Η «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ» ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ «ΥΓΕΙΑΣ»
ΒΙΟΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Μόλις φτερνιστεί κάποιος, κόψτους το σχοινί…
«Ο πολίτης δεν έχει πια δικαίωμα στην υγεία (health safety), αλλά υποχρεούται νομικά στην υγεία (biosecurity)»
Giorgio Agamben*
ΑΥΤΟ ΠΟΥ προκαλεί εντύπωση με τις αντιδράσεις απέναντι στους έκτακτους μηχανισμούς που έχουν τεθεί σε εφαρμογή στη χώρα μας (και όχι μόνο σε αυτήν) είναι η αδυναμία εξέτασής τους πέρα από την άμεση συγκυρία στην οποία φαίνεται πως λειτουργούν.
Λίγοι είναι αυτοί, από μία άλλη σκοπιά, που προσπαθούν, όπως θα απαιτούσε μια σοβαρή πολιτική ανάλυση, να τα ερμηνεύσουν ως τα συμπτώματα και τα σημάδια ενός ευρύτερου πειραματισμού, στο οποίο διακυβεύεται ένα νέο μοντέλο διαχείρισης ανθρώπων και πραγμάτων.
Ήδη σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε πριν από επτά χρόνια, το οποίο αξίζει να ξαναδιαβαστεί σήμερα προσεκτικά (Tempêtes microbiennes -Μικροβιακές θύελλες, Gallimard, 2013), ο Patrick Zylberman είχε περιγράψει τη διαδικασία μέσω της οποίας η υγειονομική ασφάλεια, που μέχρι τότε ελάχιστα μέτραγε στους πολιτικούς υπολογισμούς, θα αποτελούσε ουσιαστικό μέρος των πολιτικών κρατικών και διεθνών στρατηγικών.
Δεν πρόκειται παρά για τη δημιουργία ενός είδους «υγειονομικής τρομοκρατίας» ως μέσο διακυβέρνησης σύμφωνα με αυτό που ορίζεται ως worst case scenario, το χειρότερο σενάριο.
Σύμφωνα με αυτήν τη λογική του χειρότερου ενδεχόμενου, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε προαναγγείλει ήδη από το 2005, «δύο έως 150 εκατομμύρια θανάτους για την επερχόμενη γρίπη των πτηνών», υποδεικνύοντας μια πολιτική στρατηγική την οποία τα κράτη δεν ήταν τότε έτοιμα ακόμα να υιοθετήσουν.
Ο Zylberman δείχνει ότι ο προτεινόμενος μηχανισμός αποτελείται από έναν συνδυασμό τριών σημείων:
1) την κατασκευή, με βάση έναν πιθανό κίνδυνο, ενός φανταστικού σεναρίου στο οποίο τα δεδομένα παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να ευνοούνται συμπεριφορές που επιτρέπουν την διακυβέρνηση σε ακραίες καταστάσεις·
2) την υιοθέτηση της λογικής του χειρότερου ως καθεστώς πολιτικού ορθολογισμού·
3) μία απόλυτη οργάνωση του σώματος των πολιτών που να ενισχύει στο έπακρο την προσήλωσή τους στους κυβερνητικούς θεσμούς, δημιουργώντας ένα είδος υπερθετικής πολιτικής αγωγής που κάνει τις επιβαλλόμενες υποχρεώσεις να παρουσιάζονται ως αποδείξεις αλτρουισμού. Ο πολίτης δεν έχει πια δικαίωμα στην υγεία (health safety), αλλά υποχρεούται νομικά στην υγεία (biosecurity). Αυτό που περιέγραφε ο Zylberman το 2013 έχει πλέον επαληθευτεί επακριβώς.
Είναι σαφές ότι, πέρα από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που συνδέεται με έναν συγκεκριμένο ιό, ο οποίος μπορεί στο μέλλον να αντικατασταθεί από έναν άλλο, αυτό που διαφαίνεται είναι ο σχεδιασμός ενός κυβερνητικού μοντέλου του οποίου η αποτελεσματικότητα υπερβαίνει κατά πολύ το σύνολο των μορφών διακυβέρνησης που η πολιτική ιστορία της Δύσης είχε γνωρίσει μέχρι σήμερα.
