ΑΓΝΟΕΊΤΑΙ ΑΠΌ ΤΙΣ 16/8/1974, ΜΈΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΔΎΚ.

Γράφει ο Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων tamystikatoubaltou.blogspot.

Ας μιλήσουμε επιτέλους ξεκάθαρα για την ΕΛΔΎΚ, την Ελληνική Δύναμη της Κύπρου, παρακάμπτοντας και απομακρύνοντας τις επιμέρους σκόπιμες ιδεολογικές πολιτικές αγκυλώσεις, πως η Κύπρος είναι μακριά, όπως προδοτικά ξεστόμισε ο δήθεν Εθνάρχης σας, ο προκλητικά προβεβλημένος Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρεσβύτερος. Παράλληλα μόνο που ότι λάμπει δεν σημαίνει πως πρόκειται και περί καθάριου χρυσού, στις 14 του Αυγούστου του 1974, στις απαρχές του Αττίλα 2. Κλείνοντας ασφαλώς ηθελημένα, εκούσια, από εκείνη την στιγμή και μετέπειτα το μάτι, εμμέσως πλην σαφώς, και σφυρίζοντας στην κυριολεξία εντελώς αδιάφορα, για τις επικείμενες τύχες, του εξολοκλήρου πλήρους άμαχου και απροστάτευτου ανυπεράσπιστου κατά βάση, Κυπριακού Ελληνισμού. Όπως επίσης, και για την σωματική ακεραιότητα, αρτιμέλεια, επικείμενο ακρωτηριασμό της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου, που έδρευε στο νησί, ως αποτρεπτικής δύναμης εισόδου στους Τούρκους εισβολείς κατακτητές, ως εκ τούτου, αυτή θα εισέπραττε το κύριο βάρος της επιθέσεως των επίδοξων επιβουλέων της. Εκ προοιμίου, όταν αναφερόμαστε στο Κυπριακό, προελαύνανε οι αμιγώς ιδιοτελέστατες άκρως επιλεκτικές σκόπιμες, το τονίζω για πολλοστή φορά, μεροληπτικές πολιτικές σκοπιμότητες. Εν συνεχεία, δεν θα μπορούσανε να απουσιάζουνε από την εκάστοτε πολιτική φαρέτρα, σκακιέρα και η υποβόσκουσα μεροληπτική υπονομευτικά δολίως, μονόπλευρη ως είθισται, δημαγωγική εξιστόρηση ή θεώρηση, λαϊκίστικης αφήγησης, της απείρου διαστρεβλωμένης πολιτικής συνδιαλλαγής, ιστορίας εν γένει, του ιδιοτελέστατου δούνε και λαβείν τους, δια της επιλεκτικής τους μονομερής λήθης. Όμως η ΕΛΔΎΚ, όσο και να προσπαθούνε να την αμαυρώσουνε τα απείρως βολεμένα συμφεροντολογικά, άκρως διεφθαρμένα πολυποίκιλα κομματόσκυλα τοις πάσι, που λυμαίνονται την χώρα μας από το 1974 και μετέπειτα, ενώ την συμπεριφέρθηκαν ως γάγγραινα Λερναίας Ύδρας σύγχρονου Δουρείου Ίππου, της δήθεν μεταπολιτεύσεως, του δημοκρατικού πολυτεχνείου τους ως είθισται, ενώ δεν δίστασαν και χρεωκόπησαν την χώρα μας τα επόμενα 46 συναπτά έτη με ότι αυτό συνεπάγεται αλγεινώς, που την διακυβέρνησαν ολοσχερώς.

Αφενός μεν κλέβοντας την από όλες τις πλευρές της αμάξης, σε όλους τους τομείς της, μηδενός εξαιρουμένου που αναμείχθηκε, κυρίως στους πνευματικούς μας χρεωκόπησαν και μετέπειτα θέλοντας και μη, ακολουθούνε και οι οικονομικοί δείκτες, ως επισφράγισμα της λανθασμένης συμφεροντολογικής, ιδιοτελέστατης πολιτικής αμετροέπειας τους, δια της ατομικής τους παρτίδας και μη συλλογικής του εμείς πατρίδας. Εν προκειμένω αρκεί βεβαίως να πλουτίσουνε αυτοί και μόνο αυτοί, τα λεγόμενο τζάκια των επιφανών ταγών προυχόντων, στο πιο πλούσιο προσοδοφόρο επάγγελμα του μέλλοντος, που θα πει πολιτικός καριέρας. Εν τω μεταξύ για αυτό και η εκάστοτε διαχρονική συμφέρουσα επιλεκτική οικογενειοκρατία, ζει και βασιλεύει και την δημοκρατία κυριεύει, εις το διηνεκές, των Καραμανλήδων, Μητσοτάκηδων, Παπανδρέηδων, Γεννηματάδων, Τζιτζικώστηδων, Κεφαλογιάννηδων καλά κρατεί και ου το καθεξής. Εν συνεχεία με τα αναρίθμητα προνόμια που τους επιχορηγούνται και νοών νοείτω. Παράλληλα κατά κύρια βάση μας απαγόρευσαν να εντρυφήσουμε στην λεγομένη απαγορευμένη ιστορική διαδρομή, στην πνευματική αναζήτηση της αληθής εκάστοτε ιστορικής αναδρομής, προσκυνώντας ολημερίς ως συνήθως, τον θεό του καταναλωτικού χρήματος και μόνο, σκοπίμως και μεθοδικώς, μεροληπτικώς. Αφετέρου δε, λάμπει ξάστερα η μπαρουτοκαπνισμένη εμπόλεμη ΕΛΔΎΚ του 1974, από Ηρωισμό και Αυτοθυσία, Αυταπάρνηση, Ανδραγαθία, Καθήκον και τιμή, Εθνική αξιοπρέπεια, πατριωτισμό εν πολλοίς. Από αυτό που εμφανώς στερήθηκαν ποικιλοτρόπως, όσο και να προσπαθούνε να το αποκρύψουνε μεθοδικώς, επιμελώς, συκοφαντικώς, προπαγανδιστικά οι προκλητικά προβεβλημένοι, δήθεν αστραφτεροί, μόνο που ότι λάμπει δεν σημαίνει πως είναι και χρυσός, αυτοί οι ιδιοτελέστατοι πάντοτε πολιτικάντηδες, της απείρου πολιτικής συνδιαλλαγής, του βολεμένου τους δούνε και λαβείν, της αμιγώς καθεστωτικής Ζυριχικής τάξεως, της λεγομένης οικονομικής δεξιάς, μέσω της περιβόητης βολεμένης τους συνθήκης του 1959, της Ζυρίχης και Λονδίνου. Ως εκ τούτου, προπαγανδίζοντας ως είθισται μονομερώς, πως ίδρυε δύο Ελλάδες αμφότερες, Την Μεγάλη της Μητροπολιτικής χώρας, και την Μικρή της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας εν έτη 1960. Εν αντιθέσει, ενώ στην κυριολεξία δρούσανε δύο αμφότερες πλουσιοπάροχες βολεμένες άκρως ιδιοτελέστατες καθεστωτικές καρέκλες, δύο εντελώς διαφορετικά κράτη, απόμακρα το ένα από το άλλο, επικοινωνώντας πάντοτε εκ του απόμακρου ασφαλούς, υποστάσεις, με αμιγώς ετερόκλητα και σίγουρα ετεροβαρή συμφέροντα, το ένα από το άλλο.

Εν γένει, υπήρχε μία ακραιφνής πρόσκαιρη θέλοντας και μη, καιροσκοπική λυκοφιλία, τα οποία δεν δίστασαν και συγκρούστηκαν αναμεταξύ τους μετέπειτα, όταν θίχθηκαν τα ιδιοτελέστατα συμφέροντα τους, στις 15/7/1974, το λεγόμενο κατά ως συνήθως, μονομερώς μεροληπτικώς, με την δημοκρατική ορολογία και δήθεν έννοια, του λεγομένου προδοτικού πραξικοπήματος. Τώρα, για να ακριβολογούμε, από την μία πλευρά της αμάξης ήτανε, εκπροσωπώντας την Μητροπολιτική χώρα, μέσω των Αθηνών, πρεσβεύοντας την, ο Στρατιωτικός Ταξίαρχος και Διοικητής της ΕΣΑ ο λεγόμενος αόρατος Δικτάτορας, ο Δημήτριος Ιωαννίδης. Επιπροσθέτως ο οποίος ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο στις 23/11/1973, μετέπειτα από τα πασίγνωστα, άκρως εντυπωσιακά, δια του λεγομένου στείρου θεαθήναι, αλλά εντελώς διαστρεβλωμένα και παραποιημένα δημαγωγικώς ως συνήθως, προπαγανδιστικά γεγονότα του πολυτεχνείου, ασφαλώς πολύ πιο εύστροφου πολιτικού και οξυδερκή στρατιωτικού ανδρός, από τον διοικητή της ΕΣΑ, τον αόρατο δικτάτορα Ταξίαρχο άφρον ανόητο Δημήτριο Ιωαννίδη. Επομένως, ο Ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, με τους δικούς του συνεργάτες, αυταρχικός κατά βάση, πλήρως ελεγχόμενος, εξαρτώμενος, μαριονέτα των Αμερικανών εν πολλοίς, εθελόδουλος τους, και πλήρως συμβιβασμένος δεδομένος τους, άλλωστε και για αυτόν τον λόγο τον εξαπάτησαν μέσω του ΝΑΤΟ, πιστεύοντας τους και ακολουθώντας τους πειθηνίως, βλακωδώς. Εν ολίγοις, προσποιητά συμμάχων μας, από τον Υπουργό τους των εξωτερικών, τον ανθέλληνα Εβραιοσιωνιστή Χένρι Κίσσιγκερ, στρατιωτικής φύσεως ως συνήθως, άρα, ελλιπής πολιτικής διπλωματικής διορατικής οξυδέρκειας και ενεργείας, δραστηριότητας ελιγμών. Χρησιμοποιούσε τους δικούς του ανθρώπους, στρατιωτικούς συνεργάτες του, ώστε να χειραγωγήσει όσο μπορούσε φυσικά, στο να ελέγχει και καθοδηγεί τον αμετροεπή, άκρως ιδιοτελή ανεξάρτητο και αδέσμευτο μωροφιλόδοξο Αρχομανή Μακάριο Γ, Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, καθώς απολάμβανε όλες τις κρατικές εξουσίες επάνω του, ως αμιγώς καθεστωτικώς τοπικός αυτοκράτωρ, ολοκληρωτικών καθεστώτων. Εν προκειμένω που αλληθώριζε προς την Σοβιετική Ένωση, εν αντιθέσει όμως, οι πλήρως ελεγχόμενοι στρατιωτικοί, από τον αόρατο δικτάτορα Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη, δρούσανε ως Αξιωματικοί στην λεγομένη Εθνική Φρουρά της Κύπρου.

Εν τω μεταξύ καθώς δημιουργώντας την Εθνικής τους παραστρατιωτική ομάδα της ΕΟΚΑ Β, για τους βολεμένους καθεστωτικούς τοπικιστές ανθενωτικούς Κυπρίους του Μακαριακού καθεστώτος, αλλά και τους κομμουνιστές αριστερούς εν γένει, την αποκαλούσαν τρομοκρατική, με βασικό γνώμονα πεποιθήσεως, την Ένωση την θυγατέρας Κύπρου, με την μητέρα Πατρίδα Ελλάδα. Εις το δια ταύτα, υπήρξε το αντίπαλο πολιτικό δέος, του αυταρχικού και ολοκληρωτικού πλήρως συμβιβασμένου, καθεστωτικού τοπικιστή Μακαρίου Γ. Διότι αυτός δημιούργησε τον δικό του ακραιφνώς τοπικιστικό στρατό, του λεγομένου Εφεδρικού του σώματος, των μισθοφόρων πραιτοριανών του Κυπρίων στρατιωτών. Εν τούτοις ώστε να την αντιμετωπίσει, ενώ τους εξόπλιζε σαν αστακούς πλήρως, επαρκέστατα για να αναμετρηθεί μαζί τους, στον εμφύλιο διχασμό της διαμάχης διενέξεως, πού είχανε αναμετρηθεί ένθεν εκείθεν εκατέρωθεν, ποικιλοτρόπως από το 1971, μετέπειτα την Κάθοδο στο νησί της Αφροδίτης, του Αρχηγού της ΕΟΚΑ 1955-59 για ΈΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΎΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΈΡΑ ΠΑΤΡΊΔΑ ΕΛΛΆΔΑ, στρατιωτικού Συνταγματάρχη Γεωργίου Γρίβα Διγενή. Απεναντίας στον αντίποδα, ο ανθενωτικός πολύ, δήθεν ευπατρίδης, πατριδοκάπηλος εν γένει, θρησκόληπτος κατά βάση, πατώντας σε δύο βάρκες ως είθισται, όπως τον σύμφερε αλλά και βόλευε, εξυπηρετούσε, ταίριαζε, πολιτικός διπλωμάτης με όλη την σημασία της λέξεως, λαοπλάνος αλλά και λαοπρόβλητος Μακάριος-Μιχαήλ Μούσκος, υπήρξε το λαϊκό του όνομα. Εκλιπαρούσε γονυπετής για βοήθεια από την Ελλάδα, όταν διαπίστωνε πως μόνος του δεν εύρισκε επαρκή διπλωματικά στηρίγματα, ερείσματα στην γεωστρατιγική σκακιέρα, και αυτό το έπραττε για να ρίξει στάχτη στα μάτια, ώστε να εξαπατήσει τους αδαείς ψηφοφόρους του, εκλογική του πελατεία του κατεξοχήν ποιμνίου, μη μπορώντας να αντισταθούνε και στον πειρασμό, ως θώρακα ασπίδας το είχε, το διαχρονικό σεβάσμιο Θεοσεβούμενο Άγιο Ράσο του, ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου. Ενώ από την άλλη, με την όλη εν γένει διαχρονική στάση του και συμπεριφορά του, αποδείκνυε περίτρανα αλγεινώς, πως απεχθάνονταν μετά βδελυγμίας, την περιβόητη Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, αθετώντας εξολοκλήρου τον λεγόμενο Όρκο της Φανερωμένης, που είχανε δώσει όλοι οι Αγωνιστές της ΕΟΚΑ το 1955, για Ένωση και μόνο Ένωση, και για αυτό τον λόγο άλλωστε, πατούσε σε δύο βάρκες αμφότερα, δεν είχε κρυστάλλινη θέση. Επειδή φοβόταν, έτρεμε στην ιδέα, μήπως θα στερούνταν τα πλουσιοπάροχα οφίτσια που απολάμβανε, της γλυκιάς καρέκλας της εξουσίας ενός Αρχηγού Κράτους, έχοντας, κρατώντας την καρέκλα του ανεξάρτητου αλλά και αδέσμευτου Κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, με ότι αυτό ιδιοτελέστατο συνεπάγεται, προς ιδίων πάντοτε όφελος, δια της αστραφτερής του υστεροφημίας.

Εν τω μεταξύ για αυτό δημιούργησε και το Εφεδρικό του σώμα, τους λεγομένους πραιτοριανούς του, εξοπλίζοντας τους σαν αστακούς, με όπλα από την Τσεχοσλοβακία, της τελευταίας τεχνολογίας, ενώ από την άλλη, την Εθνική Φρουρά της Κύπρου, σκοπίμως και μεθοδικώς τους απομόνωνε, περιθωριοποιούσε μη εξοπλίζοντας την επαρκώς. Επομένως όχι μόνο δεν τους εξόπλιζε όπως κανονικώς θα έπρεπε αλλά και όφειλε, εξυπηρετούσε το δημόσιο συμφέρον, ασφάλεια της χώρας, αλλά προκλητικά, επαίσχυντα, ασφαλώς μειοδοτικά, ζητούσε εναγωνίως παρακαλώ, να μειωθεί και περαιτέρω η ήδη μειωμένη κατά πολύ υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, από 24 Μήνες σε μόλις 14. Εν ολίγοις,  αποστρατικοποίηση κατά το ήμισυ του Νησιού της Κύπρου με ότι αυτό συνεπάγεται, δεν τον ενδιέφερε η ασφάλεια της Κύπρου, η Εθνική της αρτιμέλεια, ως πρωτεύον συστατικό της, αλλά το πώς θα βρισκότανε, όσο γινότανε αυτός, περισσότερο καιρό στην εξουσία, ως αμιγώς καιροσκόπος, και για αυτό το σκοπό έφτιαξε, δημιούργησε από το πουθενά, το εφεδρικό του σώμα, πλήρως ελεγχόμενο και εξαρτώμενο από δαύτον. Επιπροσθέτως, την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων, έδειχνε περίτρανα, πως αγνοεί το Εθνικό και συλλογικό συμφέρον του εμείς, ανοίγοντας τους ασκούς του εώλου διάτρητα, ενώ πάνω από όλα, έβαζε και τοποθετούσε το συμφεροντολογικό ατομικό του εγώ, της ατομικής παρτίδας, αμιγώς ιδιοτελέστατων πεποιθήσεων. Παράλληλα συμφεροντολόγος με όλη την σημασία της λέξεως, υπερβολικά φίλαυτος και μωροφιλόδοξος, μέσω της διαχρονικής αντεθνικής του συμπεριφοράς, αλλά και απροκάλυπτης στάσεως. Ο Μακάριος πέρασε κατά πολύ τα λεγόμενα επιθυμητά επιτρεπτά όρια, υπερβαίνοντας την αμετροέπεια, φτάνοντας στα άκρα του κόκκινου, δια του εκάστοτε παραλόγου, ως  Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου, συγκεντρώνοντας επάνω του όλες τις θεσμικές εξουσίες, και πολίτικές αλλά και Εκκλησιαστικές, σαν γνήσιος αρχομανής και εξουσιομανής φιλόδοξος στο έπακρο που υπήρξε. Σταλινικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς, ολοκληρωτικών καθεστώτων τύπου, αυταρχικός, ολοκληρωτικός, φίλαρχος, αλαζονικός, αδιάλλακτος, άκρως τοπικιστής καθεστωτικός, προκάλεσε ευλόγως το μένος και το μίσος της αντιπαραθέσεως, των άξεστων Στρατιωτικών της χούντας των Αθηνών, εναντίον του, και λογικό ήτανε εν μέρει. Διότι τους έστελνε στο περιθώριο, τους απομάκρυνε, τους παραγκώνιζε, και τους έδειχνε περίτρανα πως είναι περιττοί, απομακρύνοντας τους, εκδιώκοντας τους, προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας, λόγω προφανής του έλλειψης διακριτής διπλωματικής γεφυροποιούς πολιτικής. Όταν τους έστειλε τελεσίγραφο, άμεσης απομακρύνσεως τους από την Κύπρο, προς τον Πρόεδρο Φαίδωνα Γκιζίκη, στις 2 του Ιούλη του 1974, πως είναι ανεπιθύμητοι εν ολίγοις, όλοι οι αξιωματικοί που πλαισιώνουνε την Εθνική Φρουρά, και ασφαλώς εμπλέκονταν ποικιλοτρόπως, εμμέσως πλην σαφώς, αφού ήτανε και αναμεμιγμένοι στην Οργάνωση την τρομοκρατική για αυτόν, της ΕΟΚΑ Β, η οποία τον απειλούσε με άμεση εκθρόνιση του.

Ήδη από εκεί κει πέρα ο κύβος έπεσε, και τα γεγονότα τα δραματικά δεν μπορούσανε να σταματήσουνε πλέον, ως ντόμινο χτυπούσανε το ένα το άλλο, κατώτερες προφανώς και οι δύο πλευρές αμφότερες, των αναμενομένων και ιστορικών περιστάσεων, των τόσο νευραλγικών θέσεων που κατείχαν, ένθεν εκείθεν εκατέρωθεν ώστε να αντιληφθούνε ώστε και την ύστατη στιγμή, πως δεν θα έπρεπε να συγκρουστούνε. Εν γένει στο να επιβραδύνουνε την εξέλιξη τους, η τύχη του υποτιθέμενου πραξικοπήματος ήτανε πλέον προ των πυλών, προδιαγεγραμμένη, αφού την άναψε ο προκλητικός Μακάριος την δάδα της πυρπόλησης, μη έχοντας και άλλη επιλογή, στενεύοντας απελπιστικά και τα περιθώρια της ελεύθερης σκέψεως, της εποικοδομητικής συνεννοήσεως και διαλόγου δια του σωτήριου διπλωματικού ελιγμού. Μη σκεπτόμενοι ώριμα,  οι άκρως στενόμυαλοι, μη οξυδερκείς διπλωμάτες, μη διορατικοί του στρατιωτικού καθεστώτος της χούντας των Αθηνών, μέσω του εντελώς επιπόλαιου και υστερόβουλου άφρον Ταξιάρχου αόρατου δικτάτορα Δημητρίου Ιωαννίδη, έπεσαν στην παγίδα που σκοπίμως τους έστησαν οι, Μακάριος, Κίσσιγκερ, Καραμανλής, Αβέρωφ, Ετσεβίτ, Βασιλιάς Κωνσταντίνος, Αγγλίας, Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων Γρηγόρης Μπονάνος, Αρχηγός Αεροπορίας Αλέξανδρος Παπανικολάου, Αρχηγός Ναυτικού Πέτρος Αραπάκης, Αρχηγός Στρατού Ανδρέας Γαλατσάνος. Ως εκ τούτου, τα επόμενα γεγονότα που ακολούθησαν πασίγνωστα, δραματικά, αποτρόπαια και αποκαρδιωτικά, για την Πατρίδα μας την Ελλάδα, διότι Κύπρος και Ελλάδα θεωρούνται ένα και το Αυτό, για όσους βέβαια διαθέτουν καλλιεργημένο Εθνικό Φρόνημα, αλλά και για την ανθρωπότητα γενικότερα, που δέχθηκε ακόμη ένα ισχυρό ράπισμα, από τον δυνατό, τον ισχυρό μέσω της απροκάλυπτης και ωμής βίας φυσικά, έναντι του αδυνάτου, του ανίσχυρου. Όπου για πολλοστή φορά, μας φανέρωσα περίτρανα, μας απέδειξε, πως πάντοτε ο νόμος του ισχυρού επικρατεί, της βίας των Όπλων, της λεγομένης ζούγκλας, έναντι του αδυνάτου δυστυχώς. Εν κατακλείδι, κανείς ζωντανός Ευρωπαϊκός οργανισμός, θεσμός, δεν συγκινήθηκε εμπράκτως, δεν φιλοτιμήθηκε βρε αδερφέ, σφυρίζοντας εντελώς αδιάφορα στην κυριολεξία, όλα αυτά τα 46 συναπτά έτη που παρήλθαν από το 1974 και μετέπειτα, οι λεγόμενοι προσποιητά ουδέτεροι εκ δυτικής εσπερίας αιρετικοί φραγκολεβαντίνοι τοις πάσι. Εν τω μεταξύ στο να δώσουνε μία λύση επιτέλους, έστω και πάρα πολύ ετεροχρονισμένα, στο ακανθώδες πολύχρονο πρόβλημα, που σκοπίμως δημιούργησαν, όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες των ημέτερων δυνάμεων και αποχρώσεων, αλλά και οι στρατιωτικοί μύωπες πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, αρκεί να ξαναερχόντουσαν στην εξουσία, με οποιοδήποτε κόστος και τίμημα, έστω και με έναν Εθνικό ακρωτηριασμό, και δυστυχώς τα κατάφεραν.

Προσκαλώντας υπονομευτικά δολίως, ξεδιάντροπα, ύπουλα, τον στρατό κατοχής του Αττίλα στην Κύπρο, όπως έπραξε αλγεινώς προδοτικά, όσο βέβαια προδοτικό ήταν και το Πραξικόπημα από την άλλη, από του βήματος ασφαλείας του ΟΗΕ της Νέας Υόρκης, ο πολύς Μακάριος Γ, στην ομιλία του έκτρωμα, άφρων παρωδία στην κυριολεξία, και για αυτό τον λόγο άλλωστε οι Τούρκοι εκπρόσωποι, δεν μίλησαν καθόλου και του παραχώρησαν την θέση τους ευχαρίστως. Εν ολίγοις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων, το ανθελληνικό του παραλήρημα λίβελο, μίσος, μένος, που θα εκτοξεύσει εναντίον της Στρατιωτικής χούντας των Αθηνών, καθώς τους αποκάλεσε Στρατό Κατοχής στις 19/7/1974, στην Νέα Υόρκη, ή της χούντας για τους πολλαπλούς ευαίσθητους μονόπλευρους βολεμένους καθεστωτικούς κηφήνες, δημοκράτες τοις πάσι. Εν συνεχεία, εκλιπαρώντας τις εγγυήτριες δυνάμεις γονυπετής, με βάση την συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου του 1959, δηλαδή, την Αγγλία και την Τουρκία, να εισέλθουνε επειγόντως στα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, στο να απομακρύνουνε αμέσως, τα κατοχικά ιμπεριαλιστικά στρατεύματα της χούντας των Αθηνών του ΝΑΤΟ, που εισέβαλλαν και διέκοψαν την αρμονική λειτουργεία της Κυπριακής Δημοκρατίας και την διασάλευσαν αγρίως. Παρήλθαν όμως από τότε τα έτη, 46 στον αριθμό, η εκάστοτε μνήμη ξεθώριασε ή δεν μαθεύτηκε καθόλου δια της πολλαπλής δημαγωγικής παραπληροφορημένης προπαγανδιστικής ημιμάθειας, λήθης εν πολλοίς, είπαμε πολλαπλώς, ανιστόρητος λαός ως είθισται, εύκολος στόχος και χειραγωγήσιμος για τους εξουσιαστές της κοινής γνώμης. Ως εκ τούτου αυτοί που έμαθαν τον κόσμο δια της μονομέρειας τους, να μην σκέφτεται και εν αντιθέσει αυτοί να σκέφτονται για αυτόν, πλήρως ελεγχόμενος και συμβιβαζόμενος, γι΄αυτό και μόνο λάθη περαιτέρω πράττει σφάλματα εν πολλοίς, και από τότε παρακαλούμε στο να απομακρυνθούνε τα στρατεύματα κατοχής του Τούρκου εισβολέα Αττίλα, ως απόμακροι συγγενείς, αυτήν την φορά, με ένα σταθερό και διαρκές τελεσίγραφο ανθρωπίνων κυρίως διαστάσεως, αποφασιστικό και στέρεης συμπεριφοράς. Επί της εύλογης ευκαιρίας που μου δίνεται, θα ήθελα να τονίσω ευστρόφως εν τάχει, πως περισσότερες πιθανότητες έχουν να αποχωρήσουν, τα Τουρκικά Στρατεύματα κατοχής 40.000 στον αριθμό, του Αττίλα εισβολέα κατακτητή, από το βόρειο κατεχόμενο ψευδοκράτος της Κύπρου, παρά οι δικοί μας αναρίθμητοι κομματικοί κηφήνες, δια του ιδιοτελέστατου πολλαπλού κομματικού τους στρατού, από την δημόσια ΕΡΤ και την κάθε ΈΡΤ και ο νοών νοείτω. 

Παράλληλα, καμία Ευρωπαϊκή Ένωση και καμία Υπερατλαντική συμφωνία του ΝΆΤΟ, δεν συμμερίστηκε το διαχρονικό δίκαιο των Κυπρίων αδερφών μας, γι΄αυτό και η Λευκωσία η Πρωτεύουσα της  Κύπρου είναι η μοναδική στον κόσμο διχοτομημένη, στο να μην βρίσκονται πρόσφυγες, εκδιωκόμενοι στον ίδιο τους τον τόπο, έδαφος, περισσότεροι από 200.000, αλλά και αριθμητικώς ποσοστού, το 38/100 του Κυπριακού εδάφους να βρίσκεται στους Τούρκους κατακτητές ποδοπατητές παρανόμως, με την απειλή και ισχύ της απροκάλυπτης βίας και νοθείας, τρομοκρατίας των 40.000 στρατευμάτων Τουρκικής κατοχής. Εν συνεχεία από την άλλη, προκλητικά, η μισητή Τούρκικη σημαία του παρακράτους ψευδοκράτους, το σύμβολο του κατοχικού στρατού του αιμοσταγούς Ντενκτάς, και του εντελώς, αμιγώς ολοκληρωτισμού γενικότερα, όπως επίσης και της ανελευθερίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα σημερινά κατεχόμενα της Βόρειας Κύπρου, η οποία αναστενάζει κάτω από την βρωμερή μπότα του Αττίλα εισβολέα κατακτητή. Το σύμβολο-σήμα της απόλυτης βίας και νοθείας, τρομοκρατίας, του μισητού Αττίλα, να πλαισιώνεται και να δεσπόζει στο όρος Πενταδάχτυλος, στο να μολύνεται ο αέρας της Ελληνικής Κύπρου μας. Επέμενε πεισματικά ο πολύς εθνάρχης σας Μακάριος, για εμέ Εθνάρχης είναι μόνο Πρώτος Κυβερνήτης της χώρας μας, ο Άγιος της Πολιτικής ο Ιωάννης Καποδίστριας, που τον δολοφόνησαν τα συμφέροντα των πλούσιων προυχόντων κοτζαμπάσηδων, την ώρα που πήγαινε όρθρου βαθέως παρακαλώ, να Εκκλησιαστεί στην Εκκλησία στο Ναύπλιο στις 27/9/1831. Ως εκ τούτου σαν μαινόμενος ταύρος σε υαλοπωλείο, ο πολύς Μακάριος Γ, δήλωνε πως έπρεπε πάση θυσία στο να αντικατασταθούνε οι παλιοί αξιωματικοί της τρομοκρατικής οργανώσεως της ΕΟΚΑ Β, που πλαισίωναν τους κόλπους της Εθνικής Φρουράς, με καινούργιους αξιωματικούς, άμεμπτους και αμόλυντους, από το δηλητηριώδες μίασμα κατά αυτόν, της υποτιθέμενης Ενώσεως. Υπενθύμιση ότι ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας ο Διγενής, πέθανε μέσα στο κρησφύγετο του τον Ιανουάριο του 1974 στην Λεμεσό, καθώς τον κυνηγούσε αγρίως για να τον εξοντώσει, το κράτος του Μακαρίου Γ, όπως επίσης και τρεις Μητροπολίτες καθαίρεσαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ, και τον κατέταξαν στις τάξεις των λαϊκών, εξαιτίας της ανθελληνικής του συμπεριφοράς, εν αντιθέσει αυτούς με ευκολία θα τους αποκαλέσουνε οι πολλαπλοί βολεμένοι ψευτοδημοκράτες ως χουντικούς, πάντοτε η εύκολη λύση της ταμπέλας.

Ο Μακάριος Γ προπαγάνδιζε απαρέγκλιτά, ευαγγελίζονταν, πως ακολουθούσε το δόγμα, εθνικό συμφέρον, την εθνική γραμμή, το τέχνασμα της πολιτικής του εφικτού, και όχι του ευκταίου, δηλαδή, της Ενώσεως της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, που λαϊκίστικα πρέσβευαν κατά αυτόν, ο πολιτικός του αντίπαλος, το αντίπαλο δέος, της ΕΟΚΑ Β ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Εν τω μεταξύ με την όλη εν γένει διαχρονική στάση του, αλλά και συμπεριφορά του, δεν αντιλαμβανότανε ως πολιτικός μύωπας που υπήρξε, πως ανοίγοντας πολιτικές ανεξαρτησίας και μη ενώσεως, συνεχώς δίχαζε περαιτέρω παρά ένωνε διαφορετικούς κόσμους, όπως κανονικώς θα έπρεπε να κάνουν οι άνθρωποι της Εκκλησίας, θέλοντας να αυτοπροσδιοριζότανε ως ακηδεμόνευτος, αδέσμευτος, απόμακρος του ΝΑΤΟ και της Αμερικής, η οποία είχε σφιχτά δέσει στους κόλπους της την Ελλάδα, κατά τα λεγόμενα του βέβαια. Επιπροσθέτως με ότι δυσάρεστες συνέπειες θα επαφίονταν, επακολουθούσανε, ρισκάροντας κατά πολύ και ροκανίζοντας το σκοινί της Εθνικής περισυλλογής, παίζοντας σε πολλά μέτωπα, σε πολύ δύσκολα και κακοτράχαλα μονοπάτια, δεν θα έβρισκε σωτήρια σανίδα βοήθειας από πουθενά, την ώρα της κρίσης, την δύσκολή, όπως και συνέβη, για την μετέπειτα πορεία και εξέλιξη, ηρεμία, του Κυπριακού Ελληνισμού. Εν γένει η ΕΛΔΎΚ θυσιάστηκε εξολοκλήρου για την προστασία και ακεραιότητα του μισού νησιού και κάτι παραπάνω της Αφροδίτης, καθώς κράτησε την πλειοψηφία της Λευκωσίας σε Ελεύθερα Ελληνικά χέρια, βέβαια αυτά τα συμβάντα, την σήμερον μετατράπηκαν αλγεινώς, σε αμιγώς ιστορικά γεγονότα τοπικιστικά Κυπριακά, μέσω της ανθελληνικής ρητορείας, δια της πολιτικής του ανθενωτικού Μακαρίου Γ. Διότι αυτή εισέπραξε κατά κύρια βάση, την επίθεση της Τουρκικής υπεροπλίας, πλημμυρίδας, βάρους εν πολλοίς, και έτσι σώθηκε σήμερα ένα πολύ μεγάλο μέρος, ποσοστό, της Πρωτεύουσας της Λευκωσίας, της τελευταίας εσχατιάς του Ελληνισμού. Έτσι ώστε να παραμείνει ακόμη όσο γίνεται, Ελεύθερο αλλά και προπάντων Ελληνικό, Ορθόδοξο, και μη Κυπριακής Εθνικής τοπικιστικής συνειδήσεως, όπως ψευδώς καλλιεργείται από το 1974 και μετέπειτα προπαγανδιστικά, στο να μην αλλοιωθεί από τους επίδοξους μουσουλμάνους Τούρκους εισβολείς, κατακτητές. Αλλά και για να έχουμε εμείς σήμερα, οι νεοέλληνες τοις πάσι, γραικύλοι στην κυριολεξία, με πλειοψηφία ανιστόρητων ραγιάδων, αμιγώς αριστερής φυσιογνωμίας, διαμαρτυρόμενοι ως είθισται μόνο για τα προβλήματα που απασχολούνε την εκάστοτε γαστέρα της τσέπης τους, όσον αφορά περί ιστορικών Εθνικών θεμάτων, εκεί τυρβάζουνε αδιαφόρως, σφυρίζοντας εντελώς μεροληπτικώς ανιστόρητα.

Με την δήθεν δημοκρατία μας, την προσποιητή ελευθερία δια της ευμάρειας, τα προνόμια μας τα πλουσιοπάροχα και ασφαλώς δημοκρατικά, προοδευτικά κοινοβουλευτικά εν πολλοίς, που απορρέουνε μέσω του συντάγματος μας, όποτε φυσικά αποφασίζουμε να το σεβαστούμε στα σοβαρά, και εάν φυσικά μας συμφέρει αυτή η εκάστοτε προσέγγιση. Εν τω μεταξύ για αυτό και κατάντησε κουρελόχαρτο στην κυριολεξία, όπως το λάστιχο εναργέστατα το συμπεριφερόμαστε, που ο καθείς το τραβάει από όποια πλευρά της πολιτικής αμάξης τον εξυπηρετεί αλλά και βολεύει, την αστραφτερή του υστεροφημία, κατά το ιδιοτελέστατο δοκούν τους, του δούνε και λαβείν. Επομένως, η ΕΛΔΎΚ, ορίστηκε αλλά και ορκίστηκε, να φυλάξει τις δικές της σύγχρονες αλλά σίγουρα προδομένες Θερμοπύλες του νεότερου Ελληνισμού, και για αυτό ασφαλώς δεν θα πρέπει να έχετε καμία απολύτως αμφιβολία επιφυλάξεως αναμφισβήτητα. Μήπως θέλετε να συγκρίνουμε όσο άκομψο και ατελέσφορο, ετεροβαρή εν πολλοίς, ανήθικο και εάν ακούγεται, την προσφορά, θυσία, αξία έκαστος, προς τις διαχρονικές αξίες που απορρέουμε μέσω του Ελληνισμού, της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ, του καλοκαιριού του 1974. Εν ολίγοις το 1/3 της Ηρωικής δυνάμεως της νεκροί, περισσότερους από 105 στρατιώτες, βρίσκονται ομαδικώς κοιμώμενοι στα Στρατιωτικά Κοιμητήρια της Λακατάμιας πέριξ της Λευκωσίας, και όμως κανένας βολεμένος συμφεροντολόγος συμβιβασμένος, ψευτοδημοκράτης τοις πάσι, είτε εκ Κύπρου ορμώμενος, είτε εκ Μητροπολιτικής Ελλάδας δεν θα πάει να τους ανάψει το καντήλι της εσαεί ευγνωμοσύνης, ώστε να τους Τιμήσει εν τάχει, καθώς τους αποκαλούνε περιφρονητικά, υποτιμητικά, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια σίγουρα, ως χουντικούς Εοκαβιτατζήδες και ο νοών νοείτω. Επιπροσθέτως όπως επίσης και άλλους τόσους βαριά τραυματισμένους ψυχολογικά, να τους συγκρίνουμε με τους πασίγνωστους άκρως πλουσιοπάροχους και προκλητικά προβεβλημένους, επιφανείς μονόπλευρης επιλεκτικής μεροληπτικής ως είθισται, αμιγώς ιδιοτελέστατης, πλήρως εξαρτώμενης και εξαργυρωμένης, ήρωες του συμβιβασμένου πολυτεχνείου;

Μέσα στο στρατόπεδο της, από τις 14 του Αυγούστου του 1974, έως τις 16, διεξήχθη στην κυριολεξία ένα σύγχρονο μακελειό, ανθρωποσφαγή άνισης μάχης, που όμοια της έχει να δει πολλά χρόνια η ανθρωπότητα, να φανταστείτε πως στον Βρετανικό στρατό, διδάσκεται πώς να αντιμετωπίζουνε οι λίγοι τους πολλούς, με θάρρος και τόλμη, με βάση την Μάχη του Στρατοπέδου της Ηρωικής Μπαρουτοκαπνισμένης ΕΛΔΥΚ. Εν γένει η πιο άνιση μάχη της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, ενώ εμείς εδώ πέρα απεναντίας, περί άλλων τυρβάζουμε ως είθισται, σφυρίζοντας εντελώς αδιάφορα δια της προφανής μας άγνοιας, πολυτεχνείο προβάλλουμε πολλαπλώς, και ξανά μανά και πάλι πολυτεχνείο μονοπλεύρως, φαίνεται πως κόλλησε εκεί η συμφέρουσα ιδιοτελέστατη βελόνα, κατά πολύ των κομματικών τους αγκυλώσεων. Έδρευε λίγο έξω από την Πρωτεύουσα του νησιού την Λευκωσία, κάπου στα 3 χιλιόμετρα, στην περιοχή του Αγίου Δομετίου-Γερόλακου, παρακείμενα από το Διεθνές αεροδρόμιο. Ως εκ τούτου, αυτό το αμιγώς κομβικό καταλυτικό, νευραλγικό κομμάτι του νησιού, το υπερασπίστηκε επαξίως Α ΜΚ, Μοίρα Καταδρομών, από την Κρήτη μαζί με την Γ ΜΑΚ, που αποβιβάστηκαν περιπετειώδη την προηγούμενη βραδιά, στις 21 προς 22 Ιουλίου του 1974, ακρωτηριασμένες, τραυματισμένες δυνάμεις περαιτέρω, κατόπιν φίλιων πυρών που δέχθηκαν ασυνεννοησίας. Διότι δεν πρόλαβε, δεν έφτασε το σήμα εγκαίρως, η διαταγή, ότι δηλαδή θα τους ενισχύσουνε και συνδράμουνε δυνάμεις από την μητροπολιτική Ελλάδα, με αποτέλεσμα, να καταρριφθεί το αεροπλάνο τύπου Νοράτλας, το Νίκη 4, τέτοια ονομασία τα έδωσαν, ως Νίκη, αλλά και στο Νίκη 6, στο να σκοτωθούνε άλλη 2 Καταδρομείς, και καμιά 10αριά να τραυματιστούνε βαρύτατα. Εν τέλει, ασφαλώς να βγούνε εκτός μάχης, με όλο του το πλήρωμα, της τάξεως των 26 καταδρομέων, καταλάθος, από λάθος συνεννόηση συγχύσεως, μαζί με το τετραμελές πλήρωμα του, όμως, για καλή του τύχη, μόνο ένας σώθηκε καταδρομέας, ως εκ θαύματος, από την περιοχή της Θεσσαλονίκης, ονομαζόμενος Θανάσης Ζαφειρίου. Επιπροσθέτως, η ΕΛΔΎΚ, για την ιστορία τώρα, στις 16 Αυγούστου του 1960 πρωτοπάτησε το πόδι της, εγκαταστάθηκε, με την συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου στο νησί, ως βασική πλειοψηφούσα εγγυήτρια δύναμη, ενός συντάγματος της τάξεως των 950 ανδρών. Ενώ μετέπειτα, η ειρωνεία της τύχης, από 14 συναπτά έτη, χρόνια, την ίδια ακριβώς ημερομηνία, στις 16 Αυγούστου του 1974, ξεριζώθηκε εκ βάθρων, εκ θεμελίων, από την ίδια την εστία της, σκοπίμως και ανάνδρως, ύπουλα και ασφαλώς υπονομευτικά δολίως μεροληπτικώς, από τις ημέτερες πολιτικές δυνάμεις της απείρου ιδιοτέλειας, που λυμαίνονται την χώρα μας, από την μεταπολίτευση και μετέπειτα. Παράλληλα αλλά και από τους άφρονες αυταρχικούς του στρατιωτικού καθεστώτος, φανερώνοντας περίτρανα πως και οι δύο αμφότεροι, υπήρξαν πολύ κατώτεροι του αναμενόμενου, των κρίσιμων χρονικών στιγμών που αναμετρήθηκαν, αναμίχθηκαν εν πολλοίς, αφήνοντας ο Κυπριακός Ελληνισμός την τύχη στα χέρια τους, ώστε να καταφέρουν να συνεννοηθούνε ηπίως αρμονικά διακριτικώς, αλλά αλγεινώς εις μάτην.

Αυτές που δεν δίστασαν και χρεωκόπησαν την χώρα μας, κατόπιν από 46 χρόνια της διακυβερνήσεως της, σε όλους μα όλους τους τομείς της, μηδενός εξαιρουμένου, κυρίως της παιδείας και του πνεύματος, επιβουλεύονταν ακόμη, ακόμη, και την ίδια την σωματική αρτιμέλεια της χώρας μας. Αρκεί να μην χάσουνε αυτοί τις πλουσιοπάροχες συμφεροντολογικές απολαβές τους, που απορρέουνε δήθεν από το σύνταγμά μας, που στην κυριολεξία το έχουνε μετατρέψει σε αλά καρτ, κουρελόχαρτο, δηλαδή, όπως τους συμφέρει και τους ταιριάζει, εξυπηρετεί. Αναλόγως με την εκάστοτε ιδιοτελέστατη περίσταση, με κατεξοχήν μέριμνα τους, μείζον γνώμονα τους, στο πώς θα καταφέρουνε να πλουτίσουνε μία ώρα γρηγορότερα και αρχύτερα, εις βάρος της χώρας μας φυσικά, που ακόμη τους ανέχεται, χωρίς τίποτε άλλο να μην τους ενδιαφέρει και απασχολεί, τα παραχωρούνε όλα μα όλα, στον επικείμενο βωμό του κέρδους και τους χρήματος, προσκυνώντας εσαεί τον θεό της κατανάλωσης. Επί της εύλογης ευκαιρίας που μου δίνεται, θα επιθυμούσα να σας αναφέρω ένα πάρα πολύ εύστοχο αλλά και εύστροφο, διαχρονικό παράδειγμα υπέρογκης κομματικής καθεστωτικής νοοτροπίας, ότι περισσότερες πιθανότητες έχουν να αποχωρήσουν οι Τούρκοι κατακτητές καταπατητές από την Κύπρο μας, παρά ο αναρίθμητος κομματικός στρατός των δημοσίων υπαλλήλων της ΕΡΤ και της κάθε ΕΡΤ και ο νοών νοείτω. Εν αντιθέσει εν μέρει ζημίωσαν ως είθισται ποικιλοτρόπως, κατά κόρον, την πνευματική ιστορική Εθνική αντίσταση, αλλά και συναναστροφή περαιτέρω ομοιογένειας, που απορρέει μέσα από την ανόθευτη γνώση, της φιλαληθής ιστορικής διαδρομής, για αυτό και υστερούμε παρασάγγας σε αυτό το τόσο νευραλγικό σημείο, της ιστορικής παρακαταθήκης. Το στρατόπεδο της ηρωικής μπαρουτοκαπνισμένης ΕΛΔΎΚ, υπερκεράστηκε βιαίως και ανάνδρως, από πολύ υπέρτερες και πλήρως εξοπλισμένες Τουρκικές και Αγγλικές δυνάμεις, που την επιτίθονταν ανηλεώς, βαναύσως, απεναντίας, η αγνωμονούσα ως είθισται μητέρα Ελλάδα, του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβυτέρου, ονομαζόμενου και ως Εθνάρχη, κώφευε προκλητικά, στις αναρίθμητες εκλύσεις για βοήθεια προς αυτήν. Ματαίως όμως, η τύχη της ήτανε προδιαγεγραμμένη, επειδή θα έπρεπε σκοπίμως και μεθοδικώς, να προδοθεί στις σύγχρονες προδομένες Θερμοπύλες του Ελληνισμού, ώστε να εμφανιστούνε μετέπειτα οι πολιτικάντηδες, ως σωτήρες του δημοκρατικού Ελληνισμού, σκάβοντας όμως τα ίδια τα θεμέλια δολίως, υπονομεύοντας τους Ήρωες στρατιώτες υπερασπιστές του μπαρουτοκαπνισμένου στρατοπέδου της ΕΛΔΎΚ του 1974. Εν προκειμένω μόνο και μόνο για την μετέπειτα εκλογική ψηφοθηρία, ή αλλιώς την επικείμενη εκλογική τους πελατεία. Κινούμενες οι ημέτερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, αυτές που απουσίαζαν επί εφτά συναπτά έτη, εμφανώς προκλητικά, συνεργαζόμενες με αγαστή ενάργεια, με τους συνοδοιπόρους εχθρούς της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ, τους Τούρκους εισβολείς επισήμως, αλλά και τους συμμάχους τους Άγγλους, ανεπισήμως.

Ως εκ τούτου, αυτές οι δύο στρατιωτικές δυνάμεις, ασφαλώς διέθεταν  πολύ μικρότερη δύναμη ισχύος, πριν την εισβολή φυσικά, της Τουρκίας, με την δική της δύναμη, την Τουρδίκ, από 650 άνδρες, αλλά και της Αγγλίας, με τις δικές της δύο αεροπορικές και ναυτικές βάσεις που διέθετε, στις περιοχές της Δεκέλειας, αλλά και του Ακρωτηρίου. Αφενός, διότι τους εγκατέλειψαν ολομόναχους, στην τριήμερη επική τους μάχη, από τις 14 Αυγούστου του 1974, μέχρι τις 16 το μεσημέρι, όταν και το Ηρωικό στρατόπεδο έπεφτε μετά από εντελώς άνιση μάχη στα χέρια των Τούρκων εισβολέων κατακτητών θέλοντας και μη, τους άφησαν στην μοίρα τους εξολοκλήρου, άοπλους στην κυριολεξία, μπροστά, απέναντι, στην πλήρως, πανίσχυρη εξοπλισμένη μηχανή Στρατιάς της Τουρκίας, με τα πιο σύγχρονα οπλικά μέσα της τελευταίας τεχνολογίας που διέθετε εκείνη την εποχή, στο πόλεμο της Κύπρου, το τραγικό κατακαλόκαιρο του 1974. Μέσω, της αναρίθμητης αεροπορίας τους, αλλά και των πολλαπλών Τουρκικών αρμάτων τεθωρακισμένων που διέθεταν Μ-113, ενώ ξέσκιζαν το στρατόπεδο, και ασφαλώς ενισχυόμενη από το Πυροβολικό τους, αλλά και τα βαριά όπλα τους, των όλμων και ΠΑΟ, δευτερόλεπτο να μην σταματάνε να εκτοξεύουνε το ατσάλι τους, μαζί με την φωτιά τους, των απαγορευμένων Βομβών Ναπάλ, εναντίον των 318 Ηρώων Ελδυκάριων υπερασπιστών, του στρατοπέδου, επιμέρους αναντιστοιχία Ένας Ελδυκάριος προς 22 πάνοπλους Τούρκους εισβολείς. Αφετέρου, αυτά τα 20χρονα στρατευμένα παιδιά, της μητέρας Ελλάδας, που δεν δείλιασαν, δεν λιποψύχησαν, δεν κιότεψαν στην απλή καθομιλουμένη, τα οποία έβγαλαν το φίδι από την τρύπα αξιοπρεπώς σθεναρώς Εθνικώς κινούμενα, κοιτάζοντας τον προαιώνιο εχθρό του γένους μας κατάματα. Ενώ οι σφαίρες που τους στέρησαν ότι πολυτιμότερο αγαθό έχει ο εκάστοτε άνθρωπος, την ίδια του την ζωή, τα νιάτα τους, ήτανε το εφαλτήριο για την αιωνιότητα, κατευθείαν στο στήθος, και όχι στην πλάτη, δηλαδή, να τρέξουνε για να φύγουνε, στο να κρυφτούνε, όπως ακριβώς εναργέστατα συμπεριφέρθηκαν, με αγαστή ενδοτικότητα, με τους βολεμένους πολιτικάντηδες, της καθεστωτικής τάξεως, ή αλλιώς ελίτ, της ελλαδίτικης και τοπικής Κυπριακής. Αυτής της ιδιοτελέστατης αμιγώς πλουσιοπάροχης συμφέρουσας συνδιαλλαγής, του δούνε και λαβείν, και κρατούσανε την τιμή αλλά και την αξιοπρέπεια της χώρας μας στα ύψη, και έτσι, εξαιτίας τους, σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της Λευκωσίας, βρίσκεται σε Ελληνικά χέρια. Καλυπτόμενοι μέσα στα μπαρουτοκαπνισμένα ορύγματα τους, κρατώντας σφιχτά στα χέρια τους, στον καύσωνα των 45 βαθμών κελσίου, τον ατομικό τους οπλισμό του Μ1, μέσα στο κατακαλόκαιρο, βομβαρδιζόμενα εκατέρωθεν, και από την απείρου αναρίθμητη Τουρκική αεροπορία τους, εκτοξεύοντας προς τους Ήρωες Υπερασπιστές του Στρατοπέδου της ΕΛΔΎΚ, τις απαγορευμένες βόμβες Ναπάλμ, που τους παρέδωσαν από οι Αμερικανοί σύμμαχοι τους, του ΝΆΤΟ από τον πόλεμο του Βιετνάμ, όπως επίσης, και υπερασπιζόντουσαν την μητέρα πατρίδα Ελλάδα, από τις βάρβαρες και ύπουλες επιβουλές του Τούρκου εισβολέα κατακτητή, καρτερικά υπομένοντας, στο προσκλητήριο του καθήκοντος ως εν δυνάμει μελλοθάνατοι.

Για επίλογο τώρα, στην φωτογραφία επάνω στην επικεφαλίδα, διακρίνεται, τον εντελώς άγνωστο Ήρωα κατά τους αναρίθμητους αμιγώς ανιστόρητους που διαθέτει αυτός ο τόπος, της ΕΛΔΎΚ, τον Αγνοούμενο-Αγνοηθέντα Στρατιώτη Βασίλη Σμυρλή, με καταγωγή από το Ναύπλιο, τον συνέλαβαν οι Τούρκοι εισβολείς του στρατοπέδου, περίπου στις 4 η ώρα το μεσημέρι, στις 16/8/1974, μέσα στο εμπόλεμο στρατόπεδο της ΕΛΔΎΚ, την ώρα που απομακρύνονταν από τα βομβαρδισμένα μπαρουτοκαπνισμένα όρυγμα τους, μαζί με τον επίσης Ήρωα, τον Βασίλη τον Βάσιο, με γενέτειρα από τον Άγιο Νικόλαο της Χαλκιδικής. Κατευθυνόμενοι και οι δύο αμφότεροι, κακήν κακώς αγρίως βιαίως, λόγω κακού προσανατολισμού, και μη έχοντας και άλλη επιλογή σωτήριας διαφυγής, προς το 11 τακτικό συγκρότημα, δηλαδή ένα μικρό στρατόπεδο, στα βόρεια του στρατοπέδου της ΕΛΔΎΚ, θεωρώντας πως εκεί πέρα θα έβρισκαν ένα προσωρινό σωτήριο καταφύγιο. Αυτά τα 20χρονά παιδιά, στρατιώτες της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ, αλλά και οι τελευταίοι υπερασπιστές του στρατοπέδου, στην πρώτη γραμμή του πυρός, υπερασπιζόμενοι το ίδιο το Έθνος δια την Εθνική τους Αξιοπρέπεια της ακεραιότητας, πολεμώντας με υπεράριθμο Τουρκικό πλήρως εξοπλισμένο εχθρό, διαφυλάττοντας τα ιερά και τα όσια, της μητέρας πατρίδας Ελλάδας, ακμαία και σταθερά, πράττοντας το χρέος τους, αλλά και το καθήκον τους, σε αυτό που τους πρόταξε η Εθνική τους αξιοπρέπεια, το καθήκον προς το γένος των απανταχού Ορθοδόξων Ρωμιών, Ελλήνων επί γης, όπως ο Βασίλης ο Σμυρλής, ο Βασίλης ο Βάσιος, ο Στέφανος ο Κουτρούλης από τον Μαρμαρά της Χαλκιδικής αλλά και ο Θεόδωρο ο Ξένος. Έρποντας, σερνόμμενοι, εγκαταλείπουνε τα ορύγματα τους, τραυματισμένοι πολλαπλώς, από τις άπειρες κακουχίες που αντιμετώπιζαν επί ένα μήνα ακήρυχτου πολέμου, εντελώς νηστικοί και άυπνοι, εξουθενωμένοι και κυρίως ημέτερα προδομένοι, μη έχοντας και άλλη επιλογή, άλλωστε όλα είχανε καταρρεύσει πέριξ τους. Εν ολίγοις, η διαταγή της απαγκιστρώσεως, την οποία έδωσε προχείρως, αναγκαστικώς, θέλοντας και μη, ο Υποδιοικητής του στρατοπέδου της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ, και τελευταίος στρατοπεδάρχης της, ο Ήρωας Αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος, δεν έφτασε ποτέ τους στον τελικό προορισμό τους, προς στα έμπροσθεν ορύγματα. Ως εκ τούτου, και αυτό διότι, οι εκάστοτε αγγελιοφόροι που ξεκινούσανε με ρίσκο της ίδιας τους της ζωής, να μεταφέρουνε το μήνυμα, διαταγή της εγκατάλειψης του στρατοπέδου άμεσα, ως μη άλλη λύση επιλογής, θέλοντας και μη, τα οποία τα υπερασπίζονταν με απέραντο σθένος αλλά και πάθος αξιοπρεπείας οι Ήρωες στρατιώτες της ΕΛΔΎΚ, σκοτωνόντουσαν, θυσιάζονταν, αποδεκατίζονταν, μέχρι να ενημερώσουνε τους στρατιώτες των έμπροσθεν μπαρουτοκαπνισμένων ορυγμάτων, που πλήττονταν από αναρίθμητες εχθρικές σφαίρες, βλήματα των όλμων, της αεροπορίας, του πυροβολικού των τεθωρακισμένων αρμάτων..

Μόλις ξεκίνησαν να βγούνε από το όρυγμα, το σίγουρο φέρετρο τους, οι τέσσερις αυτοί Ήρωες στρατιώτες, υπέθεσαν πως θα έβρισκαν κάποια σωτηρία, ως καταφύγιο, εάν κατευθύνονταν προς το στρατόπεδο του 11 τακτικού συγκροτήματος, έτσι το ονόμαζαν, σε μία απόσταση περίπου των 500μ, όμως για κακή τους τύχη, και μη γνωρίζοντας, πως αυτό το είχανε καταλάβει οι Τούρκοι από τις 23 του Ιούλη, μη ενημερώνοντας τους κάποιος. Επικεφαλής ο Λοχίας, ο Βασίλης ο Βάσιος του 4 Λόχου, προπορεύεται κατευθυνόμενος προς εκείνη την κατεύθυνση, νομίζοντας και ευελπιστώντας πως θα έβρισκαν εκεί την πολυπόθητη σωτηρία που ευαγγελίζονταν, τον ακολουθούνε κατά πόδας, οι υπόλοιποι τρεις συστρατιώτες του, σε απόσταση αναπνοής μόνο ο Βασίλης ο Σμυρλής, τότε για κακή τους τύχη, πέφτει μία οβίδα όλμων, στα 100 μέτρα πιο πίσω του, και σηκώνεται ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης, με φυσικό επακόλουθο να χαθούνε από προσώπου γης, οι δύο τελευταίοι στρατιώτες, ο Στέφανος ο Κουτρούλης εκ Μαρμαρά Χαλκιδικής και ο Θεόδωρος ο Ξένος, χάνοντας τους από προσώπου γης, από τότε τα ίχνη τους αγνοούνται. Ματαίως φώναζαν και περίμενα κάποια στοιχειώδη ανταπόκριση επικοινωνίας, για να τους απαντήσουνε, έτσι, οι δύο εναπομείναντες προπορευόμενοι, κοντοστάθηκαν για κάποιο μικρό εύλογο χρονικό διάστημα, με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής. Επιπροσθέτως, δάκρυσαν τα μάτια τους, στέγνωσαν τα λαρύγγια τους να τους επιζητούνε εναγωνίως, από την απέραντη αναμονή, μέχρι να τους εντοπίσουνε, τίποτα δεν κινείτο, νέκρωσαν τα πάντα, δεν μπορούσανε να σηκωθούνε όρθιοι, ώστε να γυρίσουνε προς τα πίσω, για να τους περισυλλέξουνε, τους ασφαλώς νεκρούς συναδέλφους τους, να τους έβλεπαν ιδίοις όμμασι, το τι συνέβη από κοντά, εν κατακλείδι, τα καταιγιστικά αφειδώλευτα πυρά των Τούρκων, εναντίον τους, θέρισαν την ήδη τεταμένη εμπόλεμη ατμόσφαιρα. Μη έχοντας και άλλη επιλογή, συνέχισαν την ανηφορική πορεία τους, με εμφανή βαριά καρδιά, μη γυρίζοντας πίσω να κοιτάξουνε, για κακή τους τύχη όμως, μόλις έφτασαν κοντά στο 11 τακτικό συγκρότημα, δέχθηκαν και από εκεί επιπρόσθετα πυρά καταιγιστικά εναντίον τους, πίστευαν πως ήτανε δικοί τους στρατιώτες, ενώ τους μπέρδεψαν κατά λάθος δια της ασυνεννοησίας, οι ίδιες στολές που φορούσανε, και οι δύο αμφότεροι του ΝΑΤΟ. Κουνούσανε τα χέρια τους αδιάκοπα εντόνως, βρίζοντας, ασφαλώς νευριασμένα, για την υποτιθέμενη δήθεν ασυνεννοησία, ώστε να πάψουνε να τους χτυπούνε, αλλά τίποτα, μη γνωρίζοντας το τι τους περιμένει, προχωρούνε προς τα εμπρός, διαπίστωσαν μόλις πλησίασαν εγγύτερα, πως τα κράνη που φορούσανε είχανε την Τουρκική σημαία, πάγωσε το αίμα τους, Βασίλη, τον φωνάζει με τρεμάμενη φωνή, απευθυνόμενος προς τον συνονόματο Λοχία Βάσιο, ο άλλος Βασίλης, ο Σμυρλής, Τούρκοι, μας περικύκλωσαν, τι θα κάνουμε τώρα;

Τους πλησίασαν και τους ανάγκασαν, περίπου 20 Τούρκοι οπλισμένοι στρατιώτες, σαν αστακοί, με εμφανείς βάρβαρες και άγριες διαθέσεις, βλέπετε, αυτούς δεν τους εγκατέλειψε η πατρίδα τους, η Τουρκία, στην τύχη τους, αδιαφορώντας για την μετέπειτα πορεία τους και ύπαρξη τους, λέγοντας, πως η Κύπρος είναι μακριά και να σφυρίζοντας αδιάφορα, όπως ο δικός μας, ο ανεκδιήγητος και προκλητικά προβεβλημένος, ο προσποιητά Εθνάρχης σας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Πρεσβύτερος. Γρονθοκοπώντας τους ανηλεώς βαναύσως, αγρίως ξυλοδαρμούς, στο να παραδώσουνε τον επιμέρους οπλισμό τους, ενώ τους σημάδευαν από όλες τις πλευρές και κατευθύνσεις, έτσι μη έχοντας και άλλη επιλογή, τα παρέδωσαν τα όπλα τα ιερά, και έμειναν στο έλεος των Τούρκων βασανιστών τους. Εν κατακλείδι, πλέον πιάστηκαν αιχμάλωτοι, βρισκόμενοι στις ορέξεις των Τούρκων, όλα αυτά που σας αναφέρω αφηγηματικώς εν τάχει, τα εξιστορεί στο προσωπικό του ημερολόγιο, ο Λοχίας αιχμάλωτος επί τρείς μήνες, στις φυλακές Αδάνων της Τουρκίας, ο Βασίλης ο Βάσιος, από τον Άγιο Νικόλαο της Χαλκιδικής, επομένως, δεν τα βγάζω από την φαεινή, νοσηρή μου φαντασία, για τους κακόπιστους τα αναφέρω. Εν ολίγοις, δεν άντεξαν το τόσο πολύ ξύλο των βίαιων γρονθοκοπημάτων που δέχονταν, και μάλιστα με τους υποκοπάνους των όπλων στα κεφάλια τους, έπεσαν κάτω αναίσθητοι, λυπόθιμοι με ματωμένα τα κεφάλια τους, με γροθιές στο πρόσωπο τους, τους συνέφεραν, τα χείλη τους καταματωμένα και πρησμένα, όπως επίσης και αναρίθμητα τραύματα δέχθηκαν στο κεφάλι τους, που προήλθαν από τους υποκοπάνους των όπλων τους, το αίμα τους έρεε σαν ποτάμι, πάνω στο πρόσωπο τους. Ως εκ τούτου, τους δένουνε χειροπόδαρα και τους σέρνουνε προς τα έξω, προς άγνωστη κατεύθυνση προορισμού, σαν τα ζώα εναργέστατα, τότε έντρομα και με τρεμάμενη φωνή, ρωτάει τον Βασίλη τον Βάσιο, χαμηλόφωνα, ο Βασίλης ο Σμυρλής, Βασίλη που μας πάνε; Θα μας σκοτώσουνε, πρέπει κάτι να κάνουνε επειγόντως να δραπετεύσουμε, θέλω να κατουρήσω, δεν αντέχω άλλο, όμως δεν του το επέτρεψαν, εκείνη την χρονική στιγμή, τους χωρίζουνε βιαίως, τον έναν από τα δεξιά τον πάνε, και τον άλλον στα αριστερά. Το δε Βασίλη Σμυρλή, του χώνουνε βιαίως αγρίως το πρόσωπο του, μέσα σε ένα κουβά με ανθρώπινες ακαθαρσίες, περιττώματα, και από τότε Αγνοείται η Τύχη του, δεν τον ξαναείδε ο Βασίλης ο Βάσιος, ήτανε και ο τελευταίος άνθρωπος που τον είδε ζωντανό. Διότι, από τότε χάθηκαν τα επιμέρους ίχνη του, και θεωρείται επισήμως αγνοούμενος ή μήπως καλύτερα αγνοημένος, από την υποτιθέμενη και προκλητικά προβεβλημένη επιλεκτικώς μονομερώς δημοκρατική κοινωνία;

Σας ερωτώ λοιπόν, μήπως κανείς από όλους εσάς, είδε ασφαλώς καταλάθος τον Βασίλη τον Σμυρλή από το Ναύπλιο, 20 ετών Στρατιώτης της Ηρωικής Μπαρουτοκαπνισμένης εμπόλεμης ΕΛΔΥΚ του 1974, που αγνοείται η τύχη του, από τις 16/8/1974, τις Μεσημεριανές ώρες, χάνοντας μετέπειτα τα βήματα του; Για τον Βασίλη τον Σμυρλή, τον αιχμάλωτο στρατιώτη της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ, δεν είδα να ενδιαφέρεται όλα αυτά χρόνια, κανένας δήθεν ευαίσθητος έγκριτος δημοσιογράφος, όπως ο Χαρδαβέλας και καμία Αγγελική Νικολούλη, αδιαφορώντας επιδεικτικώς επιλεκτικώς πλήρως, δια της ανιστόρητης άγνοιας τους, ακόμη και ο υπολογίσιμος κατά τα άλλα Διεθνής Ερυθρός Σταυρό κώφευε. Όσον αφορά τον άλλον αιχμάλωτο, τον Βασίλη τον Βάσιο, δεν τόλμησε να μας αφηγηθεί περαιτέρω, θα τα πάρει μαζί του στον τάφο εξομολογήθηκε, φοβήθηκε καλύτερα για τις δικές μας επικείμενες αντιδράσεις, στο να μην σοκαριστούμε περισσότερο, να μας περιγράψει όλες τις ιστορίες της απόλυτης φρίκης που πέρασε, τις απάνθρωπες, του αποτροπιασμού του ανθρώπινου είδους, που εκτυλίχθηκαν εις βάρος του, ζώντας έγκλειστος και αιχμάλωτος στα χέρια των Τούρκων βασανιστών του. Σας ερωτώ, εάν τολμάτε φυσικά, πάρετε, αγοράσετε, το Βιβλίο, ΟΙ ΆΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΏΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΔΎΚ ΤΟΥ 1974, ώστε να αναγνώσετε το ποιες εμπειρίες αποκόμισε από το πέρασμά του από τις φυλακές των Αδάνων της Τουρκίας, όταν υπήρξε επί 100 ημέρες αιχμάλωτος των Τούρκων. Παράλληλα μπορείτε να τον επισκεφθείτε στον Άγιο Νικόλαο της Χαλκιδικής καλύτερα, ζωντανός και ακμαίος είναι, εκεί αναρρώνει διαχρονικώς εν μέρει,, όσο μπορεί φυσικά, και ας πέρασαν 46 συναπτά έτη, για να σας εξιστορήσει το ποια είναι η γνώμη του, για την περιβόητη Ελληνοτουρκική φιλία ή προσέγγιση καλύτερα. Τολμάτε να τον κοιτάξετε στα μάτια όλοι εσείς, που τα ευαγγελίζεστε όλα αυτά, τα ασφαλώς φαιδρά και ανιστόρητα φληναφήματα; Για την ιστορία, τον αντάλλαξαν μαζί με άλλους τρείς αιχμάλωτους Έλληνες στρατιώτες της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ, τους Αντώνη Καρανδρέα από την Λήμνο, τον Κλάψη και τον Άγγελο Βουγιούκα από τον Βόλο, στις 26 Οκτωβρίου του 1974, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου έναντι, εννέα Τούρκων αιχμαλώτων, μεταξύ και αυτών και κάποιον υψηλόβαθμο Συνταγματάρχη. Το μακροσκελέστατο κείμενο αυτό, τίθεται προς παραδειγματισμό της Απαγορευμένης ιστορικής νουθεσίας, το οποίο για να καταφέρω να το επιμεληθώ, γόγγυξα πολλαπλώς και ο νοών νοείτω, όπως επίσης το πλήρωσα και αδρά.
ΑΝ ΛΑΧΤΑΡΆΣ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΆ ΣΕ ΞΈΝΟΥΣ ΜΗΝ ΕΛΠΊΖΕΙΣ, ΠΆΡΤΗΝ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝ ΜΠΟΡΕΊΣ ΑΛΛΙΏΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΞΊΖΕΙΣ.
ΠΈΤΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΆ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΦΈΝΤΗ ΠΙΆΣΟΥ ΚΑΙ ΌΤΑΝ ΣΕ ΦΤΎΣΕΙ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΚΆΘΕΣΑΙ ΣΚΥΦΤΌΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΤΑ ΠΡΩΤΕΊΑ ΣΤΗΝ ΣΆΠΙΑ ΠΟΛΙΤΕΊΑ-ΚΟΙΝΩΝΊΑ.
ΛΈΜΕ ΔΥΝΑΤΆ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΟΙ ΆΛΛΟΙ ΨΙΘΥΡΊΖΟΥΝ.
Ο ΛΆΤΡΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ Ο ΒΑΛΚΑΝΊΔΗΣ ΔΉΜΟΣ TAMYSTIKATOUBALTOU.BLOGSPOT.