“Η συμπεριφορά των ανθρώπων γίνεται κατανοητή, αν λάβουμε υπόψη τους σκοπούς, τις ανάγκες και τα κίνητρά τους” Thomas Mann

*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης 

Επειδή η απόσταση από το σοβαρό στο γελοίο είναι μικρή και από το γελοίο στο σοβαρό τεράστια, οργίζεται κανείς εύλογα με την αντίδραση/οργή της ιστορικού και πρώην βουλευτού, Μαρίας Ρεπούση, κατά της απόφασης του ΣτΕ για τα θρησκευτικά κι όχι μόνον. Μετά τη θεωρία του “συνωστισμού” στη Σμύρνη, η ακαδημαϊκός, ιστορικός, Μαρία Ρεπούση προχώρησε ένα ακόμη βήμα. Σε ανάρτηση που έκανε στα social media, εκφράζει ρητά την αντίθεσή της στον αγιασμό, την προσευχή και την παρουσία των εικόνων των ηρώων του έθνους στα σχολεία. Δέσμια δε των πιο ισχυρών προκαταλήψεων/ιδεοληψιών υπογραμμίζει ότι, η Ελλάδα είναι πλέον “ένα δυτικού τύπου φονταμενταλιστικό κράτος”, με τον τρόπο της δε εξισώνει τη χώρα με τη Σαουδική Αραβία, το Ιράν και το Αφγανιστάν. Εικάζω ότι οι ως άνω ακλόνητες “πεποιθήσεις”, τις οποίες εκφράζει με δογματικό τρόπο, προκύπτουν από βαθιά προσεκτική μελέτη και ερμηνεία των θεολογικών και των πατερικών κειμένων, όχι από τη γνωστή ιδεολογική αντίδραση των ανθρώπων της αριστεράς. Άλλωστε, σύμφωνα με την επίσημη σελίδα της, είναι καθηγήτρια ιστορίας και ιστορικής εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης (μια από τις σχολές μου) του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όχι στο Tμήμα Ποιμαντικής και Kοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ. Αποφοίτησε από το Ιστορικό-Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όχι από το Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Ε.Κ.Π.Α.
Θέλω, ειλικρινά, να πιστεύω ότι η αντίδρασή της είναι προϊόν θεμελιωμένης θεωρίας και ώριμης επιστημονικής προσέγγισης, όχι απόρροια της εμπειρίας που αποκόμισε από τη φοίτησή της στην ελληνογαλλική Σχολή Jeanne D’ Arc του Πειραιά. Σχολή με μεγάλη παράδοση, αυστηρό πλαίσιο και σημαντική συνεισφορά στο κοινωνικό-πολιτισμικό-εκπαιδευτικό γίγνεσθαι της πόλης. Σχολή που, ειρήσθω εν παρόδω, παραδίδει μαθήματα ιστορίας και κοινωνικής ευαισθησίας, αφού συχνά οργανώνει εκδηλώσεις αφιερωμένες στη μνήμη των θυμάτων της Ποντιακής και Αρμενικής Γενοκτονίας, αλλά και των θλιβερών γεγονότων που έλαβαν χώρα στη Μικρά Ασία από το τουρκικό κράτος εις βάρος των χριστιανών της Ανατολής. Προξενεί λοιπόν εντύπωση το γεγονός ότι, εναντιώνεται σε καταστάσεις που είναι δεδομένες όχι μόνο για το κοινό σχολείο αλλά ΚΑΙ για την ελληνογαλλική Σχολή Jeanne D’ Arc. Η οποία, μεταξύ των άλλων, υποδέχεται τακτικά τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Καθολικών Αθηνών π. Σεβαστιανό Ροσσολάτο. Τελεί τη Θεία Λειτουργία, μετά κηρύγματος/κατήχησης, στην οποία συμμετέχουν όλοι οι Καθολικοί μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου, οι εκπαιδευτικοί και τα μέλη του διοικητικού-βοηθητικού προσωπικού της ως άνω Σχολής. Επιδιώκει τέλος την καλλιέργεια χριστιανικού ήθους των μαθητών. Ότι δηλαδή σε μικρότερο βαθμό, ποιότητα και ένταση, ελλείψει αυστηρού πρωτοκόλλου και αντίστοιχου πνεύματος δογματικής θεολογίας, ακολουθεί το ελεύθερο, δημοκρατικό και ανοικτό σημερινό σχολείο, που για τους δικούς της ιδιαίτερους λόγους εξοργίζει την ως άνω ιστορικό.

Διέλαθε, ίσως, της προσοχής της ως άνω πανεπιστημιακού ότι, το ελληνικό σχολείο σέβεται, δέχεται και τιμά τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες ως τμήμα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ήτοι το χριστιανισμό, τον ιουδαϊσμό και το μωαμεθανισμό. Ότι αποκηρύττει στην πράξη, όχι στα λόγια, το φονταμενταλισμό και τις πρακτικές του, αφού, ως γνωστόν, φιλοξενεί στις τάξεις του αλλοεθνείς μαθητές, δίχως περιορισμούς, αποκλεισμούς και λοιπές διακρίσεις, παιδιά όλων των τάξεων, ιδεολογιών και δογμάτων. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, συνιστά μέρος της συλλογικής μνήμης, τη σύγχρονη καθημερινότητα των σχολικών μονάδων. Των σύγχρονων φάρων της αγάπης και της ευθύνης, της αποδοχής και της αλληλεγγύης, τη σύγχρονη κυψέλη του ανθρώπινου πολιτισμού. Για όλους εμάς λοιπόν που ομνύουμε καθημερινά στο όνομα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του ελληνικού πολιτισμού, που αγαπάμε τον τόπο αυτό και τις ιερές του παραδόσεις, τον τόπο που, όπως είπε στη μνημειώδη απολογία του ο Δικαστής Αναστάσιος Πολυζωίδης, το αίμα έχει κάνει το χώμα πέτρα. Τον τόπο που μάθαμε γραφή και ανάγνωση μέσα σε φτωχές αίθουσες, κάτω από τα σύμβολα της πίστης μας και τις εικόνες των Ηρώων του 1821 και του 1940, οδηγό μας έχουμε τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη: ” Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες, έχομεν θρησκεία, έχομεν Ήρωες”.

*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός