Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος; Η απάντηση ίσως βρίσκεται στο 1981 και στην καταστολή κινήματος μέσω μικροκυμάτων

Εκτός κι αν είναι μαζικές διαδηλώσεις οργανωμένες από αμφιλεγόμενα κέντρα, ΜΚΟ και οργανώσεις, τα τελευταία χρόνια εκλείπουν οι ειρηνικές διαμαρτυρίες που συνηθίζαμε να βλέπουμε παγκοσμίως

Πολλές βέβαια, κατέληγαν και σε συγκρούσεις με την αστυνομία, όπως είθισται να γίνεται και επί ημερών μας, αφού προβοκάτορες και παρακράτος κατάφερναν να τις αμαυρώσουν.

Ωστόσο εκείνες οι πολυάριθμες που γέμιζαν τις μεγαλουπόλεις για να διαμαρτυρηθούν για έναν πόλεμο, μια αδικία, ακόμα και να συμπαρασταθούν σε κάποια άλλη χώρα, έχουν πλέον εκλείψει παγκόσμια. Και τα αίτια μπορεί να είναι πολλαπλά, αλλά μπορεί και να είναι στην μαλθακότητα ή την κακή ψυχική και πνευματική φόρμα που βρίσκονται οι λαοί της Δύσης, με επίσης μεγάλη κρίση αξιών.

Πολλοί επίσης αναφέρουν κακή ποιότητα ζωής λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης της ασύρματης τεχνολογίας που, από τη μια δυσκολεύονται να αποχωριστούν, από την άλλη ξέρουν ότι ευθύνεται για τη συνεχή κόπωση που νιώθουν, τους πονοκεφάλους και πολλά ακόμα συμπτώματα, όπως βουητό στα αυτιά, αϋπνίες, εκνευρισμό και έλλειψη συγκέντρωσης και προσοχής. Κι ακόμα δεν μπήκαμε καν στην 5G.

Υπάρχει πιθανότητα η ασύρματη τεχνολογία να αναπτύσσεται και για αυτόν τον σκοπό;
Το Κίνημα του Greenham Common και η καταστολή του με ηλεκτρομαγνητικά όπλα!

Το 1981, ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για την άφιξη 96 αμερικανικών πυραύλων Tomahawk Cruise στην κοινή αεροπορική βάση Greenham στο Berkshire. Ήταν κοινή γη, που δόθηκε στους Αμερικανούς από τη βρετανική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του Β ‘ Παγκοσμίου Πολέμου και ποτέ δεν επέστρεψε στο λαό του Newbury. Κάθε πυρηνικός πύραυλος θα ε’ιχε την καταστροφική δύναμη ισοδύναμη με 50.000 τόνους TNT, τέσσερις φορές εκείνη της ατομικής βόμβας που κατέστρεψε τη Χιροσίμα.

Αποτελούσαν μέρος 464 βλημάτων, μιας προγραμματισμένης πανευρωπαϊκής εξάπλωσης από το ΝΑΤΟ που διασκορπίστηκαν σε ολόκληρη τη Δυτική Γερμανία, την Ιταλία, το Βέλγιο και την Ολλανδία, καθώς και τη Βρετανία.

Στην Ουαλία, μερικές γυναίκες είχαν αρχίσει να ανησυχούν για τους χώρους διάθεσης πυρηνικών αποβλήτων που σχεδιάζονταν κοντά στα σπίτια τους και για την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Η ιδέα ενός γυναικείου στρατοπέδου ειρήνης στο Greenham Common, που έγινε διεθνώς διάσημη, ξεκίνησε στην Ουαλία στις αρχές του 1981, όταν η Ann Pettitt και οι φίλες της ίδρυσαν μια ειρηνευτική ομάδα «Γυναίκες για τη Ζωή στη Γη» μετά την ανησυχία για τα πυρηνικά εργοστάσια και την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Το Εργατικό Κόμμα είχε παραβιάσει τις υποσχέσεις του να είναι αντι-πυρηνικές, νόμιζαν, και έπρεπε να ενεργούν ανεξάρτητα.

Στις 27 Αυγούστου 1981, 36 γυναίκες και τέσσερις άνδρες, ηλικίας μεταξύ 25 ως και 80, και μερικά παιδιά, εγκατέλειψαν το Cardiff για να περπατήσουν τα 120 μίλια στο Greenham Common – τους πήρε 10 ημέρες.

Κατάφεραν να κατασκηνώσουν έξω από την κύρια πύλη και έστειλαν επιστολή στον διοικητή της βάσης λέγοντας ότι «ήταν εντελώς αντίθετοι στην είσοδο των πυραύλων Tomahawk Cruise» και θέλουν να σταματήσει αμέσως το ράλι των εξοπλισμών. Είπαν με περιφρόνηση ότι θα μπορούσαν να παραμείνουν εκεί όσο τους ήθελαν, όσο χρειαζόταν. Κι έτσι έκαναν.
​

Αρχικά, υπήρξε μια απογοητευτική έλλειψη εθνικής δημοσιότητας. Κέρδισαν λίγη όταν τέσσερις από τις γυναίκες αλυσοδέτηκαν στα κιγκλιδώματα.

​Ήρθε ο χειμώνας. Κάποιες από τις γυναίκες από την Ουαλία έπρεπε να επιστρέψουν στις οικογένειές τους, αλλά άλλες παρέμειναν και πολλές ακόμα ήρθαν για να ενωθούν μαζί τους. Θύελλες και βροχή άρχισαν να σχηματίζουν στρέμματα λάσπης. Οι γυναίκες μάθαιναν πώς να φτιάχνουν «καμπύλες» από τα κλαδιά δέντρων και να τις καλύπτουν με πλαστικό για να δημιουργήσουν καταφύγιο.

Ακολούθησαν πολλές αγωγές, κυρίως στο Newbury. Οι γυναίκες στέλνονταν στη φυλακή, αντί να δεχτούν συνθήκες εγγυήσεων οι οποίες θα είχαν ως αποτέλεσμα να μένουν μακριά από το Greenham.

Οι γυναίκες αυτές δεν συνδέονταν με καμία πολιτική ομάδα – το Εργατικό Κόμμα, το CND ή οποιονδήποτε άλλο οργανισμό. Αλλά υποστηρικτές άρχισαν σιγά-σιγά να καταφθάνουν όχι μόνο από τη Βρετανία, όχι μόνο από την Ευρώπη, αλλά τις πέντε Ηπείρους!

Οι 96 πυραύλοι έφτασαν τελικά τον Νοέμβριο του 1983. Η δράση για να τους σταματήσει είχε αποτύχει, αλλά οι γυναίκες δεν το έβαζαν κάτω. Χιλιάδες άτομα συνέχισαν να τους συμπαραστέκονται και υπήρξε τεράστια δημοσιότητα. Οι γυναίκες πέτυχαν επιτέλους να πάρουν την εθνική συζήτηση που ήθελαν.

Η αστυνομική δράση εναντίον των γυναικών ήταν ακόμα μεγαλύτερη μετά την άφιξη των πυραύλων. Εκτός από τη λάσπη του στρατοπέδου τους, δέχτηκαν κι εκείνη κάποιων των ΜΜΕ. Το κίνημα διασπάστηκε, και κάποιες από τις γυναίκες αναχώρησαν για να σχηματίσουν ένα νέο, πιο ειρηνικό αρχηγείο, αυτό που έγινε γνωστό ως Πράσινη Πύλη. Όμως κι άλλα στρατόπεδα ακολούθησαν τις άλλες πύλες του στρατοπέδου, χαρτογραφώντας τις δικές τους ενέργειες και ιδέες.

Οι συμμετοχές στη βάση από τις γυναίκες συνεχίστηκαν. Μια ομάδα κατάφερε να ανέβει στον πύργο ελέγχου στο κέντρο της βάσης. «Κοίταξα τα εγχειρίδια που είχαν στα γραφεία, τα πυρηνικά και βιολογικά όπλα και έγραψα ειρηνικά μηνύματα πάνω τους», είπε η Rebecca Johnson, που κατασκήνωσε στο Greenham για πέντε χρόνια.

Οι γυναίκες δεν σταματούσαν με τίποτα, ούτε σε αριθμό, και έτσι η κυβέρνηση άρχισε να περνάει σε σκληρότερα μέτρα αποφασισμένη να τις διαλύσει.

Ακολούθησαν απειλές με όπλα, βίαιες προσαγωγές, ώσπου τον Απρίλιο του 1985, το Υπουργείο Άμυνας επικαλέστηκε τους νόμους περί παραβιάσεων, οι οποίοι οδήγησαν σε περισσότερες συλλήψεις, εκδιώξεις και βάναυση παρενόχληση από δικαστικούς επιμελητές, αλλά και μια πρακτική, την οποία ουδέποτε αναγνώρισε η Βρετανική Κυβέρνηση:
Οι γυναίκες υποβλήθηκαν σε ηλεκτρομαγνητικό πόλεμο!Peace Magazine Jun-Jul 1987, page 9

Το καναδικό αντιπυρηνικό και αντιπολεμικό περιοδικό Peace αναφέρει:

Ο στρατός των ΗΠΑ (και οι Ρώσοι) θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα μικροκύματα ως όπλα. “Αυτό γίνεται ένα καυτό θέμα”, λέει ο Δρ. Lewis Slessin, συντάκτης της έκδοσης της Νέας Υόρκης, Microwave News. Οι επιστήμονες των υπερδυνάμεων θα μπορούσαν να συνδεθούν μεταξύ τους με σήματα ραδιοσυχνοτήτων (RF) και μικροκυματικά “τσιπ”. Θωρακισμένες δεξαμενές, εγκαταστάσεις επικοινωνιών, αεροσκάφη, δορυφόροι, βλήματα ή οποιαδήποτε άλλη ευαίσθητη ηλεκτρονική θα μπορούσαν να “ψηθούν”.

Η πιο ευαίσθητη ηλεκτρονική συσκευή – ο ανθρώπινος εγκέφαλος – μπορεί επίσης να είναι πρωταρχικός στόχος. Πράγματι, οι γυναίκες που κατασκήνωσαν γύρω από τη βάση Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, στο Greenham Common, στη Νότια Αγγλία φαίνεται ότι τότε χτυπήθηκαν από μικροκύματα χαμηλών συχνοτήτων που εκπέμπονταν από τη βάση. Διαμαρτύρονταν για πόνους στο κεφάλι και στο αυτί, λήθαργο, μώλωπες και παραμόρφωση της εμμήνου ρύσεως.

Η βάση χρησιμοποιεί μια μεγάλη ποικιλία συστημάτων επικοινωνίας που εκπέμπουν ακτινοβολία RF που εκθέτουν όλους, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτών. Ωστόσο, μια έκθεση του Στρατού των ΗΠΑ που εκδόθηκε το 1980 αποκάλυψε μια «ιδέα» που «δημιουργίας ενός θορύβου στα κεφάλια του προσωπικού, εκθέτοντάς τα σε παλμικά μικροκύματα χαμηλής ισχύος» που είναι χρήσιμα για «καμουφλάζ, εχθρότητα και εξαπάτηση». Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο του πλήθους και την αποθάρρυνση των αντιφρονούντων; Ο Αμερικανός βουλευτής των ΗΠΑ, James Scheur, το πιστεύει.

«Αναπτύσσουμε συσκευές και προϊόντα ικανά να ελέγχουν τα βίαια άτομα και ολόκληρα πλήθη χωρίς τραυματισμό», λέει. “Μπορούμε να ηρεμήσουμε, να εμποδίσουμε, να ακινητοποιήσουμε, να παρενοχλήσουμε, να σοκάρουμε, να αναστατώσουμε, να κρυώσουμε, να τυφλώσουμε προσωρινά, ή απλά να τρομάξουμε το πνεύμα οποιουδήποτε χρειάζεται η αστυνομία να ελέγξει και να συγκρατήσει”.

Η ανεπτυγμένη κοινωνία λούζεται καθημερινά στην ακτινοβολία ραδιοσυχνοτήτων και μικροκυμάτων. Οι τυπικές εκπομπές ραδιοφώνου και τηλεόρασης ξεκινούν από περίπου 500 kilohertz – 500 000 hertz ή κύκλους ανά δευτερόλεπτο. Το AM ραδιόφωνο εκτείνεται από εκεί μέχρι 1600 kilohertz, το οποίο ισοδυναμεί με 1,6 εκατομμύρια, ή megahertz. Ακόμη υψηλότερη, στα 88 megahertz, αρχίζει η μπάντα FM. Οι εξελιγμένοι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί μπορούν να ακούσουν τις διεθνείς μεταδόσεις μικρού μήκους μεταξύ των περιοχών AM και FM. Πάνω από τα σήματα FM, της αστυνομίας, της θάλασσας, του καιρού και των πολιτών αφθονούν.

Οι δορυφορικές μεταδόσεις εμφανίζονται στην περιοχή “εξαιρετικά υψηλής συχνότητας”. Το “μικροκύματα” είναι ένας γενικός όρος για τα πάντα μεταξύ 300 Microwave News και 300 δισεκατομμυρίων, ή gigahertz. Τα σήματα ραντάρ στο πακέτο υψηλού megas και χαμηλού gigas μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη μετάδοση σε μεγάλες αποστάσεις, υπό ασφαλείς συνθήκες, χωρίς φόβο να μπλοκαριστούν.

Τα μικροκύματα μπορούν να είναι πολύ ισχυρά, αλλά δεν διασπούν την ηλεκτρονική δομή μεμονωμένων ατόμων ή μορίων. Με άλλα λόγια, είναι “μη ιονίζουσα ακτινοβολία”. Για το λόγο αυτό, θεωρείται ευρέως ότι δεν βλάπτουν τους ανθρώπους. Το ίδιο ωστόσο, ειπώθηκε για το ραντάρ κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να θερμάνει τους ιστούς.

Οι τεχνικοί είχαν εξάψεις ή πονοκεφάλους. Παρόμοια συμπτώματα παρατηρήθηκαν σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θεραπεία διαθερμίας. Ωστόσο, μελέτες σε κουνέλια έδειξαν κινδύνους από ραντάρ: Έκαναν καταρράκτες στον οφθαλμό.

Οι προειδοποιήσεις σχετικά με τις παρενέργειες των RF αγνοούνται συχνά. Το ραντάρ, το οποίο ήταν απαραίτητο για την πολεμική προσπάθεια, θεωρήθηκε ένα θαύμα, όχι βιολογικός κίνδυνος. Ωστόσο, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η ισχύς του ραντάρ είχε αυξηθεί πάρα πολύ και οι κίνδυνοι υπερέκθεσης άρχισαν να τεκμηριώνονται. Η εσωτερική αιμορραγία, ο σχηματισμός καταρράκτη, η λευχαιμία, ο ίκτερος και οι όγκοι του εγκεφάλου, ήταν παθήσεις που εντοπίστηκαν στους εργαζόμενους.

Τα προειδοποιητικά κουδούνια σώπασαν. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ διεξήγαγε μυστικές έρευνες βιολογικών επιπτώσεων στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πολλές από τα οποία επικεντρώθηκαν στις επιπτώσεις της ισχυρής ακτινοβολίας ραδιοσυχνοτήτων στον ιστό.

Επίσημα, οι στρατιωτικοί ισχυρίστηκαν ότι η έκθεση σε χαμηλό επίπεδο δεν έθετε κανένα κίνδυνο. Ένα πρόγραμμα Πενταγώνου εξέτασε τις επιπτώσεις της μικροκυματικής ακτινοβολίας μεταξύ 1956 και 1960. Οι επιπτώσεις των χαμηλών επιπέδων ήταν τόσο αδιάφορες ώστε οι ειδικοί του προγράμματος χρησιμοποίησαν ακτινοβολία μικροκυμάτων άνω των 100 milwatts / τετραγωνικό εκατοστό – αρκετή για να μαγειρέψουν κρέας.

Οι στρατιωτικές απόψεις των αμερικανικών στρατευμάτων σχετικά με τις χαμηλές επιπτώσεις των βιολογικών επιπτώσεων άλλαξαν ριζικά, ωστόσο, όταν η αμερικανική πρεσβεία στη Μόσχα βρέθηκε να είναι σε ασθενή έκθεση μικροκυμάτων. Σε όλη τη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, διεξήχθη διαβαθμισμένη έρευνα σχετικά με τη δυνητική γενετική απειλή για το προσωπικό της πρεσβείας. Για να διατηρήσουν αυτές τις δραστηριότητες μυστικές, οι επιστήμονες του Πενταγώνου αποκαλούσαν αυτή τη “Moscow Viral Study”.

Το “Project Pandora” εν τω μεταξύ εξέτασε τα συμπεριφορικά αποτελέσματα των ασθενών μικροκυμάτων στους χιμπατζήδες. Τα αποτελέσματα από τις μελέτες Viral και Pandora παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ταξινομημένα. Οι πληροφορίες που δημοσιεύονται από τον Paul Brodeur στο The Zapping of America και από τον Nicholas Steneck στη συζήτηση για τα μικροκύματα δείχνουν ότι οι μελέτες αυτές αντιμετωπίστηκαν με σύγχυση, σε συχνή παραβίαση των κανόνων της ακαδημαϊκής έρευνας.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατηγορήθηκε ότι κάλυπτε τα ευρήματα ή ασκούσε αιτήματα για όπλα. Κάποιοι ερευνητές είχαν ανακαλύψει πράγματι δυνητικά σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία μεταξύ του προσωπικού της πρεσβείας και των χιμπατζήδων, αλλά ο στρατός προφανώς έχασε το ενδιαφέρον του όταν οι δραματικές εφαρμογές όπλων απέτυχαν να υλοποιηθούν. Σε όλη τη δεκαετία του 1970, συσσωρεύθηκαν πολλά στοιχεία σχετικά με τις επιζήμιες επιπτώσεις της ασθενούς ακτινοβολίας μικροκυμάτων στο κεντρικό νευρικό σύστημα, τα μάτια και τα αναπαραγωγικά όργανα. Ο Καναδάς συνεργάστηκε με τις Η.Π.Α. στην έρευνα για τους βιολογικούς κινδύνους των RF. Σε στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και την Αυστραλία, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας του Καναδά ίδρυσε εργαστήριο στο Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας, με συντονιστή τον George Grant, ειδικό για τις βιοϊατρικές επιπτώσεις των πυρηνικών όπλων. Με τη βοήθεια ενός εργαστηρίου στη βάση πολεμικής αεροπορικής δύναμης του Brooks στο Τέξας, κατασκευάστηκε ένας θάλαμος έκθεσης ανθρώπου, υπό την επίβλεψη του Δρ Douglas Hill.

Τα τμήματα άμυνας διαθέτουν πολλούς ραδιοεξοπλισμούς μικρού κύματος υψηλής ισχύος, εξηγεί ο Hill, “έτσι η ερώτηση ήταν, ποιο είναι το ασφαλές όριο έκθεσης σε εκείνο το φάσμα συχνοτήτων; “Οι ερευνητές του μελέτησαν την απορρόφηση από ανθρώπινους εθελοντές ακτινοβολίας 3,5 έως 42 megahertz, που είναι βραχύ κύμα, σε αντίθεση με τα σήματα μικροκυμάτων.

“Βρήκαμε ότι το σώμα απορροφά περισσότερο όταν το μήκος του σώματος ευθυγραμμίζεται παράλληλα με το ηλεκτρικό πεδίο – πράγμα που σημαίνει ότι το σώμα λειτουργεί σαν κεραία λήψης”, λέει ο Hill.

Ο Hill βρήκε ότι ο άνθρωπος απορροφά από 0,054 έως 0,102 watts ενέργειας μικρού μήκους για κάθε εκατομμύριο τετραγωνικά εκατοστά στην οποία εκτίθενται, για κάθε κιλό σωματικού βάρους. Από αυτό, καθορίστηκαν όρια ασφαλείας. […]

Ακολουθεί η παράθεση απόψεων των ειδικών χωρίς να καταλήγουν σε κοινά συμπεράσματα, αλλά μόνο στο ότι τέτοια όπλα σύντομα θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον. Και το άρθρο καταλήγει:

Η Πολεμική Αεροπορία των Η.Π.Α. δεν αποκάλυψε εάν οι γυναίκες που έπασχαν από ασθένειες που αντιστοιχούν σε συμπτώματα που συνδέονται με ασθενείς χαμηλού επιπέδου μικροκυμάτων είχαν δεχτεί “zapping”. Εάν η Πολεμική Αεροπορία τις εξέθεσε εκ προθέσεως – κάτι που είναι αβέβαιο, αφού η βάση περιέχει εξοπλισμό που εκπέμπει ακτινοβολία. Ο Βρετανικός Κατάλογος Εξοπλισμού Άμυνας έφερε κάποτε αναφορές στο σύστημα “Valkyrie System” και “όπλα συχνοτήτων”. Αυτά εξαλείφθηκαν από τον κατάλογο κατόπιν αιτήματος του Υπουργείου Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου το 1983.

Είναι σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εργάζονται για την ανάπτυξη οπλισμού αυτού του είδους και δεν είναι μόνο η διοίκηση του Reagan πίσω από αυτήν. Και όχι πολλοί από τους προεδρικούς υποψηφίους που ανταγωνίζονται τον Reagan βιάζονται να την αφήσουν. Ο Les Aspin, για παράδειγμα, κατηγορεί τον Caspar Weinberger για χαλαρότητα και θέλει να αναπτύξει ένα τεράστιο οπλοστάσιο από περισσότερα “συμβατικά” όπλα, στα οποία μπορεί να πέσουν πιθανά όπλα τύπου Zap. Το κίνημα αφοπλισμού ίσως σύντομα αρχίσει να ανησυχεί περισσότερο γι’ αυτά από τα πυρηνικά όπλα.