TΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ…
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΠΟΥ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Γράφει ο Θανάσης Παπαγεωργίου
«Έτσι λοιπόν.
Ασελγώ σε ένα παιδί και το έγκλημά μου παραγράφεται βάσει μιας πουτ@νι@ς
των Νόμων.
Ξεβρακώνω μια κοπελίτσα στο δρόμο για να διαπιστώσω αν όταν έχει περίοδο αντί για σερβιέτα βάζει μολότωφ, κατεβάζω το σλιπάκι ενός αγοριού κάνοντας πως τον πηδάω (εμείς οι ράμπο οι αρσενικάρες).
Εισβάλλω σε οποιοδήποτε σπίτι μου γουστάρει, όποτε και όπως θέλω (επειδή είμαι εξουσία ρε!) και ο υπουργός διαπιστώνει ότι δεν έγινε καμιά αστυνομική αυθαιρεσία.
Μετά από πολύ βασανιστική σκέψη αποφασίζω ότι οι δολοφονικές συμμορίες, οι τρομοκρατικές φασιστικές οργανώσεις, οι οργανωμένες επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου, δεν έχουν καμιά σχέση με τη δολοφονία του Φύσσα και ζητώ την απαλλαγή των καθαρμάτων που τον έφαγαν.
Είμαι αστυφύλακας, σκοτώνω ένα ανυπεράσπιστο παιδάκι 14 χρονών και αποφυλακίζομαι λόγω ‘’σύννομου’’ βίου.
Ανήκω σε μια σπείρα που κατάκλεψε το Δημόσιο, και αθωώνομαι επειδή κάποιος άθλιος κατασκεύασε ένα παραθυράκι για να ξεγλιστράνε οι άλλοι άθλιοι.
Και δηλώνω υπηρέτης της Δικαιοσύνης.
Και σε ρωτάω εισαγγελέα.
