: «ενας, δύο τρεις, τέσσερις…» έλεγε ο Σιμίτας, «ενας, δύο, τρεις…» ελεγε ο Βαρελτζής. Καί σάν ἀπό θαῦμα οἱ Τοῦρκοι ὄχι μόνο σταμάτησαν τήν ἐπίθεσή τους χάνοντας πολλούς ἄνδρες, ἀλλά ἄρχισαν νά ὑποχωροῦν ἄτακτα πρός τά πίσω, παρασύροντας στήν ὑποχώρησή τους καί τό ἕνα ἅρμα πού τούς ὑποστήριζε. Δυστυχῶς κατά τήν ὑποχώρησή του αὐτό τό ἅρμα ἐκτέλεσε βολή μέ τό πυροβόλο τῶν 0.50” πού ἔκοψε κυριολεκτικά στήν μεση τόν Σιμίτα. Αργότερα ο Βαρελτζής εξηγούσε κλαίγοντας για τον χαμό του φίλου του, ότι το μέτρημα αφορούσε το πόσους Τούρκους σκότωνε ο καθένας μιάς και είχαν βάλει στοίχημα. Όποιος σκότωνε τους λιγώτερους και έχανε το στοίχημα θα φρόντιζε να βρεί καφέ και να κάνει φραπέδες και για τους δύο…
Το έπαθλο ήταν οι φραπέδες…!!!
ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΛΔΥΚαριοι του ’74
ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΑΝ….
Κώστας Δ Μαυροσκούφης
