ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΜΗ ΧΡΟΝΙΣΕΙΣ
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ…
Γράφει ο Κυανούς Oυρανός
Ευχαριστώ Χριστέ μου,
που πριν κάποια χρόνια με ξαναδέχτηκες κοντά σου. Ήμουν βέβαια νηπιοβαπτισμένος κι από Ορθόδοξους γονείς. Ερχόμουν όμως στην εκκλησία ευκαιριακά σε κάποιους γάμους και βαπτίσεις, να προσκυνήσω τον Επιτάφιο και να πάρω το Αναστάσιμο Φως και γρήγορα να πάμε σπίτι με την οικογένεια μην κρυώσει η μαγειρίτσα…
Αυτό που τώρα χαρακτηρίζω «γιαλαντζί χριστιανό». Τι ντροπή… συγγνώμη…
Όταν κατηύθυνες τα βήματά μου στον πρώτον υπερήλικα γέροντα άρχισα να μαθαίνω την Αλήθεια, ότι ο Θεός δεν είναι ένας γενειοφόρος παππούλης που παρακολουθεί από τον εξώστην απαθής τα χάλια μας αλλά συμμετέχει ενεργά, αποφασιστικά και με πολύ αγάπη με τους ουράνιους λειτουργούς Του αλλά και τους κανόνες Του.
Κυρίως όμως έμαθα ότι η κοσμική αντίληψις των γήινων καταστάσεων είναι εντελώς διαφορετική ή και αντιδιαμετρική από την Θεϊκή θεώρησιν.
Επειδή κατά κόσμον είμαι επιστήμονας αναγκαία μελέτησα περισσότερο για Σένα και για μας τους ανθρώπους.
Εκείνα τα βιβλία των μακαριστών γερόντων (και νυν αγίων) Παϊσίου και Πορφυρίου μου έδωσαν τη βασική γνώσιν Ορθοδοξίας κι αυτούς τους εκλεκτούς θεωρώ σαν πρώτους μου πνευματικούς κι ας μην τους συνάντησα ποτέ.
Πέρα από τα βασικά της Ορθοδοξίας μου έδειξαν την διέξοδον από τα αδιέξοδα προβλήματα, που διαπίστωνα στην Επιστήμη.
Κυρίως όμως εμπέδωσα ότι είσαι Παντοδύναμος, Παντογνώστης, Πανάγαθος, Φιλεύσπλαχνος κλπ και σταδιακά κατάλαβα ότι πρέπει να Σε βλέπουμε όχι όπως εμείς θέλουμε (γιατί έτσι ο καθένας φτιάχνει τον δικό του θεόν – ένα είδωλο) αλλά όπως είσαι, η Αλήθεια.
Αυτό που ο άλλος μεγάλος σύγχρονος γέροντας και νυν άγιος Σοφρώνιος του Έσσεξ τιτλοφόρησε στο βιβλίο του «Οψόμεθα τον Κύριον καθώς εστίν».
Έτσι έμαθα να εμπιστεύομαι μόνο τους άγιους Πατέρες της Εκκλησίας για την ερμηνεία των Γραφών γιατί οι πονηροί λογισμοί παραμονεύουν συνεχώς ώστε να “πλανήσουν και τους εκλεκτούς”, όπως συνέβη στο παρελθόν με αιρεσιάρχες, που ήταν ακόμη και Οικουμενικοί Πατριάρχες.
Και τότε μόνο με συμπροσευχή των αγίων πατέρων δινόταν η φώτισις του Αγίου Πνεύματος κι έλαμπε η Αλήθεια.
Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό που ζούμε στη γη είναι το πραγματικό Σπήλαιο του Πλάτωνα κι αυτό που επαγγέλθηκες είναι η έξοδος από το Σπήλαιο στο Αιώνιο κι Ανέσπερο Φως.
Ότι η Επιστήμη είναι η προσπάθεια γνώσεως του κτιστού κόσμου, ενός πενιχρού υποσυνόλου, του κατώτερου της όλης Δημιουργίας Σου.
Και τι μάταιη προσπάθεια… σαν το γεφύρι της Άρτας : «ολημερίς το χτίζαμε, το βράδυ εγκρεμιζόταν» … ατέρμονη κι απέλπιδα προσπάθεια γιατί όπως είπες «χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω.Ιε,5)
Ήμουν ακόμα αρχάριος όταν με οδήγησες στον επόμενο γέροντα, έναν ταπεινό και κατά δήλωσίν του ανάξιον. Πάντα με προβλημάτιζε γιατί οι πιστοί προτιμούν τους ανάξιους αλλά μου είπαν ότι έτσι η Ορθοδοξία πορεύεται.
Βρήκα πάντως έναν προσωπικό στόχο σε αυτό : “με τη δική μου προσπάθεια να βοηθήσω κι αυτόν (σαν αρμόδιο για μένα) ενώπιόν Σου”.
Ομολογώ ότι μέσω αυτού πολύ με βοήθησες αν κι αυτά που Σου ζήτησα ήταν αιτήματα της καθημερινότητας, όχι βέβαια υπερφίαλα αλλά πάντως “κτιστά”, υλικά και πεζά.
