ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 200 ΕΤΩΝ) ΑΠΟ ΤΟΝ S. LAFOREST
ΕΝΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ… ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…
(The Guide To Real History)
Γράφτηκε από τον Sylvain LAFOREST στις 24/08/2019
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ
Οι διεθνείς τραπεζίτες έχουν αποκτήσει το ιδιωτικό μονοπώλιο παραγωγής χρήματος.
Χρηματοδότησαν τους περισσότερους πολέμους των 200 τελευταίων χρόνων
Η εκπαίδευση και τα ΜΜΕ ευθύνονται για την αποσιώπηση της αλήθειας
Οι τραπεζίτες χρηματοδότησαν τόσο την μπολσεβίκικη επανάσταση όσο και το Γ’ Ραιχ
Κατ’ εντολή τους ο Καρλ Μαρξ έγραψε το κομμουνιστικό μανιφέστο για να δημιουργηθούν διαχωριστικές ιδεολογίες στις μάζες
The Guide To Real History από τον Sylvain LAFOREST
Τους τελευταίους δύο αιώνες, όλοι οι πόλεμοι ήταν ενορχηστρωμένοι από τραπεζίτες επιδιώκοντας δύο πολύ απλούς στόχους: το κέρδος και μια παγκόσμια κυριαρχία που φέρει ένα όνομα: η Νέα Παγκόσμια Τάξη.
Η εκπαίδευση και τα μέσα ενημέρωσης είναι οι κύριοι ένοχοι που ευθύνονται για τη διατήρηση του σημαντικού ρόλου των τραπεζιτών στις σκοτεινές σκιές της ιστορίας.
Η πραγματική συνάφεια των Rothschild, Rockefeller, Warburg, Morgan και των ομοτίμων τους κρύβεται οικειοθελώς από το δημόσιο έλεγχο, έτσι ώστε οποιοσδήποτε ερευνητής που ανασκάπτει στα βασίλεια του παρελθόντος μας μπορεί εύκολα να δυσφημιστεί ως «θεωρητικός συνωμοσίας».
Ο συγγραφέας Carroll Quigley είχε κάποτε πλήρη πρόσβαση σε έγγραφα από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR-Council on Foreign Relations) και επιβεβαίωσε την πολύ πραγματική τραπεζική συνωμοσία που σχεδιάστηκε για να κυριαρχήσει στον κόσμο, στο βιβλίο του «Τραγωδία και ελπίδα» (Tragedy and Hope).
Παραδόξως, η εκπαίδευση και τα μέσα ενημέρωσης προτιμούν να επαναφέρουν τα πάντα σε δημόσιες προσωπικότητες και πολιτικούς όπως ο Τσόρτσιλ, ο Χίτλερ ή ο Στάλιν, αλλά δεν θα σας πουν ποτέ ότι αυτά τα χαρισματικά τέρατα δεν είχαν χρήματα, ούτε τα δημιούργησαν.
Ο Χίτλερ ήταν ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης που δημιούργησε την πιο τρομερή πολεμική μηχανή που είχε δει ο κόσμος μέσα σε μόλις 6 χρόνια, σε μια σχεδόν χρεοκοπημένη χώρα που στερείτο οποιασδήποτε παραγωγής πετρελαίου, οπότε μήπως νομίζετε ότι μπορεί να είχε κάποια βοήθεια;
Το Μεγάλο Σχέδιο
Πριν από το 1971, τα τραπεζικά δάνεια βασίζονταν στα αποθέματα χρυσού τους, αλλά καμία τράπεζα δεν είχε στην πραγματικότητα την αξία σε χρυσό των χρημάτων που δάνειζε με την πάροδο των ετών, οπότε το σχέδιο δεν ήταν πολύ διαφορετικό από το σημερινό κλασματικό σύστημα δημιουργίας χρημάτων, στο οποίο οι τράπεζες υποχρεούνται να κατέχουν το 1/10 της αξίας του δανείου τους.
Για παράδειγμα, εάν η τράπεζα Α έχει ένα εκατομμύριο δολάρια, μπορεί να δανείσει (1εκατ. Χ10) 10 εκατομμύρια στην τράπεζα Β, η οποία μπορεί να δανείσει 100 εκατομμύρια σε μια χώρα, δεδομένου ότι η τράπεζα Β διαθέτει 10 εκατομμύρια. Βασικά έτσι κατέληξε ο κόσμος να χρωστάει 184 τρισεκατομμύρια δολάρια (184 000 000 000 000 $) σε ιδιωτικές τράπεζες μέχρι σήμερα.
Εάν αμφιβάλλετε για αυτό το σχέδιο δημιουργίας ιδιωτικών χρημάτων, πείτε μου πού ήταν αυτά τα χρήματα πριν τα χρεωθούμε στις τράπεζες; Υποθέτω ότι αυτό αρκεί για να τακτοποιηθεί το ζήτημα.
Όταν μια χώρα πηγαίνει σε πόλεμο, δανείζεται χρήματα από ιδιωτικές τράπεζες που δανείζουν κεφάλαια που δημιουργούν από αέρα κοπανιστό. Τώρα, στους τραπεζίτες δεν θα επιστρέψουν μόνο τα χρήματα που δεν είχαν ποτέ, αλλά και θα χρεώσουν τόκους για αυτά τα δάνεια. Θα αλλάξουν ακόμη και το επιτόκιο κατά βούληση, προσπαθώντας να κρατήσουν τα γέλια τους.
Επόμενο βήμα, οι χώρες θα χρησιμοποιήσουν αυτά τα ψεύτικα χρήματα για να αγοράσουν στρατιωτικό εξοπλισμό από βιομηχανίες στις οποίες οι διεθνείς τραπεζίτες είναι σημαντικοί μέτοχοι ή εταίροι στις επενδύσεις.
Αυτός ο εξοπλισμός στη συνέχεια χρησιμοποιείται για να καταστρέψει όσο το δυνατόν περισσότερη υποδομή στις χώρες που βρίσκονται σε πόλεμο, έτσι ώστε τα πάντα να ξαναχτιστούν από κυβερνήσεις που θα δανειστούν περισσότερα χρήματα από τραπεζίτες, για να πληρώσουν κατασκευαστικές εταιρείες που ανήκουν εν μέρει ή εξ ολοκλήρου σε τραπεζίτες.
Γι ‘αυτό εφευρέθηκε η ισοπεδωτική βομβιστική επίθεση σε αμάχους. Όλα αυτά τα δάνεια και οι τόκοι προσθέτουν στο εθνικό χρέος, ή αν προτιμάτε, στον λογαριασμό που καλούνται οι πολίτες να εξοφλήσουν μέσω των φόρων τους που παραδίδουν στην κυβέρνηση με μεγάλη εμπιστοσύνη στην καλή χρήση τους.
