Ούτε ένα βήμα πίσω στο Αιγαίο!

του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*

Τα πράγματα στο Καστελλόριζο, αλλά και το Αιγαίο είναι σοβαρά όχι τόσο επειδή υπάρχει περίπτωση η Τουρκία να κάνη γεωτρύσεις εντός της ελληνικής ΑΟΖ, αλλά για την περίπτωση που η Ελλάς την ύστατη στιγμή κάνη πίσω… Η Αγκυρα ελπίζει ότι η Αθήνα θα χεστή από τον φόβο της και θα καταπιή την πρόκληση, όπως στο παρελθόν, λέγοντας ότι δεν άπλωσαν καλώδια ή ήταν ο άνεμος που ξανάφερε το τεράστειο Ορούτς Ρέι στα ελληνικά ύδατα. Ας ελπίσουμε ότι ενισχυμένη ηθικά από τη μεγάλη νίκη του Φεβρουαρίου στον Εβρο, η ελληνική κυβέρνηση δεν θα πέση στην παγίδα ούτε θα συρθή σε διάλογο επί κυριαρχικών της δικαιωμάτων, διότι σ’αυτό αποσκοπούν οι τουρκικές προκλήσεις, να πάρουν δηλαδή όσα μπορούν χωρίς να προκύψη στρατιωτική σύγκρουση την οποία και ορθώς φοβούνται περισσότερο από εμάς. Εάν η Αθήνη εμμείνη στη θέση της, ότι δηλαδή θα προασπίση με κάθε μέσο τα θαλάσσια και χερσαία εδάφη της, όπως έχει διαμηνύσει σε άπαντα ενδιαφερόμενο, η Τουρκία δεν έχει άλλη λύση από το να κάνη πίσω. Θα πάθη κάποια “βλάβη” τελευταία στιγμή το Ορούτς Ρέι και θα αναβληθή η επιχείρηση. ‘Η θα βγάλουν το άχτι τους με κάποιες ακόμη τρύπες στα νερά της Κύπρου. Στο σημείο όπου έχουν φτάσει τα πράγματα, τυχόν επίδειξη αδυναμίας της Ελλάδος θα σημάνη ουσιαστικά το χάσιμο του μισού Αιγαίου και την πλήρη αποθράσυνση της Τουρκίας που θα ζητήση δικαιώματα μέχρι και στο …Καρπενήσι! Τα λόγια έχουν τελειώσει, καλή θέληση δεν δύναται να υπάρχη πλέον από ελληνικής πλευράς εφόσον δέχεται επίθεση κι’όχι απλά μία ακόμη πρόκληση. Ηρθε η ώρα να πατήση πόδι κι’όχι για να σβήση κάποιο αποτσίγαρο, αλλά στο νύχι αυτού που πάει με τσαμπουκά να περάση το κατώφλι της.

Οπως προανέφερα, ο άλλος μεγάλος φόβος είναι να αποφευχθή μεν το επεισόδιο, αλλά να πιεστή η Αθήνα σε διάλογο από τη Γερμανία ή και τις ΗΠΑ. Αυτό θα είναι ακόμη χειρότερο, διότι χωρίς μία τουφεκιά η Αγκυρα θα έχη επιτύχη αυτό που θέλει. Δεν νοείται διάλογος όταν ο άλλος θέλει να σου πάρη αυτά που έχεις χωρίς εσύ να ζητάς τίποτα. Εάν πρόκειται να καθίσουν σε κάποιο τραπέζι Ελλάδα και Τουρκία, η Αθήνα πρέπει να έχη δικές της διεκδικήσεις. Ολα τα νησιάκια και βραχονησίδες που είναι τρία μίλλια από τις τουρκικές ακτές, αυτονομία της Ιμβρου και αποζημιώσεις στη βάση σημερινών χρηματικών αξιών για τα περιουσιακά στοιχεία των Ρωμιών που διώχτηκαν κακήν κακώς ή πιέστηκαν να πουλήσουν το βιος τους το ’50 και το ’60. Ετσι θα έχη και νόημα η “επικαιροποίηση” της Συνθήκης της Λωζάννης που επικαλείται ο Ερντογάν. Μόνο εάν η Ελλάδα βάλει θέματα στο τραπέζι ενδέχεται να τα μαζέψη η Τουρκία περί διαλόγου. Ειδάλλως, ακόμη κι’αν περάση στο μαλακό η παρούσα κρίση, θα επανέλθουν με χειρότερα. Αυτό κάνουν 50 χρόνια τώρα, υπάρχει συγκεκριμένο “πάτερν” που ακολουθούν για αυτό και δεν εκπλήσσουν.

Με τη συμφωνία για τα 70 δις βοήθεια που πέτυχε η ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες, ξαναδίνεται μια μεγάλη ευκαιρία στη χώρα να επανυδριθή! Εάν αντισταθή χωρίς υποχωρήσεις και στις τουρκικές προκλήσεις ενδέχεται να ξεφύγη από τη μιζέρια της δορυφοριοποίησης και να αρχίση να συμπεριφέρεται ως κράτος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και ως ηγέτιδα δύναμη της Νοτιονατολικής Ευρώπης. Παράλληλα, και λοιπές αναθεωρητικές χώρες της περιοχής, όπως η Αλβανία, θα τα μαζέψουν όταν διαπιστώσουν ότι η Αθήνα δεν παίζει με τα κυριαρχικά της ή με τα δικαιώματα των Ελλήνων όπου διαβιούν. Ας μην ξεχνάμε ότι ουσιαστικά οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι άρχισαν να μας παίρνουν στο ψιλό μετά την ήττα στα Ιμια, όταν κατάλαβαν ότι η Ελλάς είναι μόνο λόγια. Οι κουβέντες όμως έχουν τελειώσει, έχει έρθει η ώρα για έργα. Σθεναρή αντίσταση κι’ούτε ένα βήμα πίσω! Τυχόν εκπτώσεις αυτή τη στιγμή θα οδηγήσουν βαθμιαία σε απώλεια αυτού που ως σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως Ελλάδα. Διακόσια χρόνια μετά την έναρξη του αγώνα για την Εθνική Παλιγγενεσία, θα ήταν εγκληματικό η Ελλάς να χορέψη τον χορό του Ζαλόγγου, όταν μάλιστα έχει το πάνω χέρι. Θα πρόκειται όχι για αυτοθυσία αλλά αυτοκτονία …