Με την ΕΒΟ και την ΕΛΒΟ θα πάμε στον πόλεμο, μπαμπά;
Του Γιώργου Κράλογλου
Πριν 43 χρόνια ονειρευόμασταν αμυντικά συστήματα και άλλα πολλά. Πριν 34, τσόντα-όνειρα και για οχήματα. Τα αναθέσαμε στο κράτος. Καλά να πάθουμε…
Από το 1977 (!!!) ψαχνόμαστε, αν μας πάνε τούτα ή εκείνα τα αμυντικά συστήματα. Να διαλέξουμε τώρα ή να αφήσουμε άλλα 20-30 χρόνια να πιάσουμε και την παραπέρα τεχνολογία…; Έτσι, για να μη μας κουνιούνται και οι Τούρκοι…
Από το 1986, που μέσα στη μεγάλη χαρά κρατικοποιήσαμε την Αυστριακή Στάγιερ, αυτό που δεν σταματήσαμε να “παράγουμε”, με σιγουριά, ούτε για ένα χρόνο ήταν ζημιές και φέσια στο κράτος σε βάρος του φορολογούμενου.
Μετά από 34 χρόνια πουλάμε τις εγκαταστάσεις για τα κρατικά οχήματα, γιατί δεν πάει άλλο η βαλίτσα της εκκαθάρισης της ΕΛΒΟ. Που να πάει;. Την εκκαθαρίζουμε 6 χρόνια τώρα… Από τον Φεβρουάριο του 2014!!!
Ξεκαθαρίζω και προσωπικά και ως στήλη και ως Capital.gr ότι το θέμα μου δεν είναι ούτε η ΕΒΟ ούτε η ΕΛΒΟ που συνεχίζουν να περνάνε των παθών τους τον τάραχο… Πολύ δε περισσότερο οι κάπου 800-900 εργαζόμενοι κρατικοί υπάλληλοι που ζούνε το θρίλερ της διαχρονικής πολιτικής και κομματικής ανικανότητας για λύσεις.
Απλά “φωτογραφίζουμε” άλλη μια εικόνα του πολιτικού κενού, για την προκοπή της Ελλάδας, από τις πρώτες ημέρες της μεταπολίτευσης.
Και στεκόμαστε στη συγκεκριμένη “φωτογράφιση” επειδή αποτυπώνει με τον πιο ζωντανό τρόπο την πολιτική και κρατική ανυπαρξία σε σχέδια και πραγματικά οράματα για την Ελλάδα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τι δεν ακούστηκαν από τα μπαλκόνια του ψεύδους και της διανομής σανού, μετά το 1982 που το κράτος αποζημίωσε (με λεφτά των φορολογούμενων), τους Μποδοσάκηδες για να χτίσει τη δική του αυτοκρατορία στα όπλα.
Κρατική αυτοκρατορία στα αμυντικά συστήματα. Στους εξοπλισμούς. Όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και άλλων χωρών…, μπας και αποδείξουμε ότι το κράτος θα ξεπερνάει και τους Μποδοσάκηδες.
Είπαμε και τι δεν είπαμε, για την ΠΥΡΚΑΛ και τα μύρια όσα σχέδια θα έστρωναν και θα άπλωναν στα τραπέζια, οι κρατικοί βιομήχανοι της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας.
Σαν σκουλήκια, το λιγότερο, βλέπανε κάτι μεσαίους και μικρομεσαίους της ιδιωτικής αμυντικής βιομηχανίας. Μόνο από “κρατική ψυχική μεγαλοσύνη” τους έριχναν που και που καμιά δουλίτσα, οι κρατικοί βιομήχανοι. Κατά τα άλλα είχαν στρογγυλοκαθίσει μέχρι και στον ΣΕΒ.
Το 1986 νέα όνειρα. Νέες κρατικές ορέξεις. Οι αυστριακοί και η Στάγιερ τώρα στο σκόπευτρο του κρατικού ντουφεκιού…. Τι είχαν να χάσουν οι Αυστριακοί. Μας πούλησαν ότι είχαν και δεν είχαν. Πλήρωσε ο ελληνικό λαός.
Και γιατί να μην πληρώσει. Σοσιαλισμό είχαμε. Η ένδοξη Ελλάδα θα αποκτούσε και κρατική αυτοκινητοβιομηχανία.
Να πώς έφθασε το κράτος να ελέγχει το 75% της οικονομίας, από το 35% που είχε στην αρχή της μεταπολίτευσης. Να πώς μπήκαν στο κράτος κλαδικοί, κομματικοί, αφισοκολλητές, κλακαδόροι και παρατρεχάμενοι, να παριστάνουν τους διευθυντάδες και τους “μάνατζερ” της αγοράς.
Το 1992 άλλες χαρές και πανηγύρια, με τα “παντρέματα” της κρατικής ΠΥΡΚΑΛ με την ΕΒΟ των κρατικών όπλων. Στόχος να πιάσουμε οράματα οπλικών συστημάτων που θα μας ζήλευε και το ΝΑΤΟ…
Εκεί να δεις κομματικό και πολιτικό παρασκήνιο. Εκεί να δεις εργατοπατερισμό. Πάλι σε βάρος και των κρατικών υπαλλήλων της ΠΥΡΚΑΛ και της ΕΒΟ που άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν.
Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου… Είπαμε δεν σεργιανίζουμε στα συγκεκριμένα κρατικά συγκροτήματα αλλά στην κρατική οικονομία και στο τσαλαπάτημα που έκανε και στην ιδιωτική για φθάσει πού; Η μια, από τις δυο, να εκκαθαρίζεται από το 2014 και να μην έχει σταματημό. Και η άλλη να έχει δρόμο μπροστά της… Αλλά τι δρόμο…
Σήμερα όμως οι τυχοδιωκτισμοί του γελοίου Τούρκου σουλτάνου περνάνε (αναγκαστικά) από τεστ αλήθειας, τους πάντες και τα πάντα. Τόσο στην Τουρκία, όσο και στην Ελλάδα. Τα πάντα και κυρίως, τα καλά και κρυφά χαρτιά που διαθέτεις (αν διαθέτεις) για να ορθώνεις το ανάστημά σου. Και στα καλά χαρτιά σου δεν γίνεται να απουσιάζουν τα ντόπια σου αμυντικά συστήματα. Αυτά που (λογικά) έπρεπε να φροντίσεις, σε περιόδους χαλαρότητας των εντάσεων και των ανταγωνισμών. Εμείς όμως, πως νοιώθουμε ή πως πρέπει να νοιώθουμε, μπαμπά;
capital.gr
