Ωραία Ελένη, η μάγισσα-θεουργός, η μητέρα, η γυναίκα σύμβολο.

 Γράφει η Μarkesina-Αριστονίκη Δημητριάδη (Φιλόλογος-Ιστορικός).  

Ήταν αθώα ή ένοχη, η Ελένη; Πήγε με την θέλησή της ή όχι στην Τροία;  Ήταν η αιτία-αφορμή του μεγαλύτερου πολέμου της αρχαιότητας ; Υπήρξε τρόπαιο για τον Πάρι; Τι ήταν ο Πάρης, ο Μενέλαος, ο Αγαμέμνονας  για την Ελένη; Ποιός ήταν ο μεγάλος νικητής του Τρωικού πολέμου ;

Η περίφημη για την ομορφιά της Ελένη, έχει εμπνεύσει ανά τους αιώνες, τους ανθρώπους των Τεχνών και των Γραμμάτων. Η παρουσία της στην αρχαία Ελληνική παιδεία, είναι εμβληματική, στην Ιλιάδα του Ομήρου, καθώς επίσης και στην λυρική-χορική ποίηση, στο  Αττικό δράμα, στην ρητορική και στην ιστορία.

Η Ελένη του Ομήρου, αποτελεί έν αμφιλεγόμενο πρόσωπο της ελληνικής ιστορίας, είναι ένα διλημματικό πρόσωπο

Ποια ήταν τελικά η Ελένη; Πόσοι και ποιοι την χρησιμοποίησαν, και γιατί;

Ήταν κόρη του Δία και της Λήδας, ή του Τυνδάρεως, βασιλιά της Σπάρτης και της Λήδας.

Την διεκδίκησαν πολλοί την Ελένη.

Την έκλεψαν και την έβαλαν κλήρο. Την σεβάστηκαν; Εκείνη επέλεξε; Ποιον; Πώς και γιατί;

Τι σχέση έχει το κτήνος που φωλιάζει στις ψυχές των ανδρών, με την Ελένη;

Σε κάθε περίπτωση, η Ομηρική Ελένη, η σύζυγος του Μενελάου, του βασιλιά της Σπάρτης, δημιούργησε, τον Τρωικό Πόλεμο, τον μακροβιότερο πόλεμο όλης της αρχαιότητας μετά την “αρπαγή” της, από τον  Πάρη, τον γιο του Πριάμου, βασιλιά της Τροίας, που την πήγε στην πατρίδα του. 

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα, τον 8ο αιώνα  π.Χ,  ανέδειξε την Ελένη, με την πολιορκίας της  Τροίας, αφήνοντας  στην ανθρωπότητα, και στους θνητούς, την τελική κρίση για την αθωότητα ή την ενοχή, της γυναίκας-θρύλου, που για άλλους υπήρξε θύμα, και για άλλους, θύτης του πολέμου.

Η Ωραία Ελένη, το απόλυτο-διαχρονικό γυναικείο σύμβολο.

Αρκετοί γάμοι, παιδιά, όργια, δύο πόλεμοι και μια ενδιαφέρουσα ερωτική ζωή. Η πανέμορφη κόρη του Δία και της Λήδας, από μικρή προκαλούσε φοβερές αναστατώσεις.

Η Ελένη ήταν η κόρη του Δία και της Λήδας, όταν ήταν ακόμη παιδί, την έκλεψε ο πρώτος της εξάδελφος, ο Εναρφόρος. Στην συνέχεια την έκλεψε ο Θησέας μαζί με τον Πειρίθη. Έβαλαν λοιπόν σε κλήρο την Ελένη, την κέρδισε ο Θησέας, και την πήγε στη μητέρα του την Αίθρα. Όμως Τα αδέλφια της πήγαν με ισχυρό στρατό, στην Αττική ξεκίνησαν έναν αιματηρό πόλεμο, κατέστρεψαν την Αττική, και πήραν πίσω την αδελφή τους, την Ελένη. Επίσης πήραν και για σκλάβα της Ελένης, την μητέρα του Θησέα.

Ο πατέρας της Ελένης, από φόβο μην του κλέψουν ξανά την κόρη, αποφάσισε να την παντρέψει. Για αυτό κατέφθασαν στο παλάτι, όλοι οι Αχαιοί πρίγκιπες, ως υποψήφιοι γαμπροί, εκτός από τον Αχιλλέα που μαθήτευε στον Χείρωνα. Ο Οδυσσέας πρότεινε να διαλέξει μόνη της η Ελένη, τον άνδρα της, και οι υπόλοιποι να δώσουν όρκο, ότι αν ποτέ κάποιος βρεθεί να πάρει την Ελένη από τον άντρα της, όλοι μαζί να ξεπλύνουν την προσβολή. Η Ελένη επέλεξε με βάση την δεύτερη κλασική γυναικεία επιλογή, καθώς διάλεξε τον Μενέλαο. Ο Μενέλαος ήταν ψηλός, δυνατός, με δύο εξαιρετικά πλεονεκτήματα. Ήταν ο πιο πλούσιος, και ο πιο αφελής, για αυτό θα μπορούσε να τον εξουσιάζει. Δέκα χρόνια κράτησε ο ευτυχισμένος γάμος, από τον οποίο απέκτησαν μια κόρη, την όμορφη Ερμιόνη. Σε κάποια χρονική στιγμή φτάνει στην Σπάρτη, ο πρίγκηπας από το Ίλιον. Ο Πάρις, ήταν γιος του βασιλιά της Τροίας, και πήγε στην Σπάρτη να πάρει το δώρο-έπαθλο, που του είχε υποσχεθεί η θεά Αφροδίτη. Κάποια άλλη εκδοχή αναφέρει πως ήρθε να ανταποδώσει την επίσκεψη που του είχε κάνει ο Μενέλαος. Ο Πάρις, αν και ήταν παντρεμένος με τη νύμφη Οινώνη, και είχαν έναν γιο, εγκατέλειψε την οικογένεια του, για την Ελένη. Ο Μενέλαος τον υποδέχθηκε με βασιλικές τιμές. Λίγες μέρες αργότερα άφησε εντολή στην Ελένη, να φροντίζει τον καλεσμένο τους, γιατί ο ίδιος έπρεπε να πάει στην Κρήτη για να παραστεί στην κηδεία του παππού του. Η Ελένη με τον Πάρι, έφυγαν νύχτα με τους θησαυρούς του Μενελάου και τις δούλες της Ελένης για την Τροία. Είναι δύσκολο ειπωθεί, ότι ο Πάρις την έκλεψε.

Κατά

Η Ελένη δεν θέλει να νικήσουν οι Αχαιοί, και ήταν η πρώτη, που αντιλαμβάνεται την θανάσιμη παγίδα του Δούρειου Ίππου, η μόνη που γνωρίζει, ποιοι είναι κρυμμένοι μέσα, στο ξύλινο άλογο. Την νύχτα τρέχει ολομόναχη μπροστά στο παράξενο αφιέρωμα και καλεί έναν- έναν τους αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα, για να τους αποκαλύψει. Αυτή είναι η μόνη σοβαρή μαρτυρία για την αινιγματική προσωπικότητα της Ελένης και για την αινιγματική φυγή της. Η Ελένη μετά από 10 χρόνια ακόμη ξέρει καλά, τις αντιδράσεις των συμπατριωτών της, τις ήξερε, όταν έφευγε, και γνωρίζει τώρα ποιοι κρύβονται μέσα στον Δούρειο Ίππο. Η Ελένη έπαιξε ένα σατανικό- πολιτικό παιχνίδι, που εκείνη ήταν ικανή να παίξει. Στο τέλος του πολέμου η μάγισσα-διπλωμάτισσα Ελένη, είναι η νικήτρια, και παράλληλα, παίρνει το πιο υποταχτικό ύφος, που ταιριάζει σε μία άπιστη σύζυγο, λέγοντας στον Μενέλαο, ότι «ήταν δύσκολο να αντισταθεί στην θέληση των θεών», καθώς η Αφροδίτη την “έσπρωξε” στην αγκαλιά του Πάρι. Η καλλονή αυτή των Ηρωικών Χρόνων, που ενέπνευσε όλους τους ποιητές, και τραγωδούς της ανθρωπότητας, αυτή η θεοποιημένη γυναίκα, έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να ασχολούνται όλοι μόνον με την ερωτική της φύση.  Η Ελένη, ήταν μια από τις πολύ γνωστές μάγισσες-φαρμακεύτριες, των αρχαίων χρόνων, καθώς έριχνε μαγικά φίλτρα, στα κρασιά των ξετρελαμένων από πάθος για εκείνη, εραστών της, πριν από τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια με ανελέητους σοδομισμούς, καταπόσεις, και πολλούς ερωτικούς συντρόφους. Ενδεικτικά αναφέρω ότι για να τιμήσουν τους μεγάλους αυτούς δαίμονες, πίεζαν την φλέβα του μορίου, μείωναν την ροή,  για να εξέρχονται περισσότερα χοντρά κομμάτια έρωτα από το πέος.  Οι μεγάλες μάγισσες τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν την σεξουαλική μαύρη μαγεία και συμμετείχαν  με πάθος, σε όλα τα σεξουαλικά όργια, με μοναδικό σκοπό να αποκτήσουν μεγάλη
δύναμη και εξουσία, από τους Αιγύπτιους και τους Φρυγικούς δαίμονες.

Η Ωραία Ελένη έχοντας πλήρη συναίσθηση της υψηλής καταγωγής της, σαν γνήσια απόγονος των Ηρακλειδών, ήταν σε θέση, να αψηφά τους νόμους της ανδροκατούμενης αρχαίας Ελλάδος, χωρίς συνέπειες για την ίδια, και παράλληλα, να προκαλεί καταστροφές στους άλλους. Ποιός θα τολμούσε να πειράξει μία απόγονο των Ηρακλειδών; Κανείς! Η μεγάλη Μάγισσα, διάλεξε για σύζυγο τον ήσυχο Μενέλαο, που τον είχε του χεριού της, και όχι τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Η Ελένη και η Κλυταιμνήστρα, βάση  γυναικείου σχεδίου, παντρεύονται συζύγους, από τον αντίπαλο και αιμοδιψή οίκο των Ατρειδών. Οι Ατρείδες είχαν ανατρέψει τους συγγενείς, των δύο γυναικών, τους Ηρακλείδες, εκδιώκοντας τους μακρυά. Έπαιξε, ένα σατανικό-πολιτικό γυναικείο παιχνίδι, σε βάρος του συζύγου της, και του οίκου των Ατρειδών, παρασύροντας τους Αχαιούς, σεέναν πολέμο και μια μεγάλη εθνική περιπέτεια, που τελικά ανέτρεψε-διέλυσε τους Ατρείδες, καθώς λίγο αργότερα από την πτώση της Τροίας, και μετά τον θάνατο της Ελένης, που λατρευόταν ως θεά, έχουμε την επάνοδο των Ηρακλειδών, που δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο πέρασμά τους, καίγοντας και ξεθεμελιώνοντας τα πλούσια Ατρειδικά παλάτια. Τόσο η Κλυταιμνήστρα όσο και Ελένη, με την αριστοκρατική καταγωγή και τον απέραντο πλούτο, περιφρονούν τους παρακατιανούς συζύγους τους.

Ποιος ήταν ο πραγματικός έρωτας της Ελένης ;

Aρχικά η Ελένη, ερωτεύεται τον Πάρι.

Εν τούτοις, εν συνεχεία τον απεχθάνεται. Είναι όμως φανερό, ότι περιφρονεί τον Πάρι, γιατί συχνά τον βρίζει ως δειλό, και εύχεται τον θάνατό του λέγοντάς του: «Μακάρι να σε είχε σκοτώσει ο άνδρας, που πρώτο μου ήταν ταίρι». Ο μόνος άνδρας, που την εντυπωσίασε βαθιά και την ξετρέλανε, ήταν ο Έκτορας. Ο ατρόμητος-ηγεμόνας,  το πρότυπο του πραγματικού ηγέτη, το αρσενικό, με την ατσάλινη θέληση, και την μαχητική καρδιά, σύμβολο της αρρενωπότητας, της γοητείας, του θάρρους και της ανδρείας.

Η λάγνα Ωραία Ελένη, συχνά εκλιπαρεί τον Έκτορα, να πάει να καθίσει κοντά της, αλλά εκείνος πάντα αρνείται. Όταν ο Έκτορας σκοτώνεται, εκείνη τον θρηνεί σπαρακτικά, αποκαλώντας τον: «Έκτορα, της καρδιάς μου αγαπημένε», κάτι που ουδέποτε είπε για τον Πάρη η τον Μενέλαο. Δυστυχώς από τους Έλληνες του μεσαίωνα, τους πραγματικούς άνδρες, φτάσαμε την σημερινή εποχή, στα θηλυκοποιημένα ανδράποδα. 

Κάθε γυναίκα την σημερινή εποχή είναι μια εν δυνάμει ωραία Ελένη. Κάθε γυναίκα είναι μια μάγισσα, μια γόησσα, ένα ερωτικό ηφαίστειο, με ισχυρή αυτοπεποίθεση, και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Οι εποχές της γυναικείας καταπίεσης, και της εκμεταλεύσεως, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι Εποχές έχουν αλλάξει, και ως φύλο είμαστε πλέον κυρίαρχες, στον σύγχρονο κόσμο.  Κανένας δεν μπορεί να ανατρέψει τα νέα δεδομένα.

Την επέλαση της νέας μητριαρχίας ως κοινωνική πραγματικότητα, την αναγνωρίζουν πλέον και οι θηλυκοποιημένοι σύγχρονοι άνδρες. Την ανωτερότητα μας ως φύλο, ήρθε να τεκμηριώσει μεταξύ άλλων και το βιβλίο “Women Αfter Αll – Sex, Evolution, and the End of Male Supremacy” (εκδόσεις Norton) του Αμερικανού Μέλβιν Κόνερ, καθηγητή Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Εμορι στην Ατλάντα των ΗΠΑ. Εκεί αναφέρει ότι η «Wall Street Journal», είναι η πρώτη που συνδυάζει ταυτόχρονα την φεμινιστική θεωρία και τα δικαιώματα των γυναικών με την εξελικτική βιολογία. Ο Κόνερ δεν αρκείται στο να μιλήσει με βιολογικούς όρους για την κατάρρευση της αρρενωπότητας, όπως έκανε προ ετών ο βρετανός γενετιστής Στιβ Τζόουνς, διαβόητος για την περισυλλογή ατράνταχτων βιολογικών αποδείξεων για την ελεύθερη πτώση του ανδρικού χρωμοσώματος Υ. Ο Αμερικανός ανθρωπολόγος αντιθέτως, απέδειξε ότι οι γυναίκες είμαστε ανώτερες από τους άνδρες σε όλα σχεδόν τα καίρια πεδία, αλλά ότι αυτή η ανωτερότητα γίνεται επιτέλους αντιληπτή στις σύγχρονες κοινωνίες.

Για να στηρίξει την επιχειρηματολογία του ο Κόνερ μετέρχεται επιστημονικά μέσα, από την εξελικτική βιολογία, την ηθολογία, τη νευροβιολογία και την εμβρυολογία, μέχρι την ανθρωπολογία και την ιστορία, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι εκτενείς αναφορές στον ρόλο μας στην οικονομία και την πολιτική. Στο «Women Αfter Αll» άρχει, μεταξύ άλλων, η υπενθύμιση ότι οι άνδρες είναι οι βασικοί υπαίτιοι για τους πολέμους, την κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών και τη σεξουαλική παραβατικότητα παγκοσμίως. Επίσης, γίνεται σαφές ότι η ζωή στον πλανήτη δεν απειλείται από τα δάκρυα των γυναικών και ότι αν εξαλείφαμε την βία που ασκείται από τους “άνδρες”, θα είχαμε έναν τέλειο κόσμο. Σημειωτέον ότι από τις 80 μαζικές δολοφονίες με τη χρήση όπλου που έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ μεταξύ 1984 και 2014, οι 78 διαπράχθηκαν από άνδρες.

Ο Κόνερ αναφέρει : «Στην ανωτερότητα των γυναικών ως προς την ικανότητα ορθής εκτίμησης γεγονότων και καταστάσεων προστίθενται η φερεγγυότητα, η αξιοπιστία και η εντιμότητά τους, η ικανότητά τους για αγαστή συνεργασία στη δουλειά και στο παιχνίδι, η σχετική ελευθερία τους από τις διασπαστικές για την προσοχή σεξουαλικές παρορμήσεις και τα χαμηλότερα επίπεδα προκατάληψης, θρησκοληψίας και βίας που τις καθιστούν βιολογικά ανώτερες. Εμείς οι γυναίκες ζούμε περισσότερο, έχουμε χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας σε όλες τις ηλικίες, είμαστε πιο ανθεκτικές απέναντι στις περισσότερες ασθένειες και έχουμε πολύ λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουμε εγκεφαλικές διαταραχές που οδηγούν σε αντικανονική, ακόμη και σε επιθετική, συμπεριφορά.

Βέβαια, το πλέον θεμελιώδες, είναι ότι είμαστε ικανές να φέρουμε στον κόσμο, μια νέα ζωή μέσα από το ίδιο μας το σώμα, ένα στρεσογόνο, και δαπανηρό με βιολογικούς όρους καθήκον, στο οποίο οι άνδρες συνεισφέρουν κυριολεκτικά ελάχιστα με την βιολογική συμβολή, η οποία στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον είναι πιθανό να καταργηθεί παντελώς. Ακόμη και τα τρωτά για τον μεταφεμινισμό σημεία μετατρέπονται τώρα σε θηλυκά assets. Σήμερα, ακόμη και οι ισχυρές, οι ανερυθρίαστα power hungry γυναίκες της Σίλικον Βάλεϊ, του Χόλιγουντ, του Λευκού Οίκου, του Ελληνικού Κοινοβουλίου κλπ. δεν διστάζουν να προβάλουν αλλά και να εξαργυρώσουν επικοινωνιακά την ευθραυστότητα τους. Για να αποδείξουν στην συνέχεια ότι είναι «natural born survivors» (γεννημένες να επιζούν). Η νέα μητριαρχία, είναι τελικά η λύση γιά την σωτηρiα του πλανήτη. Όχι για να καταργηθεί δια παντός το ασθενές-θηλυπρεπες ανδρικο χρωμόσωμα Υ, αλλά για να διασωθεί.

Ακόμη και στο προαναφερθέν «Women Αfter Αll», ο δόκτωρ Κόνερ δεν προαναγγέλλει ούτε ευαγγελίζεται το τέλος των ανδρών. Όμως θεωρεί ότι, βελτιώνοντας την θέση των γυναικών, ο κόσμος θα γίνει πιο βιώσιμος και για τους ίδιους τους “άνδρες” που θα σταματήσουν και αυτοί να υφίστανται την καταδυνάστευση από το δικό τους φύλο. Ο Αμερικανός ανθρωπολόγος ατενίζει το μέλλον με ελπίδα: «Καθώς οι γυναίκες κερδίζουν σε επιρροή», υπογραμμίζει, «ο κόσμος θα γίνει πολύ πιο δημοκρατικός, πολύ πιο κοινωνικά συμπονετικός, με ίσες ευκαιρίες, με λιγότερες διακρίσεις, λιγότερο σεξουαλικά ελευθεριάζων και λιγότερο πορνογραφικός»

Κλείνοντας να αναφέρω, τι γ΄ραφει για την   Ελένη, ο παγκόσμιος Νίκος Καζαντζάκης,  στην «Αναφορά στον Γκρέκο» κεφ ΙΖ, «Προσκύνημα στην Ελλάδα».

Το έργο «Αναφορά στον Γκρέκο»  του οικουμενικού διανοητή Νίκου Καζαντζάκη, ήταν  το τελευταίο του μεγάλου συγγραφέα-φιλοσόφου, και σε αυτό, τονίζει  πως η μόνη αξία της ζωής, συνοψίζεται σε λίγες λέξεις, όπως: αγώνας, κόκκινη γραμμή, ανήφορος, Γολγοθάς, Ανάσταση.

Στο κεφάλαιο «Προσκύνημα στην Ελλάδα», σημειώνει, επίσης:

[…] Η Ελένη μπήκε μέσα στο αίμα μας, τη μετάλαβαν όλοι οι άντρες, όλες οι γυναίκες αντιφέγγουν ακόμα από τη λάμψη της. Έγινε ερωτική κραυγή η Ελένη, διαπερνάει τους αιώνες και ξυπνάει στον κάθε άντρα τη λαχτάρα του φιλιού και της διαιώνισης και μεταμορφώνει σε Ελένη και την πιο ασήμαντη γυναικούλα που αγκαλιάζουμε.

Η επιθυμία παίρνει, ας είναι καλά η βασίλισσα ετούτη της Σπάρτης, υψηλούς τίτλους ευγένειας, κι η μυστική νοσταλγία κάποιου χαμένου εναγκαλισμού γλυκαίνει μέσα μας το κτήνος. Κλαίμε, φωνάζουμε, κι η Ελένη ρίχνει βοτάνι μαγικό στο ποτήρι που πίνουμε, κι αποξεχνούμε τον πόνο, κρατάει στο χέρι ένα λουλούδι, κι η μυρωδιά του αλαργαίνει τα φίδια, αγγίζει τ’ άσκημα παιδιά κι ομορφαίνουν, καβαλάει τον τράγο της θυμέλης, σαλεύει το πόδι της με το λυτό σαντάλι, κι ολάκερος ο κόσμος γίνεται άμπελος.

[…] Αλήθεια, μια παλαίστρα η γης, κι η Ελένη ο άφταστος, πέρα από τη ζωή, ανύπαρχτος ίσως, φάντασμα ίσως, άθλος. Μια απόκρυφη παράδοση μπιστεύουνταν στους μύστες πως δεν πάλευαν στην Τροία οι Αχαιοί για την αληθινήν Ελένη, μονάχα το είδωλό της βρίσκουνταν στην Τροία. Η αληθινή Ελένη είχε καταφύγει στην Αίγυπτο, σε θεϊκό ναό, ανέγγιχτη από τις αναπνοές των ανθρώπων.

Ποιος ξέρει, μπορεί να μαχόμαστε κι εμείς, να κλαίμε, να σκοτωνόμαστε εδώ στη γης μονάχα για το είδωλο της Ελένης. Μα πάλι, ποιος ξέρει, οι ίσκιοι στον Άδη ζωντάνευαν αν πιούν αίμα των ζωντανών, τόσο αίμα που πίνει, τόσες χιλιάδες χρόνια, ο ίσκιος ετούτος της Ελένης, δε θα μπορέσει άραγε ποτέ να ζωντανέψει; Δε θα σμίξει άραγε ποτέ το είδωλο τη σάρκα του και να μπορέσουμε έτσι ν’ αγκαλιάσουμε μια μέρα ένα αληθινό, ζεστό σώμα, μιαν αληθινήν Ελένη; […]»

Μια Ελένη που κάπου στη γη ή μες στην απέραντη οικουμένη έχει ταφεί.

Η μαγεία είχε τέτοια έκταση στους κόλπους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, ώστε είχε οριστεί ως προστάτιδά της, η θεά Εκάτη – Άρτεμις. Η σκοτεινή θεά ταυτιζόταν με τον δίσκο της Σελήνης, για’ αυτό οι απόκρυφες μαγικές τελετουργίες γινόταν, και γίνονται μέχρι σήμερα, τις νύχτες, όταν υπάρχει πανσέληνος. Δεν είναι τυχαία η επιδίωξη των συγχρόνων πιστών να εορτάζουν την πανσέληνο σε ορισμένες ημέρες του χρόνου. Επίσης δεν είναι συμπτωματικό ότι στους ύστερους χρόνους, όταν είχαν εισβάλλει στον ελληνικό χώρο οι ανατολικές θρησκείες, έγινε αμέσως δεκτή η λατρεία της Αιγύπτιας μαγισσας Ίσιδος, προστάτιδας της μαγείας. Σύμφωνα με τις αναφορές  του Αρχιερέα των Δελφών, του Πλούταρχου, η λατρεία της Αιγυπτιακής μάγισσας-θεάς εισήλθε και σ’ αυτό το δελφικό ιερό. Στην Τιθωρέα μάλιστα πήρε τη θέση της Αρτέμιδος, αφού και οι δύο θεές, οι οποίες προστάτευαν τη μαγεία. Η Θεά Ίσις

Η Ίσις από νεαρό κορίτσι ήταν ήδη πανίσχυρη μάγισσα. Απέκτησε αυτήν την δύναμη από τον Ρα, τον ηλιακό Θεό, χρησιμοποιώντας ένα τέχνασμα. Φρόντισε να τον δαγκώσει ένα φίδι, από το οποίο ο Ρα δεν μπορούσε να φυλαχτεί, επειδή δεν ήταν δικό του δημιούργημα. Για να τον θεραπεύσει, απαίτησε να της αποκαλύψει το μαγικό του όνομα, που θα της έδινε τεράστια δύναμη. Έτσι και έγινε. Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Διόδωρος, ο Πλούταρχος και ο Ηρόδοτος υποστηρίζουν ότι τα αρχαία Αιγυπτιακά Μυστήρια ήταν η βάση στην οποία στηρίχτηκαν τα Ελληνικά Μυστήρια, ιδιαίτερα τα Ελευσίνια. Στα αρχαία μυστήρια η γυναίκα έπαιζε σημαντικό ρόλο με τις διάφορες θέσεις που μπορούσε να καταλάβει. Ήταν Θεραπεύτρια, Μάντισσα, Μεγάλη Ιέρεια. Εκπλήρωνε αυτούς τους προορισμούς χάρη στο δεκτικότερο προσανατολισμό της στα εσωτερικά πεδία. Σαν θεραπεύτριες, κράταγαν την παράδοση από την ίδια τη Θεά. 

Ο ρόλος της γυναίκας-μάγισσας, είναι ίσως ο πιο γνωστό,. και αυτό γιατί τα μαντεία ήταν τα πιο φημισμένα μέρη της αρχαιότητας. Οι Πυθίες στους Δελφούς ήταν από τις πιο γνωστές μάντισσες.
Για την θέση της Μεγάλης Ιέρειας εκπαίδευαν ειδικά επελεγμένα κορίτσια, που τα έπαιρναν από τότε που οι ικανότητές τους ήταν φανερές και ισχυρές. Αυτές ήταν γνωστές στην Αίγυπτο με τον τίτλο «Ενδύματα της Ίσιδας» και στην Ελλάδα σαν «Πυθώνισσες». Το εσωτερικό τους έργο ήταν να οδηγούν τους ιερείς στα μακρινά και συχνά επικίνδυνα μονοπάτια προς την κορυφή της ιεροσύνης. Δίδασκαν τους άντρες να αναζητούν μέσα από τον εαυτό τους τη δική τους άνιμα, την δική τους ιδέα του θηλυκού. Η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από μάγισσες και μαγικές τελετουργίες (Κίρκη, Μήδεια, Αριάδνη, Πασιφάη,  Διοτίμα, Οινόη, Ελένη κλπ). Διαβόητη μάγισσα υπήρξε επίσης και η Αγαμήδη, η θυγατέρα του Αυγεία. Η ωραία Ελένη. 

loading...