“Τί το θες το κουταλάκι;” Για τη Θεία Μετάληψη!
του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Το θέμα που ανέκυψε σχετικά με τον τρόπο προσλήψεως της Θείας Κοινωνίας, μετά την απόφαση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου να γίνεται με ξεχωριστά κουταλάκια, θεωρώ ότι δεν έχει κανένα νόημα, θεολογικό τουλάχιστον. Χάριν της συζητήσεως αλλά και της δεδομένης καλής μου θελήσεως, θα δεχθώ ανεπιφυλάκτως τη θέση των πιστών που λέει ότι δεν μπορεί να μεταδοθή καμμία νόσος ή μαλακία από το κοινό κοχλιάριο! Περί πίστεως ουδείς λόγος (άσχετα αν αυτό συνιστά θρησκοληψία και όχι πίστη). Επειδή όμως ζούμε σε “πονηρούς” και νοσηρούς καιρούς, οι εκκλησιαστικές αρχές έχουν υποχρέωση να προφυλάξουν αφενός την υγεία του χριστεπωνύμου πληρώματος κι’αφετέρου την εκκλησία ως οργανισμό. Εξηγούμαι: δεν είναι καθόλου παράξενο να αρπάξη ένας πιστός κορωνοϊό στα άντρα της ακολασίας όπου συχνάζει Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ και την Κυριακή να πάη να κοινωνήση για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες που διέπραξε το προηγούμενο διήμερο, και εν συνεχεία να ισχυριστή ότι κόλλησε κορωνοϊό από τη Θεία Κοινωνία! (Χώρια που ενδέχεται να κολλήσουν οι υπόλοιποι κοινωνούντες αφού αυτός θά’ναι φορέας.)
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το (κωλο)δάχτυλό μας! Μπορεί το εδώ χριστεπώνυμο πλήρωμα να έχη αταλάντευτη πίστη, όταν μυριστή δεκάρες όμως οι θρησκευτικές ευαισθησίες ατονούν αν δεν εξαφανίζονται τελείως! Ποιός μας λέει ότι ο εν λόγω καλός χριστιανός δεν θα παρασυρθή από έναν πονηράς προθέσεως δικηγόρο και δεν θα μηνύση την Αρχιεπισκοπή επειδή, υποτίθεται, κόλλησε κορωνοϊό από τη Θεία Κοινωνία; Κι’άντε μετά να πείσης Αμερικανούς δικαστές, πολλοί από τους οποίους δεν είναι καν Χριστιανοί, ότι δεν μεταδίδονται ασθένειες δια των Αχράντων Μυστηρίων ή πως ο ενάγων την άρπαξε κάπου αλλού!
Ορθώς λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος απεφάσισε ότι στο εξής και μέχρι να εξαλειφθή ο κορωνοϊός η μετάληψη θα γίνεται με ξεχωριστά κουτάλια! Ναί, αναρείται, προσωρινώς έστω, μιά παράδοσις αιώνων, κάτι πολύ σημαντικό στην Ορθοδοξία. Οι συνθήκες όμως είναι διαφορετικές και δεν θα είναι η πρώτη φορά. Οπως έγραψε η δημοσιογράφος Ιουστίνη Φραγκούλη στο φέισμπουκ, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, πρώην Μητροπολίτης Χαλδίας και νυν μοναχός(;) Σπυρίδων της είπε ότι τους προηγούμενους αιώνες, οι Ελληνες ευγενείς της Βενετίας (ο ίδιος ήταν εκεί μητροπολίτης για χρόνια) έφερναν πάντα τα δικά τους κουτάλια για να κοινωνήσουν ώστε να μην χρησιμοποιούν το ίδιο με την πλέμπα. Και άλλα παραδείγματα υπάρχουν. Εγραψε και σχετικό άρθρο προ εβδομάδων ο Θόδωρος Καλμούκος στον Εθνικό Κήρυκα (πάντα αναφέρων πού έχω διαβάσει κάτι, αν αντιθέσει με άλλες αδελφές πουτάνες), εν τω οποίω ανέλυσε και πώς έφτασε η παράδοση στο κοινό κοχλιάριο, για πρακτικούς κυρίως λόγους κι’όχι θεολογικούς. Θυμάμαι δε όταν ήμουν μικρός, στην εκκλησία του χωριού, ο ιερεύς κοινωνούσε πρώτα τα βρέφη και τα μικρά παιδιά κι’άφηνε τελευταίες τις ξεδοντιασμένες γριές, οι οποίες περίμεναν υπομονετικά και καμμία τους ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε. Σημασία σε τελική ανάλυση για αυτούς που πιστεύουν κι’όχι για τους τυπολάτρες, έχει η Θεία Μετάληψις κι’όχι ο τρόπος που σερβίρεται…
Η παράδοση όμως είναι παράδοση και στην “Ορθοδοξία” που έχει μείνει μερικούς αιώνες πίσω σε πρακτικά και μορφολογικά ζητήματα, όπως οι Αμις, οιαδήποτε αλλαγή θεωρείται εκ του πονηρού και οι χουλιγκάνοι “πιστοί” δεν αργούν να ανέβουν στα κάγκελα. Εν προκειμένω όμως, έχουμε νομικούς λόγους που υπαγορεύουν τη χρήση διαφορετικών κοχλιαρίων. Η Γερμανία απαγόρευσε την Θεία Κοινωνία από το ίδιο κουταλάκι διότι ένα κράτος με πολίτες διαφόρων θρησκειών και …ωμολογιών δεν μπορεί να δεχτή αυτό που πιστεύει μια ομάδα ως πραγματικότητα. Το ίδιο σε μεγαλύτερο βαθμό ισχύει και στις ΗΠΑ, αν και το κράτος δεν έκανε ακόμη τέτοια απαγόρευση. Εδώ όμως κι’αν το κράτος “ατονήση” καραδοκούν οι δικηγόροι και σε περίπτωση που είχαμε Μετάληψη παραδοσιακώ τω τρόπω, το πιο πιθανό είναι οι μηνύσεις να έπεφταν βροχή κι’άντε να πληρώνης τους μολυσμένους “πιστούς” τώρα που δεν υπάρχει και φράγκο!
Σε σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε προχτές το Οικουμενικό Πατριαρχείο, πιστό στην αρχή του “ήξεις αφήξεις”, τάχθηκε υπέρ της παραδοσιακής μετάληψης. Ωστόσο, και ευτυχώς, αναγνώρισε τη δυνατότητα στις τοπικές εκκλησίες να πράττουν κατ’οικονομία, χρησιμοποιώντας πολλά κουταλάκια εν προκειμένω. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, η Εκκλησία εμμένει στην παράδοση, αλλά λαμβάνει υπόψη και τις συνθήκες επί του εδάφους για να αποφεύγωνται οι …παρεξηγήσεις! Δεν τίθεται λοιπόν θεολογικό ζήτημα με την προσωρινή αλλαγή στον τρόπο της Θείας Κοινωνίας και καλό θα είναι να μην προσθέτουμε κανούργια προβλήματα στα όχι λίγα που έχουμε. Σε τελική ανάλυση, άμα είσαι hard core Ορθόδοξος τυπολάτρης, μην πας να μεταλάβης!
(Εάν δεν επιθυμήτε να λαμβάνετε το πόνημά μου, παρακαλώ ενημερώστε με και θα σας αφαιρέσω από τη λίστα.)
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
ΥΓ: 1) Πώς αλλάζουν οι καιροί! Παλιά δεν μπορούσαν οι Έλληνες να έρθουν στην Αμερική, τώρα δεν μπορούν οι Αμερικανοί να πάνε στην Ελλάδα!
2) Το θέμα δεν είναι απλά αν τη βάζεις, αλλά πού και πώς τη βάζεις… Για τη μάσκα λέω!
3) Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά …τους θά’ναι!
4) Τόσο ωραία που είναι τα βλίτα, γιατί αποκαλούμε κάποιον “βλίτο” μειονεκτικά;
